Þjóðviljinn - 22.08.1976, Síða 11

10 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 22 ágúst 1976
— Hvert á að fara í
kvöld? Klúbbinn? Sigtún?
óðal? Hver kannast okki
við slíkar bollaleggingar í
upphafi föstudags- eða
laugardagskvölds? Upp úr
einhverjum slíkum um-
ræðum varð til sú hug-
mynd að reyna að ná utan
um það fyrirbæri sem
kalla má reykvískt
skemmtanalíf. Það sem
hér fer á eftir eru hugleið
ingar um þetta fyrirbæri
sem hvergi á sinn líka í
heiminum. Meiningin er
ekki að gera tæmandi út-
tekt á þvi heldur varpa
Ijósi á vissa hluta þess og
verður lengst af staldrað
við vínveitingahúsin sem
eru sverasti stólpinn í
dans-/ drykkju- og kynlífs-
mynstri reykvíkinga.
Okkur telst svo til að i
Reykjavik séu rekin 12 vinveit-
ingahús sem opin eru öllum al-
menningi og bjóða upp á dans-
músik. Sum þeirra eru einungis
opin 2-3 daga i viku, um helgar, en
önnur sex daga, þ.e. alla nema
miðvikudaga. Þann dag fengu
templarar að hafa þurran þegar
flóðgáttir vinsins opnuðust aftur
eftir bannárin.
Þessir staðir eru æði misjafnir,
þá sækja ólikir aldurshópar, mis-
jafnlega klæddir. Samt er ekki
hægt að flokka fólkið sem sækir
þá eftir stéttum. Sennilega ræður
þvi helst að verðlag á þeim öllum
er svo til það sama a.m.k. er lög-
boðiö verð á vini sem ekki má
hvika frá.
En hvað er það sem fólk sækir á
þessa staöi? Upplyfting frá
hversdagsleikanum nær þvi
sennilega. En i hverju er sú
upplyfting fólgin? Það er hins
vegar breytilegt. Vinið dregur
vitanlega marga á vettvang en
það er þó i mörgum tilvikum að-
eins leið til annars. Fólk notar
vinið til að losa um hömlur og að
auðvelda sér samskipti við annað
fólk á staðnum. Stór hluti gesta
eru einmana sálir i leit að öðrum
einmana sálum til að deila með
rúmi i eina nótt eöa fleiri. Aðrir
koma til að dansa sig máttlausa.
Enn aðrir koma til aö „fiska
partí”. Og svo framvegis. Þeir
eru til sem koma vegna vinsins
eins en sennilega er sá hópur orð-
inn afar fámennur sem kemur til
þess eins að slást þótt slagsmál
eigi sér oft stað.
En sá grunur læðist að manni
að þeir séu ansi margir sem
vakna morguninn eftir og finnst
litið hafa áunnist annað en
timburmenn. Ástæður þess eru
vitaskuld margar og flestar ein-
Nokkrar
hugleiðingar
um skemmti'
staði, vín■
menningu
oa fleira
A heimleiðinni var ekið f ramhjá Tjarnarbúð. Þar var svona umhorfs fyrir utan
miðnættið.
Sunnudagur 22 ágúst 1976 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 11

Þessi eru í þann veginn að komast i ,,sæluna
Hinn umdeildi Charlie, plötusnúður í Sesar
Kvenmannslaus i kulda og trekki
gæti verið mottó þeirra sem sækja reykviska skemmtistaði
kaupin á dýra vininu. Eru þvi oft
orðniralltof drukknirtil að fá inn-
göngu, hvað þá til að njóta ein-
hverrar skemmtunar ef þeir
komast inn.
Reykviskir skemmtistaðir
hafa ekki tekið miklum breyting-
um siðustu 10-15 árin. Þó hafa
ýmsir verið lagöir niður og aörir
komið i þeirra staö. Það væri for-
vitnilegt að skoða hvernig sú þró-
un hefur verið.
t fljótu bragði man maður eftir
nokkrum horfnum stööum.
Glaumbær hét staðurinn við
Tjörnina sem einkum dró til sin
fólk á þritugsaldri eða yngra. Svo
gleymdi einhver sigarettu i stóln-
um sinum og húsið brann. Við
Austurvöll stendur gamalt hús
sem löngum var kennt við sjálf-
stæðið. Þar rak þekktur vert
skemmtistað undir nafninu Sig-
tún. Ingólfur á Hellu falaðist eftir
húsinu og þar kom að þvi var
breytt i mötuneyti fyrir starfs-
menn Pósts og sima. Óánægja ná-
granna hefur lagt tvo staði að
velli: Hábæ við Skólavörðustig og
Silfurtunglið við Snorrabraut. A
fyrrnefnda staðnum hafa maóist-
ar og Valbjörn Þorláksson
hreiðrað um sig en sá siðarnefndi
er leigður út fyrir einkasam-
kvæmi.
