Þjóðviljinn - 14.10.1973, Blaðsíða 17

Sunnudagur 14. október 1973. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 17
POULÖRUM:
BOÐORÐIÐ
n
um heiðarleik meðal þjófa — eða
það var vist öllu heldur heilbrigð
skynsemi, rétt eins og það að
teygja handlegginn ekki of langt
út.
— Þú getur verið alveg rólegur,
sagði hann.
— Það ætla ég að vona þin
vegna, sagði ég, og nú, þegar far-
arsnið var á honum, varð ég að á-
rétta þetta: — Annars... ef þú
eyðileggur þetta hérna fyrir mér,
þá...
Ég hikaði. Þetta hérna var
Marianne og tilvera okkar sam-
an.
— Hvað þá, Johs?
— Þá skal ég svei mér drepa
þig'.
Ég stóð mfn megin við skrif-
borðið og Alex var á leið til dyra.
Hann stansaði og starði lengi á
mig eins og heillaður. Svo birtist
háðsbrosið aftur og hann sagði
næstum lotningarfullur:
— Svei mér ef þú gætir ekki tek-
ið upp á þvi, Johs! Varst það
kannski þú þrátt fyrir allt —
þarna i gamla daga.
— Viltu endurtaka þetta, sagði
ég.
Hann hristi höfuðið: — Þetta
var bara grin, Johs. Það er aldrei
hægt að endurtaka.
Og svo var hann farinn.
6
Ég fór út úr Ráðhúskaffihúsinu
eftir að hafa boðið framreiðslu-
stúlkunni greiðslu, sem hún af-
þakkaði á þeim forsendum, að
það væri fullmikið að borga tvisv-
ar — og þá bar ég fram þá gáfu-
legu spurningu hvort ég væri bú-
inn að borga. Þegar ég hafði feng-
ið það staðfest gekk ég út á torgið
aðkaravaninum ogathugaðihvort
nokkur miði væri festur undir
vinnukonuna, annað hvort vegna
þess að hröríegt útlit hans hefði
vakið grunsemdir, eða vegna
þess að bilar máttu aðeins standa
i klukkustund á torginu og minn
bíll hafði staðið þar i meira en tvo
tima. En eins og vanalega hafði
hann sloppið við árvökult augna-
ráð lögreglunnar. Hún hélt
kannski að hann væri þarna sem
friðaður sýningargripur frá upp-
hafi bilaaldar.
Ég ók i áttina að Strandhúsi.
Aprilskúr dundi á framrúðunni og
vepjurnar stóðu á ökrunum og
kinkuðu kolli, þegar þær voru
ekki á þeytingi þvert yfir þjóð-
veginn með annan vængbroddinn
i átt að jörðu og hinn i átt að vind-
skeknum himni.
En ég var ekki að virða fyrir
mér náttúruna i vorbyrjun, held-
ur var ég uppfullur af skuggaleg-
um vangaveltum yfir þvi sem
gerst hafði siðustu dagana og
hvaða afleiðingar það gæti haft.
Fyrir Marianne og mig, fyrir
Mark og Rósu, tvitugu konuna
hans. Ef það var þá Mark... en
hver hefði það annars átt að
vera?
Mark hafði vitað um þessa pen-
inga. Hann hafði komið inn á
skrifstofuna siðdegis i gær,
skömmu eftir að Alex var farinn.
— Er það þá i lagi? hafði hann
spurt.
— Já, það má segja það, sagði
ég stuttur i spuna. - Samningur-
mn er undirritaður.
— Hvað um hækkunina i sam-
bandi við pipulögnina?
— Hann féllst á hana.
— Jæja, það var svei mér fint!
Á morgun fer ég að svipast eftir
vélum, sem við getum tekið á
leigu fyrir steypuna og annars...
Hvað er að?
— Er eitthvað að? spurði ég
önuglega.
— Það er enginn hrifningar-
svipur á þér.
Ég svaraði ekki. Hann horfði
rannsakandi á mig, lét siðan sem
ekkert væri og hélt áfram.
— Já, bifvélavirkinn var að
hringja og sagði að nú gæti gamla
likið þokast aftur úr stað. Alfred
sækir hann i fyrramálið.
