Þjóðviljinn - 10.02.1963, Page 10

10 SÍÐA
- íaOÐYILJINN
Surinudagur 10. febrúar 1963
stór og ötuð fjallaryki. í beltun-
um voru þeir með óhugnanlegar
skammbyssur. Gamet sá einn
mann eða tvo með ljóst hár og
rauðleit skegg, hún gerði ráð fyr-
ir, að það væru Bandaríkjamenn,
en annars sá hún engan mun á
þeim. Allir hrópuðu — á múl-
dýrin, hver á annan, til fólks-
ins á götunni — og þeir hlógu
og hnykluðu sterklega vöðvana,
og þeir beygðu sig niður af múl-
dýrunum til að taka í hendumar
á fallegu stúlkunum. Sumir
þeirra sungu, og þótt þeir væru
svona óhreinir, skeggjaðir og
villimannlegir, þá ljómuðu þeir
af fögnuði og sigurgleði og hvað
»tvo sem þeir hrópuðu eða sungu,
& lét það í eyrum eins og sam-
feílt og máttugt húrrahróp. „Hér
erum við. Okkur tókst það enn
einu sinni!“
Gamet þrýsti sér upp að veggn-
, um til að verða ekki í vegi fyr-
ir neinum. Hún fann þennan
sama fiðring í bakinu og ævin-
lega, þegar eitthvað skemmtilegt
var að gerast. Þessir Califomíu-
kaupmenn fylltu hana einhverri
kennd, sem hún þekkti engin
orð yfir. Hún var hreykin af því
að eiga að fylgjast með þeim til
Califomíu.
Hún kom auga á Florindu ekki
langt undan. Florinda var með
sjalið yfir hárinu, en aldrei þessu
vant þurfti hún ekki á því að
halda, því að fólk hafði svo mik-
inn áhuga á komumönnum að það
tók ekki eftir neinu öðru. Garn-
et þokaði sér áfram mecVram
veggnum og ávarpaði hana.
— Góðíwi dag, sagði Florinda.
'— Er þetta ekki sirkus í lagi?
Þau heyrðu talað reiðilega á
spænsku — einn af kaupmönn-
unum hrópaði tfi eins essrekans.
Gamet brosti: — Þeir em giæsi-
legir, finnst þér ekki?
— Glæsilegir! Fjandinn fjarri
mér, ég heí aldrei séð slíkt sam-
ansafn af leppalúðum í einu.
Kannski verða þeir eins og
menn, þegar þeir eru búnir að
þvo sér og greiða, ef þeir leggja
sig þá niður við slíkt. — En
Florinda brosti líka, þegar hún
bætti við: — En það verður
kannski skemmtilegt að kynnast
þeim.
— Af hverju geturðu ekki kom-
ið og borðað hádegisverð með
mér? sagði Garnet. — Senora
Silva fór út til að horfa á til-
standið, en hún hlýtur að koma
bráðum aftur.
— Ég vildi það gjaman, en
ég þori það ekki. Bartlett er
ekki kominn á fætur enn. Ég
verð að fara aftur heim og
stjana við hann. Hann var draug-
fullur í gærkvöldi, svo að höfuð-
ið á honum er eins og vatns-
melóna. En verðurðu heima á
eftir?
— Já, já. Oliver er í Taos
eins og þú veizt. Ég fer sjaldan
út nema með honum.
— Ég lít inn. Florinda fitlaði
við kögrið á sjalinu. — Mig
langar til að tala um dáh’tið við
þig.
— Geturðu ekki sagt mér það
núna?
— Nei, ég má ekki vera að því.
Florinda var alvarleg á svip, en
hún kom ekki með nánari skýr-
ingar. Ég verð að flýta mér
heim áður en hann vaknar. Sjá-
umst aftur.
Þær skildu og Gamet fór
heim til sín. Eftir morgunverð'inn
tók hún upp hannyrðir sínar,
hún var að sauma út kraga handa
Florindu — og sat við það sem
eftir var morgunsins. Það var
talsverð háreysti í bænum. Hún
gerði sér í hugarlund að Cali-
fomíukaupmennimir væru að
halda daginn hátíðlegan.
