Alþýðublaðið - 16.06.1967, Blaðsíða 8

hjólbeinótt og horu'ð, en augun eru
falleg og andlitið svipbrigðaríkt.
Fyrir nokkrum árum hefði enginn
kvikmyndastjóri viljað við henni
líta — í dag er hún hin mikla
stjarna. Julie Christie er eins
konar táknmynd ungu kynslóðar-
innar í Bretlandi í dag. Hún er
tuttugu og sex ára gömul, vann
Oscar-verðlaunin fyrir Darling
(sem enn er verið að sýna í Hafn-
arfirði) og getur nú valið úr
glæsiboðunum úr öllum áttum. En
þótt hún sé or'ðin fræg og dáð
leikkona hefur það ekki breytt lífi
hennar. Hún býr með ungum list-
málara að nafni Don Bessant,
jafnaldra sinum, og hún liefur
ótrú á hjónabandi. Hún gengur í
stuttum mini-pilsum með hárið
niður í augu, þolir ekki skart-
gripi og samkvæmisklæðnað, —
hlustar á bítlaplötur í tómstund-
um sínum og lítur aldrei í bók. Ef
hún er falleg, þá er það fegurðar-
hugsjón ungu kynslóðarinnar —
hún er ekki kvenleg, heldur mitt'
á milli að líta út eins og ungur
piltur og ung stúlka.
Hún kærir sig kollótta um siði
og venjur og brýtur allar um-
gengnisreglur sem ekki eru að
hennar skapi, en samt er hún
feimin. Julie er óörugg í fram-
komu, nagar á sér neglurnar eins
og krakki og verður að nota
gervineglur í kvikmyndum, talar
lít.ið og á erfitt með að tjá sig. En
þegar hún fer að leika gleymir
hún öllum hömlum og lifir sig
gersamlega inn í hvert atriði. Hún
er brautskráð með heiðri og sóma
úr RADA (Royal Academy of
Dramatic Art) í London og kann
sitt fag. Og það er eitthvað við
hana sem verður áhorfendunum
mihnisstætt.
,,Hvernig er að vera orðin
stjarna?” er hún spurð.
Og hún nagar neglurnar meðan
hún hugsar sig um, hnyklar
brýnnar, minnir á feimna skóla-
teipu á gelgjuskeiði. „Stjarna?
Það veit ég elcki — það er gam-
an að fá að vinna með fyrsta
flokks listamönnum, leika í góð-
um myndum. Ef ég væri óþekkt
myndi ég verða að berjast áfram
— ég hef gert það, svo að ég veit
hvernig það er. Velgengnin er að
sumu leyti góð, en að sumu leyti
slæm. Æ, ég veit ekki — ég
meina, t. d. að hafa nóga pen-
inga er gott .... eða hvað? .. ég
meina, það er ekki slæmt. En
peningarnir hafa samt ekki breytt
neinu f.vrir mig — ekki undir
niðri. Ég hugsa yfirleitt ekki
mikið um peninga. Ég er eyðslu-
söm, en ég veit eklcert í hvað
peningarnir fara — föt, húsgögn,
alls konar dót', ekkert þýðingar-
mikið. — Jú, ég keypti mér ein-
býlishús — áður var ég í smá-
íbúð. En lífið hefur samt ekki
breytzt mikið.”
,,Og hvernig er þá' að vera
Ingrid Bergman númer tvö eða
Greta Garbo, eins og sumir hafa
sagt?”
„Nei, nei, ég er ekkert lík Ing-
rid Bergman og því síður Gretu
Garbo . . ég á ekkert sameigin-
legt með þeim, þetta er einhver
vitleysa. Auðvitað vildi ég gjarn-
an vera eins og Greta Garbo —
ég dáist ákaflega mikið að henni,
en ég gæti aldrei orðið henni lik.
Það sem ég hef .. ef ég hef eitt-
hvað . . ég veit ekki, kannski hef
ég eitthvað við mig á tjaldinu
sem fólki líkar. Eða það finnur
hvað ég er að reyna að gera ..
eða .. æ, ég veit ekki ..”
„Þér urðuð skyndilega fræg —
er það ekki að ýmsu leyti erf-
itt?”
„Það gerðist eiginlega án þess
að ég tæki eftir því. Eina sem
breyttist var, að nú hef ég miklu
minni tíma en áður, og ég er allt
í einu talin svo dýrmæt ... þér
vitið. .. Stundum finn ég til
kvíða — allir búast við svo miklu
af mér — en að öðru leyti hef
ég ekki orðið vör við það . . ég
— ja, kannski .. nei, það kom
ekki beint flatt upp á' mig. Það
er bara eitthvað sem gerðist, og
lífið heldur áfram. Ég hef verið
afskaplega heppin, það veit ég,
en . . ja, ég bara vinn mitl verk
eins vel og ég get. Ef ég hugsa,
að ég sé orðin stjarna og svoleið-
is allt, þá .. ja, mig langar bara
að skellihlæja . . og þó, en ég . .
ja, ég hugsa bara um næstu mynd
sem ég þarf að leika í. . . ”
Hún ypptir öxlum í sífellu, tal-
ar í hálfum setningum, hættir oft
í miðju kafi eins og hún finni
ekki orðin sem hún vill segja,
ypptir þá enn öxlum og segir: „Ég
veit ekki ..” eða „Ja, kannski”
.. eða „Og þó .. ”. Hún á erfitt
með að tala í samhengi og út-
skýra hvað hún á við, ef til vill
veit hún það ekki sjálf. Inn á
milli hlær hún, en það er eng-
inn hlátur, heldur aðeins tauga-
óstyrkur. Hún grettir sig oft, bít-
ur á vörina, hrukkar ennið, fitjar
upp á nefið — og svo nagar hún
neglurnar upp í kviku.
