Dagur - 22.12.1965, Side 34

34
til norðausturs og fuglárnir bíandi
og húrrandi á eftir henni unz allt
þagnar, Já, mikill fjandi, hefði ég
verið í hraunbrúninni myndi hún
ekki hafa sloppið svona vel.
Þessu næst færi ég mig til grens-
ins, en er ég nálgast, sting ég við
'fótum. Hvaða hljóð eru þetta, sem
'ég lieyri, þetta eru urgandi rokur,
sem enda í óskiljanlegu uppgjafar-
púi. Þetta endurtekur sig í sífellu.
Loksins kviknar á perunni og ég
greikka sporið. Þegar ég kem að
byrginu gefur mér á að líta, situr
ekki félagi minn þá flötum bein-
um, en bakið hallast að veggnum.
Byssuskeftið stóð á jörð milli fóta
hans, og hlaupið upp með hálsi, en
höfuðið slútti ískyggilega, því það
hafði farið fyrir honum eins og
lærisveinunum forðum þegar þeir
áttu að biðja og vaka, og hér bætt-
ust við hinar ruddalegustu hrotur,
enda var ekki laust við að mér yrði
skapfátt. Stjakaði ég nú heldur
óþyrmilega við honum með byssu-
hlaupi mínu, en ég segi það satt,
ég mátti gæta ýtrustu stillingar að
skella ekki upp úr, þegar ungmenn
ið hentist á fætur, þreif um byssu-
hlaup mitt og vísaði því til himins,
en starði á mig með samblandi af
ótta og reiði í augurn. Ég bað hann
afsökunar á að vekja hann svo hast-
arlega, en hann yrði að minnast
þess, aíð ég hefði sagt hontím að
hann niætti ekki sofna og nú legði
ég enn meiri áherzlu á þ;ið, að hann
sofnaði ekki fyrr en óg kæmi íaftttr,
því nú hugsi ég mér að fara í leið-
angur og inyndi ég ekki koma aftur
fyrr en með morgninum, hann yrði
áð vera vel á verði og ætla byssunni
:ékki of langt færi, skjóta ekki nerna
vera 100% viss, því oftast væri allt
í lagi svo lengi sem ekki væru skot-
in icilskot. Legg ég nú af stað í suð-
vesturátt, eða í öfuga átt við það,
sem tófan fór, og geng þannig í 20
mínútur, en þá verðttr fyrir mér
lægðardrag, sem liggur til suðurs.
Eftir draginu held ég nokkra stund
og er þá kominn að hrauntung-
unni, sem ég minntist fyrr á að væri
handan við breiðu lautina suð-
austur af greninu. Nú læðist ég
meðfram syðri brún hraunsins þar
til ég áætla að vera kominn í vind-
stöðu af greninú, og nú þverbeygi
ég inn í hraunið í átt til grensins.
Áður en ég fer af stað inn í hraun-
ið hlusta ég vandlega hvort ég heyri
nokkuð í mófuglum, en allt er
kyrrt og hljótt, veðrið hlýtt og gott,
aðeins gola frá norðvestri. Þarna
voru djúpir skorningar og hraun-
trjónur og mjög gott að dyljast,
enda föt mín mjög lík jörðinni. Oft
stanzaði ég á leið minni yfir hraun-
ið, svipaðist um og hlustaði, en varð
einskis var fyrr en ég nálgast nyrðri
kantinn, þá tóku tvær lóur til að
„bía“ i ákafa, en brátt var ég full-
viss að þær væru að nöldra útaf
nærveru rninni. Settist ég svo um
kyrrt í hraunkantinum beint í
vindstöðu frá greninu, eða mjög
nálægt því, sem tófan hafði stað-
næmst fyrr um kvöldið, þótti mér
nú, sem ég hefði leyst hlutverk mitt
vel af hendi, þessa brellu myndi
tæfa varla varast og hlaupa granda-
laus fyrir byssu míira, var ég því
hinn vonbezti, og er ég leit á klukk-
una, var hún rúmlega tvö.
Lóurnar, sem „bíuðu" að mér
voru þagnaðar. Onnur kom samt
öðru hverju, tyllti sér skammt frá
mér, athugaði mig. gaumgæfilega,
ávarpaði mig úteð nokkrum hæg-
lætislegum ,f,bíum“/ en llaug svo í
burtú.iþegár hún ísá. að ég hreyfði
mig ekki neift. Mér þótti v'ænt um
að hafa þessa árvöku verði í ná-
lægð, því engin hætta var á því, að
þeir yrðn ekki varir við lágfótu ef
hún nálgaðist. Leið nú og beið,
klukkan varð 3 og hún var hálf
fjögur, en ekkert bar til tíðinda.
Sólin bjarmaði yfir fjöllin handan
við Faxaflóann, en vindstaða var
óbreytt og óttaðist ég mest, ef tæfa
JÓLABLAÐ DAGS
kæmi nú meðfram hrauninu, að ég
þyrfti að skjóta undir sól. En rétt
sem ég er í þessum hugleiðingum
þjóta lóurnar tvær frarn hjá mér
eins og snæljós og fljúga til norð-
austurs. Ég renni augum eftir
stefnu þeirra og sé hvar maddaman
kerntir og fer geyst. Hún er skammt
frá hraunkantinum, en þó vel á
bersvæði frá mér að sjá, en í ca.
150—180 faðma fjárlægð, Þetta ætl-
ar að verða bærilegt. Ég munda
byssuna og er alveg prýðilega únd-
irbúinn, — en skrattinn hirði hana
nú. Allt í einu spannar hún út und-
ir miðja laut og strunsar svo á ská
upp hlíðina hinu inegin, unz hún
er komin uppundir brún og í vind-
stöðu, þar stanzar hún og viðrar í
goluna. Ég var sem lamaður af von-
brigðum. Hefur helv. .. . flagðið
sagnaranda? Eða er hún ódrepandi?
Nú hefði hún verið fáeina faðma
frá mér hefði ég legið þar senr ég
var fyrr um kvöldið. Bara að félagi
minn álpaðist nú fram á brúnina,
þvert ofan í skipanir mínar, þá var
ugglaust áð dýrið ntyndi hlatipa
undan vindi frá honum til mfn, en
bíðum við, mér flýgur í hug tilfelli
nokkrum árum áður, sem kom mér
á þá skoðun, að tófa, sem skotið er
á um bjartan dag, viti ekki hvaðan
skotið er ef hún hefur ekki hug-
mynd um manninn, sem skaut.
Aftur á nróti viti hún af manni í
vindstöðu ályktar hún að hvellut-
inn konri lrá hotrum og taki þá
sprettinn undan vindi. Þetta var
að vísu hrottaleg áhætta, en ein-
hvern djöfulinn varð ég að gera og
það strax, því að nálgast hana var
nrér ómögulegt. Ég lyfti byssunni
og þegar hún snéri frá mér og viðr-
aði í vindinn hleypti ég af vægast
sagt út í loftið. Ég stóð á öndinni,
en vafinn var skanrmur. Við hvell-
inn hentist hún í lráaloft og til Irlið-
ar, stökk svo nokkra faðnra í öfuga
átt, rétti sig svo af eftir vindstöð-
unni og geystist svo á æðispretti