Dagur - 13.05.1995, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 13. maí 1995
I VINNUNNI HJÁ SI6URLAU6U Þ. GUNNARSDÓTTUR, BRÉFBERA
Með póstinn
milli nandanna
Sigurlaug Gunnarsdóttir bréfberi
er Akureyringur, hún á þijú
börn og tvö bamabörn og hóf
störf sem bréfberi á pósthúsinu á
Akureyri fyrir tíu árum síðan.
„Ég byrjaói í afleysingum en
núna er ég flokksstjóri bréfbera og
starfa því aðallega héma inni á
pósthúsinu en ber út ef á þarf aó
halda. I vetur hef ég borið óvenju-
lega mikið út því veturinn hefur
verið erfiður, mikill póstur, ófærö
og veikindi í hópnum. Ég held ég
megi segja að ég hafi borið út í
öllum hverfum bæjarins nema
Giljahverfi.“
Hvert bréf handleikið
mörgum sinnurn
Sigurlaug mætir til starfa á póst-
húsinu í Hafnarstræti klukkan 7.30
á morgnana og þá er tekið til við
að flokka póstinn. Pósturinn berst
bréfberunum í pokum og grindum
og fyrst er hann fiokkaður í innan
og utan bæjar póst, því næst eftir
hverfum. Hver bréfberi flokkar
svo sitt svæði eftir götum. Þegar
því er lokið fer bréfberinn yfir
allan póstinn í hverri götu fyrir sig,
raðar honum upp og athugar hvort
hugsanlega séu í bunkanum ein-
hver bréf til fólks sem er fiutt burt
úr götunni. Bréfberamir varðveita
spjöld með flutningstilkynningum
fólks sem hefur flutt burt úr vió-
komandi götum og sjá þannig
hvert þessi bréf eiga að fara. „Það
er því mjög mikilvægt fyrir þá sem
em að fiytja að láta bæði okkur og
þær stofnanir sem viðkomandi
skipta við vita af nýja heimilis-
fanginu."
Þaó getur tekið allt frá einni
klukkustund upp í hálfan dag að
flokka póstinn, allt fer það eftir því
hve mikið póstmagnið er en þaö er
að sögn Sigurlaugar mjög mis-
jafnt. Þegar fiokkun lýkur leggja
bréfberamir upp með póstinn hver
á sitt svæði. Póstur hvers bréfbcra
er vigtaður um leió og hann leggur
upp til aö fylgjast með póstmagn-
inu á hvert svæði og í því skyni er
einnig gripið til talninga.
Yfír 100 kg
„Það er rnjög misjafnt hvað póst-
urinn er þungur, en til dæmis um
síðustu mánaðamót þá fóru rnargir
bréfberar héöan út með yfir hundr-
að kíló af pósti þann dag sem mest
var. Sú sem fór með mest var með
153,3 kg og það gefur auga leið aö
það sígur í að ganga meó slíkan
þunga um götur bæjarins."
Að sögn Sigurlaugar er rnjög
misjafnt hve langan tíma tekur aó
bera út póstinn. A sumrin, þá daga
sem póstur er lítill, er útburðinum
hugsanlega lokið milli hádegis og
kaffis. Á vetuma þcgar ófærð er
mikil geta bréfberarnir hins vegar
verið fram yfir kvöldmat að ljúka
sama verkinu.
Útivistin bæði kostur og galli
„Aðal kosturinn við starf bréfber-
ans er útivistin á sumrin þegar
veðrið er gott en svo kárnar gam-
anið á vetuma þegar veðrið er
vont. Það eru ekki margar stéttir
nú til dags sem ganga úti í hvaða
veðri sem er klukkustundum sam-
an hvern einasta vinnudag. Vetur-
inn í vetur var sérstaklega erfiður
fyrir brélberana, ófærðin var
geysileg og dæmi voru um að fólk
mokaói aldrei frá dymnum á hús-
inu sínu. Bréfberar hér á pósthús-
inu hafa verið frá störfum urn
lengri tíma í vetur vegna lungna-
bólgu og áverka sem þeir hafa
hlotið við aó detta í ófæróinni svo
starfið getur sannarlega verið crf-
itt. Það er heldur enginn brandari
aö hundar geta verið verstu óvinir
bréfbera. Síðast í haust hlaut bréf-
beri á Akureyri opið breinbot af
hundsbiti.“
Launin skelfilega lág
Eins og áður sagði er Sigurlaug nú
að mestu hætt að bera út en það er
í hennar verkahring að raða í póst-
hólfin og taka á móti þeim pósti
sem berst og byrja að fiokka hann
fyrir næsta dag. Yfirleitt lýkur
vinnudegi Sigurlaugar um klukkan
17.30. „Þetta er ágætis vinna en
launin eru skelfilega lág. Ég er
með 62.583 krónur í laun fyrir
dagvinnuna sem fiokksstjóri brél-
bera eftir 25 ára starfsferil hjá hinu
opinbera og þar af tíu ára starf hér
á pósthúsinu," sagði Sigurlaug.
