Alþýðublaðið - 15.07.1967, Blaðsíða 13

KÓ.RflvjgcsBÍQ
íslenzkur texti.
OSS 117 í Bahla
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá baróttu við harðsvíraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FREDERIK STAFFORD.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Kvensami
píanistinn
Víðfræg og snilldarvel gerð
amerisk gamanmynd í litum.
PETER SELLERS.
PAULA PRENTISS.
íslenzkur texti.
Sýnd kl. 5 og 9.
ÓTTAR YNGVASON, hdl.
BLÖNDUHLfO 1, SfMI 21296
VIÐTALST. KL. 4—6
MALFLUTNINGUR LÖGFRÆOISTðRF
T rúlof unarhrfngar
Sendum gegn póstkröfu.
Fljót afgreiðsla.
Guðm. Þorsteinsson
trullsmlður
Bankastræti 1*.
*•
OKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
SIILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
AUGLÝSIÐ
í ÁlþýSuhlaðin.u
— Það stríða mér allir.
— Og þannig verður það
meðan þér er stríðni að öllu.
Það er skemmtilegt að stríða
þér! Hver einasta tilfinning sést
í andliti þínu. Annars vildirðu
koma með og. nú stjórnarðu
ferðinni.
Við hölluðum okkur upp að
sjóðheitum leðursætunum og
bíllinn ók yfir gilið. Mér létti.
Bað hann mig kannske ekki um
að koma, beið eftir mér, leigði
bíl til að sækja mig?
— Hvað á' þetta að þýða? —
spurði hann. — Mér lízt svel mér
ekki á þetta sigurbros þitt.
Það voru margir á bátnum og
við urðum að ryðjast gegnum
hóp amerískra kvenna, sem allar
voru laglegar og allar horfðu
græðgislega á Bob. Við settumst
á bekkinn við borðstokkinn og
horfðum út á blátt liafið.
— Hættu að skammast þín,
sagði hann skyndilega. — Trish
nær sér á fimm mínútum.
— Þú hlýtur að þekkja frú A1
exander mjög vel.
— Já, áður en hún giftist. —■
Þegar ég hitti Trish fyrst var
hún atvinnufegurðardís. Hún
var „fegurðardís” eins og aðrir
eru söngvarar eða leikarar. —
Orðið og hún voru eitt og hið
sama.
— Hve mikil fegurð er það?
— Óendanleg fegurð, sagði
liann og kveikti sér í sígarettu.
— Hún er enn bendanlega
fögur.
— Kannske. En meðan hún
var ung safnaðist fólk saman
til að stara á hana. Ég hef aldrei
séð annað eins. Svo var hún
líka rík, en það kom sér vel við-
víkjandi fötum og öðru. Hún
var það sem menn nefna stund-
um „stórkostlega fögur.”
— Ég héf aldrei heyrt þig
nota hástemmd lýsingarorð fyrr.
— Hún var að vísu bæði leið-
inleg og dekruð, sagði Bob hugs-
andi. Ég velti því fyrir mér
hvort hann væri að segja þetta
vegna þess að hann vissi að eng-
in kona hrífst af lýsingu á feg-
urð annarrar konu og það fór
í taugarnar á mér.
Á ferðalaginu spurði ég hann
um starf hans og um greinina
um Alexanderhjónin, sem Trish
hafði tekið með sér til að lesa
meðan hún legði sig þar sem
hún hafði verið önnum kafin við
myndatökuna allan morguninn.
Bob neitaði að tala um greinina
hann sagði ég fengi víst að heyra
nóg um hana fljótlega. Hann
sagði mér frá' skriftum sínum og
blaðamennsku og meðan ég hlust-
aði á hann skildi ég hvernig iíf
hans var og ég skildi líka Bob
Lane dómarann, hinn ósveigjan-
lega. Hann var laus við hégóma-
girnd og þegar ég sló honum gull
harnra neitaði hann þeim ekki
af kurteisi heldur sannsögli. —
Hann áleit greinilega ekki að
hann væri hæfileikamaður eins
og Terence de Witt hafði kallað
hann um leið og hann sagði, að
hann væri einhver mikilvirkasti
blaðamaður okkar og sá harð-
snúnásti,
— Láttu Hann Tála, sagði
Bob og gretti sig: — Þér gengur
-vel: Til hamingju? - • :
— Hvers vegna ekki? Mér
finnst gaman að hlusta á þig.
— Þá er röðin komin að þér.
— Ég er tuttugu og þriggja
ára. Ég er frá Manchester; —
ég er einkabarn; pabbi er í Kan-
ada; ég hef aldrei unnið erlend-
is fyrr.
— Þetta eru fimm atriði. Eitt
enn. Hvaða álit hefurðu á' sjálfri
þér?
