Þjóðviljinn - 25.04.1976, Page 17

Sunnudagur 25. apríl 1976 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 17
Sköpun
vatnanna
__Þaft er ekki nema von aft flóftiö sé klukkutima á eftir
fyrst þaö er meö hausinn i tunglinu!
Froöa? Ég sé oss næstur! Nú hefur hann smitaö þær af
hundaæöi...
Þúsundir
óseldra
verka
Picassos
Paris.— Eftir þriggja ára starf
hefur loks verið unnt að taka
saman lýsingu á þeim óseldum
verkum sem Pablo Picasso lét
eftir sig. Það kemur á daginn, aö
liann skildi eftir sig um 6.000
teikningar, 1.500 málverk og mik-
iö af skissum.
Ellefu sérfræöingar hafa feng-
ist við þetta starf og segja þeir að
..framtiðin ein geti leitt i ljós
hvernig hægt er að meta þennan
fjársjóð til peninga”.
Mjög fá verkanna eru með öllu
óþekkt. en samt hafa t.d. fundist
nokkrar merkar höggmyndir
meðan úttektin var gerð.
Greinargerð sérfræðinganna
fylgir, að Picasso hafi verið mjög
nákvæmur að þvi er varðar varð-
veislu jafnvel minnstu skissu og
hafi hann dagsett allt sem hann
gerði.
Unniö aö
endurreisn
gelísku á
Suöureyjum
Geliska, hin forna keltneska
tunga skota, hefur veriö á hrööu
undanhaldi fyrir ensku um aldir.
Nú er taliö aö aöeins 80 þúsundir
manna tali þetta mál, og flestir
kunna ensku jafnvcl ef ekki betur.
Hið eiginlega virki geliskunnar
er á Suðureyjum ytri, sem svo eru
nefndar. Þar er geliska það mal
sem börn yfirleitt læra fyrst. A
eyjunum eru nú 32 þúsundir ibúa.
John Murrey heitir hug-
• sjónamaður sem hefur ákveðið að
helga sig vexti og viðgangi
geliskunnar. Hann hefur nýlega
fengið allmikinn styrk til að
endurvekja málið i skólum. Nú er
komin upp segir hann, sú fárán-
lega staða, að börn sem mælt eru
á gelisku, og kennarar sem einnig
kunna málið, tala saman á ensku.
Ætlun Myrreys og stuðnings-
manna hans er að gera gelisku að
starfsmáli skólanna, en ek-ki láta
við það sitja, að það sé eins og
hver önnur námsgrein eða erlent
mál. .
Kvenprestar
og
karlprestar
frá sjónar-
hóli guös
ADOLF J.
PETERSEN:
VÍSNAMÁL
Gleymist aldrei
andi skyggn
Vormorgunstundin er þannig
hjá Ólinu Jónasdóttur frá
Fremri-Kotum i Norðurárdal:
Hressist fjóla hýr á ný
hrelld af njólu völdum.
Grund og hólar glitra i
gylltum sólaröldum.
Sigri hrósa fossa föll
fram viö ósarætur.
Viil sér kjósa völdin öll
vor meö ljósar nætur.
Ylur vorsins streymir inn i sál
Dýrólinu Jónsdóttur fyrrum
húsfreyju i Fagranesi á Reykja-
strönd:
Sóiin málar leiöir lands,
ljósin háleit skina,
hennar strjálast geisla
glans
gegnum sálu mina.
Þaö virðist sem gullkálfurinn
ætli að veröa eitthvaö illa fram-
genginn á þessu vori, þvi veröi
menn að hafa hraðann á til aö
ná i betri skánkana af honum.
Steingrúnur Thorsteinsson gaf
góð ráð, sem enn má nota:
Tækifæriö griptu greitt,
giftu mun þaö skapa.
Járniö skaltu hamra heitt,
aö hika er sama og tapa.
Ennfremur:
Haföu f láni hóf á þér,
hæglega kann aö skeika.
