Dagur - 18.10.1985, Blaðsíða 6

Engin Áning (imars)
án trommara
- leiðrétting við fyrri kynningu
Það er öruggt mál í nútímaþjóðfélagi þar sem leyfilegt er að
reka rokkhljómsveitir, að trommuleikari er jafn ómissandi
og t.d. gítarleikari eða hljómborðsleikari. Þess vegna er
nauðsynlegt að leiðrétta það sem kom fram um hina ágætu
hljómsveit Áningu, sem varð til eftir að skallapoppari núm-
er eitt á íslandi, - það er ekki meint í niðrandi merkingu, -
Ingimar Eydal flutti til Reykjavíkur til að mennta sig
frekar.
Eins og segir þegar dagblöð þurfa að birta leiðréttingar vegna
villu í frétt eða frásögn, - er beðist velvirðingar á því sem kom
fram í blaðinu í umræddri grein. Þessi umrædda grein var um
hljómsveitina Áningu eins og fyrr segir. Sem sagt það var eng-
inn trommuleikari í hljómsveitinni eins og undirritaður kynnti
hana. Staðreyndin er hins vegar sú að Þorleifur Jóhannsson hef-
ur leikið á trommur lengur en margur annar og er nú trommari
Áningar. Leibbi eins og hann er kallaður byrjaði kornugur að
spila með ekki ómerkari mönnum en Kristjáni Guðmundssyni,
sem einnig er meðlimur Áningar. Pá voru þeir félagar heims-
frægir uin allt land vegna æsku sinnar og hljómsveitarinnar
Bravó sem m.a. spilaði á hljómleikum með Kinks sem þá voru
í hópi vinsælustu hljómsveita í poppinu og spiluðu í Reykjavík.
Staðreyndin er því sú að Leibbi spilar með Billa, Kristjáni,
Ingu, Snorra og Grími í hljómsveitinni sem varð til eftir að Ingi-
mar fór suður og heitir Áning- (imars).
P.S. Kæri Leibbi ég vona að þessi misskilningur verði ekki til
þess að þú verðir reiður við mig það sem eftir er. Spilaðu sem
lengst, best og fastast.
Kær kveðja, - gej
6 - DAGUR - 18. október 1985
Blm. Dags sækir um byssuleyfi
Nú er rjúpnaveiðitíminn að
byrja og margir farnir að iða í
skinninu af tilhlökkun að geta
farið til fjalla að veiða handa
sér og sínum í matinn. Oftast
jólamatinn. En það er ekki
hverjum sem er leyft að fara
slíkar ferðir. Að vísu er þér
heimilt að fara til fjalla, en
ekki með byssu í farteskinu.
Það þarf nefnilega það sem
kallast byssuleyfi. Það var
fengið til skamms tíma með
því að framvísa umsókn um
leyfi ásamt sakavottorði, sem
fæst hjá sakaskrá í Reykja-
vík. Með það varstu orðinn
byssuleyfishafi, gast keypt
þér vopn og farið til veiða.
Nú er öldin önnur, því það
þarf meira til en sakavottorð og
umsókn. Hver sem ætlar sér að
kaupa byssu, eða fara til veiða
þarf að ganga í gegnum tveggja
kvölda námskeið. Nú nýlega
var haldið eitt slíkt námskeið.
Það er lögreglan á Akureyri
sem stóð fyrir því. Þrátt fyrir
námskeiðið þarf viðkomandi að
sjálfsögðu sakavottorð sem
fyrr. A þetta námskeið voru
mættir um fimmtán manns, allt
ungir menn. Flestir rétt yfir
tvítugt, því það er sá aldur sem
tilskilinn er við veitingu byssu-
leyfis. Pegar Erlingur Pálmason
yfirlögregluþjónn fór að fara í
gegnum helstu reglur varðandi i
meðferð skotvopna og annað
sem að vopnum laut, kom í ljós
að margir þessara ungu manna
þekktu vel til vopna. Að
minnsta kosti var nóg talað um
kaliber, magnum, hálfmagnum,
pumpur og fleira. Fyrir þá sem
ekki þekktu þetta fagmál var
ekki um annað að ræða en
reyna að fylgjast með og setja á
minnið.
Síðara kvöldið voru það tveir
reyndir lögreglumenn sem sáu
um að ræða meðferð skot-
vopna. Það voru þeir Kjartan
Sigurðsson og Ingimar Skjóldal.
Höfðu þeir með sér vopn af
ýmsum gerðum og á ýmsum
aldri. Kom fram í máli þeirra að
margt er það sem þarf að varast
er menn fara með skotvopn.
Sýndu þeir haglabyssu sem
maður hafði verið með er hann
lenti í snjóflóði. Hlaupið hafði
fyllst af snjó, skot hlaupið úr
byssunni og hlaupið hreinlega
sprungið í tætlur. Eins voru
sagðar sögur af mönnum sem
höfðu orðið fyrir byssuskotum
og sloppið mjög naumlega með
höglin föst í skrokknum. Ekk-
ert af þessum sögum virtust
draga úr áhuga þessara ungu
mannlít
manna sem voru að sækjast eftir
byssuleyfi.
Svo kom að sjálfu prófinu.
