Þjóðviljinn - 10.09.1972, Blaðsíða 13

Sunnudagur 10. september 1972 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 13.
JENNY BARTHELIUS:
SPEGIL-
MYND
þegar hún vaknar. Ég ek til
Málmeyjar núna fyrir hádegið.
Hann fann til mikils lettis þegar
hann stóð aftur úti á götunni.
Hann verkjaði enn i höfuðið og
hann dró niður gluggarúðuna
áður en hann ók af stað. Þetta eru
bara timburmenn, sagði hann við
sjálfan sig. Ég er ekki vanur að
drekka. Hvað lét ég eiginlega
mikið ofani mig?
Hann var kominn hálfa leið
þegar honum datt það i hug. Og
um leið bægði hann hugsuninni
frá sér. Það var ómögulegt. Það
hlaut að vera imyndun. Versti
grikkurinn sem taugar hans
höfðu gert honum til þessa. Samt
vissi að hann að það var satt, vissi
það með öruggri vissu.
Fia hafði ekki staðið á götunni
þegar hann kom út i nótt! Hvorki
þegar hann gekk frá húsi
Beatrice eða þegar hann kom til
baka tveim timum seinna með
Mirjam. Hann sá i huganum
hvernig gatan hafði litið út. Það
höfðu staðið þar tveir bilar, en
það stóð enginn bill þar sem hann
hafði lagt Fiu. Hann vissi það.
Vissan lamaði hann. Mirjam
hlaut lika að hafa tekið eftir þvi
að það stóð enginn bill fyrir utan
dyrnar. Mirjam! Já, það hét hún,
stúlkan sem hafði setið hjá
honum i tvo tima á bekk i
skemmtigarði.
Það var gott að minnast
Mirjams, að vita að hún var raun-
veruleg, að hann gæti hitt hana
aftur. Var hún ein úr kliku Berts?
Var hún ástfangin af Kenneth?
Einhvern veginn hafði hann
fengið þá hugmynd.
Umhugsunin um Mirjam róaði
hann. Hann ætlaði að leita hana
uppi þegar hann væri búinn að
jafna sig nokkurn veginn. Eftir
nokkra daga... ef til vill strax á
morgun.
Hann fór að blistra. Til að sann-
færa sjálfan sig um að allt væri i
lagi. Hvað sakaði það þótt hann
hefði ekki séð Fiu á götunni i nótt.
Hafði hann nokkuð gáð að þvi?
Hafði hann litið i kringum sig
yfirleitt? Aðalatriðið var að hún
Brúðkaup
Þann 26/8 voru gefin saman i
hjónaband i Selfosskirkju af séra
Sigurði Sigurðssyni ungfrú
Andrea Benediktsdóttir og
Sæmundur Haraldsson.
Heimili þeirra er að Bólstað við
Laufásveg, Rvk.
Ljósmyndastofa Kristjáns.
skyldi vera þarna i dag þegar
hann þurfti á henni að halda.
Hann ætlaði að biðja Mirjam að
koma i heimsókn i húsið. Til að
mynda á laugardag. Eða sunnu-
dag. Þau gætu verið saman heilan
dag, masað saman, gengiö um,
kynnzt hvort öðru. Hann vissi að
hann myndi geta talað við hana —
að hún myndi skilja hann. Hann
ætlaði að segja frá öllu. Smátt og
smátt. Ekki undir eins. Hann
mátti ekki gera hana hrædda.
Þegar hann nálgaðist húsið
reyndi hann að sjá það með aug-
um hennar, eins og hann sæi það i
fyrsta sinn. Húsið syndist indælt
og myndrænt þar sem það stóð á
sillunni eins og fuglshreiður, hátt
fyrir ofan hafið. Það þurfti að
mála gluggahlerana...hann
ætlaði að kaupa málingu strax i
dag. Græna málningu, ákvað
hann. Mirjam kynni að meta
græna gluggahlera.
Blistrandi gekk hann inn i
stofuna og leit með velþóknun i
kringum sig. Ruggustóllinn,
hreindýrshornið, hornskápurinn,
skorsteinninn úr rauöum tigul-
steini. Fallegt. Henni myndi litast
vel á þetta.
