Alþýðublaðið - 14.09.1968, Blaðsíða 11

varð hrifinn af grænu augunum
þínum um leið og ég leit í þau.
Og fagrar varir þínar . eru sem
skapaöar fyrir kossa. Eigum við
ekki að enda kvöldið vel?
Hann tók utan um hana, en
hún starði enn á hann. En Leroy
fólkið — hvíslaði hún.
Hann hló og tók enn fastar
utan um liana. Einhverja afsök-
un varð ég að hafa til að kom-
ast burtu, sagði hann. — Mér
fannst þetta snjallt hjá mér.
Og nú........
Hún sleit sig lausa og reiðin
ólgaði í huga hennar. — Eg
neyddist til að leyfa yður að
ráða, sagði hún. — Þér neydd-
uð mig til þess. Eg var svo
héimsk, að halda að þér væruð
vinur minn, en þér eruð kvenna.
bósi! Á ég að segja yður, hvað
þér fáið fyrir snúð yðar? 5
skildinga og 6 penní fyrir mið-
ann og við skulum segja sex
skildinga fyrir matinn. Tíu
skildingar og sex penní alls.
Ég sendi yður upphæðina í
pósti.
Nú starði hann á hana og
hún sá að reiði hans var ekk-
ert' minni en hennar. — Litia
kvikindið þitt! — Eg ....
Hún reyndi að opna bíldyrn-
ar, en hann hélt höndinni fyrir
liurðinni.
— Nei, þér farið ekki fet! Þér
Athu
fáið ekki að skipa mér fyrir
verkum. Svo ég neyddi yður til
að koma? Ég gaf yður miðann
og sagði, að við myndum sjást.
Við hverju bjuggust þér? Að ég
horfði á yður dansa allan tím-
ann við einhvern annan? Þér
hafið reynzt einum of frek og
nú borgið þér skemmtunina á
minn hátt!
Áður en hann hafði gripið
hana í faðm sér hafði Kay sleg-
ið hann beint í andlitið með
krepptum hnefunum. Hún virt-
ist hafa orðið ofsasterk í reiði
sinni og hann hneig út að hinni
hurðinni. Á sömu stundu heyrði
hún fótatak milli trjánna og
stökk út úr bílnum. Það stóð
maður ekki sex metra frá bíln-
um og hún hljóp til hans og kall.
aði: — Getið þér hjálpað mér?
Maðurinn í bílnum var nær-
göngull við mig.
Nú sá hún, hver þetta var í
tunglsljósinu. Þetta var hávax-
inn, lierðabreiður maður. Mart-
in Fletcher.
Hún ætlaði einmitt að fara að
hörfa frá honum, þegar • hann
sagði: — Eruð þér ekki daman í
búðinni? Svo þér létuð náunga
aka yður hingað án þess að búast
við, að hann yrði nærgöngull við
yður? Eruð þér galin eða hvað?
— Ég veit það ekki, stundi
hún. — Ég var á dansleik í sam-
komuhúsinu og hann bauð mér
heim til vinafólks síns. Ef ég
hefði vitað, að þér voruð mað.
urinn hérna fyrir utan bílinn,
hefði ég svo sannarlega aldrei
beðið yður um hjá'lp.
Hann gekk að bílnum, og hún
gekk við hlið hans. Hann opnaði
dyrnar og leit á Stan Harris,
sem sat þar mjög óstyrkur. —
Svo það eruð þér! sagði hann.
— Ég sá yður leggja þílnum
og kom til að segja yður að snauta
af landinu mínu. Ég á landsvæð-
ið hér. Snautið þér héðan og
það fljótt!
Stan lét ekki segja sér þetta
tvisvar. Hann set'ti bílinn í gang
og ók út á veginn. Hávaðinn
frá bílnum hvarf í fjarska.
— Allir verða að læra af
reynslpnni, þér líka, sagði Mart-
in Fletcher. — Þér hafið gott
af að ganga heim.
Svo fór hann. Jafnvel þó að
hann hefði bjargað henni úr
klípu, langaði Kay til að hlaupa
á eftir honum og lemja hann
í bakið eins og hún hafði rétt
áður lamið Stan. En hún gat
ekki gert neitt annað en gengið
til þorpsins og munað eftir því
að senda 10 skildinga og 6 penní
í peningabréfi til Stan Harris.
Kæmi hann aftur í búðina, yrði
hún að biðja ungfrú Forsythe
um að afgreiða hann.
Martin Fletcher var nýlega
horfinn úr augsýn, þegar aftur
sáust bílljós á veginum. Kay
starði undrandi á þau. Ef Stan
væri að snúa við ...
Bíllinn nam staðar og hún sá,
að hann var hvítur. Dyrnar
opnuðust og það kom maður út.
í Ijósinu frá' bílluktunum sá hún,
að það var Alan Dyson. Hann
hljóp til hennar og tók um handr
legginn á henni. — Hvað kom
fyrir? spurði hann hræddur. —
Er allt í lagi með yður? Ég var
á' dansleik í samkomuhúsinu en
þér virtust vera með þessum
Harris. Svo sá ég, að þér fórnð
méð honum og ég ákvað að elta
ykkur. Ég veit ekki hvers vegna,
ég vildi gera það — kannski léizt
mér einhvern veginn ekki á
svipinn framan í honum. Setti
hann yður úr bílnum hérna?