Gleöibyrinn böls á sker
ber þitt fleyiö veika.
Guttormur J. Guttormsson,
hinn snjalli visnasmiöur I Vest-
Qrheimi lætur sér ekki sjást yfir
hvar manndóm sé að finna:
Gleymistaldrei andi skyggn
— einkum gjalda sjólar:
Æösta vald erandanstign
undir tjaldi sólar.
Norræns anda aöalsmenn
æöstir landsins fursta,
rimiö vanda ogefniö, en
aörir standa og hlusta.
Hannes Hafstein hefur þetta
aö segja um samskipti kynj-
anna:
Karimanns þrá er, vitum
vér,
aö vefja svanna í fangi.
Kvenmannsþráin einkum er:
aö hann til þess langi.
Indriði Þórkelsson á Fjalli
hefúr sinar eigin hugmyndir:
A þaö getum alltaf sæst
aö þaö sé í vafa,
hverjir beri höfuö hæst
hinumegin grafa.
Auðnist kannski uppreisn
fá
af þvi mikla valdi
þeim, sem lúta lægra á
lifsins undanhaldi.
Stephan G. Stephansson dreg-
ur upp skemmtilega mynd, er
hann horfir á Esju um sólar-
lagsbil:
Falla Hlés ifaöminn út
firöir nesjagrænir.
Náttklædd Esjan ofanlút
er aö lesa bænir.
Matthias Jochumsson bregst
karlmannlega viö kveöjustund-
inni. Hann segir:
Oft var hlýtt, og oft var
glatt
úti um nótt viö brúna.
En, þú ert aö fara, þaö er
satt,
þú ert aö fara núna.
Ég skal leika Ifkt og þú
— láta sem ekkert þekki —.
Knörrinn er aö kalla nú.
Kveddu mig bara ekki.
Og aö lokum hinar gullfögru
manvisur Einars Benediktsson-
ar, snillingsins óumdeilanlega:
Hefjast yfir stund og staö
stef, sem þjóöin unni.
Máist skrif og blikni blaö,
bindast ljóö i munni.
Aö oss hlóöu öfl og völd,
eldaklungur streymdu,
meöan ljóöin öld af öld
tslands tungu geymdu.
Hér sunnanlands eru menn
farnir aö þrá voriö, og það ekki
að ástæöulausu. I Eyjafirði
hefúr oft vorað vel. Um það
kveöur Þorvaldur Jóhannsson
frá Rauðhúsum i Eyjafirði:
Reyfur prýöi reisir mar
rööull iöilfagur;
vekur lýö til vcrknaöar
vorsins bllöi dagur.
Elfur fá sinn megin-mátt,
myndast bláa vökin,
reka þá i eina átt
isa- gljáu þökin.
Sól og vindar suöri frá
svell I skyndi bræöa.
Gróður myndast, grösin smá
grund og rinda klæða.
A fyrsta fjórðungi þessarar
aldar bjó Jón Sigurbjörnsson i
Fagranesi i öxnadal. Hann
kvaö um vorið:
Yndi þá viö ýtum hlær,
óöum grænkar balinn,
þegar vorsins bliöur blær
blæs um foldar-salinn.
Þá burt hverfur þanka striö
þegar hækkar sólin,
aftur vöknuö blómin blið
breiöa sig um skjólin.
Fuglar kvaka frelsis söng
fákar taka spretti,
öil burt klaka eyöast föng
andblær vakir létti.
Einmanakenndin herðir að
Kristjáni Fjallaskáldi, er hann
segir svo:
Einn ég gieöst og einn
ég hlæ
er amastundir linna.
Aöeins notiö einn ég fæ
unaðsdrauma minna.
Liklega hefur Þorsteinn
Erlingsson látið sér i léttu rúmi
liggja hvað um hann var rætt,
en vill vera ofar moldu meðan
hægt er:
Ég verö kannski i herrans
hjörö
hrakinn meinasauöur.
En, enginn fær mig ofan
i jörö
áöur en ég er dauður.