Þjóðviljinn - 06.11.1973, Blaðsíða 9

8 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriöjudagur 6. nóvember 1973.
Þriöjudagur 6. nóvember 1973. ÞJOÐVILJINN — SIÐA 9
rétti- en gegn mismunun þegnanna
Á flokksráðsfundi Al-
þýðubandalagsins, sem
haldinn var i Kópavogi
nú um siðustu helgi
fluttu þeir Ragnar Arn-
alds, formaður Alþýðu-
bandalagsins og ráð-
herrar flokksins Lúðvik
Jósepsson og Magnús
Kjartansson ýtarlegar
framsöguræður. Ragnar
fjallaði aðallega um
landhelgismálið og
efnahagsmálin, en
Magnús um herstöðva-
málið og sjálfstæðismál-
in almennt og um þróun
islenskra atvinnuvega.
Þjóðviljinn mun næstu
daga birta kafla úr ræð-
um þessara þriggja for-
ystumanna Alþýðu-
bandalagsins, er þeir
fluttu á flokksráðsfund-
inum.
tdag birtum við kafla
úr ræðum Ragnars Arn-
alds, formanns flokks-
ins, en auk þess hluta
ræðunnar, sem hér birt-
ist ræddi Ragnar einnig
m.a. nokkuð um stöðuna
i landhelgismálinu, her-
stöðvamálinu og um
stjórnarsamvinnuna al-
mennt.
Ragnar sagði:
Aukinn launajöfnuð
Það er ástæðulaust að neita þvi,
hvort sem mönnum líkar betur
eða verr, að stéttaskipting á sér
ekki eins djúpar rætur hér á landi
og I flestum öðrum kapitalískum
löndum. Vafalaust er munur á
tekjum manna einnig minni hér a
landi en viðast annars staðar.
Hvorttveggja eru þettó stað-
reyndir, sem flestir þekkja, sem
eitthvað hafa ferðast um nálæg
lönd, en þó er að sjá, að ýmsum
sósialistum finnist slikar stað-
reyndir hálfgert feimnismál, —
sjálfsagt af þvi að þeir óttast, að
það slævi sóknarþunga og bar-
áttuvilja sósialiskrar hreyfingar.
En þetta er harla óskynsamleg
afstaða. Sigursæl barátta verður
aldrei reist á innantómum slag-
orðum og hálfsannleik. Við verð-
um að vita nákvæmlega, hvar við
stöndum og hverjar ástæðurnar
eru, ef barátta okkar fyrir
breyttu þjóðfélagi á ekki að
vera spark út i loftið.
Hitt er augljóst öllum, að hér á
landi er vissulega rikjandi stór-
fellt ójafnrétti á fjöldamörgum
sviðum og mismunum gagnvart
þegnum þjóðfélagsins eftir þvi
hver i hlut á.
Nærtækast væri að ræða hér um
launamismuninn, sem fer greini-
lega vaxandi, ekki sist vegna á-
hrifa erlendis frá. Hér er um
mjög áberandi þróun að ræöa
ekki sist áseinni árum.A þvi leik
ur enginn vafi, aö Alþýðubanda-
lagið verður að stuðla að þvi af
öllum mætti, að þessari þróun
verði snúið við, og i komandi
kjarasamningum verði i þess
stað stefnt að auknum launa-
jöfnuði.
Afnám tekjuskatts þýðir
9% hækkun söluskatts
spurningin um launajafnræöi er
að sjálfsögðu i nánum tengslum
við stefnuna i skattamálum. Eins
og kunnugt er eru það einkum at-
vinnurekendur og hálaunamenn i
þjónustu einkaaðila, sem fyrst og
fremst komast upp með að svikja
undan skatti. Þessi staðreynd
veldur þvi hinsvegar, að beinir
skattar hafa oröið æ óvinsælli hjá
hinum almenna manni, sem
greiðir skatt sinn lögum sam-
kvæmt. Til viðbótar kemur svo
hitt, að tekjuskatturinn er greidd-
ur ári eftir að menn hafa fengið
launin i hendur. Þetta eru aðalá-
stæðurnar fyrir þvi, að nú heyrast
háværar kröfur um, að tekju-
skatturinn verði að lækka mjög
verulega, jafnvel eigi að fella
hann algerlega niður og taka upp
óbeina skatta i staðinn. Hitt vill
þá gleymast, að beinir skattar
eru hentugra hagstjórnartæki en
flest annað til að vinna gegn á-
hrifun aukins launamismunar.
