Dagur - 20.01.1995, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - Föstudagur 20. janúar 1995
Sú vika sem nú er að líða hefur verið sorgar- grjörbreyta aðstæðum á örskömmum tíma.
vika á íslandi. Svo lítil þjóð sem sú íslenska Við þessa áhættu lifum við 1 þessu landi og
er má ekki við öðrum eins stóráföllum og höfum gert um aldir.
urðu í Súðavík síðastliðinn mánudagsmorg- Þeir fjöldamörgu sem staðið hafa í ströngu
un en máttur mannsins má sín lítils gagn- undanfarna daga við að bjarga því sem
vart þeim ofurkrafti náttúruaflanna sem við bjargað verður eiga mikið lof skilið. Þeirra
sjáum í skriðum og snjóflóðum. Enn á ný kjarkur og úthald hefur verið óútskýranlegt.
höfum við verið minnt á hið óvægna íslenska Þá má ekki gleyma þeim mikilvæga þætti
veðurfar. sem áfallahjálpin er, því fólki sem vinnur
í kjölfar snjóflóðsins á Súðavík, og raunar með þeim sem um sárast eiga að binda. Það
ÚTGEFANDI: DAGSPRENT HF.
SKRIFSTOFUR: STRANDGATA 31,
PÓSTHÓLF 60, AKUREYRI, SÍMI: 96-24222
ÁSKRIFT KR. M. VSK. 1500 Á MÁNUÐI
LAUSASÖLUVERÐ M. VSK. KR. 125
RITSTJÓRAR: JÓHANN ÓLAFUR HALLDÓRSSON, (ÁBM.),
ÓSKAR ÞÓR HALLDÓRSSON, (ÁBM.)
FRÉTTASTJÓRI: KRISTJÁN KRISTJÁNSSON
AÐRIR BLAÐAMENN:
GEIR A. GUÐSTEINSSON, HALLDÓR ARINBJARNARSON,
INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR (Húsavík vs. 96-41585, fax 96-42285),
KRISTÍN LINDA JÓNSDÓTTIR, SÆVAR HREIÐARSSON (íþróttir).
LJÓSMYNDARI: ROBYN REDMAN
PRÓFARKALESTUR: SVAVAR OTTESEN
ÚTLITSHÖNNUN: RÍKARÐUR B. JÓNASSON
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRÍMANN FRÍMANNSSON
DREIFINGARSTJÓRI:
HAFDÍS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASÍMI 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: HÖRÐUR BLÖNDAL
PRENTVINNSLA: DAGSPRENT HF.
SÍMFAX: 96-27639
víðar á landinu, hafa stjórnvöld hafið end-
urskoðun á hættumati vegna snjóflóða. Til
þess er full ástæða og spurningin er raunar
sú hvort hægt sé að draga línu á milli svæða
í bæjum og þorpum sem búa við vetrarað-
stæður eins og eru á Vestfjörðum og víðar á
landinu. Sá dagur mun því miður aldrei
renna upp að hægt verði að koma í veg fyrir
snjóflóð en hægt er að draga úr hættunni
með þar til gerðum snjóflóðavörnum. Stóri
óvissuþátturinn er samt alltaf veðrið, stóra
hættan eru snöggar veðrabreytingar sem
viðfangsefni er vandasamt en mjög milcil-
vægt og er ánægjulegt að sjá hve björgunar-
aðilar hafa lagt mikið upp úr þessum þætti.
Andlega hjálparstarfið er okkur ekki sýnilegt
á hverjum degi en skiptir ekki minnstu máli.
Með fjársöfnuninni „Sýnum samhug í
verki", sem stendur nú yfir fá allir lands-
menn tækifæri til að sýna sinn samtakamátt
Á stundum sem þessum slá öll hjörtu lands-
manna í takt, hugurinn er hjá þeim sem
hjálpar eru þurfi. Hugur í verki er þeim hjálp
frammi fyrir óbætanlegum skaða.
Hugleiðingar um Útgerðarfélag Akureyringa hf.
