Alþýðublaðið - 30.05.1968, Síða 15

ðncuRiúi
Framhaldsssga eftlr
örgu súms&úTnm
Telkningar efftír
BAQiHm LÁR.
— Fulltrúinn sér um það,
svaraði Gvendur.
Það var fulltrúi hér og full-
trúi þar. Veslings Gvendur. Ef
við gætum aðeins leyst þetta
morðmál saman, hlaut ég að geta
hjálpað hónum til að verða full-
trúi. Það var hvort eð er hans
heitasta ósk.
Og nú þurfti ég ekki lengur
að biðja um morð. Það liafði
verið framið rétt við augun á
mér og ég hafði komið manna
fyrst á morðstaðinn.
Það var bara ekki nóg.
í leynilögreglusögum, vita
ieynilögreglumennirnir um alls-
konar spor til að fara eftir, en
«g hafði ekki rekizt á' neitt. Að
vísu, var eitthvað, sem mér hafði
þótt einkennilegt þarna uppi, en
þrátt fyrir að ég hugsaði um það
dag.og nótt, fann ég ekkert svar
við þeirri spurningu minni:
,,Hvað var að.“
BERCO
KeSjur Spyrnur Framhjól
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan Fyririiggjandi
BERCO
er úrvais gæðavara
á hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNáRFéLAGIÐf
SKIPHOLT 15 — SÍMI 10199
—il‘i-
Mig langaði nú samt til að
hjálpa Gvendi.
— Ertu viss um að það hafi
ekki verið um ráh að ræða?
spurði ég.
— Já, sagði Gvendur. — Pen
ingarnir voru í töskunni hennar
og bankabókin á sínum stað.
Hins vegar hafði greinilega ver-
ið leitað mikið í íbúðinni.
— Ef hann sió hana og rotaði
hana þar með, sagði ég, — hvers
vegna þurfti hann þá að myrða
hana? Hann hefði getaW ....
Svo þagnaði ég.
Ég vissi sjálf, hvað svarið var
við þessari spurningu.
— Vitanlega, sagði ég. —<
Magdalena þekktj hann, annars
hefði hún ekki hleypt honum inn
eftir að hún var háttuð. Og
næsta. morgun, eftir að hann
hafði tekið það, sem hann ætlaði
sér að taka, hefði hún vitað,
hver hefði verið þar að verki.
Ég geri ráð fyrir, að hann hafi
fundið það.
— Hvers vegna segirðu það?
spurði Gvendur og nú var hann
rlveg liættur að hafa áhuga fyr
ir skjölunum.
— Annars hefði hann aldrei
drepið hana, sagði ég. — Hún lá1
í roti og hann gat tekið, hvað
sem hann vildi, án þess að drepa
hana. Nema það hafi verið eitt-
hvað, sem hann vissi, að hún gat
farið með til lösreglunnar, ef
hún rankaði við sér.
— Er það? spurði Gvendur.—
Það gæti alveg eins verið, að
morðinginn hafi viljað myrða
Magdalenu og reynt svo að láta
líta út fyrir, að hann hafi leitað
í íbúðinni að peningum til að
gera rannsóknarlögregluna ringl
aða.
Það er einmitt þetta sem ég á
við með því, að stundum þarf að
tala um fyrir karlmönnum.
Þeir eiga svo erfitt með að
koma sér að kjarna málsins. Þeir
eru alltaf að leita að einhverju
furðulegu og ólíku öllu öðru í
stað þess að horfa á fólk eins og
það er.
— Það hefði verið hægt að
gera það mun erfiðara en það er
núna, ef svo hefði verið, sagði
ég.
— Hvernig þá? spurði Gvend-
ur og hann horfði á mig með
meiri áhuga en venjulega.
Hann hefði til dæmis getað
þvegið kaffibollana og lagað dúk
inn á borðinu (það lá við að ég
gripi fyrir munninn á mér, en
Gvendur tók ekki eftir neinu.
Hann vissi nefnilega alls ekki,
að ég hafði sett dúkinn hornrétt
an á borðið). Núna vitum við
tvennt. Magdalena þekkti morð
ingjann það > vel, að hún bauð
honum inn eftir að hún var hátt
uð og gaf honum kaffi. Ef hann
hefði gert þetta, hefði morðing
inn getað verið hver sem var.
Bara einhver, sem hringdi dyra
bjöllunni hjá henni og kyrkti
hana um leið og hún opnaði.
Maður, sem vildi eignast pen
ingana hennar. En hverjum
heldurðu að hafi komið til hug-
ar, að Magdalena hafi átt pen-
inga? Ef hann hefði gert þetta,
hefði allt bent til venjulegs rán
morðs og þá sérstaklega, ef hann
hefði ekki læst á eftir sér, held
ur bara flúið í skelfingu yfir
því, sem hann hafði gert.
— Þú ert að reyna að flækja
málið, sagði Gvendur og leit aft
ur á skjölin sín. — Bjössi er sá
18
seki. Það leikur enginn efi á' því.
Hann vill bara ekki, að við vit-
um hvar hann var og þvf þykist
hann vera minnislaus. Þannig er
það áreiðanlega.
Mér fannst þetta farið að vera
of flókið fyrir mig. Ég hef alltaf
verið á móti allskonar skrauti og
pírumpári á hlutunum. Ég held,
að það sé réttast að koma sér
beint að efninu og ekki reyna að
breyta öllu 1 flókna hluti. Ég
trúi ekki svoleiðis vitleysu. Ann
að hvort hefur allt sitt fasta
form og heldur sinni göngu eða
einhver reynir að sýnast vera
annar en hann er.
