Dagur - 18.12.1985, Blaðsíða 11

líðarandinn
18. desember 1985 - DAGUR - 11
Sigríður Pétursdóttir skrifar
Jólainnkaup, jólahreingerning, jólatré, jólagjafir og jóla hitt og þetta.
( enn eitt skiptið heldur hátíð Ijóssins innreið sína. Tilhlökkun, spenna, streita, allir að
flýta sér, eitthvað sem þið kannist við, ekki satt.
Hvað situr eftir í minningunni um jólin 1985? Það veit enginn ennþá, en við skulum
vona að þrátt fyrir efnahagsörðugleika í þjóðfélaginu okkar, og litla peninga í vösum al-
mennings, skilji þau eftir Ijúfar minningar í hugum flestra.
Umsjónarmaður „tíðarandans" leitaði á náðir fimm einstaklinga sem hafa lifað mis-
munandi margarjólahátíðir,og bað þá að rifja upp minnisstæð bernskujól eða atvik sem
tengdust þeim.
Viðmælendur mínir brutu heilann og urðu fjarrænir á svip, uns minningaflóðið streymdi
fram. Kann ég þeim öllum hinar bestu þakkir fyrir.
Ykkur, lesendur góðir óska ég svo innilega gleðilegrar jólahátíðar.
Sigríður Pétursdóttir
Elín Stephensen.
Fanný Kristín
Tryggvadóttir
Árið 1981 fluttist fjölskylda mín inn
í langþráð hús við Þórunnarstræti
eftir að hafa búið í 10 ár í íbúð sem
var óneitanlega of litil fyrir 8 manna
fjölskyldu.
Við fluttum inn rétt fyrir jól. Síð-
ustu dagana var unnið langt fram á
nótt við að mála, flísaleggja, inn-
rétta og yfirleitt allt sem nöfnum tjá-
ir að nefna.
Á Þorláksmessu ætlaði mamma
að elda jólamatinn. En þá kom í
Ijós að eldavélin passaði ekki inn í
það pláss sem henni var ætlað í
eldhúsinnréttingunni. Nú voru góð
ráð dýr. Pabbi sagði réttilega að
ódýrara væri að kaupa nýja eldavél
en að byggja nýtt hús utan um þá
gömlu. En mamma vildi fyrir alla
muni halda gömlu góðu vélinni
sinni og því var gripið til þess ráðs
að hringja í listasmiðinn Valda í
Ými. Hann kom og gerði sér lítið
fyrir og ýtti til nokkrum skápum og
tryggði sér aðdáun mömmu um alla
eilífð því eldavélin small á sinn
stað.
Aðfaranótt aðfangadags sváfum
við í fyrsta sinn í nýja húsinu. Að
morgni vöknuðu menn heldur fram-
lágir. Við þurftum ekki að sitja að-
gerðalaus og bíða jólanna þetta
árið því að allir voru á fleygiferð við
að flytja ýmislegt dót sem enn vant-
aði, laga til, pakka inn gjöfum, elda
mat, hengja upp myndir o.fl. sem
vanalega er lokið á aðfangadag.
Klukkan fimm var farið að skreyta
jólatréð og að því loknu klæddum
við krakkarnir okkur í jólafötin sem
mamma hafði séð til að væru kom-
in í nýja húsið. Kom þá upp úr kaf-
inu að í öllum önnunum höfðu jóla-
föt pabba og mömmu gleymst. En
þau hjónakornin gátu ekki haldið
jólin hátíðleg í vinnufötunum og
þeystu af stað og náðu í sparifötin
sín. Við þurftum því að fresta jól-
unum um hálftíma en það létum við
Fanný Kristín Tryggvadóttir.
ekki á okkur fá því þessi jól fengum
við stærri jólagjöf en við munum
nokkurn tíma fá aftur, nefnilega
heilt einbýlishús.
Valdimar Gunnarsson
Þegar ég minnist jólabernskunnar
finnst mér nú að ein jól hafi verið
öðrum lík. Þó minnist ég atviks sem
ég taldi þverbrot á jólareglunum.
Ég hef sennilega verið u.þ.b.
10-12 ára þegar það kom til tals í
fyrsta skipti að fara að heiman á
jólanóttina. Það fannst mér herfileg
tilhugsun og ill meðferð á jólanótt-
inni.
Systir mín lá á sjúkrahúsi og fjöl-
skyldunni fannst tilhlýðilegt að
heimsækja hana, ég held þó að
mér hefði þótt í lagi að sleppa því.
Það var lagt upp í ferð til Akur-
eyrar og stúlkan heimsótt.
