Dagur - 20.10.1990, Side 4

4 - DAGUR - Laugardagur 20. október 1990
tómstundir
Hannsi í hlutverki „Guðmundar“ með leikfélagi Öngulsstaðahrepps, kominn til að mótmæla námslánum áður en hann fór að sletta úr klauf-
um fyrir alvöru, þ.e.a.s. Guðmundur.
Leíklistín er áhugamál
- hún er kreíjandi en einnig hvfld frá öðrum störfum, segir Hannes Blandon
Við spjölluðum yfir kaftí og ristuðu brauði á mánudags-
síðdegi. Fórum að tala um kynni okkar af Finnlandi og
Hannes að segja frá gömlum leiðsögumanni, sem hann
hafði kynnst. Sá hafði barist í heimsstyrjöld og Vetrar-
stríðinu og áður en varði hafði Hannes brugðið sér í gervi
þessa korporáls af Kirjálaeiðinu, sem eineygður, einhent-
ur og gamall sagðist aftur fara á móti Rússunum ef þeir
kæmu. Hannes Blandon stóð á fjölunum í Samkomuhús-
inu í gærkvöld, í hlutverki eins af þremur utangarðs-
mönnum sem leikrit Jóhanns Ævars Jakobssonar,
Leikritið um Benna, Gúdda og Manna fjallar um. En
Hannes er ekki leikari að atvinnu. Hann er prestur.
Fæddur og alinn upp í þéttbýlinu fyrir sunnan en kom
norður til að boða orð Guðs í Ólafsfírði. Síðar færði hann
sig um set og stundar nú prestskap í innri byggðum Eyja-
fjarðar. Ólíkir heimar. Borgarbarn úr Kópavogi. Ein-
angrað sjávarpláss, þar sem allt snýst um sjó og físk.
Sveitahérað með gróna bændamenningu. En eitt eiga
þessir heimar sameiginlegt. Áhuga fyrir leiklist.
Presturinn Hannes Biandon eins og
hann kom blaðamanni fyrir sjónir
| yfir kaffi og ristuðu brauði.
Manni, Benni, Gúddi - Gestur, I'rainn, Hannes á „öskuhaugunum“. Leikhiisið er hvíld frá daglegum störfum, segir
Hannes um tómstundaiðju sína.
Hannes Blandon er áhugamaður
um leiklist. Hvar sem hann hefur
farið; um bernskuveg þéttbýlis-
ins, um sjávarströnd við Ólafs-
fjörð eða sveitir Staðarbyggðar
hefur hann túlkað persónur úr
leikbókmenntum. Brugðið sér úr
því hlutverki sem hann hefur val-
ið sem starfsvettvang. Úr hlut-
verki prestsins yfir í hlutverk
leikhúsmannsins. Það er hans
tómstundaiðja. Ef af hverju fæst
prestur við leiklist? Eiga þessir
heimar, heimur kristinnar kirkju
og heimur leikhússins, eitthvað
sameiginlegt?
Hannes segist hafa alist upp
við leiklistaráhuga. Foreldrar
sínir hafi starfað með Leikfélagi
Kópavogs og á þeim tíma hafi
verið sett upp ýmis leikrit. Mörg
þeirra hafi verið í léttum dúr en
það hafi viss stemmning fylgt
hverri uppfærslu. „Tilstandið í
kringum uppfærslurnar var
spennandi,“ segir Hannes og rifj-
ar upp bernskuárin. „Móðir mín
sendi mig í ballett. Hún hafði
sjálf áhuga á slíku en ég var
aldrei reglulega vel vaxinn til að
stunda þá listgrein og tók engum
framförum. Var samt í ballett í
þrjú ár. Ég tók síðan þátt í upp-
færslu á Kardimommubænum í
Þjóðleikhúsinu þegar ég var
ellefu ára. Lék frampartinn af
asna. Annar strákur var undir
ábreiðu fyrir aftan mig og lék
afturpartinn. Þetta var skemmti-
leg lífsreynsla fyrir barnið og
hápunkturinn var þegar Thor-
björn Egner kom sjálfur í
leikhúsið til okkar.“ Og Hannes
heldur áfram. „Þá hef ég senni-
lega verið búinn að fá bakter-
íuna. Síðar var ég í Herranótt í
M.R. Lék á hljóðfæri í Bubba
kóngi, verkinu sem skapaði
Davíð Oddsson.“ Hannes er ekki
fjarri því að með túlkun sinni á
Bubba kóngi hafi Davíð skapað
sér að einhverju leyti þá ímynd
sem síðan hefur loðað við hann.
„Hann nýtur þess sem stjórn-
málamaður að hafa leiklistar-
bakteríuna í sér.“
En nýtur presturinn þess á
sama hátt og stjórnmálamaður-
inn? „Ég er ekki frá því,“ segir
Hannes. Hann rifjar upp kennslu-
stundir í guðfræði með Þóri Kr.
Þórðarsyni, prófessor. „Þórir Kr.
opnaði Gamla testamentið fyrir
okkur. Gamla testamentið var á
sinni tíð flutt með söng og dansi.
Miklu máli skiptir hvernig menn
setja hlutina fram. Tjá þá rétt.
Presturinn getur nýtt sér ýmsa
tækni leikhússins í starfi sínu.
Bæði kirkjuathafnir og það sem
fram fer í leikhúsinu er sjónræns
eðlis." Hannes segir að í Ólafs-
firði hafi hann hreinlega verið
tekinn með í leiklistarstarfsem-
ina. „Ólafsfirðingar voru
afskekktir og urðu því að vera
sjálfum sér nógir um flest. Þegar
leikrit var sett upp voru allir sót-
raftar á sjó dregnir, sem hægt var
að nota á leiksviðinu og fengust
til að vera með.“
Hannes hefur leikið með Leik-
félagi Öngulsstaðahrepps, meðal
annars hlutverk Lenna, þroska-
hefta farandverkamannsins í
meistaraverki Steinbecks, Af
músum og mönnum. Síðan með
Leikfélagi Akureyrar, verkstjór-
ann sem deildi nokkrum hand-
tökum við pakkhúsið og þar með
lífsbjörg lítilmagnans í Fátæku
fólki Tryggva Emilssonar. Og nú
leikur hann utangarðsmann, sem
hefur skaddast á höfði og lent
utan alfaraleiðar.
Er þetta ástríða? Hannes segist
vera að læknast af henni en leik-
listin hafi tekið meiri tíma en sig
hafi órað fyrir. „Þetta er mitt
áhugamál. Ég safna ekki frí-
merkjum og er ekki með bíla-
dellu. En ég er ómenntaður fúsk-
ari í leiklistinni. Augu mín hafa
opnast fyrir því að ekki er nóg að
stíga á sviðið til að verða góður
leikari. Mér finnst að ég hafi
minna vit á leikhúsi eftir því sem
kynni mín af því hafa orðið nán-
ari og ég hef starfað meira að því.
Fyrir mig hefur verið ómetanlegt
að fá tækifæri til að vinna með
góðu fagfólki í leikhúsi eins og
Sunnu, Þráni og Gesti.“
Hannes segir að sér finnist
þægilegt að fara úr daglegum
störfum yfir í allt annað verkefni.
Að því leyti sé leikhúsið hvíld
þótt það sé krefjandi á öðrum
sviðum. En fyrst og fremst finnist
sér skemmtilegt að vinna í
leikhúsinu. ÞI