Dagur - 19.12.1991, Blaðsíða 12

Dagur - 19.12.1991, Blaðsíða 12
Fátt er það sem fólk veltir vöngum jafn mikið yfir við jólaundir- búninginn og jólagjafakaupin. Síðustu dagana vill það brenna við að fólk æði búð úr búð í örvæntingarfullri leit að einhverju í jóla- pakkann. Og það eru ófáir pakkarnir undir sumum jólatrjánum. En það gæti verið svolítið forvitnilegt að staldra við og rifja upp hvaða jólagjafir okkur eru minnisstæðastar og hvers vegna, skyldu það vera dýrustu gjafirnar sem mest hafa glatt okkur? Við skulum spyrja nokkra aðila hver sé besta eða eftirminnilegasta jólagjöfin sem þeir hafi fengið, eða frá jólaminningu sem þeim finnst sérstök. Við erum stödd á Húsavík og spyrjum bæjarstjórann, bæjarfulltrúa, bókavörð, bónda, hárgreiðslumeistara og sjómann fyrrgreindrar spurningar: Jósteinn Finnbogason: Mtumharpan frá Pálínu frænlm Jósteinn Finnbogason, sjómaður, er fljótur að svara spurningunni um bestu jólagjöfina; það var lítil munn- harpa sem hann fékk fyrir nær 80 árum síðan. „Ég varð þriggja ára um haustið og átti heima í Snælandi, sem stundum var kallað Síbería. Þar bjuggu þá átta fjölskyld- ur og samtals voru börnin milli 20 og 30, og þau fengu engar hrúgur af jólagjöfum. “ „Pabbi sat með mig á hnénu og trallaði gömul lög, þar á meðal Siggi var úti. Ég fór svo að blása. Pabbi var nú þolinn við mig, hann spilaði sjálfur á harmoníku og var skemmtilega músíkalskur. Milli jóla og nýjárs fór ég á barnaballið, stóð upp á stól og spilaði. Fyrsta lagið var: Siggi var úti og svo Gott áttu hrísla og Allir krakkar, allir krakkar. Krakkarnir stóðu í þéttum hring utan um stólinn hjá mér, en ég bognaði ekkert við það. Mamma stóð þarna hjá mér og ég var ekkert feiminn, búinn að þræl- æfa þetta á hnénu á pabba. Ég þandi mig alveg voðalega, en lagavalið kom nú seinna. Svo þurftu allir að fá að blása í og prufa þetta tæki mitt og það var sungið með mér. Það var Páhna Jóhannesdóttir, móðursystir mín, sem gaf mér munnhörpuna. Hún varð síðar eig- inkona Karls Kristjánssonar, alþingismanns. Hún var elsta systkini mömmu og náði í munn- hörpuna í Reykjavík þegar hún fór suður með skipi, kornung stúlka. Páhna hafði mikið uppáhald á mér, hún var þarna hjá mömmu og var í lýðskólanum á Húsavík og Sigfús bróðir þeirra líka. Ég fór með munnhörpuna fram í eldhús til kerlinganna, þegar þær voru að elda, og öskraði alveg voðalega á hana. Ég var mismun- andi vel liðinn, en mamma sagði nú ekkert og sumar klöppuðu mér á kollinn. Vinur frænda, drengur pabba kærí, hunang mömmu heldur blitt, hjartað ömmu reynist þýtt. Þetta sagði mamma einhvern tíma við mig um orðatiltæki fólksins. Ég var eina barnið þeirra, þau eignuðust ekki annað og það var víst nóg handa þeim að eiga þennan gemhng. Ég keypti mér harmoniku um borð í norsku skipi á Siglufirði þeg- ar ég var 16 ára. Munnharpan og harmonikan eru það besta af dauðum hlutum sem ég hef eign- ast um dagana." IM Einar Njálsson: Glampi í augum „Ég hef fengið marga góða jólagjöfina um dagana, og er auðvitað þakklátur fyrir það,“ sagði Einar Njálsson, bæjarstjóri, er hann var spurður um sína eftirminnileg- ustu jólagjöf. „Þó er mér kannski eitt eftir- minnilegra en annað í sambandi við jól, þó að það sé ekki beinlínis jólagjöf. Þetta var fyrir nokkrum árum síðan þegar ég lét leiðast til þess að fara í jólasveinabúning, og það gerði ég svosum oftar en einu sinni. Við vorum að ærslast hér við jólatré sunnan við Samkomuhúsið og skemmta þar börnum. Börnin voru auðvitað afskaplega glöð og hrifin af þessu, eins og þeirra var von og vísa og flestir krakkar eru þegar þau sjá jólasveina. Þegar við vorum búin að ærslast þarna við jólatréð fórum við upp á sjúkrahús í búningunum, og heim- sóttum fólkið á þriðju hæðinni, aldraða langlegusjúklinga og einnig heimilisfólk í Hvammi, dval- arheimili aldraðra. Ég get ekki gleymt hvað það snart mig að koma í þessum búningi