Dagblaðið Vísir - DV - 21.01.1995, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 21.01.1995, Blaðsíða 22
22 LAUGARDAGUR 21. JANÚAR 1995 Sérstæð sakamál Ósýnilega konan Þegar móðir Ann Walmsley, frú Enid Sharpe, lést í júlí 1980 erföi Ann, sem var einkabam hennar, allar eigur móður sinnar. Fyrir ut- an margs kyns verðmæti og reiðufé varð hús móðurinnar eign hennar en sala þess og hennar eigin húss gerði henni kleift að kaupa stærra og betra hús við Allenby Road í Caterham í Surrey á Englandi. John og Ann Walmsley fluttust í húsið í maí 1981 og með þeim dóttir þeirra, Marcia. Öll glöddust þau yfir hinu rúmgóða nýja húsi og Marcia varð mjög hrifm af því að fá nú loks eigið herbergi. En gleði ijölskyldunnar varaði ekki lengi. Stuttu eftir að hún flutti inn fóru undarlegir atburðir að gerast. Ljós kviknuðu og slokkn- uðu hér og þar um húsið án þess að nokkur kæmi við rofana. Þá heyrðist dularfullt fótatak í stigan- um upp á efri hæðina og af og til hrundu glös og postulínsmunir úr skápum og mölbrotnuðu á gólfmu. Þá kom það fyrir að málverk duttu af veggjunum nær jafnhratt og þau voru hengd upp. Hvorki sá þó á vírunum sem þau héngu í né vegg- krókunum. John Walmsley, tengdamóðir hans, Enid Sharpe, og Ann. Leit á háalofti Margt af því sem móðir Ann hafði átt var í kössum sem komið hafði verið fyrir á háalofti hússins en tími hafði ekki unnist til þess að flokka það og koma skipulega fyrir. Meðal þess sem frú Sharp hafði átt voru nokkrar gamlar ljósmyndir. Ann fór nú að skoða þær með föður Dominic og skyndilega fundu þau mynd sem Ann sagði að væri af konunni sem hún hafði séð í spegl- inum. Það kom illa við Ann að sjá að þetta var brúðkaupsmynd og að brúðguminn var faðir hennar sem var fyrir löngu látinn. Þegar myndinni var snúið við kom í ljós að konan hafði heitið Mary Sharpe. Ann hafði ekki haft hugmynd um að faðir hennar hafði verið kvæntur áður. Meðal íbúa við Allenby Road var frú Lucia Chambers, sjötíu og þriggja ára gömul kona, sem hafði búið þar alla sína ævi. Faðir Dom- inic heimsótti hana, ræddi helstu þætti málsins við hana, og þá fékk hann að heyra það sem gerði hon- um loks kleift að ráða gátuna. Krafa um brottflutning Þessir undarlegu og óskýrðu at- burðir héldu áfram. Um nætur heyrðist rödd fyrir utan svefnher- bergisdyr hjónanna en þegar John Walmsley gægðist fram var enginn á ganginum. A morgnana kom það svo fyrir að bíllyklar, frakkar og aðrar yfirhafnir voru ekki á sínum stað en fundust svo síðar á furðu- legustu stöðum í húsinu. Atburðirnir óskýrðu fóru nú að gerast í næstu húsum. Þar var fólki jafnmikið brugðið og á heimili Walmsleys-fjölskyldunnar en ná- grannarnir, sem höfðu aldrei orðið fyrir óþægindum af þessu tagi, tengdu þetta flutningi hennar í hverfið sem var þekkt fyrir frið og ró. Það leið því ekki á löngu þar til sú krafa kom fram að Walmsleys- fjölskyldan flyttist á brott. En hjón- in voru ekki á því að gefast upp þótt hinir óhugnanlegu atburðir héldu áfram að gerast. Eftir nokkurn tíma þótti ljóst aö atburðimir tengdust fyrst og fremst Ann Walmsley og Marciu. Varð Ann það ljóst á undan öðrum. Þann 5. apríl 1982, þegar klukkan var að ganga tólf um kvöldið, stóð hún í baöherberginu, sem var á efri hæðinni, og var að þvo sér. Þegar hún leit í spegilinn sá hún ekki eigið andlit heldur ókunnugr- ar konu. Drápstilraun Ann flúði æpandi út úr baðher- berginu, og John, sem heyrði til hennar, kom hlaupandi til hennar. Þegar hann hafði heyrt skýringu hennar gekk hann inn í baðher- bergið en þegar hann leit í spegil- inn sá hann aðeins eigið andlit. Um hríð, eða fram til 16. júní, var allt nokkurn veginn með kyrrum kjörum í húsinu. Þá gekk Ann kvöld eitt inn á baöherbergiö en þegar hún var að koma þaðan fannst henni hún heyra einhverja tala lágri röddu fyrir aftan sig. Hún vissi að maður hennar og Marcia voru enn í stofunni á neðri hæöinni en þegar hún leit við sá hún engan. Og um leið var henni hrint harka- lega svo að hún var næstum dottin niður allan stigann. Sem betur fer tókst henni að ná taki á stigahand- riðinu en þegar John og Marcia komu hlaupandi, eftir að hafa heyrt óp hennar, sagðist hún bara hafa fest hælinn í teppinu og hrasað. Það Marcia. var ekki fyrr en hún var komin upp í rúm að hún sagði manni sínum sannleikann. Kinnhestur Næsta morgun fann