Þjóðviljinn - 21.01.1976, Síða 5

Miðvikudagur 21. janúar 1976. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 5
Húnvetningar funda
Mikill
Blönduvirkjun virð-
ist nú vera einhver
besti kosturinn sem is-
lendingar eiga völ á i
virkjunarmálum. Á
laugardaginn var boð-
uðu 70 húnvetnskir á-
hugamenn til fundar á
Blönduósi og var þar
fjölmenni og mikill á-
hugi rikjandi.
Með Blönduvirkjun verða hins
vegar talsverð landspjöll á af-
réttarlandi á Auðkúluheiði og
Eyvindarstaðaheiði. Þar munu
um 60 ferkm fara undir vatn og
er stór hluti þess svæðis gróinn.
Bændur i þeim 5 hreppum, er
eiga afréttinn, þ.e. i Svinavatns-
hreppi, Bólstaðarhliðarhreppi
og Torfalækjarhreppi i Húna-
vatnssjtslu og Seyluhreppi og
Lýtingsstaðahreppi i Skaga-
firði, eru margir andvigir
virkjuninni af þessum ástæðum.
Ætlunin er að breyta farvegi
Blöndu á um 25 km leið. Fyrir
norðan Reftjarnarbungu á
Auðkúluheiði verður ánni veitt i
farveg um þrjú vötn sem heita
Þrfstikla, Eystra-Friðmundar-
vatn og Gilsvatn Svo er vatninu
steypt 300 m lóðrétt niður. Það
er um 10 km fyrir vestan
Blöndudal á móts við Guðlaugs-
staði. Guðmundur Pálsson
bóndi á Guðlaugsstöðum, sem
er andvigur virkjuninni, tók til
máls á fundinum, Hann óttast
að hinn nýi farvegur verði ekki
nógu traustur og bændur fái
vatn yfir sig i gegnum hálsinn
sem liggur á milli. Ennfremur
telur hann hættu á eldgosum i
áhugi á Blönduvirkjun
Hofsjökli og þá gætu ár orðið
svo miklar að þær sprengdu af
sér allar stiflur.
Þeim bændum, sem verða
fyrir tjóni af völdum land-
spjalla.hafa verið boðnar bætur
i þvi formi að ræktað verði upp
land, sem jafngott verði til
beitar og ennfremur ókeypis
rafmagn um aldur og ævi á
hvern bæ sem um ræðir.
Eins og sagði i upphafi eru
húnvetningar þó almennt
fylgjandi Blönduvirkjun. Hins
vegar finnst mörgum skag-
firðingum að Jökulsá komi
heldur til greina vegna þess að
hún er minni og viðráðanlegri i
1. áfanga eða 32 mw á móti 132
mw i Blöndu. Bæjarstjórn
Sauðárkróks sendi þó samþykkt
á fundinn og lýsti yfir stuðningi
við Blönduvirkjun.
Ragnar Arnalds alþm var á
fundinum og benti á að ef orkan
úr Blönduvirkjun yrði nýtt i
þágu landsmanna allra, sem
möguleiki væri á með væntan-
legri byggðalinu, þá þyrfti alls
ekki að bendla hana við erlenda
stóriðju. Yfirleitt kom fram
sterk andúð á stóriðjuáformum
og i ályktun fundarins er lögð
höfuðáhersla á að rafmagnið
verði notað til alhliða iðnaðar-
uppbyggingar á smærri og
stærri stöðum og einungis farið
út i orkufrekan iðnað af
viðráðanlegri stærð.
1 ályktuninni er lika lögð
áhersla á það að ekki megi
byggja næstu virkjun lands-
manna á stað þar sem mikil
hætta er á eldsumbrotum og
jarðhræringum.
A fundinum var á 3 ja hundrað
manns og komu aðeins fram 6
móta'tkvæði gegn ályktun
fundarins.
—GFr
Minningarorð
Ingi M. Magnússon
F. 11. marz 1929 — D. 6. jan. 1976
Þegar maður á besta aldri
hnigur að velli i einni svipleiftran
fyrir sigð dauðans, verður manni
alltaf hverft við. Spurningar og
minningar flykkjast að manni
hver við aðra og ryðjast fram.