Eftir hádegið kom senora Silva
inn með hlaða af þvotti. Gam-
et lagði frá sér saumana og fór
f rósóttan músselínskjól með
bleikri slaufu í hálsinn. Eftir all-
ar þessar vikur í óstroknum og
rykugum fötum, þótti henni á-
nægjulegt að fara í hreina og
strokna kjóla. Florinda gat kom-
ið á hverri stundu, og þegar
Gamet var búin að skipta um
föt, fór hún að raða ávöxtum
í skál. Hún velti fyrir sér, hvað
það væri sem Florinda vildi ræða
við hana.
Það var barið að dyrum. Garn-
et la«ði frá sér þrúguklasann og
gekk fram til að opna. En það
var ekki Florinda sem komin
var, heldur ókunnugur maður.
Maðurinn var búinn eins og
mexíkanskur yfirstéttarmaður í
litskrúðugum fötum. Hann stóð
fyrir neðan tröppurnar og var
glæsilegur í sólskininu; hann var
klæddur hárauðum jakka, brydd-
uðum svörtu silki, silfursnúrar
vora meðfram saumunum á blá-
um buxunum og stígvéhn vora
úr fínasta leðri með silfurspor
um. Hatturinn var úr svörtum
flóka, börðin breið og silfur
snúra um kollinn. Þegar Gamet
opnaði dymar tók hann ofan
hattinn og hneigði sig. Sólin féll
á svart hárið.
— Buenos dias, senorita, sagði
hann. — Perdone usted esta in-
trasion. Hann talaði mjög kurt-
eislega. Hann sneri baki í birt-
una, en þegar hann tók ofan
hattinn, sá hún að hann var með
há kollvik og andlit hans lang-
leitt og kinnfiskasogið. Munnur-
inn var alvarlegur og hann brosti
ekki þegar hann talaði. Hann
virtist ekki vera sérlega bros-
mildur.
Skákþing Reykjavíkur
Framhald af 5. síðu.
(Líklega var betra að leika
21. Re2. Staðan er þess eðlis,
að hvítum liggur elcki svo
mikið á).
21.-----Bxf5 22. exf5, Dxel
(Svartur faer báða hrókana
fyrir drottninguna og talsvert
spil. Það er hreint ekki slæm-
ur buisness).
23. Hxel, Hxelt 24. Kg2
Ha—e8 25. Bxd6, Rf8—d7 26.
fxg6, fxg6 27. Df2, g5 28. Dd2,
Kf7 29. Kf2, Hal 30. Db2
He8—el 31. Dxb7, h3
(Þóitt Haukur sé í tímahraki,
þá er hann furðu fundvís á
skæðustu leikina. Skákin fær
nú mjög æsandi blæ).
32. Bxc5, Hgl 33. Dd6, Hg2f
34. Ke3, Helt 35. Kd4, g4!
(Ljóst er, að þetta peð má
bvítur ekki drepa).
36. c5, gxf3, 37. Kc4, f2
(Nú hótar Haukiur — —
Hg4t og síðan Hblt).
38. Dxa7
38.-----Hbl?
(„MenJilngen er god nok“, og
þó er þetta tapleikur. Svartur
hótar 39.------Hg4t. en hvit-
ur á einfalt svar við þeirri hót-
un. Eftir 38.-----Hdl 39. Be2,
Hel 40. Bd3, Hdl á hvitur
varla annað betra en taka
jafntefli með þráleikjum).
39. Be5
(Þennan einfalda vamar-
lei'k hefur Hauki liiklega sézt
yfir í tímahrakinu).
39.------Hg4t 40. Bd4, Hf8
(Hótar máti á e5!).
41. Df7
(Nú á svartur fátt um fína
drætti. 41. — — Hdl svarar
hvítur með 42. Be2, Hel 43.
Kd3. Hdlt 44. Ke3 o. s. frv.).
41. -----He4!
(Maður hlýtur að dást að
hugkvæmni Hauks. Jón er
neyddur til að láta drottningu
sína, en þann missi þolir hann
nú raunar ágæta vel).
42. c6, Re5t 43. Dxe5, Hxe5
44. Bxe5, Rd7
(Örvæntingarleikur. Svartur
er glataður).
45. Bd4, flD 36. Bxfl, Hxfl
47. c7 gefið.
SKOTTA
Kæmi yður það illa að bíða eftir dóttur tninni í stofunni?
Minning látinna heiðurshjóna
Hjónin Ingi Jónsson, verzl-
unarstjórii, og Unnur Benedikts-
dóttir, Hofteigi 18, voru kvödd
hinztu kveðju af ættingjum
og vinum í Fossvogskapellu 4.
febrúar síðastliðinn. Þau létust
með aðeins sólarhrings milli-
bili, 27. og 28. fyrra mánaðar.