Hann fór út i viðargeymsluna
til að athuga hvort nokkur græn
málning væri til en fann enga.
Ermi á flik straukst við andlitið á
honum þegar hann gekk út. Hann
varð að kaupa græna málningu.
En fyrst þurfti hann að sofa.
Hann háttaði og lagðist i rúmið.
Eftir andartak var hann kominn á
fætur aftur, opnaði dyrnar að viö-
argeymslunni og leit á flikurnar
sem héngu þar.
Á nagla á veggnum hékk
rúskinnsjakkinn hans. Hikandi
gekk hann inn i viðargeymsluna,
tók niður jakkann og virti hann
fyrir sér. Jú, það var hann.
Gamall og gljáslitinn, kámugur i
hálsinn. Það vantaði hnapp og á
erminni voru ljótir blettir, dökkir
flekkir við úlnliðinn. Hann minnti
að hann hefði ekki verið svona illa
farinn. Og hann minntist þess
ekki heldur að hafa nokkurn tima
hengt hann upp i viðar-
geymsluna.
Hann andvarpaði og hengdi
jakkann aftur á naglann. Það
þýddi ekki annað en sætta sig við
hlutina. Hann hefði átt að vera
farinn að venjast þessu. En hann
vissi að hann myndi aldrei venj-
ast þvi, jafnvel þótt slikt sem
þetta héldi áfram að gerast alla
ævi hans. Það hafði tekið hann
tuttugu og fimm ár að venjast
eins konar raunveruleika. Það
myndi taka hann álika langan
tima að aðlagast nýjum veru-
leika, þar sem ekkert kom saman
og heim, ekkert stóð heima. Það
er vist einhvern veginn svona að
missa vitið, hugsaði hann. Það er
verst áður en maður verður band-
óður, meðan maður er ennþá á
mörkunum.
Hann fór inn og lagðist út af aft-
ur. Nú get ég ekki meira, hugsaði
hann, nú get ég ekki afborið öllu
meira. Góði guð, láttu þetta
ganga fljótt fyrir sig, ef það er til-
gangurinn.
Hann lokaði augunum og
myndin af Mirjam birtist honum
skýrt og greinilega eins og hann
hafði séð hana nóttina á undan.
vangasvipurinn og hviti kraginn
uppbrettur og hendur i vösum.
Hún var með stutt, beint nef og há
kinnbein. Hárið var ljóst og hálf-
sitt og endarnir sveigðust aðeins
upp á viö og ennistoppurinn siður.
Hún sneri höfðinu til, brosti og
lagði höndina að vanga hans. Enn
einu sinni sofnaði hann með
höfuðið á öxl hennar.
Hann vaknaði siðla dags. Sólar-
geislarnir stóðu skáhalt inn um
gluggann og gylltu vegginn og
gólffjalirnar. Hann settist upp.
Málning. hugsaði hann. Málning
á gluggahlerana.
í búðinni var mikið að gera eins
,og vanalega, þar var fólk sem
kom til að verzla og aðrir sem
komu til að spjalla. Þegar röðin
kom að honum valdi hann með
mikilli alúð grænan lit sem hann
hélt að Mirjam myndi kunna að
meta. Hann keypti dálitið af mat-
vælum og dagblað og rölti heim-
leiðis. ánægður með tilveruna
þrátt fyrir allt, i svipinn að
minnsta kosti. Græni liturinn^var
fallegur. Alveg eins og hann hafði
hugsað sér-. Hanrv vonaði að
Mirjam væri hrifiii'af grænum lit.
- Hún hafði-vérið með græna skó.
Allt i einu mundi hann að hún
hafði i raun og veru verið með
græna skó og umhugsunin kom
honum til að hlæja. Undirvitund
hans hafði fengið hann til að
kaupa lit sem hún hafði mætur á.
Það tók hann nokkrar klukku-
stundir að mála gluggahlera og
hurðir. t eins konar þrjózku hafði
hann farið i rúskinnsjakkann.
Fyrst hann var kominn i
leitirnar var eins gott að nota
hann. Það skipti ekki lengur máli
þótt málning kæmi i hann.
