Dagur - 22.12.1965, Síða 15

JOLABLAÐ DAGS
15
strax á morgun. Ætli þeir að láta
sína þrjá baggana ltvor, því að
þyngra sé líklega tæpast rétt að
hafa á sleða, og nú vonist hann til
að fá lijá mér þrjá bagga og að ég
flytji Jretta með þeim á mínum
hesti og sleða. Megi Jretta alls ekki
dragast, Jrví að óvfst sé hve lengi
ísinn' verði l’ær liestum og sleðum.
Er ekki að orðlengja Jrað, að ég
lpfa hvorutveggja, heyinu og flutn-
ingnum, og verður það sannnál
okkar að leggja eldsnemma af stað
daginn eftir með 3 hesta og sleða
yfir Hríseyjarál, sem mun vera tal-
in ein vika sjávar, og verði Jrví allt
að vera tilbúið undir ferðina í
kvöld.
í grárri morgunskímunni daginn
eftir koma jjeir Vilhjálmur og Jti-
líus og er ég þá tilbúinn að slást í
Jjessa einstæðu för. Er greitt ekið
Þá skall hurð nærri Iiælum.
ti] Dalvíkur og þegar lagt út á ís-
inn. En um það leyti er birti af
degi, hefur Júlíus orð á Jrví, að
hann telji veðurbreytingu í nánd,
bæði sé veður lilýrra en verið hafi
og skýjafar annað. En ekki var svo
frekar um Jrað rætt. ..
Var áfram haldið svo greitt sem
verða mátti, enda var nokkur slóð
eftir fólk á ísnum glögglega mörk-
uð og mátti segja að við fylgdum
henni að mestu. En er við komum
á mitt sundið, eða svo, dimmdi að
með slydduél af suðaustri, og reynd
um við þá að herða ferðina svo að
heyið Ijlotnaði sem minnst.
En öllu reiddi vel af og í hend-
ur Þorsteini komst heyið óskemmt.
Var hann hinn ánægðasti og þótti
bæði gagn og tgaman að fá liey úr
landi á Jrennan einstæða hátt, og
vildi endilega fá okkur inn lí! sín,
Jjví að kaffið svo að segja stæði á
borðinu. En nú var kominn asi á
VilhjáJm á Bakka. Hann aftók með
öllu að stanza stundinni lengur,
velti bÖggunum af sleðunum í
skyndi og yrði Þorsteinn að koma
þéim fyrir, hér væri enginn tírni
fyrir Jjá að slóra, af stað skyldu Jreir
tafarlaust, og vorum við allir sam-
mála um Jrað. En Jjess bað Þor-
steinn, að hann rnætti saga sundur
dauðan liijfrung. er Jjar lá og Jrann
hafði náð í, vök daginn áður, og
skyldum við eiga sinu þriðjunginn
hver. Þetta létum við eftir honum,
enda gekk það fljótt, og eftir fáein-
ar mínútur vorurn við komnir út á
ísinn.
En nú brá svo við að við fund-
um fljótlega breytingu á ísnurn.
Hann varð brátt rneyr eftir Jjví sem
méir hlýnaði ií veðri. Að vísu var
<mn allcjimmt í loftimg slydduliréyt-
ingur, on ijiói minniteh verið liafói.
En færið á ísnum var að'. spifksti,
liestarnir ,óðiv elginn l ogukrapið í
hófskegg er lengrá leið. Við geng-
um með þeim, vildum livorki sitja
á Jjeim eða sleðunum. Og satt að
segja held ég að okkur hafi ekki
Jjótt útlitið gott, Jjótt enginn hefði
orð á því.
En er rúmlega var hálfnuð leið-
in, svipti hann af sér Jiokunni og
slyddunni, og var nii allt í einu
kominn sunnanvindur, — mara-
hláka. Og um Jjað bil 1 sáum við
Sfóra vök út af Hálshorninu. Var
þá ekki um annað að gera en að
krækja norður og vestur fyrir hana
og tafoi Jjetta okkur nokkuð. Og er
við höfðum komizt fyrir hana var
tekin stefna beint upp á sandinn
austan við árkjaft Svarfaðardalsár.
Og nú var hert á hestunum sem
mest mátti og reynclum við að hafa
allgóðan spöl á milli okkar, Jjví að
satt að segja munum við allir hafa
búizt við að ísinn brysti Jjá og Jjeg-
ar undan Jjunganum, og var þá
helzt að láta hann koma á sem
stærst svæði. Og landið nálgaðist,
við hertum á hestunum, Vilhjálm-
ur var fyrstur en ég síðastur. Og er
að skörinni kom var allur ísinn
laus frá landi. Vilhjálmur steypti
því hesti og sleða í Sjóinn og komst
heilu cjg höldnu í land og við á
eftir. En svo mikill hraði var á ísn-
um, þegar hánn var laus við land-
ið, að sjórinn tók aðeins í kvið á
hesti Vilhjálms en í taglhvarf á
mínum hesti sem síðast fc'jr fram af
skörinni.
Svo mjög skall hurð nærri hæl-
um í þessari mestu svaðilför, sem
ég hefi farið um dagana.
Er upp á sjávarkambinn kom
stönzuðum við og undum sjó úr
fötum okkar. Það var ekki löng.
stuncl. En er við héldum af stað
var ísinn kominn langt frá lapdi.
Qg er við komum veStur á Ilrísa-
höfðann, igegnt Árgerði, sein ær
ekki Iangur,sp<jlur, var éngan, ís-að
sjá á Dalvíkinni, íog-ekki fyrr en út
méð Júyjarhölmn, ]>. e. yzta enda
Hríseyjar. Svo ótrúlegur hraði var
á honum, enda var Jjá kominn hvass
og hlýr sunnanvindur.
„Þvílík guðsmildi“. Þetta mun-
um við oftast hafa sagt, Jjremenn-
ingarnir, Jjegar á þessa för var
minnzt. Og nú finnst mér eins og
hin æðri máttarvöld hafi beðið eft-
ir okkur með ísinn, svo að við kæm-
umst í land.
HALLBOR SIGFUSSON frá Gnind segir frá:,
og sleáa yfir Hríseyjarál