Dagur - 22.12.1965, Qupperneq 26

26
JÓLABLAÐ D AGS
fölkið, flest a. m. k.: Fyrst þytur í
eyrum, senr vakti ákaían hjartslátt
og maður hélt niðri í sér andanum.
J næstu andrá titringur undir fót-
um manns og enn meiri hjartslátt-
ur. Síðan dó titringurinn nt og
maður varpaði öndinni léttara. —
J’etta varð þó ekki meira að þessu
sinni.
I}etta taugastríð urðu Svarfdæl-
ir að búa við allt hið ógleymanlega
sumar 1934 o<> raiinar lanm fram á
O O
vetur. Fyrstu vikurnar a. m. k. leið
ckki sá dagur, að ekki kæmu fleiri
cða færri kippir, en það er skennnst
frá að segja, að enginn jreirra komst
í hálfkvisti við þann fyrsta og ollu
heldur engu tjóni á mannvirkjum.
Þeir voru hins vegar býsna skæðir
við að brjóta niður taugastyrk
inargra manna, einkum þeirra, sem
vciklaðir voru lyrir.
Sjálfur var ég æðismeykur.
Þó var forvitnin öllu sterkari
þennan fyrsta dag. Mig dauðlang-
aði til að sjá hvernig umhorfs væri
á Dalvík, svo ég fékk leyli til að
skreppa þangað niður eftir, enda
var ekki neinn vinnuhugur í mann-
skapnum lengur. Kom nú hjólið í
góðar jrarfir. Ég hjólaði sem leið
liggur. Hér og þar voru sprungur
yfir jrveran veginn og nokkur ræsi
löskuð. A cinum stað út undir Dal-
vík var svo víð sprunga, að ég vildi
ekki hætta hjólinu í svo ljóta tor-
færp.og Jyfti því þess vegna ylir.
j Þegar niður að Ásgarði' kom, sem
er skamöit fyrir framan sjálft kaup-
jtúnið, blasti viðurstyggð eyðilegg-
ingarinnar við- í Ásgarði var ný-
byggt íbúðarhús, steinsteypt, kjall-
ari og tvær hæðir, en lítið að flatar-
máli. Húsið stóð að vísu nokkurn
veginn í allri sinni hæð, en ekki
voru jjað útveggirnir, sem héldu
því uppi, heldur miklu fremur inn-
viðirnir, því veggirnir voru allir
kurlaðir og gúlpuðu út á ýmsutn
stöðum allískyggilega.
Fólkið var að sýsla við búslóðina,
sem að einhverju leyti hafði verið
borin út fyrir vegg í skyndingu.
Ekki er að orðlengja jrað, að svip
aða sjón var að sjá við fjöhnörg hús
á Dalvík þegar jrangað kom, en að
auki voru tjöld komin upp á ýms-
um stöðum, j)ví að fáir kærðu sig
um að gista í húsum sínmn-þá og
næstu sólarhringana.
Lambhagi. — Húsið þar sem sængur-
ltonan var.
Hér verður ekki frekar gerð til-
raun til að lýsa ástandinu á Dal-
vík eftir þennan atburð, heldur
birtar nokkrar myndir, ])\ í sjón er
sögu ríkari ef tnyndirnar koma vel
út.
En margár sögur um atburði dags
ins gengu manna á nreðal og bárust
fram um sveitina þá og næstu daga:
í húsinu Latnbliaga hafði hús-
móðirin alið meybarn rétt áður en
jarðskjálltinn dundi yfir. Rusl úr
veggjum og lofti hrttndi yfir rúm
sængurkonunnar, en í eldhúsinu
skall leirtausskápurinn um koll og
eldavélin steig dans unt gólfið, svo
sonur hjónanna (Þorgils Sigurðs-
son. nú símstjóri), komst ekki iit,
Jrótt ltann feginn vildi. Sængurkon-
an bað ljósmóðurina að forða sér
út með barnið, en sjálf beið hún
hin rólegasta, þangað til menn
komu til aðstoðar og báru hana út.
Lárns Frímannsson, jtá nýfluttur
úr Háagerði niður á Dalvíkina, var
inni í hésthúsi hreppsins að leggja
við hross, sem haim átti þar innst
inni í húsinu. Húsið var annars
fullt af hrossum, því að margir
sveitamenn voru í kaupstaðarferð
einmitt Jaennan dag. Þegar ósköpin
dundu yfir, hófst feykilegur darra-
dans í hestlnisinu, og þótti Lárusi,
sem nú væru góð ráð dýr, ef hann
ætti að sleppa h’eill úr hildarleikn-
um. CJreip hann til Jress heillaráðs,
að snara sér á bak hestinum, sem
um leið tók undir sig stcikk og rudd-
ist í gegnum Jrvöguna allt fram að
dyrum. Þar stökk Lárus af baki og
komst út meðan jörðin lék enn á
reiðiskjálli. S:i hann sjávarbakkann
Iraman við hesthúsið ganga í bylgj-
um og sprungur opnast í kantinn.
í>egar hann kom heim, að skammri
stundu liðinni, voru konurnar ný-
búnar að slökkva eldinn í eldavél-
inni sem lá á livolfi frammi á miðju
gólfi.
Baldvin þihannsson, útibússtjóri
og kona lians, Stefanía Jónsdóttir,
höfðu verið úti í Hrísey að tína
kríuegg kvöklið áður og ekki kom-
ið heim fyrr en seint um nótt. Með
jreim var í för meðal annarra bróð-
ir Stefaníu, Oskar (nú langferðabíl-
stjóri), J)á 8—9 ára gamall og svaf
liann eníi í herbergi þar í húsinu.
Frúin átti tvær stórar skálar kúf-
lullar af kríueggjum, sem stóðu á
eldhúsborði. Nú dundi jarðskjálft-
inn yfir og fór allt af stað í húsinu.
Meðal annars hoppuðu eggjafckál-
arrtar niður á gólf og varð niinna
úr þeirri lífsbjörg en efni stóðu til.
Fn nú var um arlnað að hugsti eil
nokkur brotin kríuegg. Hitt var
heldur að bjarga’ungbarni, senr lá
í \öggu sinni útí á svöluin hússins
og svo að \’itja utrt drenginn í her-
berginu. En jrégar átti að opna
dyrnar, sem gengu inn, reyndist Jrað
ekki auðgertl Rúm Óskars, sem
staðið hafði undir vegg andspænis
dyrum, hafði Jrá henzt yfir jrvert