Hugsum okkur, að tekjuskattur
til ríkisins yrði afnuminn með öllu
og innheimtur i staðinn i formi
söluskatts. Söluskattur yrði þá að
hækka um 9% stig. Ef við hugsum
okkur, að hjón meö tvö börn og 12
hundruð þús. kr. samanlagöar
árstekjur eyði allt að 1 millj. af
launum sinum i söluskattsskyldar
vörur, má ætla að söluskatts-
hækkun um 9% myndi kosta þau
um 90 þús. kr. Ef miðað er við, að
þessi sömu hjón hafi ca. 1 millj.
kr. i nettótekjur, ættu þau hins-
vegar að greiða um 250 þús. kr. i
tekjuskatt samkvæmt skattstiga
á þessu ári. Raunverulegar
tekjur hjónanna, þ.e. launin, sem
þau halda eftir, hækka þvi við
breytingu af þessu tagi um ca. 160
þúsund krónur og sennilega
meira, þvi aö fæstir eyða einni
miljón króna á ári i söluskatts-
skyldar vörur.
Ef hliðstætt dæmi er tekið um
hjón með tvö börn, sem hafa 650
þús. kr. árstekjur og eyða þeim
öllum i söluskattsskylda eyðslu,
en nettótekjur þeirra eru áætlað-
ar 550 þús. kr. greiða þau ca. 70
þús. kr. i tekjuskatt, en myndu
greiða um 60 þús. kr. vegna sölu-
skattshækkunar. Séu brúttótekjur
hjónanna aftur á móti 600 þús. kr.
eða lægri tapa þau um 15-40 þús.
kr. á þessari breytingu.
Tekjuskatturinn á að
vera jöfnunartæki
Af þessum dæmum sést, að
breyting úr tekjuskatti yfir i sölu-
skatt breytir ekki miklu fyrir
meðaltekjufólk með 600-700 þús.
kr. tekjur. Fólk með lægri tekjur
tapar nokkrum tugum þúsunda á
breytingunni, en gæti að visu
hugsanlega fengið það bætt með
öðrum hætti. Aftur á móti stór-
græða hátekjumenn á breyting-
unni, sem yrði þannig til að auka
mjög verulega launamisréttið i
þjóðfélaginu. Það er þetta sem
ekki má gerast. Við getum tekið
þátt i þvi að flytja til frá beinum
sköttum i óbeina, t.d. með veru-
legri hækkun persónufrádráttar
sem myndi jafnvel minnka
heildarupphæð tékjuskatts um
meira en helming, eins og nú eru
uppi hugmyndir um, og það mun
raunverulega litlu breyta um
skattbyrði fólks, a.m.k. ef ein-
hverjar gagnráðstafanir eru
gerðar vegna lágtekjufólks, en
það sem máli skiptir er, að tekju-
skatturinn standi áfram sem
jöfnunartæki gagnvart hærri
tekjum, og þá þyrfti hann að vera
meira stighækkandi en nú er.
Jafnframt skulum við ekki gera
okkur neinar grillur um, að
heildarskattbyrðin, sem á lands-
menn er lögð, verði lækkuð á
komandi árum. Samfélagsleg
neysla á íslandi er sist of mikil og
þyrfti tvfmælalaust að vera
meiri.
En um leiö og reynt er að snúa
þróuninni i átt til launajafnaðar i
stað vaxandi mismunar, mega þó
launamenn á Islandi ekki gleyma
sér alveg við innbyrðis meting
láglaunamanna og hálauna-
manna. Meinsemd ójafnaðar og
vaxandi andstæðna er að sjálf-
sögðu fyrst og fremst að finna hjá
fámennum hópi peningavalds,
sem kemst upp með að margfalda
auð sinn, oft i skjóli stórfelldra
skattsvika og með undandrætti á
fjármagni til annarra landa.
Þessi þjóðfélagshópur, sem i eru
einkum eigendur og fram-
kvæmdastjórar stærstu fyrir-
tækja, gnæfir að sjálfsögðu að
launum til svo langt yfir hæstu
laun háskólamanna eða iðnaðar-
manna á besta uppmælingar-
taxta, að þar kemst enginn sam-
jöfnuður að. Það er við þennan
hóp manna, sem baráttan hlýtur
fyrst og fremst að standa.