Málningin rann niður höndina,
hann ataði næstum viljandi
jakkann i málningu. Þegar hann
var búinn voru dökku, ljótu flekk-
irnir við úlnliðina næstum huldir
af þykkri, grænni málningu.
Hann horfði næstum ánægður á
það eins og hann vildi segja:
þarna eru blettir sem vert er um
að tala!!
Það gerðist ekkert fleira óút-
skýranlegt þetta kvöld. Allt var
eðlileet oe eins og það átti að
vera, öll áhöld voru á sinum stað,
ekkert hafði verið fært til eða
fjarlægt; ekkert vantaði.
Maturinn bragðaðist vel og um-
hugsunin um Mirjam var eins og
notaleg hlif milli hans og um-
heimsins. I stofunni var
málningarlykt og reykjarlykt og
oliulykt. Rökkrið kom hægt og
hljótt eins og á gráum ullarsokk-
um og skuggarnir fylltu hornin,
en þeir voru alls ekkert ógnandi.
Sárið angraði hann ekki og hann
var ekki hræddur við neitt. Hann
var ósköp venjulegur náungi sem
hafði verið að skemmta sér
kvöldið áður, sem hafði orðið ást-
fanginn af stúlku og málað
gluggahlerana sina. ösköp venju-
legur maður i öruggum og eðli-
legum vinveittum heimi.
Þriðjudagur.
Hann vaknaði til nýs dags og
hugsaði um leið: i dag gerist það!
Hvað myndi gerast vissi hann
ekki, en hann fann á sér að áður
en þessi dagur væri á enda
runninn, yrði hann kominn ögn
nær þessu undarlega, kámuga og
laumulega, sem hafði lúrt kring-
um hann siðan hann útskrifaðist
af sjúkrahúsinu. Hvað svo sem
það var — þá léti það nú til skarar
skriða.
Hann fór fram úr og klæddi sig
með hægð, borðaði morgunverð
og sat siðan og reykti og horfði út
yfir sjóinn. Hann þurfti ekki að
gera sér neina fyrirhöfn til að
nálgast hið óþekkta — hann þyrfti
ekki að fara til móts við það. Það
kæmi af sjálfsdáðum.
Klukkan tólf heyrði hann póst-
bilinn nálgast. Hann kom á sama
tima á hverjum degi, en stanzaði
næstum aldrei fyrir ofan húsið.
Enginn skrifaði honum. Enginn
nema Bert vissi hvar hann var.
Hann heyrði bilinn stanza
andartak og siðan heyrðist fitlað
við póstkassann og glamur þegar
lokið skelltist aftur. Bréf?
Mirjam? Gat það verið hún?
Hann hljóp upp steinþrepin að
veginum, stakk hendinni niður i
póstkassann og tók upp bréfið.
Utanáskriftin var til hans,og rit-
höndina þekkti hann ekki.
Hann gekk hægt niður þrepin
aftur. Strax og hann hafði séð
skriftina hafði hann vitað að
bréfið var ekki frá Mirjam. Næst-
um áhugalaust opnaði hann það,
þótt hann væri viss um að bréfið
væri liður i mynstrinu sem verið
væri að búa til kringum hann.
,,Kæri frændi” las hann.
„Það gleður mig mjög að við
skulum hafa hitzt aftur eftir öll
þessi ár. Það var heimskulegt af
mér að leita þig ekki uppi'fyrr en
bridge
Margt
að varast
Glötunin er vfs þeim'Sem spllar
ekki af fyllstu jiákváemni þegar frá
upphafi í .þessari þraut eftir þýzka
bridgémeistarann Ulrich Auhagen.
Maður verður að hafa vaðið fyrir
neðan sig og vera við öllu búinn í
þessari þraut sem þýzki meistarinn
Ulrich Auhagen setti saman.
Norður:
+ K-G-9
¥ D-5-3-2
♦ A-6
♦ K-G-10-7
Vestur: Austur:
4 2 A 4-3
¥ K-88 ¥ G-9-7-6
♦ K-G-8-7-2 ¥ D-10-9
* 8-6-5-3-2 + Á-D-9-4
Suður:
+ Á-D-10-8-7-6-5
¥ Á-10-4
♦ 5-4-3
+ —
Vestur lætur út laufaþrist, og
Suður vinnur hálfslemmu I spaða
gegn beztu vörn.
