Dagur - 21.02.1986, Blaðsíða 9

21. febrúar 1986 - DAGUR - 9
Inga Bryndís starfaði sem fyrirsæta í
New York síðastliðið sumar og segirfrá
þeirri reynslu sinni í þessu helgarviðtali.
„Ég var alltaf hrædd. Við þurftum að vera
mikið á ferðinni, hlaupa á milli staða. Oftast
mikið málaðar og þar af leiðandi töluvert áber-
andi. Skárum okkur úr fjöldanum. En ég lenti
aldrei í neinu, sem betur fer. Auðvitað sá ég
ýmislegt sem snerti mann. Ég man til dæmis
eftir því að einu sinni sá ég mann laminn. Þann-
ig var að svartur maður hafði stolið einhverju
úr búð, eigendurnir eltu hann út á götu og
börðu hann niður. Maðurinn lá eftir grátandi
á gangstéttinni. Seinna sá ég mann handtekinn
úti á götu. Ég var alveg í sjokki á eftir. Þetta er
eitthvað sem maður hefur séð ótal sinnum í bíó
og ekki kippt sér upp við það. En mér fannst al-
veg hræðilegt að sjá svona atburði, þeir höfðu
mikil áhrif á mig.
Það er svo mikil eymd þarna úti. Gamalt fólk
ráfar um göturnar og tí nir leifar upp úr rusla-
tunnunum. Það eru svo miklar andstæður í
Bandaríkjunum. Ef menn eiga ekki peninga,
þá er það bara gatan. Ég fékk alveg ógurlegt
menningarsjokk þegar ég kynntist þessum
tveimur ólíku heimum. Eymdinni sem ríkti úti
á götunum og svo glysinu í kringum fyrirsætu-
starfið."
- Nú er oft talað um að fólk í þessurn bransa
lifi hátt. Er eitthvað til í því?
„Já, margir gera það. Og það er nóg af
skemmtunum í boði fyrir þá sem vilja. Ég tók
þá ákvörðun þegar ég fór út, að taka ekki þátt
í djamminu. Þannig að ég fór aldrei neitt út á
kvöldin. Ég hafnaði meira að segja boði í af-
mælisveislu Boy Georges. Nei, satt best að
segja, þá hafði ég engan áhuga á að fara í veisl-
ur á kvöldin. Ég vildi standa mig vel í starfinu
og það samræmist þá ekki að vera í partíum á
kvöldin og fram á nótt. Mér fannst margar
fyrirsæturnar ekki hugsa mikið um að líta vel út
og lifa heilbrigðu lífi. í partíunum er kókaín
mjög vinsælt og mikið notað. Þetta fólk sem
tekur þátt í samkvæmislífinu á fullu lifir í svo
miklum gerviheimi. Enda fannst mér margar
fyrirsæturnar ansi sjúskaðar. En það var bara
málað yfir verksummerki næturinnar. En það
sem er verst í þessu öllu saman er að það er svo
mikið af ungum stelpum í þessu. Stelpur á aldr-
inum 14-15 ára, en þær hafa verið vinsælar hjá
ljósmyndurum undanfarið. Þær eru engan veg-
inn nógu þroskaðar til að taka þátt í þessum
lifnaði og það er sorglegt að horfa upp á þær
taka þátt í þessu. Þetta eru bara börn. Ég
kynntist einni stelpu sem var 14 ára, hún fékk
tækifæri til að fara út í fyrirsætustörf. Hún var
auðvitað í skóla, en foreldrar hennar neyddu
hana til að hætta og fara að vinna. Það eru
miklir peningar í boði ef vel gengur og í
Bandaríkjunum skipta peningar svo ofboðslega
miklu máli. En sem betur fer þá hefur þessari
stelpu gengið vel, ég sá að það var mynd af
henni í Vouge um daginn.
