Dagur - 05.09.1986, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - 5. september 1986
ívar Webster kannast
flestir við, í það minnsta
þeir sem fylgjast með
íþróttum. Þeir sem ekki
fylgjast með íþróttum
taka eftir Ivari vegna
þess hve hár hann er, vel
yfir 2 metrar, auk þess
að vera svartur. Ivar er
bandarískur, en hefur nú
fengið íslenskan ríkis-
borgararétt, enda verið
búsettur á Islandi og
leikið körfubolta síðan
1979. Fyrst með KR, þá
Skallagrími í Borgarnesi
og 2 síðustu árin með
Haukum í Hafnarfirði,
sem hafa náð þeim ágæta
árangri að verða bikar-
meistarar 2 ár í röð. Ivar
hefur nú gert 2ja ára
samning við Þór, bæði
sem þjálfari allra flokka
og leikmaður með meist-
araflokki. En gefum
ívari orðið. Hann segir
fyrst frá borginni þar
sem hann er fæddur og
uppalinn.
„Ég er frá Fíladelfíu í Pennsyl-
vaníu. Þaö tekur um 3 tíma aö
keyra þaöan til New York. Það
var erfitt að alast upp Fíladelf-
íu, það eru miklir glæpir og eng-
inn er óhultur úti á götu. Þetta er
stórborg með 11 milljónum
manna. Það er auðvelt fyrir ungl-
inga að lenda í vandræðum í borg
eins og Fíladelfíu. Þegar ég var
14-15 ára var ég orðinn mjög
hávaxinn og fór að spila körfu-
bolta. Það hélt mér frá götulífinu
og vandræðum sem því fylgja.
Fólk í Bandaríkjunum ber virð-
ingu fyrir þeim sem eru góðir í
íþróttum.
„Erfitt að alast upp í stórborg.“
„Ég kom í september 1979, ætlaði að vera 1 ár, en hitti konuna mína í Borgarnesi og hér er ég ennþá.“ ívar ásamt
konu sinni, Sigurbjörgu Halldórsdóttur og börnum þeirra, Pálma Ivari, 5 ára og Halldóru Janet, 2ja ára.
Því er ekki að neita að upp-
vaxtarárin voru erfið. Fjölskyld-
an var stór, ég á 9 systkini, 7
yngri bræður og 2 systur. En ég
komst klakklaust í gegnum ungl-
ingsárin og við öll systkinin. Það
er mitt álit að það sé hvergi erfið-
ara að alast upp en í stórborg.
Hver sá sem kemst til manns þar,
án þess að lenda í vandræðum og
hefur heilbrigða skynsemi getur
alls staðar komið sér áfram.“
Liturinn skiptir ekki
öllu máli
- Bjó fjölskylda þín í hverfi
svartra?
„í borginni eru allir kynþættir.
Mest áberandi eru svartir, fólk
frá Puerto Rico, ítalir, Víetnam-
ar og svo auðvitað hvítir. Borgin
skiptist í hverfi sem eru álíka stór
og Reykjavík og mín fjölskylda
bjó í einu slíku hverfi svartra.
Annars skipti liturinn ekki öllu
máli, heldur hverjir voru vinir
þfnir. Svartir berjast hverjir gegn
öðrum og þú getur orðið fyrir því
að maður af sama kynþætti og þú
ræni þér eða misþyrmi. Það var
áður þannig að maður var nokk-
uð óhultur í sínu hverfi, en þetta
var að breytast þegar ég fór frá
Bandaríkjunum. Það skiptir
mestu máli hverjum þú getur
treyst. Eins og allir vita er mikil
stéttaskipting í Bandaríkjunum
og ég er kominn af lágstéttafólki
og umgekkst þá bara fólk úr
sömu stétt.“
Allir íslendingar
í millistétt
- Finnst þér vera stéttaskipting á
íslandi?