Rikisstjórnin með viðskipta-
ráðherra i fararbroddi hefur ótvi-
rætt tekið mjög harða stefnu i
verðlagsmálum atvinnuveganna
undanfarin tvö ár með það fyrir
augum að slá á mesta milliliða-
gróðann og koma i veg fyrir, að
vinnuveitendur velti umsömdum
launahækkunum að miklu leyti út
I verðlagið. Þessi barátta, sem
lengstum hefur verið miklu harð-
ari en flestir vita, hefur þó borið
þann árangur, að launamenn fá
nú tvimælalaust stærri hluta af
brúttóþjóðartekjum i sinn hlut en
áður var. Jafnframt er á þvi brýn
nauðsyn, að við séum fundvis á
raunhæfar framkvæmanlegar
leiðir til að skattleggja sérstak-
lega hverskonar verulega gróða-
myndun, meðan sú krafa nær
ekki fram aðganga, að stærstu og
mikilvægustu þættir efnahags-
lifsins séu settir undir félagslega
stjórn.
Staðreyndin er sú, að hvorki
verkalýðshreyfingin né við, sem
erum i hinni pólitisku forystu,
höfum nógu góöar og djúptækar
hagfræðilegar heimildir til aö
byggja á kröfur okkar um að-
geröir gegn gróðaöflun þjóðfé-
lagsins. Þar duga ekki almenn
slagorð, heldur mótaðar tillögur
með tilvisun til sannanlegra stað-
reynda.
Það þarf að finna hentugar að-
feröir til að skattleggja sérstak-
lega ýmis konar þjónustustarf-
semi, sem skilar bersýnilega
miklum ágóða, án þess að vera
nægilega skattlögð.
Hlutafélagalögum á að
breyta til að útiloka lög-
vernduð skattsvik
Eignarskatta af stóreignum
þarf einnig að heröa. Og sérstak-
lega er nauðsynlegt, að hluta-
félagalögunum verði nú breytt til
að útiloka hin lögvernduðu skatt-
svik, en rikisstjórnin er einmitt
aö undirbúa ný lög um hlutafélög.
Jafnframt þarf að leggja sérstak
an skatt á verðauka lands og lóða,
sem hækka i verði án nokkurra
aðgerða eigandans, það þarf að
setja ný lög um heimild fyrir
sveitarfélög til að taka land
eignarnámi gegn greiðslu eðli-
legra bóta, án þess þó að tekið sé
tillit til verðhækkana, sem al-
mennt verða á landi, sem liggur
nærri þéttbýlisstöðum, þegar séð
er fram á, að eignarnám eða
landakaup er i aðsigi. Viða að
berast nú fréttir af þvi, að jarðir
og lönd i grennd við þéttbýlisstaði
séu seld eða tekin eignarnámi á
uppsprengdu verði. Til þess að
auðvelda þéttbýlisstöðum að afla
sér lands á sanngjörnu verði er
ekki nein nauðsyn, að allar bú-
jarðir á landinu séu teknar
eignarnámi, eins og fram hafa
komið hugmyndir um. Það sem
fyrst og fremst þarf að gera,er að
knýja það fram nú þegar, að
eignarnámsmat á landi skuli al-
mennt ekki miðað við það
markaðsverð, sem þörfin fyrir
landið hefur þrýst fram, heldur
einungis við almennt notagildi
landsins i samræmi við verðlag,
sem almennt er á jörðum fjarri
þéttbýlisstöðum. Þetta væru bæði
nauðsynleg og sanngjörn nýmæli,
en lög af þessu tagi ættu að geta
slegið striki yfir hverskonar lóða-
og landabrask i einu vetvangi.
Um jafnrétti til
menntunar
Svo að ég snúi mér næst að
jafnrétti til menntunar, þá er ó-
hætt að fullyrða, að enn er tals-
verður munur á aðstöðu ungs
fólks til menntunar, eftir þvi
hvernig háttað er efnahag for-
eldra, einkum ef systkinahópur-
inn er f jölmennur og unglingarnir
veröa að sækja heimavistarskóla.