1 stað þessara húsa hafa svo
komið nokkrir nýir, Glæsibær
heitir einn og er við Suðurlands-
braut, nýtt Sigtún er risið
skemmt fyrir vestan Glæsibæ, en
vestar er diskótekið Sesar og við
Austurvöll er annað diskótek rek-
ið, Óöal.
En hvert skyldi fólkið úr hinum
aflögðu skemmtistöðum hafa
farið? Það merkilega er aö i flest-
um tilvikum hefur það dreifst á
fleiri en einn stað. Klúbburinn tók
við drjúgum hluta þeirra sem
sóttu Glaumbæ og Sigtún, Tjarn-
arbúð hefur sennilega erft yngri
hlutann. Nýja Sigtún virtist i
fyrstu alls ekki ætlað að
bæta það gamla upp
þvi gestir þess voru flestir
mun eldri en i þvi gamla.
Þetta er þó að breytast núna þvi
Sigtún virðist hafa orðið ofan á i
samkeppninni viö Klúbbinn. Alla
vega hefur meöalaldurinn lækkað
mjög mikið og aðsóknin stórauk-
ist á sama tima og einhver upp-
dráttarsýki virðist hrjá Klúbbinn.
Það hefði þótt frétt fyrir
tveim til þrem árum ef hægt
heföi verið að ganga inn i
Klúbbinn án þess að þurfa að
stilla sér upp i biöröð á tólfta
timanum á laugardagskvöldum.
En þannig er þaö oröið og læðist
að manni sá grunur að ákveðnar
þrálátar kviksögur hafi valdið
þvi..
Um þessar mundir eru enn að
gerast tiðindi i þessum menn-
ingargeira. Um miðjan næsta
mánuð veröur Tjarnarbúð lokað i
núverandi mynd og staönum
breytt i huggulegan stað með
gömludansatriói og mat. Er það
ætlun þeirra sem reka staðinn að
Framhald á 18, siðu.
(jafnvel þó farið sé yfir leyfileg
mörk) og margir þeir sem
inngöngu æskja eiga þangað ekk-
ert erindi fyrir ölvunar sakir.
Þessar aðstæður eru ekki þær
ákjósanlegustu til að skapa góða
skemmtanamenningu. Þegar svo
við bætist að vinið sem fæst
innandyra er helmingi dýrara en
það sem fæst keypt i áfengis-
verslunum býður það heim lélegri
vinmenningu. Menn keppast
gjarnan við að hella sem mestu i
sig fyrir ball til aö spara við sig
staklingsbundnar. En eflaust á
reykviskt skemmtanalif sjálft
sinn þátt i þvi að sú skemmtun
sem menn dreymir um verður oft
ekki nema svipur hjá sjón þegar á
hólminn er komið, breytist jafn-
vel i andstæöu sina, einber
leiöindi.
Ekki er óliklegt að Reykjavik
eigi eitt heimsmet á sviði
skemmtanalifsins: þær munu
vera fáar borgirnar i útlandinu
sem hafa jafnfáa vinveitingastaði
og Reykjavik, miðað við fólks-
fjölda. Þessi staðreynd er
mörgum kær, þeim sem hafa
áhyggjur af áfengisneyslu lands-
manna. En þessi húsafæö hefur
marga augljósa ókosti i för með
sér fyrir þá sem húsin sækja. Það
er allt annað en skemmtilegt
að standa i islensku vetrarveðri i
biðröö. Þegar menn komast svo
loksins inn taka gjarnan við
óskapleg þrengsli, það tekur oft
óratima að olnboga sig aö barn-
um, séu menn seint á ferð er oft-
ast vonlaust að finna borö og það
þarf kjarkmenni til að leggja út á
yfirfull dansgólf.
íslenskir dyraverðir eru kapi-
tuli út af fyrir sig. Iðulega stendur
maður þá að hreinum ruddaskap
og jafnvel beitingu likamlegs of-
beldis. Það var ekki að ástæðu-
lausu sem sú saga komst á kreik
hér um árið að á Slysavarðstof-
unni væri einn læknir sérhæföur i
þeim sem komu þangað frá
ákveönu veitingahúsi. En þeim er
svo sem vorkunn. Aðsóknin er
oftast mun meiri en húsið rúmar