Gamla likið var vörubillinn,
sem fengið hafði nýja pakningu
og Alfred var roskinn verka-
maður sem ekur honum og vinnur
i timburskálanum.
— En það veitti svei mér ekki af
að endurnýja hann, sagði Mark.
— Heyrðu, þessi hálfs annars
árs gamli Hanomagbill, sem við
töluðum um um daginn er enn á
bilasölunni. . . .
— Gleymdu honum, sagði ég.
— En gætum við ekki ráðið við
hann núna?
— Við getum ekki ráðið við
neitt! sagði ég.
— Hvað áttu við?
— Að allur ljóminn er rokinn af
þessum viðskiptum. Þessi bölv-
aður fantur var að neyða mig til
að lána sér átta þúsund krónur.
Lána sér!
— Neyða þig? sagði Mark. —
Hvernig gat hann. . .?
— Hann gat það!
Ég hafði alls ekki haft i hyggju
að segja Mark frá þessu - ekki
núna. þótt hann yrði óhjákvæmi-
lega að fá að vita það seinna, og
það var gloppa i
sjóðsreikningnum, sem ég gæti
ekki einu sinni fyllt með skuldar-
viðurkenningu. En þetta hafði
gloprast út úr mér fyrir innri
þrýsting.
— Segðu mér, sagði Mark. -
Mér kemur það kannski ekki við,
en hafði hann eitthvert tangar-
Höfum ávallt fyrirliggjandi allar stærðir skraut-
hringja á hjólbarða, bæði alhvíta og hvíta með
svartri rönd.
Sendum gegn póstkröfu hvert á land sem er.
GÚMMfVINNUSTOFAN H.F.
Skipholti 35 — Reykjavík — Sími 30688
hald á þér?
— Það er of vægt til orða tekið,
sagði ég og áður en ég vissi af,
var ég farinn að segja honum
hvaða tangarhald Alex hafði á
mér og hvað hann hefði haft
uppúr þvi á sinum tima á
Sjálandi, þegar ég hafði greitt
honum stórfé til að bægja frá
morðákærunni sem vofði - ef til
vill — yfir mér. Þegar ég var
byrjaður, dró ég ekki fjöður yfir
neitt. Ég hlaut að hafa lúrt á
þessu svo lengi, að ég mátti til að
trúa einhverjum fyrir þvi, og það
gat þá eins orðið Mark.
Hann var næstum tuttugu og
sex ára og haföi unnið hjá mér
siðustu fjögur árin. Fram að þvi
hafði hann flækst um og unnið við
allan fjárann - og verið allslark-
samur, en það hafði hann reyndar
verið frá unglingsárunum. Faðir
hans var ekkjumaður, fordrukk-
inn múrari án sveina og Mark
(það er ættarnafn hans en var
alltaf notað sem skirnarnafni
gekk sjálfala og afleiðingarnar
urðu þær venjulegu. Asamt
nokkrum öðrum strákum tók
hann upp á ýmsu, braust meðal
annars inn i nokkra sumarbústaði
og komst undir eftirlit barna-
verndarnefndar, þótt þeir tækju
hann ekki i sina vörslu. Hann
komst á samning hjá öðrum múr-
ara en lét ekki að stjórn og lauk
ekki við námið. Mér hafði skilist -
en þetta var löngu áður en ég kom
til Strandhuse - að hann hefði
verið alræmdur áflogaseggur á
böllunum, en það gat raunar
verið eins konar hefnd fyrir mis-
heppnaða æsku. Eitthvað hafði
verið talað um saltaða kæru og
skilorðsbundinn dóm fyrir inn-
brotsþjófnað, einkum og sér i lagi
fyrir ölkassa sem hann hafði
ásamt öðrum sótt ölvaður um
miðnætti inn i geymslu hjá kaup-
manni nokkrum. Þetta var allt
smátt i sniðum, ekki sérlega al-
varlegt — strákapör og einkaupp-
reisn. Siðan fór hann að heiman i
nokkur ár og þegar hann kom
heim til að fylgja föður sinum til
grafar og við hittumst, þá var
hann orðinn fullorðinslegur og
hertur að sjá. Mér féll samstundis
vel við hann, ef til vill sá ég eitt-
hvað af sjálfum mér i honum, og
þegar ég komst að þvi að hann
var nýhættur störfum hjá verk-
takafyrirtæki á Fjóni og ætlaði að
leita sér að vinnu á Versturjót-
landi, sagði ég að hann skyldi
koma i timburverslunina og tala
við mig daginn eftir. Það varð úr
að hann ilentist þar. Ég hafði
stungið upp á þvi, að hann færi á
bókhaldsnámskeið i kvöldskólan-
um og gerði hann það lika, þótt
það væri raunar óþarfi. Hann
hefði bjargað sér án þess, hann
varnaskurog fljótur að átta sig á
hlutunum. Eftir þessi fjögur ár
var viðskiptaþekking hans trú-
lega meiri en min og hann var
jafnvel enn betur kunnugur öllum
málum en ég sjálfur.