Við þvilik skilyrði er vandaverk
að taka saman minningarorð, en
ekki væri hæfa að vikjast þar
undan.
Móðir Inga var Ingibjörg Páls-
dóttir bónda i Berufirði, siðast á
Litlu-Grund á Reykhólum, Gisla-
sonar, og fyrri konu Páls, önnu
Jönsdóttur systur Kristmundar
pósts.
Faðir hans var Magnús Sig-
urðsson bónda á Múlakoti (Múla)
i Þorskafirði, Sigurðssonar. Ingi
var elstur átta systkina, en sjö
náðu fullorðinsaldri. Magnús
heitinn var iturvaxinn, kappsam-
urogvel iþróttum búinn. Ilann dó
úr bráðatæringu frá börnunum i
ómegð. Friðbjörn Guðjónsson frá
Múla i Gilsfirði, gekk þeim i föð-
urstað og bjó með Ingibjörgu i
Hólum i Reykhólasveituns börnin
urðu fulltiða. Ingibjörg lést fyrir
þremur árum. Hún var kona vel
metin og virt mest af þeim sem
þekktu hana best.
Ingi var maður gjörfilegur,
mikill að vallarsýn og bar sig vel.
Hann var ljós yfirlitum, hærður
vel og liðað hárið, svipmikill og
sviphreinn, glaður i bragði og
skært og bjart blikið i augunum
og leit einarður á sérhvern við-
mælanda. Ræðinn og fjölhæfur i
samræðum og létt um kviðlinga
eins og hann átti ættir til.
Við Ingi vorum alóskyldir og ó-
venslaðir eftir þvi sem algengast
er talið. Samt varð hann mér ná-
komnari en flestir aðrir og verður
nú greint frá hvernig forsjónin
valdi að hafa mig fyrir verkfæri
við að skapa honum örlög.
Mamma leit svo á, að á heimili i
sveit ættu að vera börn. Þegar
hennar börn voru uppkomin, fal-
aðist hún eftir fósturbarni. Fyrir
vali tiiviljunarinnar varð telpa,
þá þvi sem næst vegalaus, Bára
Eyfjörð Sigurbjartsdóttir. Þetta
var 1937. Telpan kom, lifsreynd
um aidur fram af sjö vetra barni
að vera, djörf og einörð en þó svo
einlæg, að fyrr en varði varð hún
samgróin heimilinu, og með réttu
mátti segja, að við misstum bæði
sömu móðurina, þegar mamma
dó á öðru ári Báru hérna. Eitt
sumar var hún fósturdóttir min,
en þá kom upp ný taflstaða. Hafði
núskipast til góðs hags fyrir móð-
ur Báru og nú sannaðist að rikari
er eign en umboð og aftur skildu
leiðir.
Við Bára skrifuðumst á og viss-
um alltaf hvað hinu leið. Vorið
1948 var ung stúlka farin að heim-
an frá Dalvik og fannst sem væri
hún stödd á flæðiskeri i Reykja-
vik. Ég var kvaddur i sima og
Bára spurði hvort hún mætti
koma i kaupavinnu að Miðjanesi.
Og þó það nú væri og það er nú
annaðhvort og vertu velkomin,
sagði ég til svara.
Þau Ingi frá Hólum urðu sam-
ferða vestur með áætlunarbiln-
um. Það var ást við fyrstu sýn og
samferða urðu þau uppfrá þvi
meðan bæði lifðu.
Ingi lærði máláraiðn og stund-
aði hana i Reykjavik. Þau hjónin
Bára og Ingi eignuðust eina dótt-
ur, Ingibjörgu, húsmóður i
Byggðarhomi i Flóa, og á fjóra
syni. Elsti sonur þeirra, Baldvin,
dó uppkominn af slysförum.ómar
og Magnús eru kvæntir og hafa
stofnað heimili i Reykjavik, en
Sævar er í foreldrahúsum og enn i
æsku.