Fjárhagsleg aðstaða stúdenta
hefur að visu batnað verulega á
seinustu árum. Fyrir fjórum ár-
um voru stúdentum veittir styrkir
og lán, sem námu að meðaltali
50% af umframfjárþörf þeirra,
þ.e. þegar tillit hafði verið tekið
til eðlilegra tekjumöguleika stúd-
enta. Þessi hundraðshluti var
kominn i 77% á s.l. ári þrátt fyrir
það, þótt lánakerfið nái nú til
fleiri námslána en nokkru sinni
fyrr og miðað er við samkvæmt
nýsömdu stjórnarfrumvarpi um
lánasjóð námsmanna, að lán og
styrkir uppfylli senn hvað liður að
öllu ieyti umframfjárþörf stúd-
enta og annarra námsmanna,
sem stunda framhaldsnám, er
krafist hefur a.m.k. 13 ára undir-
búningsnáms. Hliðstæða fjár-
hagsaðstoð á sjóöurinn einnig aö
veita til náms við stýrimanna-
skóla, vélskóia og framhalds-
deildir islenskra landbúnaðar-
skóla, svo og almennt til annarra
námsmanna, sem náð hafa 20 ára
aldri og geta sannanlega ekki
stundað nám sitt að öðrum kosti
vegna fjárhagsaðstæðna.
Vandinn er aftur á móti að
mestu óleystur hjá framhalds-
skólafólki á aldrinum 16-19 ára,
sem kemur frá barnmörgum
heimilum. Með lögum um jöfnum
námsaðstoðar voru heimildir
veittar til að veita nemendum á
þessum aldri aðstoð vegna erfiðs
fjárhags foreldra, en þvi miður
hefur enn þá farið litið fyrir þeirri
aöstoð i framkvæmd. Þarna verð-
ur þvi tafarlaust að bæta úr.
Baráttan fyrir jafnrétti
kynjanna
Ég hef hér staðnæmst við fjár-
hagslegt ójafnrétti, er stafar af
mismunandi aðstöðu manna eftir
stétt og stöðu, sem aftur er stund-
um tengt ætt og uppruna. Sem
góðir sósialistar verðum við hins-
vegar að forðast kreddubundin
viðhorf og þess vegna megum við
ekki falla i þá gryfju að fella ó-
jafnrétti þjóðfélagsins og hvers-
konar mismunum i þröngan
ramma stéttaskilgreiningar og
stéttabaráttu.Núá'timumeru aðr-
ir þættir jafnréttisbaráttunnar að
komast efst á dagskrá, og þá á ég
einkum við baráttuna gegn ójafn-
rétti vegna kynferðis eða búsetu.
A seinustu árum hefur ný
hreyfing meðal kvenna i flestum
kapitaliskum löndumoltiðafstaðá
óvæntum hraða. Þessi róttæka
hreyfing, sem greinilega á mik-
inn hljómgrunn hjá ungu fólki, er
augljóst tákn um vaxandi ó-
ánægju meðal kvenna, sem gera
sér æ betur ljóst, að hin formlegu
áunnu réttindi kvenna duga ekki
til i samfélagi, þar sem mismun-
un kynjanna stendur gömlum
djúpum rótum.
Það eru einkum langskóla-
gengnar konu, sem haft hafa for-
ystu i þessari nýju hreyfingu, og
þarf það að sjálfsögðu engum að
koma á óvart. Við þurfum þó ekki
að efast um, að á næstu árum
mun þessi hreyfing fá mikinn
hljómgrunn meðal kvenna al-
mennt. Um leið og þátttaka
kvenna i atvinnulifinu hættir að
vera umdeilt mál, beinist athygli
manna að þeirri staðreynd, að
konur eru almennt i lægra laun-
uðum störfum en nokkur annar
sérgreindur þjóðfélagshópur.
Þær eru bæði hlutfallslega fjöl-
mennastar i lægri launuðum at-
vinnugreinum og yfirleitt meðal
hinna lægst launuðu á hverjum
vinnustað. Sá sem nokkuð þekkir
til i sjávarþorpum viðs vegar um
land mun kannast við, að engir
búa við jafnlitið atvinnuöryggi og
konur, sem vinna utan heimilis.
Þær verða fyrstar atvinnulausar,
ef að kreppir, og verða flestar að
sæta þvi að hlaupa i og úr vinnu i
takt við hagsveiflur efnahagslifs-
ins eða eftir þvi hvernig stendur á
i sjávarútvegi.
Margir eru betur til þess falinir
en ég að ræða um jafnréttismál
kynjanna. En við verðum einmitt
að varast eins og heitan eldinn, að
barátta fyrir jafnrétti kynjanna
sé háð af nokkrum einstakling-
um, aðallega konum eða þröng-
um hópi flokksmanna. Flokkur-
inn sem heild verbur að fjalla um
þetta mikla viðfangsefni.
