Alþýðublaðið - 27.10.1968, Blaðsíða 7

]W: október 1968. ALÞÝÐUBLAÐIÐ 7
HUGLJÓMUN
Rætt við prest 1. sp............
Ekki alls fyrir löngu ræddi
jeg við konu eina hjer í bæn
um. Samtalsefnið var viss teg
und trúarreynslu, sem jeg
hygg, að fleiri hafi orðið fyr
ir en iátið er uppi að jafnaði.
Hjer á jeg við einskonar myst
iska skynjun guðdómsins, sem
liggur nærri því, sem Jakob
Smári nefndi eitt sinn hugijóm
un. Flestir munu aðe'.ns eiga
slík „augnabþk11 endrum og
eins, en þau vísa leiðina til
þess, að maðurinn skynji guð
Ofnkranar,
Slöngukranar, v
Tengikranar,
Blöndunartæki.
BURSTAFELL
byggingavöruverzlun
Réttarholtsvegi 3-
í tilverunni, náttúrunni, sköp
unarverkinu, eins og listrænn
maður skynjar anda listaverks
eða ónæmur maður anda tón
smíðarinnar. Nema hjer er það
andj guðs, sem skynjaður er.
Samtalið við konuna, sem
jeg nefndi, gaf mjer tilefni til
að hugleiða spurningu, sem
raunar ber oft á góma, þegar
rætt er við fólk, sem leitar á
vit Guðs úti í náttúrunni. Ger
ir ekkj þessi trúarreynsla
kirkjuna og safnaðarguðsþjón-
ustuna ónauðsynlega?
Svo kynni að virðast í fljótu
bragði. Sjálfur svara jeg slíkri
spurningu neitandi, og meðal
annars af tveimur ástæðum.
Kristindómurinn grundvall
ast á því, að menn skynji ekki
Guð aðeins í náttúrunn}, held
ur í mannlífinu. Þannig skynj
uðu samtímamenn Jesú Krists
hið guðdómlega í kynnum sín
um við hann. Þau kynni ná
til nútímamannsins gegnum
orð Jesú og kenningu postula
hans, og tilgangur hinnar
kirkjulegu. guðsþjónustu er
einmitt að gefamönnum kost á
að komast í snertingu við Krist
með þessum hætti. Og jeg
myndi vilja halda því fram,
að þar sje e'nmitt að finna
betri skilning á þeirri trúar
reynslu, sem vjer verðum fyr
ir úti í náttúrunni.
í öðru lagi er skynjun af
þeirri gerð, sem jeg nefndi ein
staklingsbund n, en guðsþjón-
ustan er samfjelag, og sam-
kvæmt grundvallarkenningu
Krjsts er guðsríkið ekki að-
eins samfjelag við Guð, held
ur einnig við mennina. Auð-
vitað er ekki þar með sagt,
að hópur fólks, sem er saman
kominn út': í náttúrunnar rík;,
geti ekki verið samstþltur í
hrifningu, og slíkar samveru
stundir geta auðvitað haft góð
áhrif. En þar skortir þó það
innihald þess boðskapar, sem
kristlndómurinn boðar, nema
þeir sem hlut eiga að máli,
sjeu einnig nákunnugir áhrif
um guðsþjónustunnar í kirkj
unnj og flytji þau með sjer út
í náttúruna. Sú hætta er alltaf
fyrjr hendi, að fram komi sú
öfugþróun, að fólk hverfi frá
kristinni trúarskynjun yfir til
náttúrudýrkunar, sem alkunn
er frá trúarbragðasögunni.
Mjer kemur ekki til hugar, að
krjstnjr menn sjeu þeir einu,
sem skynja Guð í náttúrunni,
en kristjn trúarreynsla og
kristileg þekking gefur sína
sjerstöku skýringu á samfje-
laginu við Guð og beinir á-
hrifum hrifningarjnnar í sjer
staka átt-
Eitt er það, sem nauðsynlegt
er að hafa í huga, þegar rætt
er um ,,augnablik helguð af
himinsins náð“, hvort sem
um er að ræða við guðs-
þjónustu eða útj í nátt-
úrunnar riki. Slík augnablik
er ekki hægt að búa sjer tjl,
og auk þess eru þau sjaldgæf,
ef miða skal við hina dýpstu
skynjun, að alltaf er hættulegt
að reyna að spana sjálfan sig
upp í einhverjar svokallaðar
stemningar, og láta þær koma
í staðinn fyrir hiria raunveru
legu reynslu. Það er hreinn
dr
Jakob
Jónsson
aaætt
ííiö prejst
mjsskilningur, að maður ejgi
alltaf að koma heim frá kirkju
í einhverri hrifningarvímu,
geðshræringu eða tilfinninga-
hita. Kjrkjugangan er til þess
gerð að vera með opinn huga
í samfjelagi kristinna manna
og andspænis orði Guðs. —
Það er ekki hægt að taka
anda guðs með valdi, hvort
sem er í kirkju eða undir
hvelfingu himinsjns. En það
er hægt að gefa andanum færi
á sjer, ef svo má að orði kom
ast, og taka síðan því, sem
verða kann.
Jakob Jónsson.