Ann til í bak- inu. Þegar maður hennar skoðaði þaö sá hann rauðan blett á því. Nú virtist ástandið í húsinu orðið lífs- hættulegt. Og þótt friður ríkti um hríð biðu þau hjón eftir næsta at- viki. í ágúst gerðist það, Marcia var á leið upp á loft því hún var að fara að hátta. Þá var henni skyndilega rekinn mikill kinnhestur. Hún rak upp óp og for- eldrar hennar komu. Var vinstri kinn stúlkunnar rauð og brátt hljóp þroti í hana. Nú þótti John nóg komið. Hann leitaði til sóknarprestsins, séra Georges Parsons. Hann híustaði vantrúaður á sögu gestsins en féllst þó á að blessa öll herbergi hússins. Það gerði hann í september 1982 og fram í janúar næsta ár var allt með kyrrum kjörum. En þá fór á sama veg og fyrr. John var ákveðinn í því að gefast ekki upp. Hann skyldi ekki láta reka sig úr eigin húsi og því leitaði hann nú til kaþólsks prests, föður Dominics. Ráðið í vísbendingar Faðir Dominic var ekki eins van- trúaður og séra Parsons. Honum fannst saga Johns Walmsleys at- hyglisverð og sagðist skyldu gera sitt besta til þess að reyna að kom- ast að því hvaö væri á ferðinni. Honum fannst mjög áhugavert að heyra söguna af andlitinu sem Ann hafði séð. En hún hafði ekki getaö lýst því, aðeins sagt að um konu- andht heföi verið að ræöa. Faðir Dominic. Frú Lucy Chalmers, elsti íbúinn við Allenby Road. Brúðkaupsmyndin af Edward og Mary Sharpe. Faðir Dominic fór nú að kynna sér aðstæður og brátt taldi hann sig hafa fundið vísbendingu. Árið 1955 hafði fyrrum eigandi hússins, kona, framiö sjálfsvíg í því. Hann kynnti sér því hver hún hafði verið því hann grunaði að hún gengi þar aftur. En hann vildi jafnframt kom- ast að því hvað það gæti verið sem ylli því að hún lagöi Walmsleys- flölskylduna í einelti. Niðurstaða hans varð sú að langlíklegast yrði að teljast að eitthvert samband væri milli látnu konunar og fjöl- skyldunnar. Faðir Dominic spurði Ann hvaö eftir annað hvort hún gæti ekki gefið einhveija lýsingu á andlitinu sem hún hafði séð í speglinum í baðherberginu. En hún gat það ekki frekar en fyrr. Föður Dominic þótti líklegast að Ann hefði séð þessa konu áður, líklega á ljós- mynd. Það var þessi síðasta hug- mynd prestsins sem reyndist lykill- inn að lausn gátunnar. Frásögn konunnar Frú Chambers sagði að um miðja öldina heföu búið í húsinu Edward Sharpe og kona hans, Mary. Þau hefðu skilið árið 1948 og rétt á eftir hefði Edward kvænst annarri konu, Enid Sharpe, og hefði það gerst rétt áður en hún fæddi dótt- ur, Ann Sharpe. Faðir Dominic fór nú að þykja sem hann hefði fengið þær upplýs- ingar sem duga myndu. Og hann hafði rétt fyrir sér. Ann Sharpe reyndist vera Ann Walmsley. Hún var dóttir Edwards, sem kvæntur hafði veriö Mary, sem setið hafði ein eftir í húsinu við Allenby Road eftir að maður hennar yfirgaf hana vegna Enid, sem gekk þá með barn hans. Frekari könnun leiddi í ljós aö Mary hafði búið ein í húsinu um nokkurra ára bil og gert sitt besta til að geta haldið því þrátt fyrir takmarkaða fjármuni. En um sjö árum eftir skilnaðinn var fjárhag- ur hennar orðinn svo slæmur að hún svipti sig lífi. Guðsþjónusta Það var hrein tilviljun sem réð því að Walmsleys-fjölskyldan keypti, án þess að vita það, einmitt sama hús og hin forsmáða Mary Sharpe hafði átt og barist fyrir að halda. Og Ann Walmsley var barn- ið sem Edward, eiginmaður Mary, átti með Enid, konunni sem varð til þess að hann yflrgaf konu sína. Það virtist því sem það væri kval- inni sál Mary Sharp um of að Ann byggi nú í húsinu sem hún hafði verið að missa þegar hún kaus að binda enda á ævi sína. Þetta þótti föður Dominic skýr- ingin á því að Mary hafði gengið aftur og hrellt Walmsleys-íjöl- skylduna, og þá sérstaklega Ánn og dóttur hennar, afkomendur mannsins sem haföi svikið hana og átt þátt í óláni hennar. Föstudaginn 10. júní 1983 hélt fað- ir Dominic guðsþjónustu. Báðu hann og Walmsleys-fjölskyldan þá fyrir sál Mary Sharpe. Síðan hefur ekki gætt neins draugagangs í hús- inu við Allenby Road. Ýmsir hafa hins vegar haft á orði að fátítt sé að kaþólskur prestur bregði sér í gervi spæjara til þess að leita ósýnilegrar konu sem hafi ætlað sér að hrinda konu niður stiga. En það hafl tekist, ogþað sem meira er, með fyrirbænum hafi tek- ist að stilla sálarstrengi látnu kon- unnar.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.