„Stundum verð ég svo eirðar-
laus og taugaspennt — mér finnst
ég ekki hafa tíma til neins fyrir
sjálfa mig lengur. Ég hef á til-
finningunni, að ég sé að kafna. . .
Mér finnst óþægilegt að láta tala
um mig, horfa á' mig, skrifa um
mig, segja um mig alls kyns sög-
ur. .. Ég get ekki lesið grein-
arnar sem um mig eru skrifaðar,
mér líður illa. .. Það er ekki, að
þær séu ósannar eða svoleiðis,
en það er svo óþægilegt að sjá ..
ég meina, ég vil ekki láta lýsa
mér, skoða mig í smásjá. .. Það
er eins og að vera tilraunadýr.
. . Og ég er spurð og spurð allra
mögulegra spurninga, og ég veit
ekkert hvað ég á að segja, og svo
stendur í blö'ðunum: ,Julie segir
..’ og það eru ekki mínar skoð-
anir, heldur bara eitthvað sem
ég sagði í flýt'i, af því að ég varð
að svara einhverju. ..”
Hún fitlar við hárið á sér, vef-
ur upp hvern lokkinn af öðrum,
ýfir toppinn, andlitið er magurt
og þreytulegt, hún verður fljótt
hrukkótt með öllum þessum grett-
um, aðeins augun Ijóma, og þeg-
ar hún brosir er hún allt í einu
falleg.
„Það er mikil breyting þegar
allir eru farnir að þekkja mann
í sjón . . óþægilegt. Mér finnst
eins og allir glápi á mig. Oft
er það alls ekki rétt, en ég hef
það samt á tilfinningunni. Og ég
er svo klaufsk . . .. ég get alls
ekki slappað af og verið eðlileg.
.. Það er sérstaklega vont í
Ameriku .. mér finnst ég eins og
sýningargripur — eins og ófreskja,
tvíhöfða kálfur . . fólkið talar um
mann, þó að maður sé rétt hjá
.. alveg eins og ég sé ekki leng-
ur manneskja .. orðin að steini
eða . . æ, ég veit ekki. . . ”
„En það er sagt um yður, að
þér hafið alltaf fengið vilja yð-
ar framgengt ..?”
„Já, ég er frekja, og .. nei,
samt . . það er svo erfit't .. ég
reyni að gera eins og mér virðist
rétt, en ..”
„Hafa vinir yðar breytzt í yð-
ar garð síðan þér urðuð fræg?”
„Nei, eiginlega ekki .. ég
meina, jú, stundum — þeir sem
ég hef ekki hitt lengi, og svo
þegar þeir sjá mig aftur, ja, þá
eru þeir búnir að lesa svo mikið
um mig í blöðunum, að þeir
halda orðið, að ég sé allt öðru-
vísi en ég er — þeir fá skrítnar
hugmyndir, halda að ég sé —
ja, hvað á' ég að segja? — ekki
lengur normal .. ekki manneskju-
leg eða svoleiðis. .. ”
„Eruð þér hamingjusöm?”
Hún fitlar við beltið sitt og
sleikir varirnar, tungan nemur
staðar í öðru munnvikinu með-
an hún hugsar sig um. „Já, auð-
vitað .. ég meina, ég er óskap-
lega glöð . . starfið er dásamlegt
og allt fólkið sem ég vinn með.
. . Þá er maður hamingjusamur.
Ég meina, maður getur gert sig
hamingjusaman eða að minnsta
kosti . . það er hægt að varna
því að vera óhamingjusamur ..
maður læzt vera glaður, og svo
verður maður það. .. Nei, augna-
blik, má ég hugsa mig betur um.
.. Jú, ég var hamingjusamari áð-
ur, held ég — ég hafði ekki á'-
hyggjur af neinu þá .. nú finnst
mér ég vera svo særanleg, eitt-
hvað svo .. ég meina, það er eins
og að standa nakin frammi fyrir
almenningi.á vissan hátt .. það er
óeðlilegt, hryllilegt. ..”
„Það er sagt, að þér séuð upp-
reisnargjörn og fylgið engum
siðareglum ..?”
„Ég? Nei, ég er ekkert uppreisn
argjörn, ég meina .. ég geri bara
eins og allir hinír. Þ.e.a.s. af minni
kynslóð. Gamla fólkið kallar það
alltaf uppreisnargirni, ef unga
fólkið Iiefur sínar eigin skoðan-
ir. .. Ég geri aldrei uppreisn
gegn neinu, ég læt hlutina eiga
sig eins og þeir eru .. ég meina
— sumt fer ægilega í taugarnar
á mér, en ég geri ekkert við því,
ég er ekki þannig manneskja, að
ég þori að berjast. . . Mínar siða-
reglur eru einfaldar: að ræna
ekki og svíkja ekki. .. En hver
hefur sínar siðareglur . . stund-
um er það bara vani eða hefð. ..
Hefðin breytist eða hverfur, en
það sem hefur gildi, verður eftir
.. ég trúi á það sem hefur gildi.
.. Ég hef ekki á’huga á pólitík. ..
Ég er hvorki langt til hægri né
langt til vinstri. En það er líka
alveg sarna í Bretlandi .. ég held,
að ég hugsi mest um sjálfa mig
— ég er óskaplega eigingjörn,
sjálfselsk ..”
„Samt eruð þér ekki örugg?”
„Nei, og núna er ég óöruggari
en áður .. og þó. Ég veit það
elcki. Mér líður illa innan um
margt fólk. En mér líður vel inn-
an um vini mína, fáa og góða
vini. ..”
Frægð og ve
8 16. júní 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