Er ég frétti lát þessara vina
mirrna, komu mér í hug hin
ljúfsára orð listaskáldsins: „En
anda sem unnast fær aldregi
eih'fð að skilið“. Sambúð þeirra
hjóna var slík, að manni virt-
ist ósjálfrátt, að þau hlytu að
fylgjast að gegnum líf og hel.
Heimilislíf þeirra og dagleg
umgengni hvort við annað mót-
aðist af svo kærleiksríkum
skilningi, samhug og eindrægni,
að fá munu dæmi.
Húsmóðir þessa fágæta heim-
ilis gekk aldrei heil til skógar.
Hún bar dauðann í brjósti í
tugi ára glöð og reif, ef svo
mætti að orði komast, og æðr-
aðist aldrei, þótt syrti í lofti
og sjúkleiki hennar elnaði. Líf-
ið lék því ekki við Unni á
mælikvarða líkamlegs heil-
brigðis. En sambúðin við ást-
ríkan eiginmann lýsti upp
skuggahliðar lífsins og átti rík-
an þátt í lífsgleði hennar og
h'fsnautn. Þrátt fyrir erfiðan
sjúkdóm — lömunarveiki —
heyrðist Unnur aldrei kvarta,
enda ekki um það gefið að
ræða sjúkdóm sinn.
Hún vann öll sín heimilis-
störf hjálparlaust, að heita
mátti, meðan kraftar leyfðu,
nema hvað hjálpfús eiginmaður
lagði henni lið í frístundum
sínum. Unnur bjó yfir ótrúleg-
um lífsþrótti og lífsvilja, er
gerði henni kleift að leysa af
hendi fullkomið dagsverk heil-
brigðrar húsmóður. Henni féll
vart verk úr hendi, meðan
heilsa entist, enda var heimiii
þeirra hjóna ætið fágað og
prýtt svo til fyrirmyndar var.
Hér réð mestu um heilbrigð
lífsskoðun samfara traustri
skaphöfn — að ógleymdum
skilningsríkum lífsföranaut.
Unnur var greind kona með
ákveðnar hugmyndir um fram-
vindu tilverannar. Hún var
talsvert pólitísk og lét sér ekk-
ert óviðkomandi er snerti hag
og velferð alþýðunnar, og ein-
dreginn fylgismaður Sósíalista-
flokksins var hún alla tíð.
Mér virtist Ingi heitinn aldr-
ei eins strangtrúaður sameign-
arsinni, en hann mun þó oftast
hafa fylgt konu sinni að málum
í þeim efnum.
Unnur var fædd 5 júní 1912
að Kambshóli í Víðidal. For-
og söngkær með afbrigðum,
Minnist ég margra ógleyman-
legra ánægjustunda á heimili
þessara góðu vina við söng og
vín, er aldrei var notið úr hófi
fram.
Er ég rifja upp kynni mín
af þessum ágætishjónum, en ég
naut vináttu þeirra um 15 ára
skeið, verður mér sérstaklega
staldrað við og minnisstætt, er
ég hugsa um alla þá hjálpfýsi
eldrar hennar voru hjónin Mar-
grét Friðriksdóttir og Benedikt
Benónýsson, er þar bjuggu.
Hún dvaldi í foreldrahúsum
fram um tvítugsaldur, en
fluttist þá til Reykjavíkur og
dvaldist þar til dauðadags, 28.
jan. s.l.
★
Með Inga Jónssyni er genginn
sannur drengskaparmaður, sem
Ijúft er að minnast. Hann Var
vel af guði gerður, andlega og
líkamlega, bjartur yfirlitum,
fríður sínum og frjáls og létt-
ur í hreyfingum sem ungur
væri, þótt Elli kerling væri far-
in að sækja hann heim, eins og
hann orðaði það oft sjálfur í
góðra vina hópi. Munu fáir hafa
trúað því að dagar hans væra
allir, er þeir fréttu lát hans.
En enginn má sköpum renna.
Ingi var hrókur alls fagnað-
ar í glöðum hópi, létt um mál
Með þessari súrefnisgrímu
getið þér komizt af án lofts
f klukkustunA.
Einmitt það sem ég þaali 1
augnablikánu.