í dag finnst mér raunar að þessi
ferð hafi verið vel við hæfi.
Þetta er dæmi um það hvað flest-
ir eru fastir í viðjum vanans, og þá
ekki síst blessuð börnin.
Páll Finnsson
Þegar ég var 8 ára, man ég eftir þvi
þegar ég fékk fyrst möndluna í jóla-
grautnum.
Þegar ég var búinn að fá mér
eina skeið af graut í skálina, kom
ég auga á möndluna.
Ég lét náttúrlega sem ekkert
væri, og fékk mér aðeins meira og
þar í var mandlan.
Ég var voða spenntur og flýtti
mér að klára grautinn og sagði þá
hinum frá því að ég hefði fengið
möndluna.
Ég man nú reyndar ekki hvað var
í verðlaun, en þetta var voða
spennandi.
Elín Stephensen
Það sem sérstaklega situr eftir í
minningunni um bernskujólin eru
allar messurnar. Faðir minn er
prestur, og því að vera af prestfjöl-
skyldu fylgir ýmislegt sem aðrir
þekkja ekki. T.d. það að pabbi var
Valdimar Gunnarsson.
Sauðárkróki, en það var stólversið
sem var sungið þar en það var Ó
Jesúbarn, við lag eftir Eyþór Stef-
ánsson. Einstaklega fallegt lag en
það er auðvitað líka tengt því hvað
barnsvaninn er sterkur.
Björg Baldvinsdóttir
Sú dýrlegasta og jafnframt sú
fyrsta minning sem ég á um jólin, er
sennilega frá því ég var 4 ára. Vet-
urinn var ákaflega kaldur og dimm-
ur og mikil veikindi. Kíghósti herjaði
á fólk og margir lágu milli heims og
helju yfir jólin.
Fjölskylda mín bjó á Stóra-Eyr-
arlandi og á aðfangadag voru allar
brjár systur mínar þungt haldnar,
sérstaklega þó sú yngsta, henni
var vart hugað Iff. Ég var sú eina
sem stóð uppi spræk og frísk.
Mamma sat með litlu systur
mína í fanginu við rúm hinna í
fremri baðstofunni. Ég var þar einn-
ig á róli, orðin vonlaus um að jólin
kæmu í þetta skipti, jafnvel þó að
mamma hefði sett mig í besta
kjólinn, annað minnti ekki á jólin.
Jólaundirbúning var ekki um að
ræða þessi jól, veikindin skyggðu
á allt. En þá gerðist undrið.
Inn úr gættinni kom handleggur
og setti inn ótrúlega fallegt fullbúið
jólatré. Jólin voru komin.
Heilluð af hinni björtu fegurð jóla-
trésins, byrjaði ég að dansa í kring-
um það og söng hástöfum. Eg
dansaði ein þar sem ég var sú eina
sem gat það, en mamma reyndi að
raula með mér jólasöngvana. Hring
eftir hring dansaði ég, þar til ég féll
í ómegin, ég var orðin veik.
Ég man ekki meira eftir jólunum
þeim.
Aldrei síðan hefur mér þótt neitt
jólatré eins fallegt og þetta sem
kom með jólin með sér inn í bað-
stofuna.
Á bænum var tvíbýli og seinna
vissi ég að sambýlisfólk okkar hefði
komið með tréð, það hafði viljað
gleðja okkur í veikindunum.
sjaldan með í jólaboðunum, því
hann var alltaf einhvers staðar að
skíra eða gifta, því það vilja jú allir
nota jólin til slíkra athafna. Eins var
það með jólaundirbúninginn, pabbi
gat aldrei tekið þátt í honum, hann
sat þá inni á skrifstofu og skrifaði
ræður. Það er kannski það sem sit-
ur eftir aö um helgar þegar aðrir
áttu frí, og fjölskyldurnar gátu unnið
saman að einhverju var pabbi alltaf
að vinna.
Annað sem ég minnist er öll biðin
eftir pökkunum. Fyrst var það aft-
ansöngurinn, síðan matarundir-
búningur, máltíð og frágangur, en
það sem tók mest á taugarnar var
kaffidrykkja fullorðna fólksins eftir
matinn, því að í henni tók maður
ekki þátt sjálfur. Seinna um kvöldið
fór svo fjölskyldan öll upp á sjúkra-
hús, og gekk á stofur, og að því
loknu var maður nú yfirleitt orðinn
heldur rislágur.
Mér fannst lengi vel eitthvað
vanta í jólin eftir að ég flutti frá
Björg Baldvinsdóttir.