KLJ
SACNABRUNNU R björndúason
Frumbyggjarnir í Síglufírði
- systkinin Finna á Hóli og Alfur í Saurbæ
hann var að alast upp í Saurbæ.þá
hefði hann veitt drjúgt. Sagði Ol-
afur að hann hafi notað til þess
stöng með öngli bundnum á, líkt
og þegar dúað er á ís; hafði hann
breitt yfir sig og uppgönguaugað,
svo að litla birtu lagði niður, og
svo krækti hann silunginn, þegar
hann kom í færi. Allt var það stór
og feitur sjóbirtingur, sem þarna
veiddist. Mikael Olafsson var trú-
verðugur maður. Hann dó á Siglu-
firði um árið 1912.
Þegar Álfur geróist gamall, lét
hann gera haug mikinn á nesi litlu,
sem skerst út í sjóinn austan við
Fjarðará. Þar lét hann setja í róðr-
arferju mikla, er hann átti og hafði
notaö til veiðiskapar og flutninga
á fiski, eggjum og fugli frá Kol-
beinsey. Lét hann síðan refta yfir
og búa um traustlega. En er hann
fann dauða sinn nálgast, gekk
hann í hauginn með offjár af gulli,
silfri og gersemum, því að á yngri
árum hafói hann verið í víking og
afiað sér mikilla auðæfa. Lét Álf-
ur síðan byrgja hauginn og lét svo
um mælt, aó engum skyldi hlýða
aó rjúfa haug hans og njóta ger-
sema hans á mcðan jaxlar hans
væru ófúnir. Segja munnmæli, að
fyrr á öldum hal'i tvisvar vcriö
freistað að rjúfa haug Álfs. Sýnd-
ist þcim, er að því unnu hið fyrra
skiptið, aö kirkjan og staðurinn á
Hvanneyri stæði í björtu báli, er
þeir höfðu rofið lítið gat á haug-
inn. Flýttu þcir sér scm mest þeir
máttu til að bjarga staðnum og
kirkjunni, en einn þeirra náði aö
grípa meó sér skjöld Álfs. Var af
búnaði skjaldarins steypt klukka í
Hvanneyrarkirkju.
í síðara skiptið sýndist þeim, er
hauginn rufu, Fjarðará flæða allt í
kringum hauginn og vaxa svo
hraófara, að þeir sáu sér þann kost
vænstan aó forða sér í skyndi.
Seildist þá einn mannanna inn í
hauginn og gat náð koparhring
ntiklum og haft á brott mcð sér.
Var hann lengi síðan í hurð
Hvanneyrarkirkju. Þess þarf varla
að geta, að kirkjubruninn reyndist
sjónhverfing ein og fióðið í Fjarð-
ará þvarr von bráðar. I bæði skipt-
in var hola sú, er grafin hafði ver-
ið í hauginn, fallin saman, þegar
næst var að komið, svo að varla
sáust þess merki, að þar hafi graf-
ið verið. Haugur Álfs stendur enn
allreisulegur á sléttum árbakkan-
um og er kallaður Álfiróll. Má sjá
þess mcrki, aó í hann hefur verið
grafió fyrir löngu. Áin hefir brotið
lítið eitt úr hólnum að vestan, og
er hann myndaður úr leir og möl.