Það var ekki laust við að undir-
ritaður, sem ekki hefur farið í
próf síðan hann var við nám fyr-
ir nokkuð mörgum árum, fengi
prófskrekk. Þetta var eins og á
vorprófum áður fyrr. Próförk-
um var útdeilt, öll námsgögn
voru sett niður, kennarar sátu
yfir og allt varð dauðahljótt,
nema að það heyrðist í pennum
er þeir runnu yfir prófarkirnar.
Flestir nemendur hafa eflaust
fengið sting í hjartað þegar þeir
renndu augunum yfir spurning-
arnar. Því eflaust hafa verið
spurningar sem ekki var öruggt
að viðkomandi hefði rétt svar
við.
Eftir um það bil klukkustund
fóru nemendur að tínast úr
kennslustofunni, búnir að skrifa
krampa í fingurna, vissir um að
þeir væru þar með búnir að ná
langþráðu marki. En því miður
fór það ekki svo, því það voru
ekki allir svo heppnir að klára
sig frá þessu. Einhverjir þurfa
því að reyna aftur við prófið og
verða vonandi heppnari þá, eða
verða búnir að læra meira um
meðferð skotvopna, svo þeir
þurfi ekki að fara enn eina ferð-
ina í próf til að fá byssuleyfi.
-gej
Sg hef mottó“
- Staldrað við í Örkinni hans Nóa
Klukkan var rétt rúmlega níu
einn morguninn snemma í
október. Hann var að opna
verslunina sína sem heitir
Örkin hans Nóa. Þá vita flest-
ir sem þekkja til Akureyrar-
bæjar hver maðurinn er. Fyr-
ir þá sem ekki vita er inaður-
inn Jóhann Ingimarsson oft-
ast og alltaf kallaður NóL
Hann hefur rekið verslun
ásamt ágætri konu sinni
Guðrúnu Helgadóttur til
margra ára. Við vippuðum
okkur inn fyrir þröskuldinn
til að njóta ylsins sem inni
var, því ekki var hátt hitastig
utandyra þennan morgun.
Nói var nýkominn úr sumar-
fríi. Hann hafði drifið sig ásamt
konunni og fleira fólki til út-
landa sem er algengt meðal ís-
lendinga nútímans.
Samhliða sumarfríinu sótti
Nói húsgagnasýningu í Mílanó.
Þar sagðist hann hafa séð ein-
staklega falleg húsgögn. Á leið-
inni fór Nói ásamt sínu fólki frá
Luxemburg í gegnum Þýska-
land, Austurríki, Lichtenstein
og Sviss. „Ég var heillaður af
Sviss. Það er ólýsanlega fallegt
þar. Við gistum við Lugano-
vatn. Þar er mjög mikið af
hótelum. Þangað er mikill
straumur ferðamanna allan árs-
ins hring. Um það leyti sem við
komum þar, voru að koma nýir
gestir þangað. Yngra fólkið var
búið í sumarleyfum sínum, en
eldri borgarar víðs vegar úr
Evrópu voru að koma þangað
til lengri dvalar. Fólk sem ekki
þolir mikið sólskin og vill dvelj-
ast á góðum hótelum í góðu
loftslagi í fallegu landi,“ sagði
Nói.
Hann sagði okkur frá því að í
Sviss hefði hann séð hvernig
vegir geta orðið bestir í fjöllóttu
landi eins og við þekkjum nokk-
uð frá okkar eigin. „Við keyrð-
um gegnum jarðgöng sem voru
19 km löng, fyrir utan öll þau
styttri sem við fórum í gegnum.
Það er stórkostlegt að keyra á
þessum vegum við þessar að-
stæður,“ sagði Nói.
- Megum við Akureyringar
eiga von á að sjá eitthvað af
þessum fallegu húsgögnum sem
þú sást á sýningunni í Mílanó?
„Það er ekki laust við það,“
sagði Nói og glotti.
„Við pöntuðum töluvert af
fallegum og vönduðum hús-
gögnum á þessari sýningu. Þetta
verður komið til okkar seinni
partinn í október eða byrjun
nóvember.“
- Hvað um íslensk húsgögn.
Kaupir þú þau?
„Að sjálfsögðu kaupi ég þau.
En það verður að segjast eins
og er að það er ekki nóg af þeim
til. Þess vegna þarf ég að kaupa
mikið erlendis frá. Eg segi því
miður því það er sorglegt hvað
keypt er af lélegum vörum til
landsins. Þar með er verið að .
eyða dýrmætum gjaldeyri sem
ekki er of mikið af.“
- Kaupir þú ekki húsgögn í
þessum flokki sem þú nefndir?
„Ég hef alltaf haft þá stefnu
að kaupa góð og vönduð
húsgögn. Kannski eru þau örlít-
ið dýrari, en þau eru þá vand-
aðri fyrir vikið. Ég hef mottó
sem er á þessa leið: Vertu með
góða vöru, þá er viðskiptavinur-
inn ánægður,“ sagði Jóhann
„Nói“ Ingimarsson.
Þá er ekki um annað að ræða
en standa upp úr dúnmjúku leð-
ursófasettinu og koma sér út í
heimskautaloftið að nýju. gej-