Dagur - 21.02.1986, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - 21. febrúar 1986
líðarandinn.
„Þú ert nú meiri
spaugarinn“
Sumir eru fæddir spaugarar,
aðrir eru alltaf að reyna en... því
miður, þið kannist við þetta:
Einu sinni var... og svo... en..
ah, ég man ekki alveg hvernig
það endaði, en það var ofsa-
lega fyndið þegar hann sagði
það. Vandræðalegur hlátur.
Já, það er ekki öllum gefið að
geta kitlað hláturtaugar ann-
arra. Það er þó til aragrúi fólks
sem varla þarf að reka upp
hljóð til að allur landsins lýður
veltist um af hlátri.
Það spauga ekki allir á sama
hátt, sumir gera grín að sjálfum
sér, aðrir á kostnað annarra,
stjórnmálamenn hafa gegnum
tíðina verið vinsæl fórnarlömb,
og svo eru það þeir sem sjá
spaugilegu hliðina á öllu sem
Sigríður
Pétursdóttir
skrifar
fram fer í kringum þá.
Það er líka misjafnt hvað fólki
þykir fyndið, þið þekkið það að
hlæja að hrakförum annarra,
nokkuð kaldhæðnisleg fyndni
það. Svo eru það þeir sem hafa
smekk fyrir neðan-mittis brönd-
urunum, allt þarf að vera dálítið
„dónó“ til að hægt sé að flissa
að því. Eitt dæmi enn, ég þekki
marga sem hafa hreint og beint
sérhæft sig í orðaleikja-brönd-
urum, það er alveg sér fag.
Ekki er ég viss um að forfeðr-
um okkar stykki bros, þó að
landsins mesti spaugari segði
honum sína bestu kímnisögu.
Það er nefnilega með það eins
og flest annað, hver tími hefur
sinn stíl eða tísku.
Þess vegna datt mér í hug að
birta hér nokkrar kímnisögur,
sem ekki eru alveg splunkunýj-
ar, það er svo ykkar að dæma
um hvað er fyndið.
Að lokum tókst mér að fá
„Leynispaugara Dags" til að
láta gamminn geysa og vona
að þið hafið gaman af.
"Auk þess ver8a heetar \5r narsveitunum látnlr spreyla sig vlé b»JarneT)n,,-
fDagsprassan.)
Spegillinn 1941.
Þegar Jón biskup Helgason var dáinn, spurði einhver sr. Árna Þór-
arinsson að því, hvort hann ætlaði ekki að vera við jarðarförina.
„Jú, guð almáttugur, þó fyrr hefði verið,“ svaraði sr. Árni.
ísiensk fyndni. Úrval frá 1933-1961.
Háskólinn
III V'
-fær ieyfi til kvik myndasýninga
Guðríður húsfreyja var ekki sem hreinlegust talin, sérstaklega var
hún oft óhrein um hendurnar.
Háskólabíóið
Spegillinn 1940.
Það bar til á skömmtunarárunum, að kona nokkur sem vann á símstöðinni á Akureyri, hringdi til Skarp-
héðins Ásgeirssonar forstj. Klæðagerðarinnar Amaro og ætlaði að herja út úr honum vefnaðarvöru,
einhvers konar. Þegar hún var að tala sínu máli við Skarphéðin, kom stallsystir hennar inn á línuna
og skaut inn í: - Ég stend bara uppi svo að segja klæðlaus.
- Er það virkilega fröken? En hvað það væri gaman að kynnast yður, svaraði Skarphéðinn.
Norðlensk fyndni 1963.
Einu sinni, þegar hún var að hnoða brauð, varð henni að orði:
„Það hreinsar gróflega vel á manni hendurnar að hnoða brauð."
íslensk fyndni. Úrval frá 1933-1961.
Heimasætan á Völlum var ráðin í vist til Þorsteins hreþpstjóra.
Nú sat hún inni í baðstofu hjá foreldrum sínum, og var móðir
hennar að leggja henni ýmis heilræði, áður en hún færi í vistina. Að
síðustu sagði hún:
„Gættu þín svo, hróið mitt, að hann Þorsteinn barni þig ekki.“
Þá greip faðirinn fram í:
„Já, hann er manna vísastur til þess - og þau hjón bæði.“
íslensk fyndni. Úrval frá 1933-1961.
^vísnaþáttuc.
Pétur Hannesson horfir með
söknuði til fyrri ára:
Áður lýstu tanga för
Ijós frá bernsku árum.
Nú eru köld og kulnuð skör
kertin sem við bárum.
Næsta vísa er eftir Gísla Ólafsson.
Æsku minnar horfna heim
hitaði sólin bjarta.
Ylurinn frá eldum þeim
ennþá vermir hjarta.
Ekki er vitað hver orti næstu vísu.
Vertu kát og við mig góð,
vinardyggðum hlaðin.
Ég skal láta líf og blóð
lofa þig í staðinn.
Þá koma tvær vísur eftir Ólínu Jón-
asdóttur:
Samúð hægir hugans mein.
Hlýju fagnar sálin.
Samt á þögnin oftast ein
innstu hjartans málin.
Pyngist róður því ég finn
þreyta tjóður böndin.
Leitar hljóður hugurinn
heim í gróðurlöndin.
Eiríkur Einarsson í Villinganesi
kvað:
Gef mér andans yndiskeim,
ástveitandi kona,
að bjarga að landi byrðing þeim
sem bilaði í strandi vona.
Pá koma tvær vísur eftir séra Einar
Friðgeirsson.
Pó að elli örg sem flagð
ýmsa brellin hrelli.
láttu hnellið leggjabragð
leggja kellu að vel!;.
Pótt ég fram af feigðarnöf
falli í heljar mundir,
ei mun sál mfn gista gröf
grænum sverði undir.
Jóhannes Davíðsson hét maður og
bjó í Hrísey snemma á öldinni
okkar, hagmæltur vel og glettinn.
Hann skaut þessari vísu að ungri
konu að öðrum áheyrandi:
Við skulum bæði hafa hljótt
hér á allra færi.
Pakka þér fyrir það í nótt,
þó að lítið væri.
Líklega hefur það verið milli
spretta, að félagi Sigurðar Ólafs-
sonar, hins fræga hestamanns og
söngvara, skaut að honum þessari
vísu:
Siggi spretti muna má,
maður þéttings glaður.
Snúllu og Glettu er hann á
allvel settur maður.
Rósberg Snædal kvað næstu vísur
til ónefnds skálds:
Pú hefur fengið frost og él,
frægð og gengi þegið.
Pú hefur lengi listavel
Ijóðastrenginn slegið.
Syngdu snjallan blómabrag
brátt þó falli snærinn,
frjáls um allan ævidag
eins og fjallablærinn.
Jón
Bjarnason
frá Garðsvík
skrifar
Veðurglöggur kvað:
Peyti hann austan þyrilinn,
þú skalt heyja gæta.
Klæi þig í hvirfilinn,
kemur bráðum væta.
Aðalsteinn Ólafsson kvað þessa
vísu þegar Davíð Oddson hlaut
ákúrur fyrir ummæli sem hann lét
falla á fegurðarsamkeppni kvenna.
Davíð kíkir dömur á
dyggðarflikum klæddur fínum.
Á sér ríka ástarþrá,
eitthvað líkur nafna sfnum.