Gegn mismunun þegn-
anna eftir búsetu
Hiö sama gildir um þann þátt
jafnréttisbaráttunnar, sem snýr
að mismunun þegnanna eftir bú-
setu. Flokkur okkar hefur enn
ekki markað nógu ljósa stefnu á
þessu sviði, og þess vegna tel ég
nauðsynlegt, að sett verði á fót
sérstök vinnunefnd til að undir-
búa stefnuyfirlýsingu flokksins i
byggðamálum almennt, enda hef
ég ástæðu til að ætla, að i okkar
hóp sé góður skilningur á þvi, að
byggðavandamálin eru ekki nein
hreppapólitik eða nöldurstarf-
semi alþingismanna i atkvæða-
leit, eins og lengi var viðhorfið
hjá alltof mörgum,heldur framar
öllu eitt alvarlegasta dæmið um
ójafnféttið i þjóðfélaginu — um
mismunun, sem óhjákvæmilegt
er að leiðretta, ekki aðeins vegna
fólksins, sem i hlut á, heldur
einnig vegna heildarþróunar
þjóðlifsins.
Flestar þjóðir eiga við byggða-
vandamál að glima, og sem
stendur virðist þróunin almennt
stefna að þvi, að höfuðborgar-
svæði vaxi á kostnað fjarlægri
byggða. En óhætt er að fullyrða,
að engin þjóð i Evrópu hefur
fengið að reyna jafn stórfellda
byggðaröskun og orðið hefur hér
á tslandi á þessari öld, þegar svo
erkomið, að yfir 60% þjóðarinnar
býr i innan við 50 km. fjarlægð frá
höfuðborginni.
Astæðurnar fyrir þessari öfug-
þróun eru að sjálfsögðu margar,
en þó framar öllu öðru ójafnrétti
og mismunun af ýmsu tagi.
Opinber þjónusta lakari
og vörur dýrari úti á
landi
Það er staðreynd, sem auðvelt
er að svara, að atvinnuleysi hefur
lengi verið meira og tiðara utan
höfuðborgarsvæðisins. Þar er at-
vinnulif viðast mjög einhæft og
fólk hefur fábreyttari starfs-
möguleika. En ofan á þetta
bætist, að þar er hvers konar
opinber þjónusta lakari og ekki
hvað sist i samgöngumálum.
Vörur eru almennt dýrari utan
höfuðborgarsvæðisins, vegna
þess, að þær eru ekki fluttar beint
i hvern landshluta frá útlöndum,
heldur fara þær fyrst til Reykja-
vikur. Gerð þjóðvega út um land
er mörgum áratugum á eftir
vegakerfi höfuðborgarsvæðisins
og veldur fólki stórfelldum töfum
og vandræðum. Útvarp heyrist
viða illa. Látum nú vera, þótt
þjónusta landssimans sé dýrari
fyrir fólkið út á landi, enda er það
aðeins I samræmi við allt annað.
Hitt er aftur á móti verra, að
þetta fólk, sem er svo háð höfuð-
borgarsvæðinu um alla aðdrætti,
verður oft að eyða hálfum og
heilum klukkustundum i það eitt
að ná sambandi við Reykjavik.
Þó er e.t.v. alvarlegra en
nokkuð annað það misrétti, sem
fólgið er i ójöfnum tekjum
sveitarfélaganna.
Tekjur Reykjavikur 47%
hærri á ibúa en Siglu-
fjarðar
Um langt árabil hafa meðal-
tekjur Reykjavikurborgar á ibúa
verið langtum hærri en tekjur
annarra sveitarfélaga í landinu
miðað við ibúa. Samkvæmt
skýrslum Hagstofunnar voru
samanlagðar tekjur Reykjavikur
árið 1965 um 32% hærri á hvern
ibúa en meðaltekjur annarra
kaupstaða i iandinu miðað við
Ibúatölu. Þá stóð að visu svo á, að
vegna Austfjarðasildarinnar
höfðu Seyðisfjörður og Neskaup-
staður um það bil tvisvar til
þrisvar sinnum hærri tekjur á
hvern ibúa en aðrir kaupstaðir,
þannig að munurinn milli
Reykjavikur og annarra kaup-
staða með venjulegar tekjur var i
rauninni miklu meiri en þessi tala
gefur til kynna. Þetta ár voru t.d.