Þau Bára og Ingi ætla ég að
hafa verið saml.ent hjón i betra
lagi, mátu vel kosti hvors annars
og umbáru með ágætum þá smá-
galla sem einstoku sinnum þótt-
ust lika eiga tilverurétt. Heimili
þeirra var þeim kostum búið, að
þangað (undu þeir sig eiga hugg-
unogstyrk að sækja, sem i raunir
höfðu ratað. Ég leit svo til að
hvorugt lægi á liði sinu og það
þekkti ég raunartil minnar stúlku
frá öndverðu.
Ein var sú hamingja þeirra, að
vinátta treystist við tengdafólk á
báða bóga og allra helst milli
þeirra tengdamæðgnanna og ber
slikt öllum hlutaðeigendúm hið
besta vitni.
Þar sem hét Sandfell i Blesu-
gróf, voru þau fyrst undir eigin
þaki. Seinna i Múlakampi, sem þá
var kallað. Svo byggðu þau i
Hraunbæ 96 i Arbæjarhverfi, með
sannindum fallegt heimili.
Leikar fóru svo, að fngi þoldi
ekki að stunda málaraiðnina
lengur, vegna bakveiki. Vann um
skeið við fiskirannsóknir, en siðan
við málningarverslun. Reyndist
hann góðum kostum búinn til
verslunarstarfa, lipurð sam-
viskusemi, mannþekkingu- og al-
mennri þekkingu i þvi sem snerti
hans gamla fag.
Heilsuleysi þeirra beggja og
eyður i atvinnu vegna veikinda
ollu þvi, að þau gripu til þess fjár-
hagsúrræöis að flvtja að Skriðu-
landi i Saurbæ i Dalasýslu 1967 og
unnu þar við kaupfélagsversiun-
ina.
Eftir að þau fluttu suður aftur
að nokkrum árum liðnum. keypti
Ingi Freyjubúðina við Skóla-
vörðuholtið i Reykjavik. Ingi varð
aldrei bóndi, en það held ég að
ættlægir eðliskostir bóndans i fari
hans hafi notið sin vel meðan
heilsan leyfði honum grið þar.
alltof stutt. Góð yfirsyn. árvekni
og fyrirhyggja. æðruleysi sam-
fara vissri djörfung. sem og sú
tornumda listin að umgangast
allskonar manngerðir með æski-
legasta árangri.
Starfið gaf lika fjölskvldunni
færi á að allir legðust á eitt, sem
ekki veitti af þegar heilsu hjón-
anna beggja fór hnignandi.
Snemma á siðasta vetri var æv-
innar frestur i eindaga fallinn.
Ingi fór til læknisaðgerðar i
Lundúnaborg. Skipt var um æðar
að hjartanu, en ekki komist yfir
að gera allt sem þurfti. 1 deigl-
unni skýrist málmurinn. Ekki
varð merkt á neinu að hann stæði
andspænis dauðanum. Hann var
likast og óviðkomandi áhorfandi.
reyndar ögn áhugasamur. Hann
virtist alls ekki eiga til æðrur eða
vil. Hitt leyndi sér ekki. að þessi
för var honum lærdómsrik náms-
för og renndi ég ekki grun i að
hann byggi yfir svo fjölhæfum
gáfum. sem reynd varð á. Þarna
aflaði hann sér ótrúlega mikillar
þekkingar um fjarlægar þjóðir.
sérstaklega araba. Málarasveinn
ogsmákaupmaður af tslandi varð
gagnkunnugur arabiskum há-
skólamönnum og forystumönnum
og lærði kynstur um trú. siði.
þjóðir og þjóðlönd arabaheimsins
og einnig fleiri framandi og fjar-
lægar þjóðir.
Sjaldan hefir nokkur maður
kornið mér svo á óvart. en nú er
bara eftir minningin um af-
bragðsmann. sem féll I valinn
löngu fvrir aldur fram.
Einu sinni var prestur i Flatey.
sem skildi eítir i prestþjónustu
vitnisburð um bónda i Látrum.
sem lést 84 ára gamall. Yitnis-
burðurinnsá arna er fimm orð. og
hann er það eina sem við afkom-
endurnir eigum til minningar um
hann á þá visu. Siðan Ingi dó hefir
mér margoft flogið i hug, að þessi
vitnisburður eigi lika við hann:
Atgerfismaður til likama og sál-
ar.
Jálvarður á Miðjanesi