Alþýðublaðið - 01.03.1968, Side 16

Jarðvinnsla með-stórvirkri 21 ára
Á Norðurlandaþingi
í Osló var haldiö eitt heriegt þing
af höfðingjum Norðurlanda,
en foringjar gengu þar fræknir um kring
og fullir af norrænum anda.
Og skrafað var og skeggrætt þar,
en skýlaust er merkust sú fréttin,
að einróma samþykkt og ákveðið var
að afnema hnefaréttinn.
Og þar sátu að öidrykkju þolnir menn
og þágu ekki lakasta kostinn,
og gjarnan má reyndar geta þess enn.
hver guðsgjöf er blessaður þorstinn.
Mörg íþrótt var framin í Oslóarstað
að endingu og fiðla strokin,
en Surtseyjarrímu ráðið kvað
í rökkrinu í vökulokin.
SÁ SPAKI SEGIR . . .
Mannleg hugsun er svo merki.
leg: að ekki einu sinni mannles’
liugsun getur skil'ið hana...
tækni nútímans...
Alþýðublaðið.
Það var þó gott, að tæknin
skuli vera orð'in myndug...
Það á ekki af þeim að ganga
á Selfossi. Nú eru þeir orðnir
vatnslausir ofan á allt annað..,.
Væri það ekki öruggara að þess
ir hestamenn fengju sér flóð-
hesta. ..
Á ÞVEITINGI
VÍSNAÞÁTTUR:
Við höfum nú þreytt þorrann það sem af er vetri og eftir
er að vita hvort Góan verður nokkuð betri og í kvöld skuU
um við helga þáttinn, þeim sem fara snemma í háttinn og
hlusta á nokkrar þunglyndar vísur, sem okkur hafa borizt
utan af landsbyggðinni, þar sem veturinn kemur harðast niður
á útigangshrossunum.
Þá er hér fyrst vísa frá Freyju í Fagradal. Hún er svona:
Ekki er lífið laust við skrekk.
Langur vetur þrumar.
Ég má þola þennan trekk
þangað til í sumar.
Þetta er vel að orði komizt og þá skulum við heyra aðra
vísu úr annarri átt og hún er svona:
Því er hnípinn þanki minn
og þorir ekki að múðra,
að á mig spilar andskotinn
allegro með lúðra.
Vísan barst okkur austan af landi með tuttuguogfimmkalli
innaní, til að við segðum ekki til höfundar.
Næstu vísu verður eiginlega að tvítaka til skilningsauka
og dugir tæpast til. Annað vísuorðið er greinilega þannig
til komið að höfundur hefur ekki haft annað nærtækara, Hún
er á þessa leið:
Gigt — ófétið tók mér tak.
Tólin lagði fjögur,
Yrki ég fyrir áftan bak,
allar mínar bögur,
Svoddan endemi myndi ég aldrei láta frá mér fara í útvarp,
en höfundurinn kallar sig Siggu á sveitinrii.
En það eru fleiri mýs í mysunni. Maðurinn hennar Mjónu,
sendir okkur stolna vísu. Vísu sem ég fór með eftir sjálfan
mig í síðasta þætti. Svoleiðis háttalag er ekki til fyrirmyndar,
fþó vísan sé góð auðvitað).
Blessuð sæla Sveitin mín
svona líka hnellin.
Þú ert grettið greppitrýn
og Guð hvað þú ert smellin.
Þessi vísa kemur ykkur lúustendur góðir kannski spánskt
fyrir sjónir, en hún er svona samt. Vísan er eftir Ninnu á
Nýlendugötunni og það felst í henni smellinn orðaleikur.
Hún er nefnilega um tík sem heitir Sveit. Ninna er ekki nema
rétt um hálfþrítugt og svona bráðþroska eftir aldri. Ég veit
líka að ykkur kæmi ekki á óvart þó að hún væri mín skilget-
in dóttir.
Nú er farið að líða á tímann okkar eins og vant er og
þegar hæst stendur í stönginni. Við því er ekkert að gera
frekar en vant er, en að sætta sig við það. Og að endingu
vil ég kveðja ykkur með þessari vísu, sem ég orkti í gær-
morgun. Vísunni fylgir eins og vant er kveðja lil ykkar allra
snjöllu skáldkonur:
Á mér brennur augna þinna
eldur, hjartað mitt.
Mér er orðið mál að finna
meyjarhandtak þitt.
GADDUR.