Við uhnum saman á jafnréttis-
grundvelli og ég gerði bæði að
treysta honum og meta hann. Og
ég hikaði þvi ekki við að segja
honum allt um Alex og þá fortið
sem hann hafði notað til að ógna
mér.
— Bölvaður óþokkinn, sagði
Mark.
En þótt undarlegt megi virðast
var eins og geðshræring min hefði
dvinað við að létta á hjarta minu,
og eiginlega gat ég ekki litið á
Alex sem bölvaðan óþokka. Ef
Mark hefði sagt útsmoginn drjóli,
hefði ég getað samþykkt það. . .
Þótt ég gæli varla skilgreint i
hverju munirinn lá.
VIPPU - BltSKÚRSHURÐIN
BRIDGE
Dja rflciza sagt
o*y ve\ spilað
Italir hafa lengi verið kunnir
fyrir að vera i allra fremsta flokki
bridgemeistara. „Bláa sveitin"
italska var lengi ósigranleg að
heita máti, og Italir 'nær visir
um sigur þegar hún keppti fyrir
þá. En hún er nú hætt að taka þátt
i meistarakeppnum fyrir all-
nokkru, en sumir spilamannanna
úr sveitinni keppa enn á alþjóða-
vettvangi fyrir þjóð sina.
A Evrópumeistaramótinu i
Osló fyrir fjórum árum, báru
Italir sigur úr býtum og þessi
slemma sem einn þeirra,Messina,
spilaði til sigurs átti sinn þátt i
sigri þeirra á þvi meistaramóti
s. \ K
ii. io 0 i'. •:>
I' !> v
! . A m 9 K.
S. I) (i 2 s. G 9 :> 1
II. G 7 li. 0 « I 3 3
T. K I' G III 3 3 T. (. f.
I.. (i 3 1.. f> -1
S. K 10 7
II. A K
T. A II 4
l„ K I) G 7 3
Sagnir: Norður gefur. Ilvorug
ur á ha'ttunni. Spilað i opna saln
um.
Vestur Norftur Austur Suftur
Tarlo Bianehi Rodrigue Messina
pass pass 1 T.
pass 3 II, pass 3 1„
pass 4 T. pass (i !..............
Vestur lét út tigulkóng. Suður
tók á ásinn heima og lét aftur út
tigul sem Vestur tók á tiuna og lét
siðan enn út tigul. Hvernig fór
Messina að þvi að vinna hálf-
slemmu i laufi þegar hér var
komiðoghvaða vörnum sem and-
stæðingarnir reyna að beita?
Hvernig hafði hann i fyrstu ætlað
að haga spilinu?
Svar:
Upphaflega hafði það verið ætl-
un Messina að trompa þriðja
hjartað til að fria hjartatiuna, ef
svo vel vildi til að annar andstæð-
ingurinn ætti drottningu og gosa
þriðja i hjarta, eða þá i þvi skyni
að koma þeim andstæðingnum i
kastþröng sem hefði haft fjögur
hjörtu og um leið fyrirstöðu i
spaða (drottningu og gosa eða þá
fimmlit) þannig að þessi yrði
staðan hjá blindurn og sagnhafa
þegar fjórir slagir væru eftir:
S. A 8 3 II. 10
S. K 10 7 L. K
Þegar laufakóngurinn er látinn
út, kemst sá andstæðinganna,
sem á siðasta hjartað og fyrir-
stöðuna i spaða, i kastþröng. En
bæði Vestur og Austur héidu i
spaða sinn þegar laufakóngnum
var spilað, en engu að siður tókst
Messina að vinna hálfslemmuna i
laufi, þótt upphafleg ráðagerð
hans mistækist.
