Dagur - 21.02.1986, Side 4

4 - DAGUR - 21. febrúar 1986
ÚTGEFANDI: ÚTGÁFUFÉLAG DAGS
SKRIFSTOFUR: STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 58,
AKUREYRI, SlMI 24222
ÁSKRIFT KR. 420 Á MÁNUÐI • LAUSASÖLUVERÐ 40 KR.
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARMAÐUR:
HERMANN SVEINBJÓRNSSON
RITSTJÓRNARFULLTRÚI: GlSLI SIGURGEIRSSON
FRÉTTASTJÓRI: GYLFI KRISTJÁNSSON
BLAÐAMENN: ÁSLAUG MAGNÚSDÓTTIR,
BRAGI V. BERGMANN, GESTUR E. JÓNASSON,
GESTUR KRISTINSSON (Blönduósi),
INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR (HÚSAVlK),
YNGVI KJARTANSSON, KRISTJÁN G. ARNGRlMSSON,
KRISTJÁN KRISTJÁNSSON, MARGRÉT Þ. ÞÓRSDÓTTIR
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRlMANN FRlMANNSSON
ÚTBREIÐSLUSTJÓRI:
HAFDlS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASlMI 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: JÓHANN KARL SIGURÐSSON
PRENTUN: DAGSPRENT HF.
leiðari
Hrikalegur vandi
hjá idlariðmðinum
Þróun gengis Bandaríkja-
dollarans hefur haft marg-
víslegar afleiðingar í för
með sér hér á landi. Lítil
hækkun á gengi þessa
gjaldmiðils undanfarna
mánuði hefur komið þeim
sem skulda fé erlendis og
skráð er samkvæmt gengi
dollarans til góða, en hins
vegar hafa útflutnings-
greinarnar ekki farið var-
hluta af hinum neikvæðu
afleiðingum þessarar þró-
unar.
Mikið hefur verið rætt og
ritað um vanda sjávarút-
vegsins af þessum sökum
og gripið hefur verið til
margvíslegra aðgerða til
bjargar atvinnugreininni.
Nefna má endurgreiðslur á
vöxtum í fjárfestingasjóð-
um, s.s. 60% vaxtaafslát í
Fiskveiðasjóði, og fjárhags-
lega endurskipulagningu.
Sumar af þeim aðgerðum
sem gripið hefur verið til
eru ekki eingöngu til komn-
ar vegna þróunar dollarans,
heldur vegna almennt
erfiðrar stöðu greinarinnar.
En það eru fleiri sem eiga
í erfiðleikum heldur en sjáv-
arútvegurinn. Ullariðnaður
landsmanna stendur nú
frammi fyrir hrikalegum
vanda og er auðveldast að
lýsa honum með því, að á
sama tíma og dollarinn, og
þar með verð fyrir stóran
hluta framleiðslunnar, hef-
ur aðeins hækkað um 3-4%
hefur orðið kostnaðarhækk-
un innanlands upp á nær
70%. Stærstur hluti fram-
leiðslunnar er miðaður við
dollaragengi og það sér
hver maður að dæmið getur
engan veginn gengið upp
til langframa, þegar við
bætist gífurlegur fjár-
magnskostnaður heima
fyrir.
Útflutningsverðmæti
ullariðnaðarins var á síð-
asta ári 1,1-1,2 milljarðar
króna og við þesa atvinnu-
grein starfa milli 1200 og
1500 manns. Þetta er ákaf-
lega mikilvæg grein, ekki
síst með tilliti til þess að
þarna er um að ræða verð-
mætasköpun sem tengist
landbúnaði og sjaldan er
tekið tillit til þegar rætt
er um samdrátt í þeirri at-
vinnugrein. Samdráttur í
hefðbundnum landbúnaði
hlýtur að koma niður á
ullariðnaðinum, auk þess
sem áður hefur verið nefnt.
Ekki hefur verið tekið til
hendinni til að styðja við
bakið á þessum iðnaði, með
svipuðum hætti og gerst
hefur með sjávarútveginn,
en ullariðnaðurinn þarf í
rauninni svipaðar úrlausnir.
Þá hefur legið á það orð að
fyrirtækjum í greininni sé
verulega mismunað, eftir
því hvort þau eru í ríkiseign
eins og Álafoss, eða ekki.
Þarna þarf að taka til hend-
inni því mikið er í húfi fyrir
marga.
^<oll — hnýsa
Bjarni
Einarsson
skrifar
ljóstraði ekki upp um glæpinn
ráku þeir tálgaðan fleyg í gegn-
um brjóstið og niður í fenið.
Segir ekki meira af þeim.
