Alþýðublaðið - 27.07.1967, Blaðsíða 10

Á annað hundrað manns
við garðyrkjustörfin
Mikið starf verður unnið í sum
ar á vegum borgarinnar í garð-
yrkjumálum. Aðalathafnasvæðið
er við Miklatún og í Laugardal,
en á báðum þessum stöðum eiga
í framtíðinni að rísa upp gróður-
sælir skrautgarðar, almenningi til
skemmtunar og augnayndis á góð-
viðrisdögum. Auk þess eru almenn
ingsgarðar bæjarins skreyttir og
haldið við eins og venjulega.
Fyrir 17 júní var í Laugardal
unnið allmikið ag því að græða
hann upp og skreyta. og hefur
því starfi verði haldið áfram. Nú
er einkum unnið að græðslustörf-
um kringum íþróttasvæðin. Það
hefur reynzt mikið verkefni að
þurrka Laugardalinn upp, því að
hann er blautur mjög.
Við Miklatún er einnig unnið
af kappi og hefur verið plantað,
en starfsemjn, bæSi í Laugardal
og við Miklatún, er fyrst og
fremst undirbúningsstarfsemi, svo
sem ræktun grasflata og lagn-
ing malarstíga, sem seinna verða
steyptir eða hellulagðir. Bæði
þessi svæði verða ekki fullunnin
fyrr en eftir alllangan tíma.
Á annað hundrað manns vinnur
við garðyrkjustörf á vegum borg-
arinnar í sumar, og er mikill
hluti þess skólafólk. Á veturna er
starfsliðið að sjálfsögðu mun fá-
mennara.
BRUTUST INN OG
UNNU SPJÖLL
KVDLD nokkurt fyrir skömmu
stöðvuðu lögregluþjónar, sem
voru á eftirlitsferð um Þver'holt.
hér í bæ, tvo unga menn, er voru
þar á ferli. Mikið hefur verið um
innbrot á þessum slóðum undan-
farið, svo að lögregluþjónunum
þótti. hlýða að spyrja piltana ^vo
hvernig á ferðum þeirra stæði
svo seint um kvöld. Eitthvað voru
svör þeirra loðin eða öfullnægj-
andi og fóru lögregluþjónarnir
með þá niður á lögreglustöð til
frekari rannsóknar. Þar var leitað
á þeim og kom í Ijós að þeir
höfðu í fórum sínum fullkomið
safn innbrotsverkfæra, svo sem
kóngalykla, skrúfjárn og önnur
tæki.
Daginn eftir barst tilkynning
um að brotizt hefði verið inn 'hjá
verzlun Gunnars Ásgeirssonar og
bárust böndin að piltunum tveim
um þann verknað. Við nánari
rannsókn kom fram að piltarnir
höfðu framið um 11 meiriiháttar
innbrot og þjófnaði á ýmsum stöð
um í bænum auk nokkurra minni.
Það kom einnig í ljós að einn ann
ar piltur hafði átt þátt í nokkrum
innbrotanna með hinum tveim-
Þrátt fyrir mikið erfiði og ó-
mak höfðu drengirnir heldur lítið
upp úr krafsinu. Stærsti fengur
þeirra var 14.600 kr. Á hinn bóg
inn var tjón það sem þeir gerðu
við innbrotin miklu meira. Hæsta
skaðabótakrafa á þá 'hljóðar upp á
40.000.00 kr. og verður því ekki
annað sagt, en að þetta sé lítt arð
bær atvinnuvegur.
Drengirnir þrír, eru 17, 18 og
19 ára gamlir, en samt hafa þeir
•komið við sögu hjá lögreglunni
áður. Tveir þeirra ‘hafa þegar
fengið einhvers konar dóm og sá
þriðji á von á dómi fyrir gamalt
mál, sem er enn í rannsókn.
Almenningur og
8 í
ÞAÐ er ekki ofsögum sagt
af ágsetum veiðimennskunnar,
sérstaklega fyrir innisetumenn
nútímans, sem sjaldan anda að
sér fersku lofti og lifa í sí-
felldri taugaspennu. Veiðistöng-
in og vonin um fisk krefjast
mátulega mikillar athygli til að
bægja frá öllum heimsins á-
hyggjum, og heilnæmi útiver-
unnar verður ekkfi. metíð tií
fjár. Björn Blöndal, skáld og
veiðimaður, segir í einni bók
sinni, að stangaveiðin sé
„leiðarljós á dimmum dögum og
svali í eyðimörkum mannlegs
lífs.”
Ekki þarf mikið til að taka upp
vei&ímeivnsku á einfkildasta
stigi, þótt einnig megi gera í-
þróttina flókna og fyrirferðar-
mikla. Hins vegar er vandinn
sá, að einkaréttur manna á
gæðum jarðarinnar er víst
helgur bókstafur og þvi verður
varla raskað, að eigendur veiði-
réttinda ráði öllu um, hverjir
fái að njóta veiðanna. Þeir
vilja fá mikið fyrir sinn snúð,
og laxveiðin er orðin auðugra
manna íþróit.
Aðra sögu er að segja af
silungsveiði í vötnum. Á all-
mörgum stöðum er tiltölulega létt
að fá leyfi til slíkrar veiði. En
þó væri ráð að auka þá mögu-
leika, svo að þúsundir manna fái
tækifæri til einhverrar veiði-
mennsku. Á þetta ekki sízt við
um unglingana.
