Alþýðublaðið - 21.05.1967, Blaðsíða 13

Sunnudags ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 21. maí 1967
13
KÓMmj&síÍÓ
SíioI 4I98C
FransmaSur i
London.
(Allea France).
Sprenghlaegileg og snilldar vel
gerð, ný, frönsk-ensk gatnan-
mynd í Ii*:im.
Robert Dhéry
Diana Dors.
Sýnd kL 5, 7 og 9
Venjulegur
fasismi
Afburðagóð heimildarmynd um
þýzka nazismann. Enskt tal.
Sýnd kl. 9.
The Psychopath
Atburðarík amerísk litmynd með
íslenxkum texta.
Sýnd kl. 5 og 7.
STJÁNI BLÁI
Úrvals teiknimynd.
Sýnd kl. 3.
HAFNAR-
• t
FJORÐUR,
NÁGRENNI
Höfum opnað aftur eftir
gagngerðar breytingar.
★
Höfum meðal annars
GrlUsteikta kjdklinga
Grisakótilettur
Hamborgara
Samlokur
heitar og kaldar
Smurt brauð.
★
Komið og reynið viðskiptin.
★
Takið með beim.
MATSTOFAN
R«ykjavíkurvegi 16.
Hafnai-firði
Sími 51810.
Tökum að okkur alls kon-
•ar matarveizlur. Pantið í
síma 51810 og 52173.
jinn íiujur y ijiild
S.J.KS.
UNGA FÓLKID OG FRAMTÍDIN
Að undanförnu hefur verið mikið um
tónleikahald ungs fólks. Barnamúsíkskól-
anum var að Ijúka með hljómleikum, próf
hafa staðið yfir hjá nemendum Tónlistar-
skólans í Reykjavík. Brautskráðir nem-
endur hafa leikið með skólasystkinum og
kennurum og einir sér. Þessir tónleikar eru
orðnir fastur liður árlega í tónlistarlífi
bæjarins. Margir bíða hans með eftirvænt-
irjgu, ekki aðeins hið uhga tónlistarfólk,
lieldur einnig þeir, sem fá tækifæri til að
hlusta á' það og fylgjast með framförum
þess. Það er alltaf einhvér ferskleikablær
yfir þessum tónleikum, einhver þokki ó-
þvingaðs æskufjörs og hispursleysis ung-
menna, sem þó gleyma sér við sameigin-
legt viðfangsefni með félögum sínum og
ráðsettum kennurum.
Það er einkum tvennt, sem vekur at-
hygli gestsins á þessum tónleikum. Annars
vegar það, að alltaf koma fram einstakir
mjög efnilegir nemendur, svo og það, hve
góður andi virðist ríkja milli nemenda og
kennara í skólanum. Hann kemur fram í
samstarfi þeirra í skólahljómsveitinni og
því trausti sem nemendurnir bera greini-
Iega til stjórnanda hennar, Björns Ólafs-
sonar, enda ber sá maður ljúfmennskuna
með sér, hvar sem hann fer. Aðséð er, að
þeir eiga í honum hollráðan vin. Ánægju-
legt er og að sjá’ kennarana og gamla nem-
endur hlaupa í skörð í fámennum hljóð-
færaflokkum, en ekkert skapar meiri sam-
hug og einingu en sameiginleg tónlistar-
iðkun, né er eins þroskandi og hefur eins
mikið uppeldislegt gildi.
Þá reynir jafnt á, að sérhver elnstakling-
ur bregðist ekki og geri eins og hann get-
ur og ennfremur, að hann taki tillit til fé-
laga sinna. Það leyndi sér heldur ekki á
andlitum unga fólksins, að það var stað-
ráðið að liggja ekki á liði sínu, en jafn-
framt fylgdist það með einleikurunum, fé-
lögum sínum af samúö og spenningi, hrifn-
ingu og stolti, slíkt er félagsþroski, en allt
of lítið er gert af því að rækta hann með
unglingum þessa lands, þar sem hver þykir
klókastur, sem kemur ár sinni bezt fyrir
borð, venjulega á kostnað náungans.
Hvað viðvíkur tónlistaruppeldi og tón-
listariðkun væri ekki úr vegi að rifja upp
nokkur heilræði, sem Schumann gaf ungu
tónlistarfólki.
Hann segir m. a.: „Sittu þig aldrei úr
færi að spila með öðrum, þegar þú getur, í
tvlleik, þríleik o.s.frv. Það gerir leik þinn
léttan og leikandi. Leiktu líka oft undir með
söngvurum.
Ef allir spiluðu fyrstu fiðlu, væri eng-
in hljómsveit. Þess vegna er sérhver hljóð-
færaleikari virður vel.
Láttu þér annt um hljóðfærið þitt, en
vertu ekki svo hégómlegur, að álíta það
hið eina og ágætast allra hljóðfæra. Mundu,
að önnur jafngöfug eru til. Mundu, að
til eru söngvarar og að tónlistin nær há-
marki sínu í kór og hljómsveit.
Verið iðin við að spila fúgur góðra tón-
skálda, einkum og sér í lagi eftir Joh. Seb.