Vestur hafði látið hjartagosann
i annan hjartaslaginn og þar eð i
ljós hafði komið að Austur átti
tvispil i tigli, gerði Messina ráð
fyrir að allar likur væru á að
Austur hefði haft fimmlit i hjarta.
Þannig fór að þegar trompin
höfðu verið tekin og blindur á út,
er hjartatiunni spilað. Austur læt-
ur drottningu sina ekki af hendi,
þvi að hann gerði fastlega ráð
fyrir að ætlun Suðurs væri að
trompa slaginn — og var það ekki
óeðlileg ályktun samkvæmt
framansögðp. En i þess stað kast-
aði Suður af sér spaðasjöu. Hefði
Austur látið drottninguna á
hjartatiuna, hefði Suður trompað
og þá var hjartania blinds orðin
frispil
Fulldjarflega sagt, en spila-
mennskan var óaðfinnanleg.
Konur
gegn körlum
Fyrir fjórum árum munaði
minnstu að kvennasveit kæmist i
úrslit á meistaramóti Bandarikj-
anna. Hún var komin i undanúr-
slit þegar þessi gjöf var spiluð og
hefði sagnhafa kvennasveitarinn-
ar tekist að vinna hálfslemmu
sina, hefði sveitin unnið sveit hins
fræga bridgespilara og lærimeist-
ara, Sams Stayman.
S. 9 5 2
II. K 8 7 6
T. 9 8 3
1„ K 8 2
S. D G 10 8 3 S. 7 6 4
11. 5 II. D G 10 3
T. 10 5 4 2 T. K D G 7 6
L. 7 4 3 L. 5
S. A K
II. A 9 4 2
T. A
L. A D G 10 9 6
Sagnir: Austur gefur. Hvorugir
á hættunni.
Vestur Norftur Austur Suftur
Grieve Farrell Feldes Johnson
— — pass 2 L
pass 2 T. dobl 3 L
pass 4 L. pass 4 T
pass 4 II. pass 4 S
pass 5 L. pass 6 L.
Vestur lét út hjartafimmuna,
og Marilyn Johnson drap hjarta-
tiu Auslurs með ásnum, tók
trompin og byggði siðan von sina
um að vinna hálfslemmuna á þvi
að hjörtu andstæðinganna skipt-
ust 3:2 — og spilið tapaðist.
Hvernig hefði hún átt að spila til
þess að tryggja vinning i hálf-
slemmu i laufi, hvernig svo sem
andstæðingarnir hefðu haldið á
sinum spilum?
Athugasemd
um sagnirnar:
Opnunarsögnin tvö lauf gildir
sama og i sagnkerfinu sem kennt
er við Albarran, en i stað þess að i
þvi er gert ráð fyrir, að svarsögn-
in segi frá ásum, er hér ætlast til
að svarað sé i sagnhæfum lit, hafi
meðspilarinn átta lágpunkta (ca.
12 Vinarpunkta). Þótt Mary Jane
Farrell ætti tvo kónga (sem gilda
reyndar aðeins 6 lágpunkta),
taldi hún spil sin of veik til þess að
segja frá fjórlitnum i hjarta (þá
með þvi að segja tvö hjörtu).
Tveggja tigla sögnin var þvi fylli-
lega eðlileg og reyndar aðrar
sagnir sem á eftir henni komu.
Lauf var staðfest sem sagnlitur-
inn með undirtektinni 4 lauf og 4
tiglar Suðurs ábyrgjast fyrirstöðu
i þeim lit. Sama máli gegnir um
sagnirnar fjögur hjörtu og fjórir
spaðar.
I-Jc&raur
LagerstærSir miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidd: 240 sm
- 210 - x - 270 sm
Aðror slærðir. smíðaðar eftír beiðnl
GLUGGASMIÐJAN
Síðumúja 12 - Sími 38220
FÉLAG ÍSLEIZKRA HLJÓMLISTARM/VIA
#útvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tcekifæri
Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl. 14-17