Og það gera alltof margir.
— Það gæti alveg eins verið,
sagði Gvendur og leit upp frá
skjölunum, — að morðinginn
hefði hann hellt kaffi í tvo bolla,
hann þekkti Magdalenu vel. Þá
hefði hnn hellt kaffi í tvo bolla,
drukkið úr þeim báðum og skilið
þá eftir á borðinu. Þá yrðum við
bara að gera ráð fyrir því, að
morðinginn vildi, að við álitum,
að hann þekkti Magdalenu vel.
— En það myndi líka benda
til þess, að morðinginn hefði
alls ekki þekkt hana, sagði ég.
— Þá hefði hann átt að vera af-
burða vel gefinn eða atvinnu-
morðingi. Og atvinnumorðingj-
ar eru ekki til á íslandi. Afburða
gáfaðir menn fremja ekki heldur
morð til að græða fáeinar þús-
undir án þess að hirða þær.
Nei, annað hvort er þetta mjög
vel gefinn maður, sem vill varpa
sökinni á annan, eða ég veit
ekki, hver það er.
— Við skulum hætta að tala
um þetta mál, sagði Gvendur.
Ég veit ekki, hvort okkar flækir
málið meira. Fáðu þér kaffi í
bollann og svo komum við að
sofa, sagði Gvendur.
Ég hellti í bollana okkar
beggja.
Svo fórum við að sofa.
9. KAFLI
ÉG ER ANDVAKA
Eg var ekki syfjuð. Eg var að
hugsa um börnin. Gvendur sofn
aði strax.
Ég sótti annan kodda inn í
stofuna til að hafa undir höfð-
inu og kveikti á leslampanum.
Ég náði í glæpareyfarann, sem
ég keypti í gær, og var ekki enn
farin að lesa og svo lagðist ég
niður.
Ég les alltaf áður en ég fer að
sofa. Eg get ekki sofnað án þess
að lesa eitthvað fyrst. Það er
svo auðvelt að henda bókinni og
aukakoddanum á stól og slökkva
á lampanum yfir höfði sér, loks
þegar svefninn er að sigrast á
vökunni.
Svo lagðist ég niður og byrj-
aði að lesa.
Það er að segja, ég reyndi það.
Mér fannst tíminn líða svo ó-
endanlega hægt. Augun á mér
hreyfðust yfir síðurnar, en hug
ur minn nam ekkert af því, sem
augun lásu. Ég var svo einkenni
lega skýr í hugsun. Mig langaði
ekki til að einbeita mér að glæpa
reyfara, þegar ég hafði um ann-
að og meíra að hugsa. Mig lang
aði til að afkasta eihverju.
Því gat ég ekki leyst morðgát
una og sagt Gvendi í fyrramálið,
hver hefði myrt Magdalenu?
Ég henti bókinni frá, mér, setti
hendurnar undir höfuðið og
starði upp í loftið.
Gat það verið, að Bjössi hefði
myrt Magdalenu?
Það var að vísu mögulegt.
Rannsóknarlögreglan hlaut að
finna eitthvað út úr þeirri víð-
tæku rannsókn, sem þeir höfðu
með höndum. Hann var eini
maðurinn, sem þeir vissu, að
hafði haft ástæðu til að drepa
spákonuna.
Og hverjar voru ástæðurnar?
Hatur? Það var að vísu nægi-
lega gött til að fremja morð, en
ég átti erfitt með að sjá fyrir
mér Bjössa, svo hamramman, að
hann dræpi einhvem af hatri
einu saman.
Lemdi hana, að vísu, en ekki
morð.
Mér fannst afar ólíklegt, að
Bjössi hefði drepið Magdalenu.
Vitanlega hefði hún boðið hon-
um inn og jafnvel gefið honum
kaffi, en hann hefði naumast
hætt á annað eins og þetta, þó
að blindfullur væri.
Bjössi var ekki þannig maður.
Hann hefði tekið meira tillit til
tilfinninga Friðrikku og sérstak
lega til bamanna en þetta.
Svo var hann að mínu áliti
heldur huglaus. Hann hefði aldr
ei þorað að fremja morð.
Ég bylti mér fram og aftur í
rúminu og hugsaði um alla þá
í húsinu, sem hefðu getað framið
morðið.
Það var fyrst hann Jóhannes
á hæðinni á móti. Hver vissi
nema karlanginn hefði myrt
SMURSTÖÐIN
SÆTÚNl 4 _ SÍMI 16 2 27
BÍLLINN ER SMURÐUR FLJÓTT OG
VEL. SELJUM ALLAR TEGUNDIR
AF SMUROLÍU.
HVBRSEMGE TUELESIÐÞE T
TATILENDAHEEUHMÐIÐÞ
ÁGÁTUHVARHAGKVÆMASTS
ÉADKAUPAlSIEHZKERlME
RKIO GERÍMERKJAVÖRURE
INNIGÖDÍRARBÆKURTÍMA
RITOGPO CKETBÆKURENÞA
DERlBÆKURO GERÍMERKlA
BALDURS GÖ TU11PBOX54 9
SEIJUMKAUPUMSKIETUM.
Veiðarfæri
Ðeitukrókar, ,,BULL,s”
Perlan, „BAYER” og „SUPER-LUX”
Sökkur. Sigurnaglar. Færavindur.
Allt til handfæraveiða.
MARINO PÉTURSSON, heildverzlun,
Hafnarstræti 8. Sími 1-71-21.
30. mal 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