innan um þetta fullorðna fólk. Sumt af gamla fólkið á þriðju hæðinni var lasið, en annað mismunandi hresst. Það snart mig að sjá gleðina, ljómann í augunum á þessu fólki og fögnuð- inn yfir því að sjá þessa ærslakarla þarna. Það er í rauninni í eina skiptið sem ég hef séð sannleik- ann í þvi að menn verða aftur börn þegar þeir eldast. Það var ná- kvæmlega sami glampinn í augun- um á þessu gamla fólki sem ég hitti á sjúkrahúsinu, eins og hjá ungu manneskjunum sem ég hitti við jólatréð." IM Óskar Sigtryggsson: Fagurlega sköpuð skopparakringla „Mér hafa hlotnast margar og dýrmætar jólagjafir, eink- um á efri árum, og þegar ég er spurður að því, hvaða jóla- gjöf hafi verið mér kærust, kemst ég í nokkurn vanda," sagði Óskar Sigtryggsson, bóndi á Reykjarhóli í Reykja- hverfi. „Jólagjafir voru fremur fáar og fábreyttar í bernsku minni. Gjarn- ast var það einhver flík því öllum varð að forða frá jólakettinum. En kæmu barnaspil eða kerti úr pakka, vakti það að ég held, ekki minni fögnuð þá, en fjarstýrður bíll eða bækur nú, eða dúkka, sem getur talað eða vætt flíkur sínar. Gjöf sem ég fékk í bernsku og er mér öðrum fremur minnisstæð, og ég held endilega að hafi verið jóla- gjöf, var skopparakringla. Hún var fagurlega sköpuð, að mestu úr pjátri og máluð í öllum regnbogans litum. Snúningur var fenginn á hana með því að vefja garnspotta um grennsta hluta hennar og draga hann síðan hratt til baka, líkt og þegar við gangsetj- um garðsláttuvélina. Að þessu búnu snérist hún töluvert lengi. Meðan hún snerist gaf hún frá sér samhljóm í fjórum tónum. Það er ekki ætið verðmæti jóla- gjafanna sem gefur þeim mest gildi, heldur engu að síður sá hug- ur sem maður veit að fylgir þeim.11 IM Helen Hannesdóttir: Skreyttur sópur í silftirpappír „Ég fékk einu sinni ákaflega skemmtilega jólagjöf, “ sagði Helen Hannesdóttir, bókavörður. Gjöfina fékk Helen frá Hildigunni dóttur sinni þegar hún var unglingur, og það var sópur. „Hildigunni hefur eflaust þótt móðir sín eiga mjög lélegan eldhússóp, þegar hún var að hjálpa til og sópa gólfið eftir uppvaskið." í nær þrjátíu ár hefur það verið siður fjölskyldna Helenar og bróð- ur hennar að dvelja saman á aðfangadagskvöld og jóladag, en til skiptist á heimilunum. Þannig að annað árið fer Helen og hennar fjölskylda til kvöldverðar á aðfanga- dag til bróður síns en fjölskylda hans kemur til Helenar í hádeg- isverð á jóladag, næsta ár eru síð- an heimsóknirnar á hinn veginn. „Fyrir rúmlega 10 árum sátum við öll inní stofunni heima eftir matinn og þá var farið að taka upp jólagjafirnar. Því var að ljúka þeg- ar Hildigunnur kom stormandi inn í stofu með jólagjöfina handa mömmu. Það var eldhússópur, all- ur skreyttur, vafinn í gylltar og silfr- aðar pappírslengjur. Þetta var stórskemmtileg gjöf, hún kom mér á óvart og mér fannst gaman að hún skyldi láta sér detta þetta í hug. Þetta var hlutur sem mig virkilega vantaði, þó ég hefði ekki komið því í verk að kaupa hann. Ég á þennan sóp ennþá. Mér fannst ég líka fá mjög skemmtilega gjöf frá Ellý dóttur minni. Ég fór til Sigurðar Jakobs- sonar, útskurðarmeistara, og keypti hjá honum jólagjafir. Ellý var með mér, en hún var svona sjö ára gömul um þetta leyti. Á jólun- um fékk ég jólapakka frá henni, en það var nálhús sem Sigurður hafði skorið út. Ellý hafði orðið svona hrifin af útskurðinum hjá honum að hún hafði trítlað ein til hans á eftir og beðið hann að skera út nál- hús handa mömmu, og nafnið mitt var grafið á nálhúsið. Mér fannst mjög vænt um þetta, sérstaklega af því að hún var svolítið til baka á þessum árum, að hún skyldi hafa kjark tU að fara og panta þetta handa mér. Mér finnst oft afskaplega gam- an að fá smágjafir og vænt um þegar fólk man eftir mér og ég sé að það hugsar til mín. Gjafir þurfa ekki að vera svo dýrar, og sjálf bý ég tU mikið af jólagjöfum." IM

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.