Rúmum 600 árum síðar var
mýrin ræst fram og við þær
framkvæmdir fannst líkið af
unga manninum. Það óvenju-
lega við líkið var að þrátt fyrir
aldurinn var líkið næsta
óskemmt. Kuflinn var alheill,
en var orðinn mórauður að lit
(hafði áður verið grár).
Fleygurinn var á sínum stað og
skorin skjóðan einnig. Ekki
ætla ég að lýsa líkinu nánar en
svo vel varðveitt var það að
hægt var að rannsaka það sem í
maganum var og segja mjög ýt-
arlega til um síðustu máltíð
mannsins, sem reyndist vera í
meginatriðum úr jurtaríkinu.
Smám saman hafnaði hann á
safni í Varberg á vesturströnd
Svíþjóðar. Kannski átti hann
heima þar á sínum tíma eða að
hann var á leið þangað, og er
hann þá kominn á áfangastað
eða kominn heim að endingu.
Aldrei upplýstist glæpurinn og
er líklegt að hann hafi verið
framinn af sendiboðum send-
enda (eða móttakenda) enda
ekki óalgengt á þeim tíma að
ræna sjálfan sig svo að segja.
Einu sinni var hinn myrti lif-
andi, ljóshærður og f gráum
kufli og hét kannski Sven, nú er
hann dauður, rauðhærður, í
mórauðum kufli og heitir Bock-
stenmaðurinn.
Bjarni Einarsson.
Laimsátur í Hallandi
Glæpir eru jafn gamlir mannin-
um. Réttlætið hefur átt jafn erf-
itt uppdráttar áður fyrr sem nú.
Yfirleitt hefur þó verið auðvelt
að koma lítilmagnanum fyrir
lög og dóm, en öðru máli gegnir
þegar „æðri“ öfl eiga í hlut. Mér
virðist sem glæpir borgi sig mis-
niunandi vel fyrir mismunandi
stéttir. Því ofar sem við förum í
samfélagsstigann því erfiðara er
að koma réttlætinu við. Glæpir
sem cru framdir af þeim í efri
þrepunum eru yfirleitt mun bet-
ur skipulagðir en þeirra í neðri
þrepunum. Jafnframt eiga þeir í
þeim efri betri öfl að en hinir.
Lítilmagninn fremur oft glæpi
sína í ölæði eða til að geta litið
framan í næsta dag. Af van-
kunnáttu á kerfinu verða hon-
um á rnistök sem fletta síðan
ofan af honum. Stórlaxarnir aft-
ur á móti kunna betur á hnúta
kerfisins og gera því síður
mistök. Aukreitis eru þeir stór-
tækari í sínum framkvæmdum.
Þegar stofnanir eiga í hlut er
nánast ekkert hægt að gera og
oftar en ekki er sökinni skellt á
einhvern ræfil sem ekkert vissi,
en var svo óheppinn að vinna
hjá stofnuninni. Jafnvel heilu
ríkin hafa framið glæpi og vand-
ast þá málið, þótt sumir hafi
skellt skuldinni á einstaka þjóð-
arleiðtoga til að gera málið ein-
falt fyrir sér. Ekki voru t.d.
forsendur seinni heimsstyrjald-
arinnar brjálæði Hitlers og ofur-
hatur hans á gyðingum. Það
voru aðrar forsendur og öfl í
Grauballeniaðurinn. Fannst í mýrí í Danmörku og er frá eldri járnöld(500 f.Kr.-400 e.Kr.).
þjóðfélaginu sem Hitler og hans
kumpánar gátu reitt sig á. Nóg
um það.
Fyrir u.þ.b. 700 árum var
ungur maður á leið til borgar
með digra skjóðu í beltisstað.
Degi var tekið að halla þegar
hann gekk þjóðbrautina frá eða
til borgarinnar. Erindið var að
flytja fé á milli staða, kannski
frá Dönum til Svía eða öfugt.
Það var kalt í veðri og pilturinn
því klæddur þykkum og síðum
kufli með hettu sem náði langt
fram yfir andlitið. Þar sem hann
fór í skjóli myrkurs biðu hans
óvænt örlög. Skyndilega og
honum að óvörum var ráðist
aftan að honum og hann lagður
spjóti gegnum bakið, hjartað og
út um brjóstið. Var þá leiðin að
skjóðunni greið. Skáru ódæðis-
mennirnir gat á hana og létu féð
renna í lófa sér. Því næst vörp-
uðu þeir líkinu í grunnt vatn
sem þar var í mýri einni. Til að
tryggja það að fórnardýrið snéri
ekki aftur og líkið héldi sig und-
ir yfirborðinu framvegis og