Starfsævi fyrirsætna er stutt, að vísu hafa
surnar það sem kallað er klassískt útlit og þær
endast lengur. En almennt má segja að fyrir-
sætur þurfa að vera dálítið klárar og fyrir-
hyggjusamar. Margar hafa lagt peninga í fyrir-
tæki þannig að þær hafa að einhverju að hverfa
er þær verða eldri. En aðrar lifa hátt og vakna
upp við það einn góðan veðurdag að draumur-
inn er búinn og þær standa uppi og eiga ekki
neitt.“
- Ef við víkjum að sjálfri þér. Hvernig kunn-
ir þú við þig innan um þetta fólk?
„Ég tók einungis að mér störf sem mér féll
við og fór bara í það sem ég taldi mig ráða við.
Ég vildi vera ég sjálf, halda mínum persónu-
leik'a. Ég vildi ekki breyta mér. Ef mér leið illa,
þá var ég ekki síbrosandi. Ég held það sé best
fyrir mann sjálfan að vera ekki að leika neitt.
Ég var oft spurð hvort ég væri í fýlu af því ég
gekk ekki alltaf um skælbrosandi. Það var held
ég orðin hefð að stelpurnar flögruðum um allt
eins og fiðrildi, flissandi og klípandi hvor í
aðra. Ég er svo voðalega lítið fyrir svona glenn-
ur og það tók mig langan tíma að venjast þessu.
Þetta fór í taugarnar á mér og mér fannst þetta
afskaplega þreytandi. En maður lærir að lifa
með þessu, þó svo ég hafi aldrei skilið hvernig
hægt er að láta svona heilu dagana.
I þessum bransa er mikið um homosexual
fólk. Þetta er fólk sem lifir hátt og það þarf allt-
af að vera að prófa eitthvað nýtt. Það er búið
að upplifa margt, er alltaf að leita að nýrri
reynslu. Mér fannst þetta óskaplega rotið og
erfitt til að byrja nieð. En svo breytist hugarfar-
ið, auðvitað eru þetta manneskjur rétt eins og
ég og þú. Og þetta var heilt yfir mjög almenni-
legt fólk. Auk þess sem sem það þýðir ekki að
vera að sökkva sér ofan í tilfinningalíf annars
fólks."
- Hvernig er það, hefur viðhorf fólks hér
heima eitthvað breyst gagnvart þér í kjölfar
þessara starfa þinna erlendis?
„Já, mér finnst fólk líta mig allt öðrunt aug-
um eftir að ég fór út í þetta. Ég held það geti
verið vegna þess að það er búið að ntikla þetta
starf svo mikið. Sjálfri finnst mér ekkert merki-
legt né ævintýralegt við það. Og ég er alveg
sama manneskjan og áður. Þetta er bara vinna
eins og hver önnur."
Það er komið að lokurn þessa samtals okkar
Ingu Bryndísar. Við kveðjum New York, en
hugum að framtíðinni. Inga Bryndís verður
stúdent af uppeldisbraut Verkmenntaskólans á
Akureyri í vor. Hún er ásamt sambýlismanni
sínum að gera upp gamalt hús við Oddeyrar-
götuna. Þýðir þetta að hún ætli að setjast að á
Akureyri?
„Ég get hvergi hugsað mér að eiga heima
annars staðar en á íslandi og þá helst á Akur-
eyri. Hér er rólegt og gott að vera. Þegar mað-
ur hcfur verið ntikið erlendis þá lærir maður að
rneta öryggið hér heima.
Hvað framtíðina varðar er allt óákveðið. Ég
hef fengið tilboð um að koma aftur út í sumar,
en er ekki búin að ákveða hvað ég geri. Ég hef
unnið á Sólborg og líkað það mjög vel. Ég hef
áhuga á að fara í eitthvert nám sem tengist
þroskaheftum. Ég hef lært geysimikið af að
kynnast þessu fólki. En eins og ég segi, þá veit
ég ekki enn hvað framtíðin ber í skauti sér."-
mþþ