Hann skellti upp úr.
— Ég á við að ég vil ekki sjá
allt í ljósrauðum bjarma. Ég vil
ekki skraut og skart. Þess vegna
finnst mér matur Lúcíönu góð-
ur. Hann er ekki þakinn sósu.
— Hreinskilna Júlía. Hvernig
passar það við fljótfærnina og
framhleypnina.
— Þó ég hendi mér út í hlut-
ina er þar með ekki sagt að ég
dulbúi þá. Ég veit að ég lék á
þig en mig dreymdi aldrei um að
þú værir Byron.
— Þú áleizt að ég væri glæpa-
maður. Hvað er meiri dularbún-
ingur en það?
Báturinn fór fram hjá kapp-
siglingabát fyrir fullum seglum
og amerísku konurnar kvik-
mynduðu í ákafa og ráku upp
amerískt gleðiöskur. Bob spurði
mig, hvort liann ætti að segja
þeim að þær tækju myndir beint
upp í sólina og hver einasta
filma yrði ónýt, en ég bað hann
um að særa ekki tilfinningar
þeirra.
— Þú hefur ekki sagt mér sex
atriði um þig enn, sagði ég.
Hann gretti sig.
— Ég er þrjátíu og fjögurra
ára og mér finnst ég vera mun
eldri. Pabbi dó í bílslysi þegar
ég var nýbyrjaður í blaða-
merinsku. — Mamma dó þrem-
ur árum seinna. Hún var dans-
mær nökkurs konar fátæklings
útgáfa af Trish. Við bjuggum í
London, pabbi var lögfræðingur.
Ég fór beint í blaðamennskuna
þegar ég var búinri í skólanum
eftir að hafa reynt við sölumenn-
sku. Ég fór í hús.
— Hvaö seldirðu?
— Tvinna. Þú ættir að vita
hvað það er erfitt að sannfæra
konur um að þsér vanti tvinna.
Það er a.ðeins eitt gott við að
selja tvinná; harin er léttur. Nú
fór ég í blaðamennsku í Hull, þá
í Manchester og þar leið mér'
vel, svo til Londóri -- og eftir’
það til Hollywood til að skrifa
um fjárhagsvandræði kvikmynda-
• framleiðanda. Ég var þar í f jögurJ
ár. Ég-veit lveiimikið- um kvik-
myndir eins og þú sérð á þessu.
— Finnst þér gaman að vera
blaðamaður .. .. ?
— Júlía!
Við vorum komin frá Kaprí
og stefndum nú að strönd Na-
pólí. Fjöllin hurðu í fjarlægð,
allt virtist leysast upp í mistur
og mjúkar línur. Bob hélt áfram
að tala. Um bróður sinn, sem
hafði verið erfiður sem barn
því móðir hans hafði alltaf
verið veik og Davíð hafði farið
í heimavistarskóla agnarlítill.
Hún var sárkvalin og Davíð
ólst upp hjá veikri móður, við-
utan föður og bróður, sem hugs-
aði aðeins um starf sitt.
— Nú svo erfði ég Dave
og erfiðleikana seinna ....
— Og hefur rifizt við hann
frá þeirri stundu.
Ég ætlaði ekki að vera ókurt-
eis, en það dró hulu yfir augu
hans. — Ég vildi það væri
svona auðvelt.
VALASH
— Þú þarft' bara ....
Hann leit jafn hæðnislega á
mig og Lúcíana stundum.
— Eg gleymi því alltaf hve
barnaleg þú ert. Ég þarf bara
að fá mér góða konu eða hvað?
Hann tók um hönd mina og
þrýsti hana og komst í gott
skap.
Klukkan var að ganga fimm,
þegar við komum til Napólí og
þó að ég hefði áhyggjur a£
tímanum, Trish og starfi mínu,
þá lét Bob það sig engu skipta.
Hann sagðist hringja, ef við
tefðumst. Trish vissi vel að hún
gæti ekki árii mín verið og hann
sagðist vera hissa á því að ég
hefði ekki fyrir löngu séð hve
mjög þeir ríku væru háðir
þeim, sem litu eftir þeim.
^Náflægt höfninni var ágæt-
is hótel. Mig langaði til að
fara þangað og fá mér eitt
glas, en Bob sagði að þetta væri
ándstyggðar búlia og bað um
hestvagn og við ókum um Na-
pólí og leituðum að bar.
SERVÍETTU-
PRENTUN
SÍMI 32*101.
SVEINN H.
VALDIMARSSON
hæstaréttarlögmaður.
Sölvhólsgata 4 (Sambandshús
3. hæð).
Símar; 23338 — 12343
15. júlí 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