Engar blöðkur?
Hver ætlar að synda?
og nærgætni, sem þau auðsýndu
mér og heimili mínu, er erfið-
leikar steðjuðu að. Þau hjón
vildu hvers manns vandræði
leysa, en Ingi var af eðlilegum
ástæðum driffjöðrin í hjálp-
semi þeirra og góðvild. Mun
fleirum en mér renna hlýir
straumar í brjéwti, er þeir
mionast óínetanlegrar greiða-3>
semi, hjálpar og hollra ráða
fnga, ef í nauðir rak.
Ingi og Unnur vora gestris-
in og hlý heim að sækja. Var
því oft gestkvæmt og glatt á
hjalla í heimkynnum þeirra.
Gistivináttu var oft notið leng-
ur en eina kvöldstund, og tjald-
að lengur en til einnar nætur.
Minnist ég þess frá þeim ár-
um, er ég bjó undir þaki Inga,
að frændsystur Unnar bjuggu
þar stundum langdvölum. Ekki
er mér grunlaust um, að þær
systur og systkini, sem ég hef
í huga muni minnast Inga með
söknuði og hlýju þakklæti fyr-
ir alla hans umhyggju og góð-
hug um þeirra hag.
Ingi Jónsson fæddist 3. júní
1894 að Úlfsstöðum í Loðmund-
arfirði. Foreldrar hans voru
hjónin Guðrún Stefánsdóttir og
Jón Jónsson, er þar bjuggu.
Um tvítugsaldur hóf Ingi bú-
skap á Dallandsparti í Húsa-
vík eystra ásamt móður sinni
og öldruðum föður, er farinn
var að heilsu og kröftum.
Þrítugur að aldri kvæntist
hann fyrri konu sinni, Gyð-
ríði Hannesdóttur og býr með
henni í Brúnuvík og Bakka-
gerði um sex ára skeið, eða allt
til þess að hann ílytur að
austan með fjölskyldu sína.
Þau hjón eignuðust tvö böm.
Guðrúnu, húsfreyju að Hrapps-
stöðum í Víðidal, og Sigmar,
verkstjóra í Ytri-Njarðvík. —
Ingi missti Gyðríði eftir lang-
varandi vanheilsu árið 1935.
Á öndverðum kreppuárunum
flytzt hann hingað til Reykja-
víkur og stundar framan af
alla almenna verkamannavinnu,
er til gefst.
Árið 1933 hefst höfuðþáttur-
inn í ævistarfi Inga Jónsson-
ar, er hann leysti af hendi með
mikilli prýði, að sögn nánustu
samstarfsmanna. Hann kynnist
þjóðkunnum gæðadreng, E.J.
Fossberg, sem látinn er fyrir
nokkram áram. Réð hann Inga
til afgreiðslu- og utanbúðar-
starfa við vélaverzlun sina.
Hann ávann sér brátt hylli og
vináttu húsbænda og samstarfs-
manna fyrir frábæra hollustu
og lipurmennsku, og var innan
fárra ára ráðinn verzlunarstjóri
fyrirtækisins. Þjónaði Ingi
vandasömu starfi af trú og
dyggð í rúm tuttugu ár, allt
til banadægurs, en hann varð
bráðkvaddur 27. fyrra mánaðar.
Hann var vel látinn af við»
skiptamönnum og elskaður og
virtur af húsbændum og ssan-
starfsmönnum.
Ingi kvæntist síða*# konu
sinni, Unni B en ediadsdóttur,
árið 1945, sem hér er kvöídd á-
samt honum með hjartans
kveðju og þökk fyrir trausta og
einlæga vináttu.
Blessuð sé minning þeirra.
Ágúst Guðmundsson.
ÆÐARDÚNS-
SÆNGUR
hólfaðar 1. fl. efni
Vöggusængur 110x90 cm.
Æðardúnn — Hálfdúnn
Sængurver (hvítt damask)
Koddar — litlir og stórir.
Fermingarföt — Fermingar-
skyrtur
Drengjabuxur frá 3—14 ára.
Buxnaefni frá kl. 150 pr. m.
PATANS ULLARGARNH)
heimsfræga
5 grófleikar — Litaúrval
Litekta — Hleypur ekki
Nylonsokkar án lykkjufalla
Margt með gömlu verði, t.d.
pelsefni á kr. 80.00.
Vesturg. 12 — Sími 13570
i
i
1
t