„í 50 ára sögu félagsins hafa
skipst á skin og skúrir, t.d. á ár-
unum 1957-70, sem voru mikil
erfíðleikaár og hefði félagið mjög
sennilega lagt upp laupana á
þessum árum ef ekki hefði komið
til ábyrgð Akureyrarbæjar á
rekstri þess frá 1958.“
Undanfamar vikur hafa Akureyr-
ingar horft nieó forundran á
hvemig fulltrúar þeirra í bæjar-
stjórn hafa leikið dramatískt leik-
rit með eitt af fjöreggjum bæjar-
ins, meirihlutaeign bæjarins í Ut-
gerðarfélagi Akureyringa hf. og
aðalleikarar hafa verið fulltrúar
framsóknarmanna, fólk, sem full-
vissaói okkur kjósendur B-listans
fyrir síóustu kosningar um að fyrir
þeirra tilstilli yrði fyrrgreindur
meirihluti ekki seldur. Aðrir leik-
arar í þessu „ópólitíska" leikriti
eru Kaupfélag Eyfiróinga, Lífeyr-
issjóóur Norðurlands, Saniherji
hf„ Starfsmannafélag Utgerðarfé-
lagsins og vátryggingafélagið
Scandia, sem allir bjóðast til aó
kaupa meira eða minna af hluta-
bréfaeign bæjarins og þar að auki
útflutningsfyrirtækin Islenskar
sjávarafurðir hf. (IS) og Sölumið-
stöð hraðfrystihúsanna (SH).
Sem starfsmaður UA frá því
það hóf starfsemi sína hef ég
fylgst nokkuó vel með tilvist fé-
lagsins og man vel er ýmsir Akur-
eyringar voru að samþykkja víxla
til þess að styðja atvinnuuppbygg-
ingu héraðsins með kaupum sín-
um á hlutabréfum í UA. I 50 ára
sögu félagsins hafa skipst á skin
og skúrir, t.d. á árunum 1957-70,
sem voru mikil erfióleikaár og
hefði félagið mjög sennilega lagt
upp laupana á þessum árum ef
ekki hefói komið til ábyrgð Akur-
eyrarbæjar á rekstri þess frá 1958.
Eins og gefur að skilja var og
er afurðasala félagsins eitt af þýð-
ingarmestu atriðum í rekstri UA.
Árió 1957 gekk félagió í SH og
hefur öll freófískssala þess frá
upphafi farió fram á vegum þess.
ÚA hefur því verið einn stærsti
aóilinn innan SH (raunar stærsti
undanfarin ár) og því haft mikil
áhrif í að móta starfsemi þess. Eg
tel mig geta fullyrt að ÚA hefur
talið sig hafa hag af því að vera
innan SH, sem er langstærsti
útflytjandi freðfisks á landinu.
Vafalítið er hægt að setja út á
ýmsa þætti hjá SH enda annað
ekki eðlilegt hjá svo stóru fyrir-
tæki, svipað og t.d. KEA. Með
áframhaldandi veru innan SH vit-
Jón E. Aspar.
um við nokkuð hvað framundan
er, en með því að færa afurðasölu
félagsins yfir til IS, væri verið að
sigla inná nýjar brautir, sem eng-
inn veit hve öruggar eru fyrir jafn
stórt fyrirtæki og ÚA er. Ég tel
það mjög hæpið með hag þess í
huga að skipta þarna yfir, enda
ekki beint traustvekjandi þegar
framkvæmdastjóri IS svarar
spurningum ÚA-manna um hvern-
ig þeir hugsi sér að leysa mál
þeirra ef ÚA færi til IS með setn-
ingum eins og „það er allt í lagi,
verkefnin eru til að leysa þau.“
I allri þessari umræðu undan-
farna daga hefur oft komið upp í
huga mínn það sem góðkunningi
minn, Arnþór heitinn Þorsteins-
son, fyiTum verksmiójustjóri Gefj-
unar, sagói oftar en einu sinni, að
verksmiðjurnar væru einn af und-
irstöðustólpum bæjarins og örygg-
ið sjálft því að KEA ætti og
stjórnaði þeim ásamt IS, sem
KEA væri stærsti eigandi að. Öll-
um er okkur í fersku minni hvern-
ig fór með það öryggi.
Ég tel mig ekki minni KEA- né
framsóknarmann en hvem annan
og álít mig ekki einan um það að
ætlast til þess að nokkurra mánaða
gamlir fulltrúar B-Iistans í bæjar-
stjórn Akureyrar gleymi því ekki,
sem þeir sögðu á síóasta vori, því
að mesta atvinnuöryggi yfir 500
starfsmanna ÚA er að Akureyrar-
bær eigi meirihlutann í félaginu.
Jón E. Aspar.