tekjur Reykjavikur á hvern ibúa
70% hærri en I Kópavogi og 78%
Launajafnrétti
Jafnrétti kynjanna
Jafnrétti til menntunar
Gegn misrétti vegna
búsetu
• Jafnréttur skal ríkja
— misréttiö víkja
hærri en á Sauðárkróki. Arið 1968
voru tekjur Reykjavikurborgar
43% hærri en meðaltal tekna á
ibúa i öðrum kaupstöðum
landsins, eða t.d. um 45% hærri
en meðaital tekna á hvern ibúa i
Kópavogi og 58% hærri en á
Ólafsfirði. Ef við litum á sveita-
sjóðareikninga frá árinu 1971
hafði Reykjavikurborg 35% meiri
tekjur á ibúa en Akranes og
Kópavogur og 20% meiri tekjurpn
Akureyri. Þá voru tekjur á ibúa
47% hærri I Reykjavik en á Siglu-
firði og 42% hærri en á Ólafsfirði.
Þó er rétt að hafa i huga, að á
árinu 1971 var útsvarsskalinn
talsvert hærri i bæjum eins og
Olafsfirði og Siglufirði, en hann
var I Reykjavik, og inn i þennan
útreikning er búið að taka með
aukaframlag, sem Ólafsfjörður
og Siglufjörður fengu úr
jöfnunarsjóði vegna lágra tekna.
Þvi verður ekki á móti mælt, að
það er þessi tekjumismunur, sem
veldur þvi, að fólk býr við talsvert
ólik kjör, eftir þvi, hvort það á
heima i Reykjavik eða i öðrum
kaupstöðum landsins. Mikill
meiri hluti af útgjöldum sveitar-
félaganna eru ýmsir kostnaðar-
liðir, sem óhjákvæmilega hljóta
að vera svipaðir hjá öllum
sveitarfélögum. En það sem af-
gangs verður, fer til verkiegra
framkvæmda og munurinn á þvi
sviði verður þvi einmitt mjög
mikill.
Þjóðfélagið á mikla
skuld ógoldna við þessa
staði
Berið göturnar i Reykjavik
saman við götur i kaupstöðum úti
á landi, þar sem skiptist á forar-
leðja i bleytutið og moldarryk i
þurrki. Litum á dagheimili og
leikskóla fyrir börn. A árinu 1971
var dagvistunarrými fyrir börn
þriðjungi meira i Reykjavik en i
þeim 7 kaupstöðum landsins, sem
upplýsingar lágu fyrir um, þegar
frv. um dagvistunarheimili var
samið. Munurinn er vafalaust
ennþá meiri, ef kauptúnin væru
tekin með i reikninginn.
Oft er mikið rætt um skort á
leiguhúsnæði i Reykjavik og það
svo sannarlega ekki að ástæðu-
lausu, en staðreyndin er sú, að i
höfuðborginni eru hlutfallslega
miklu fleiri leiguibúðir en út um
land, þar sem einmitt skortur á
leiguibúðum stendur mörgum
bæjarfélögum fyrir þrifum.
Það er sem sagt óvéfengjanleg
staöreynd, að langvarandi tekju-
mismunur sveitarfélaganna
hefur skapað stórfelldan aðstöðu-
mun.
Viö skattalagabreytinguna 1972
var framkvæmd nokkur leiö-
rétting, og frá minum bæjar-
dyrum séð var það kannski mikil-
vægasta breytingin, sem þá var
gerö, og sú sem mest stefndi i
jafnréttisátt, jafnvel enn frekar
en niðurfelling nefskattanna.
Ég hef aflað mér upplýsinga
um samanlagðar tekjur nokkurra
sveitarfélaga á árinu 1972, og þær
tölur sýna, að bilið hefur verulega
styst og það eru einmitt tekju-
lægstu sveitafélögin, sem mest
hafa lyfst upp. Enn er þó langt i
land,aðhinum mikla aðstöðumun
hafi verið útrýmt. A árinu 1972
Framhald á bls. 14
KAFLAR ÚR RÆÐU RAGNARS ARNALDS, FORMANNS ALÞÝÐUBANDALAGSINS, Á FLOKKSRÁÐSFUNDINUM

Svipinynd at lundinum: Horgrimur
Hauksdóttir, Ilaukur Helgason,
Sigfúsdóttir, Ilaukur Iirynjölfsson.
Frá setningarfundinum: Jón Snorri og Krlingur
\ iggósson sitja fremst viö boröiö. Myndirnar tók Ari
Kárason.
Illuti umræðuliópsins sem fjallaði um
lýsinguna.

-djmjrn