Bach. Das wohltemperierte Clavier ætti að
vera ykkar daglega brauð. Þá’ megið þið
vera viss um, að þið verðið duglegt tón-
listarfólk.”
I
En hann segir ennfremur: „Það gerir
meiri skaða en gagn að spila mikið á
mannafundum .... leiktu aldrei neitt', sem
þú hefur skömm á innra með þér.”
Svo mörg voru þau orð. Hvað tekur svo
við hjá þessu unga fólki? Jú, verkefnin
blasa við. Þótt ekki verði allir einleikarar
er starfið margt, í hljómsveitum, undirleik
og kennslu, en lítum aftur á kennarana.
Skelfing virtust þeir margir þreytulegir.
Ég er ekki að segja, að þeir spili allir á'
dansleikjum, en hitt veit ég, að þeir vinna
mikið, allt of mikið. Flestir eru þeir í
Symfóníuhljómsveitinni, það er þeirra að-
alstarf, sem ætti að vera yfrið nóg, auk
þess kenna þeir mikið. Þar að auki leika
margir í Þjóðleikhúsinu við óperusýningar,
sumir leika í útvarpið svo og leika þeir
fyrir félaga Kammermúsikklúbbsins og Mus-
ica nova. Tvennt hið siðastnefnda ættl að
vera þeim kærkomin tilbreyting, en lang-
flest af þessum störfum trúi ég að þeir
taki að sér af fjárhagsástæðum, geta ein-
faldlega ekki framfleytt sér og sínum af
launum eins starfs. Af þessu mega þó allir
sjá, að þeim er slitið út á vinnu, ofboðið.
Einhverjir kunna að segja, að þessi gagn-
rýni sé aðeins dæmi um helmtufrekju og
kröfuhörku vorra tíma, en lítum aftur á,
hvað Schumann segir fyrir meira en hundr-
að árum, hvað hann telur hverjum tón-
listarmanni nauðsynlegt, ef hann á ekla
að daga uppi og steinrenna:
„Ef þú hefur lokið dagsverki þínu og
finnur, að þú ert þreyttur, þvingaðu þig
þá ekki til frekari vinnu. Betra er að hvíla
sig en að strita tilneyddur og þvældur.
Hvíldu þig frá tóniðkunum og hlustaðu
oft á fyrirlestra skálda. (Sem myndi hér á
landi jafngilda því að lesa ritgerðir eftir
þau og um þau). Farðu oft í frí.”
Ennfremur hvetur hann þá til að hlusta
mikið á góða, vel flutta tónlist og er ólík
aðstaðan nú, þar sem við höfum grammó-
fón og útvarp. Einnig segir hann, að tón-
listarfólk verði að lesa mikið bæði skáld-
ver.k og ekki sízt tónlistarsögu, ekki aðeins
skólabækur, sem oftast eru beinagrind
efnisins, heldur þroskandi hækur, sem auka
menntun og menningu lesandans.
„Ein fegursta bók, sem til er um tón-
list, er „Uber Reinheit der Tonkunst" eftir
Thibaut. Lesið hana oft, þegar þið eldist.”
Ég ætla ekki að segja til um hvort ís-
lenzkir tónlistarmenn hlusti mikið eða lítið
á músik eða hvort þeir lesi mikið eða lítið
af góðum bókum, en það hljóta allir að sjá
af vinnutíma þeirra, að hlusti þeir og lesi
að marki, sem þeir þurfa, hlýtur það að
koma niður á svefntíma þeirra, en svefn-
tapið aftur niður á vinnu þeirra og vinnu-
gæðum.
Þetta er alls ekki sagt tónlistarmönnum
vorum til lasts, síður en svo, þeir eiga
þakkir skildar fyrir alla sína vinnu, en þeir
eiga meira skilið: kaup, sem þeir geta lifað
af, svo að þeir verði ennþá betri listamem*.
Þessum hugleiðingum er varpað fram í til-
efni af þeim liðsauka, sem tónlistinni leggst
til á hverju vori. Hver er framtfð þessa
unga fólks, sem leggur svo vonglatt á lista-
brautina? Á það fyrir höndum að verða
stritfólk og púlshestar ofvinnunnar, eða
verða því sköpuð skilyrði til að snillings-
efnið verði snillingur, en ekki „hafi verið
efni í snilling” og hinir geti gengið til verks
óþreyttir og fagnandi. — G. P.
ÚRVALSRÉTTIR
á virkutn dögum
oghátiöum
Á matseðli vikunnar:
STEIKT LIFUR
BÆJARABJÚGU
KINDAKJÖT
NAUTASMÁSTEIK
LIFRARKÆFA
A hverri dós er tillaga
iim framreiðslu
. KJÖTIÐNAÐARSTÖÐ >
iilAUID
VANTAR
FÖLK i
EFTIRTALIN
BLAÐBURÐAR-
HVERFI:
MIBBÆ I oi n
HVEHFISGÖTlí EFRI
BAUÐABÁRHOLT
LAUGARAS
FRAMNESVEG

Áskriftasími Alþýðublaðsins er 14900