Höfundur er starfsmaður Utgerðarfélags Akur-
eyringa hf.
Dýrasti auðurinn
Ég á þá ósk að börn okkar og
unglingar hafi ánægðar manneskj-
ur til að leiðbeina sér og leiða í
gegnum völundarhús viskunnar.
Manneskjur, sem eru tilbúnar að
gefa af sér, vegna þess aó samfé-
lagið kann að meta störf þeirra og
ábyrgð.
Það vantar ekkert á aó vió ger-
um kröfur, og þær sífellt meiri, til
uppeldismenntaðra starfsmanna
og þeirra sem við treystum fyrir
okkar dýrmætasta auði - börnun-
um okkar; og þannig á það auðvit-
að að vera. Nútíma þjóðfélag gerir
líka meiri og meiri kröfur til
menntunar á nánast öllum sviðum.
Til eru þcir, sem taka svo djúpt í
árinni, að telja að framtíó þjóðar-
innar og sjálfstæði beinlínis velti á
góöri menntun og þckkingu þegn-
anna og vegi þyngra en náttúru-
auðlindir. Vel upplýst þjóð sé dýr-
asti auðurinn. Ég tek undir þetta
sjónarmið og efiaust getum við öll
verið sammála um aó við viljum
að kennarar og aðrir þeir sent hafa
meó uppeldi að gera:
- þjálfi hæfileika barna og ungl-
inga til sköpunar þroskandi fé-
lagsstarfa og gagnrýninnar hugs-
unar,
- bjóði upp á námsleiðir, sem
miðist við hæfileika og áhuga
hvers og eins,
- varðveiti og ávaxti menningar-
arfinn, einkunt tungu okkar,
sögu og þjóðerni,
- efli andlegan, siðgæðislegan og
líkamlegan þroska einstaklinga,
- þannig aó þjóðfélagið eigi jafn-
an kost á fólki með góða al-
menna menntun og sérþjálfun á
ýmsum sviðum.
En hvernig getum við tryggt að
þessum markmiðum verði fram-
fylgt? Mín skoðun er sú, að það
gerum við best meó því aö koma
til móts við kennara okkar, hefja
þá til vegs og virðingar og sýna
það í verki að við kunnum að
meta þau mikilvægu ábyrgðarstörf
sem við felum þeim. Ég tek hcils
hugar undir með flokksþingi
framsóknarmanna, sem haldió var
í nóvember sl„ sem telur að í ljósi
„Við foreldrar getum
tekið upp hanskann
fyrir kennara
barnanna okkar.
Þetta eru samstarfs-
menn okkar í upp-
eldinu og það er okk-
ur í hag að þeir séu
ánægðir í starfi.
Börnunum líður þá
betur, andrúmsloftið
í skólunum verður
léttara og það skilar
sér í náminu.“
ofangreindra markmiða skuli
framlög til menntamála hafa
forgang í útgjöldum ríkissjóðs.
Forseti okkar, frú Vigdís Finn-
bogadóttir, vék einnig að gildi
menntunarinnar í áramótaræóu
sinni og hvatti okkur sérstaklega
til dáða á sviði menningar- og
menntamála.
Hér áður fyrr þótti þaó virðing-
arstaóa að vera kennari. Einhvern
veginn finnst mér eins og virðing
gagnvart kennurum í samfélagi
okkar hafi glutrast niður og laun
þeirra með og er það miður.
Virðingarleysi og agaleysi
virðist algengara í seinni tíð. Éf-
laust er hér unt víxlverkun að
ræða, en allt má þó bæta, ef vilji
er fyrir hendi og samstilltu átaki
er beitt.
Við foreldrar getum tekið upp
hanskann fyrir kennara barnanna
okkar. Þetta eru samstarfsmenn
okkar í uppeldinu og það er okkur
í hag að þeir séu ánægóir í starfi.
Börnunum líður þá betur, and-
rúmsloftið í skólunum verður létt-
ara og það skilar sér í náminu.
Ég skora á foreldra í landinu að
sýna í verki, að við kunnum að
meta störf með-uppalenda okkar
og styðjum kennara í þeirri varn-
arstöóu sem þeir virðast komnir í -
þeireiga það skilið.
Ingunn St. Svavarsdóttir.
Höfundur er sálfræðingur og sveitarstjóri í Öx-
arfiröi og 4. maður á lista Framsóknarflokksins
á Norðurlandi eystra í komandi kosningum.