„Nei, það eru allir íslendingar
í millistétt. Síðustu árin sem ég
bjó í Bandaríkjunum tilheyrði ég
millistétt vegna þess að ég spilaði
með háskóla körfuboltaliði. Ég
var á skólastyrk vegna þess að ég
var góður í körfubolta, í Banda-
ríkjunum er slíkt kerfi. Ef þú ert
góður í íþróttum keppast
skólarnir við að fá þig og þú þarft
ekki að borga neitt. Ég var einn
besti ungi körfuboltaspilarinn í
Fíladelfíu og gat valið úr 50
háskólum. Ég valdi háskólann í
Indiana og spilaði þar körfubolta
í 4 ár.
í Indiana liðinu lék ég með
Larry Bird í 3 ár. Hann er nú
Pálmi og Halldóra. Ivar segist ekki mundu vilja ala sín börn upp við sömu
skilyrði og hann ólst upp við.
atvinnumaður og er besti körfu-
boltaspilari í heimi, leikur með
Celtic Boston og hefur 3-4 millj-
ónir dollara í laun á ári.
Vegna þess að ég náði góðum
árangri í körfuboltanum færðist
fjölskylda mín úr lágstétt í milli-
stétt. Mér finnst ísland vera milli-
stéttaland, það er sennilega
vegna þess hve það er lítið. Það
er dýrt að lifa hérna, matur finnst
mér mjög dýr og skattar háir.“
2000 körfuboltaspilarar
á ári
- ísland, hvernig datt þér í hug
að koma hingað?
„Jú, þannig er að á hverju ári
útskrifast um 2000 körfubolta-
spilarar úr skólum í Bandaríkj-
unum. Um 200 af þeim komast í
atvinnumennsku heima, en hvað
eiga hinir 1800 að gera? Þeir fara
að spila með liðum út um allan
heim, aðallega í Evrópu. í
Bandaríkjunum eru lögfræðingar
sem eru umboðsmenn fyrir
körfuboltamenn sem vilja spila
erlendis. Ég gat ekki komist í
NBA. Ég var meiddur á hné, fór
í aðgerð út af því og þurfti að
bíða í 14 mánuði eftir fullum
bata. Þá var ég orðinn of seinn,
það voru komnir aðrir 2000 spil-
arar úr skóla og ég var búinn að
missa af lestinni.
Lögfræðingur útvegaði mér
starf hér á landi, sem þjálfari og
leikmaður með KR. Eg gerði 9
mánaða samning við KR, fékk
fría íbúð og þess vegna kom ég.
Þegar ég kom hingað komu 20
aðrir körfuboltaspilarar frá
Bandaríkjunum sem dreifðust út
um allt land. Ég kom í september
1979, ætlaði að vera 1 ár, en hitti
konuna mína, Sigurbjörgu Hall-
dórsdóttur í Borgarnesi, og er
hér ennþá. Við eigum 2 börn,
Pálma ívar, 5 ára og Halldóru
Janet, 2ja ára. Ég er orðinn
íslenskur ríkisborgari og líkar vel
hér á landi.“
- Hvernig tóku íslendingar
þér þegar þú komst?
„Yfirleitt var mér vel tekið. 70-
80% af fólkinu leit á mig sem
útlending sem spilaði körfubolta.
Eins og ég sagði áður komu hing-
að 20 aðrir körfuboltaspilarar frá
Bandaríkjunum. Við vöktum
óneitanlega athygli og sumir urðu
stjörnur, voru mikið í blöðunum
og sjónvarpinu. Fóru líka mikið
út að skemmta sér. Sumir
ofmetnuðust út af allri athyglinni
og gerðu kannski eitthvað sem
fólki líkaði ekki. Margir héldu að
við værum allir eins, en það var
auðvitað algjör misskilningur,
við erum jafn ólíkir og annað
fólk. Ég þurfti að sýna hvað í mér
bjó því fólk hélt að við værum
allir eins.
Ég fór fljótlega frá KR og fór
að leika með Skallagrími í Borg-
arnesi, var þar í 2 ár. Það voru
rosaleg viðbrigði að koma
þangað, úr 11- milljón manna