Sími 38840-
ÓTTAR YNGVASON
héroðsdómslögmaSur
MÁLFLUTMINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLÍÐ 1 • SlMI 21296
Gangstéttarhellur
GarSeigendur, prýðiS lóSina
með fallegum hellum. Höfiim
þrjár gerðir fyrirliggjandi.
Upplýsingar í símum 5057S og
51196.
HELLUGERÐIN.
Garðahreppi.
SMURT BRAUÐ
SNITTUR
BRAUÐTERTUR
BRAUÐHUSIP
SNACK BÁR
Laugavegi 126.
sími 24631.
AU6LÝSH)
í Aiþýðublaðim
SMURT BRAUÐ
SNITTUR — ÖL — GOS
Opjð frá kl. 9.
Lokað kl. 23.15.
Pantið tímanlega í veizlur.
BRAUÐSTOFAN
Vesturgötu 25. Sírni 1-60-12.
„Raula ég v/ð rokkinn minn
44
Það hefur löngum farið mis-
jafnt orð af andagiftinni hjá
prestunum, þegar þeir li(afa
stigið í stólinn. í eftirfarandi
vísu er lítillega vikið að stól-
ræðu sem þótti í þynnra lagi.
Meinleg andans magapín
mæðir herrans gesti.
Ég held það vanti vítamín
í vatnsgrautinn hjá presti.
+
Páll Ólafsson er einn af
höfuðprestum íslepzkra vísna.
Þessar vísur, sem hann orti á
efri árum sínum, sverja sig í
ættina.
Aldrei held ég venjist við
að verða hrumur.
Mig langar enn í glaum og
glímur,
ganga í Skrúð og yrkja rímur.
Að trúlofast og tefla skák
og tæma kollu
getur breytt í æsku elli,
eins og ríða Löpp á svelli.
Mig sárlangar að sigla þá
og sjá hann hvessa.
Og verði mér á vif að kyssa,
verð ég eins og hlaðin byssa.
+
Mér er fortalið, að eftirfar-
andi vísa sé kveðin um hún-
vetnskt yfirvald, sem lét róa
með sig út í skip í embættis-
erindum. Rysjuveður var ó og
fauk húfan af yfirvaldinu og
lenti í sjónum.
Húnvetninga henti slys
heldur verra en skyldi,
að húfan fór til helvítis,
en hausinn ekki fylgdi.
Þeir sem aldir eru upp á
öld bíla og flugvéla eiga kann-
ski fullt í fangi að skilja
réttum skilningi Iþessa gömlu
ferðavísu. Hún er aðeins eitt
dæmi af mörgum um þá gagn-
geru þjóðfélagsbreytingu sem
orðið hefur í landinu á síð-
ustu áratugum og kemur fram
í ýmsum myndum. Ekki veit ég
um höfund vísunnar, en mig
grunar hún sé ættuð að aust-
an.
Böllurinn í berandanum
brotna nóði,
slitnaði út úr ferðafuðu,
feikna ósköp mér ofbuðu.
+
Gestur á Hæli kvað vera
höfundur þessarar veðurvísu :
Gefur og tekur gjafarinn,
gengur illa slátturinn.
Það er úti þurrkurinn;
þú ert skrýtinn, drottinn minn!
+
farandi vísu um mann nokk-
urn ættaðan úr Þingeyjar-
sýslu, sem þótti heldur mikill
á lofti:
Oft með pyngju fer hann flott,
fljóðin syngur kringum,
er með hringað, uppbrett
skott,
arf frá Þingeyingum.
+ '
Eftirfarandi vísa er ort um
Gísla Sveinsson, sýslumann
Vestur-Skaftfellinga, þegar
hann sat á þingi:
Hofmannlegt' þó hans sé orðið,
þræðist ei það dramb :
úlfur grár er yfirborðið,
— undir mórautt lamb.
+
Þessi heimslystavísa er víst
nokkuð gömul í hettunni :
Að sigla fleyi og sofa í meyjar-
faðmi
ýtar segja yndi mest
og að teygja vakran hest.
+
Sigurður Breiðfjörð gerir
liér lítillega grein fyrir skoð-
unum sínum á kvennamálum
og þeirri lífsreglu sem hann
hefur tileinkað sér í þeim efn-
um:
Baldur Eiríksson frá Dvergs- Gull ef finn ég götu á,
stöðum í Eyjafirði orti eftir- sem gæfan fyrir mig lagði,
ef ég geng þar gálaus hjá,
getið þið hælt því bragði?
Vildi stúlka, við mig góð,
vefja í arma bera,
ef ég kyssti ekki fljóð,
asni mætti ég vera.
Nei, ég hirði fé, ef finn,
og faðma stúlku káta,
en allt hvað bannar
eigandinn,
á ég kyrrt að láta.
+
Þessi hestavísa crr eftir Ein-
ar E. Sæmundsen :
Skjóni á listum leikur sér,
logar hrjóta á sköflum.
Enn er líflegt undir mér,
eins og fyrr á köflum.
+
Stefán frá Hvítadal yrkir
þessa vísu : '
Fylgir röngu þrotlaust
þvaður,
þokar öngu logna 'skíman.
— Ég er göngu-móður maður,
mæddist löngu fyrir tímann.
+
Og að lokum rokkvísa úr
gömlu baðstofunni:
Raula ég við rokkinn minn,
rétt svo er það gaman,
liefur danskur/ draújarinn
dável rekið saman.