Svar:
Tvær varúðarráðstafanir eru óhjá-
kvæmliegar:
1) Suður á að láta út lághjarta
að helman. Vestur heldur kónglnum
eftir, þvi að láti hann kónginn, fær
Suður auðveldlega þrjá slagi á
hjarta, á tiuna og ásinn (með svln-
Ingu), síðan á drottninguna.
En látl Vestur ekki hjartakónglnn,
getur Suður fengið slaginn sem
hann vantar með því að gefa tigul-
6lag en trompa síðan þriðja tígulinn.
2) Suður verður að varast þá
freistingu að láta hálauf I fyrsta
slaginn. Láti hann nefnilega t. d.
tíuna, kastar Austur laufafjarkanuml
Suðri er glötunin vís eftlr þennan
slag, því ef hann kastar tígli, getur
hann ekki trompað tlgul, og kasti
hann hjarta getur Vestur tekið á
hjartakónglnn án þess að eiga á
hættu að gefa sagnhafa þrjá slagl
I hjarta.
Niðurstaðan verður þá að Suður
verður að láta laufasjöuna úr borði
og trompa helma, láta síðan út
hjartafjarkann . . .
MistökReeses
Jafnvel snjöllustu spllamönnum
geta orðið á mistök, og er það
reyndar ósköp eðlilegt — ef ekki
væri um að ræða fyrstu gjöfina sem
þeir birta-f bók um bridge. En ein-
mitt'þess háttar mistök urðu enska
meistaranum Terence Reese á i
bókinni „Play Bridge with Reese",
annars ágætu verki sem hann gaf
út fyrir svo sem hálfum öðrum ára-
tug.
Norður:
+ A-D
¥ A-G-9-8-4
♦ Á-8-3
+ G-7-3
Vestur: Austur:
+ 9-7
¥ D-3
♦ D-10-5-2
+ 10-8-5-4-2
+ K-G-6-5-4-3
¥ 6
♦ G-9-7-4
+ D-6
Suður:
+ 10-8-2
¥ K-10-7-5-2
♦ K-6
+ Á-K-9
Sagnir. Suður gefur.
Suður: Vestur: Norður: Austur:
1 gr. pass 2 + pass
2 ¥ pass 6 ¥ pass
(Tveggja laufa svarið var eam-
kvæmt Stayman-reglunnl og er með
þvl verið að biðja um bezta llt
Suðurs).
Vestur lét út spaðanlu, drottning-
in úr borði, sem kóngur Austurs
tekur. Hann lætur út spaðaþrist og
sjöan kemur frá Vestri, er að öll-
um likindum síðara tvíspillð I lltn-
um. Hvernig fer Suður nú að þvl að
vlnna hálfslemmu I hjarta gegn
beztu vörn? (Það verður að sjálf-
sögðu að hugsa spilið án vitundar
um hvernig spil andstæðinganna
skiptast).
Athugasemd um sagnimar
Eðlileg opnun hefðl verið eltt
hjarta, en Reese hlaut heldur að
opna á einu grandl af þvi að Norð-
ur-Suður splluðu eftir kerfinu „medl-
um no trump" („meðalgrandl"), og
eitt grand segir frá einum fimmtán
légpunktum, eða rúmlega þriðjungl
heildarpunktatölunnar. En hann
vantar eiginlega einn til tvo punkta
tll að sögnin sé i samræml við
kerfiðl
Reese segir sjálfur I skýrlngum
slnum að Staymans-sögnln (tvð
lauf) hafl verlð „fáránleg". Hana á
reyndar alls ekkl að nota þegar góð
sögn liggur I augum uppl — hér
þrjú hjörtu. Eftlr opnunlna á elnu
grandl, hefðl eðlilegar sagnlr verið
þessar:
Su5un Norður:
1 9r. 3 ¥
4 * 6 ¥
Nú kemur spaðaútspll frá Austrl
ekki að eök.