Nú var Martin Fletcher kom.
inn til þeirra, en hann hafði
eins og Kay séð ljósin og snúið
við. — Hún varð reið við hann.
Það eru ekki allir eins í henni
veröld Dyston.
Rödd hans var óvinsamleg og
rödd Alans einnig, þegar hann
spurði: — Hvað kemur þetta mál
yður við?
Bara það, að hún hljóp út úr
bílnum hans Harris og leitaði
hjálpar hjá mér. Þó að hún
segðist ekki hafa gert það, ef
hún hefði vitað, hver maðurinn
var.
Ég hefði heldur ekki gert það,
sagði Kay. — Mér líkar ekki,
hvernig þér komið fram við kon-
ur. Ég hefði séð um mig. Þér
þurftuð ekkert að segja, að ég
hefði bara gott af því að ganga
heim!
— Ganga Iieim! sagði Alan
hneykslaður. — Hvílíkir manna-
siðir! Það er rétt hjá yður, að
það eru ekki allir eins í henni
veröld. Og ég ætla að aka
stúlkunni heim.
— Ég óska henni til hamingju
með nýja fylgdarmanninn, sagði
Fletcher hæðnislega. — En ég
á þetta landsvæði og hér hefur
verið alltof mikil umferð undan
farið. Snautið þið héðan! Hann
snérist á hæl áður en Alan Dys-
on gat sagt eitt orð.
— O snautið! sagði Alan.
— Við skulum hraða okkur burt
frá þessu dýrmæta landi hans.
— Það lítur út fyrir, að þið
séuð eitthvað ósáttir, sagði Kay,
þegar þau óku af stað.
— Hann móðgaðist vegna þess
að ég var lögfræðingur eins
vinnumanns hans og vann málið,
sagðí Alan. — Hann hafði á
röngu að standa þá, en hann
virðist hafa gleymt því.
Kay minntist þess, að hún
hafði heyrt um árásarmálið.
— Hvaða mál? spurði hún.
— Hann varð óður, þegar
manninum urðu mistök á í starf.
inu. Ég man ekki smáatriðin
lengur. Hann er uppstökkur, við
skulum reyna að gleyma þessu
sem fyrst. Ég er svo feginn, að
ég leit inn á dansleikinn. Ég
geri það annars aldrei. Þegar
ég sá, að þér voruð á förum,
hafði ég ákveðið að biðja yður
um dans, og spyrja, hvort ég
ætti að aka yður heim. ,
— Stan Harris gaf mér miðann
og ég gat' ekki neitað að dansa
við hann. Þegar við fórum,
sagðist hann ætla að bjóða mér
heim til vinafólks síns. Ég veit,
að ég hef gert mig að fífli.
Satt að segja langaði mig ekkert
til að dansa við hann, en mér
finnst ég verða að vera vim
gjarnleg. Nú er því lokið og hann
hefur fengið fáein kjaftshögg,
sem ég hélt, að ég væri ekki
fær um að gefa honum.
— Húrra! Alan hló og henni
létti meðan hún hallaði sér aftur
í bílnum. En hvað það var dásam-
legt að komast burtu fré Fletcer
og landsvæði hans án þess að
verða fyrir þeirri auðmýkingu
að fara gangandi.
— Fyrst villtist' ég, sagði Alan.
— Þegar ég kom, hefur Harris
verið á heimleið. Ég hef engin
viðskipti við hann, en nú ætla
ég að fara þangað og segja
honum, hvaða álit ég hef á
lionum.
— Nei, það megið þér ekki!
sagði Kay. — Ég þarf að hugsa
um ungfrú Forsythe og hags-
muni hennar ...
— Hún vildi það sjá'lf. Ég
TR0LOFUNARHRINGAR
IFIfót sfgréiðsla
Sendum gegn póstkr!of|i.
0UDM; ÞORSTEINSSpJNt
gullsmiSur
Banlcástrœtr 12.,
A5stoð við unglinga
iMímir aðstoðar unglinga fyrir próf. Kennt er í
ENSICU DÖNSKU STÆRÐFRÆÐI EÐLISFRÆÐI
RÉTTRITUN MÁLFRÆÐI
Nemendur veOja sjálfir kennslugreinar sínar. Við viljum
benda foreldrum á, að heppilcgast ier fyiir unglingana að
hefja nám snemma að hauisti. Oft er ógerningur fyrir nem
endurna að læra á nokkrum vikum fyrir próf það eem
þeir hafa vanrækt hedlan vetur.
Unglingamir eru beðnir að kom'a með bætour sínar og stunda
skrá í Brautarholt 4, iþar sem endanlega verður gengið
frá tímum þeirha (helzt fcl. 5-7 e.h.).
Málaskólinn MÍMIR
Brautarholt 4,
símd 1 000 4 pg 111 09.

14. sept. 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 1|