Ríkisvaldið á fjölda af jörðum
og viða veiðirétt. Ætti ríkið að
nota þessi réttindi sín til að
veita þau álmenningi fyrir vægt
verð og tryggja, að fáir hákarlar
leggi ekki veiðina alla 'undir sig.
Þá þyrfti að gæta þess, að
sumarbústaðir verði ekki reist-
ir á öllum bökkum helztu vatna,
til dæmis í nágrenni höfuðstað-
arins. Það verður að halda bökk-
um vatnanna opnum og skipu-
leggja almenningssvæði, þar sem
fjöldinn allur getur stungið tán-
um í vatnið í góðviðri á sumrin.
Opinberir aðilar ættu að
tryggja sér allan veiðirétt i
nokkrum vötnum nálægt Reykja-
vík: Kleifarvatni, Elliðavatni,
Hafravatni, Þingvallavatni, Með-
alfellsvatni og jafnvel Skorra-
dalsixttni. Siðan ætti að gera
myndarlegt átak til að rækta upp
fiskistofna þessara vatna og
leyfa loks ALMENNINGI að kom-
ast að þessum vötnum, tjalda við
þau og fiska í þeim. Það er nóg
land fyrir sumarbústaði, þótt
þeir loki ekki fegurstu vatns-
bökkunum — og það er ekkert
vit að láta nokkra ríka ein-
staklinga fá allan veiðirétt með
sumarbústöðum sínum. Það er
nóg land undir bústaði, þótt
þessum stöðum sleppi, og íbúar
þeirra geta fengið sama veiði-
rétt og annað fólk fyrir sama,
lága gjaldið.
Útivist og hvíld fólksins í þétt-
býlinu er stórmál. Eins og er
virðast engin yfirvöld láta sig
þetta mál skipta. Er kominn tími
til að á því verði breyting.
Ófremdarástand
ÞESSI undarlega bílalest er
ekkert' einsdæmi-. Kópavogsbrúar
og aðrir sem leið eiga um Hafn-
arfjarðarveginn hafa slíkt og
þvíumlíkt fyrir augunum dags
daglega og stundum oft á dag.
Þunghlaðnir tengivagnar silast
eftir veginum og safna á eftir
sér ógurlegri halarófu af bíl-
um. Þessi sem myndin er af,
nær alla leið frá kirkjugarðshlið
inu í Fossvogi suður að Blóma-
skála Þórðar á Sæbóli, sem er í
lögsagnarumdæmi Kópavogs.
Hafnarfjarðarvegurinn er fjöl-
farnasta leið á öllu íslandi og
því undarlegra að engar skorð-
ur skuli vera settar við þunga-
flutningum um hann á mesta’
annatíma dagsins, þegar bílaum-
ferð er hvað mest á veginum.
Margir bílstjórar hafa komizt í
að vera stundarfjórðung af
Öskjuhlíð og suður að Fossvogs-
brú, sem skiptir löndum Reykja
víkur og Kópavogs Liggur því
í augum uppi að hér er um al-
gera óhæfu og tillitsleysi við
vegfarendur að ræða. Nú má
enginn skilja þessi orð svo, að
þungaflutningar séu ekki nauð-
synlegir á þessari leið sem er
eini tengiliðurinn milli höfuð-
borgarinnar og' stórframkvæmd-
anna í Straumsvík. Hitt' er svo
annað mál, að í flestum menning
arlöndum, og til þeirra viljum
við væntanlega teljast, eru
þungaflutningar eftir þjóðvegum
ekki leyfðir nema á nóttinni og
eru vegir þó skárri þar en hér,
vægt sagt.
Enn er eitt ósagt í þessú sam-
bandi. Bílstjórar hinna stóru
vagna kunna fæstir þá manna-
siði að víkja út af veginum, sem
er þó lafhægt á þessari leið, og
hleypa með því umferðinni fram
hjá sér. Það eru hreinar undan-
tekningar ef svo vill tii. Sömu-
leiðis eru lögregluþjónarnir í
varðskýlunum í Kópavogi undar
lega sinnulausir gagnvart þess-
ari mjög svo óeðlilegu umferð
um hábartan annadaginn!
Stundum kemur þó fyrir að þeir
stöðva vagnana og hleypi bíla-
lestinni framhjá.
En umfram allt, það verður
að ráða bót c þessu ástandi. hið
allra fyrsta. Eins og nú er málum
háttað halda strætisvagnar varla
áætlun og fjöldi manna verður
of seinn í bankann að bjarga
víxlinum sínum frá falli og af
þessu stafar alls konar annað
óhagræði og stundum kannski
beinn skaði.
Mótmæli Félags
fslenzkra
í MAÍ s.l. var (haldið námskeið
leikstjóra hér í Reykjavík og
var ýmsum leiklistarmönnum
frá nágrannalöndunum boðin
þátttaka. Hins vegar var Félagl
ísl. leikritahöfunda eða einstök
um leikritaihöfundum ekki boðin
þátttaka t í námskeiðinu og sam
komu þess. Hefði vissulega verið
ástæða til að veita íslenzkum
leikritahöfundum tækifæri til
að kynnast þátttakendum ráð
stefnunnar og máléfnum hennar,
í stað þess að sniðganga þá. Án
íslenzkra leikritahöfunda getur
engin innlend leiklist þróazt,
Það ætti því að vera takmark
állra unnenda leiklistar að veita
Framhald á bls. 15.
J.0 27, júlí 1967
ALÞÝÐUBLAÐiÐ