Ungir menn í Siglufirði, undir for-
ustu Guðmundar heitins Skarp-
héðinssonar kennara og skóla-
stjóra fóru að grafa í hólinn vetur-
inn 1921-22; grófu þeir alldjúpa
gryfju suðaustan í hann, en uröu
einskis vísari og hurfu frá því
verki.
Finna lést litlu síðar en Álfur.
Mæltu hún svo fyrir, að hana
skyldi grafa í einum af hólum
þeirn, er standa niður við ána of-
anundan bænurn á Hóli. Taldi hún
sig hafa þaðan bcst útsýni fram
yfir landareign sína. Hún lét grafa
með sér fatakistu sína nteð gripum
sínum, en hafði áður falið lykilinn
noröan í röóli Hólshyrnu. Spáði
hún því, að síðar mundi Hólsbær
verða fiuttur og reistur nær sér.
Hefur það nú ræst, því fyrir
nokkrum áratugum var gamli bær-
inn uppi á Hólnum rifinn og stein-
hús reist efst á Finnhólunum, en
svo nefnast hólar þeir, sem áður
eru nefndir, þar sem Finna lét
grafa sig.
í fomöld bjó bóndi sá í Saurbæ í
Siglufirði, er Álfur hét, en systir
hans, Finna að nafni, bjó á Hóli,
næsta bæ fyrir framan Saurbæ;
bæði voru þau auðug og bæði
heióin, enda var þetta skömmu
eftir það er land byggðist. Bæói
voru þau systkinin fjölkunnug.
Stundaði Álfur mjög sjósókn og
fiskveióar. Seiddi hann til þess, að
sér brygðist aldrei fiskur á Björg-
unum og Gjánni, en mið þetta er
rétt út af Siglufirói, þegar Hvann-
dalabjarg kemur undan Hestinum
og Gjáin austan Hólshymu vakir
við Stráka. Hefur mið þetta löng-
um verið fisksælt; og er svo enn.
Uppsátur hafði Álfur neðan við
túnið í Saurbæ. Segja sumar sagn-
ir, að hann léti grafa djúpan skurð
utan frá sjó og heimundir túnfót-
inn; sér þess enn merki, og er kall-
aó Saurbæjarsýki. Mun þar um
langan aldur hafa verið uppsátur
og lending frá Saurbæ og senni-
lega allt fram um 1850-1860, er
skriða sú féll, sem tók af bæinn á
Ráeyri.
Grynntist þá mjög í fjarðar-
botninum innanverðum, en þó er
með flóóum ennþá gengt sntærri
bátum inn í síkió. Skreiðarhjall
sinn hafði Álfur á háum melhól
skammt suður undan Saurbæ.
Heitir melurinn enn í dag Hjall-
mclur. Undir Saurbæ lá þá allt
landiö austan fjarðarins frá merkj-
um þeim er enn gilda milli Saur-
bæjar og Hóls og allt út í Sela-
bólsgil, en það er rétt innan við
Nesskriður. Álfur hafói Selvör í
Selvík, þar sem nú kallast Staóar-
hólssel; þar hafði hann einnig
beitarhús. Er þar mjög jarðsælt og
gott bcitiland.
Finna bjó sem áður segir á
Hóli. Var frændsemi all-góó með
þeim Álfi og henni. Þó var eigi
trútt um, að hann öfundaðist yfir
silungsveióinni í Fjarðará, sem
mestöll heyröi undir Hól; var sér-
staklega veiðisælt undir Fossinum
vió Stórhól. Seiddi þá Álfur til
þess, aó silungsveiði skyldi einnig
vera í Saurbæ. Síkjadrög og pyttir
voru í mýrunum þar neðan við
bæinn, og er flóð og fjara í pyttun-
um. Þangað seiddi Álfur silung-
inn, og varö veiði allmikil í þess-
um uppgönguaugum, sem þau oft-
ast eru nefnd. Hélst sú veiði enn
fram undir aldamótin 1900, því að
það sagði Mikael Ólafsson Jóni
Jóhannessyni fræðimanni og fisk-
matsmanni á Siglufirði, að þegar
Frá Siglufirðí: Til vinstri sést i Hafnarfjall, til hægri er Strákahyrna og á milli þeirra er Hvanneyrarskál.