Þjóðviljinn - 22.08.1976, Blaðsíða 17

Sunnudagur 22 ágúst 1976 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 17

Sköpun
jurtanna
llann er aö draga út rætur.
Jarðvegur: búa til góða stöppu af leir, sandi og
kalksteini og brúna það siðan i sólskininu.

Upphaí mikils rikis
Skop-
myndir
Hlavíns
Vladimir Hlavin heitir
tékkneskur listamaður sem hefur
gert skopmyndir úr daglegu lifi
að helsta viðfangsefni sinu. Hann
er einn af þekktustu teiknurum
skopblaðsins Dikobraz og hafa
teikningar hans farið viða um
lönd þaðan.
Hlavin segir sem svo: „efnivið-
ur i skopteikningar er allt i kring-
um okkur. Það er nóg að ganga
um göturnar og hafa augun
galopin. Fólk hefur oft enga hug-
mynd um það, hve spaugilegt tal
þeirra og athafnir eru. Það nægir
að hugsa um það stundarkorn og
ýkja nokkuð það sem máli skiptir.
Það eru miklu fleiri týpur gjald-
gengar i skrýtlum en tengdamæð-
ur og viðutan prófessorar. Börn,
sveppasafnarar, pólitikusar,
veiðimenn, iþróttamenn, fóik upp
og ofan. Það er alltaf eitthvað
fjörlegt á ferðinni fyrir þann sem
hefur augu, penna, já og pappir,
ekki má gleyma honum.
ADOLF J.
PETERSEN:
VÍSNAMÁL
„Klónni slaka
ég aldrei á
99
Útsynningurinn hefur löngum
þótt leiðinda veðrátta, bæði fyrr
og siðar. Sigurgeir Sigurðsson i
Flatey kvað:
Ennþá syngur upp við hlein
útsynningur baldinn.
Þegar springur alda ein,
önnur hringar faldinn.
Þaulsætinn var útsynningur-
inn hér um árið, en auk hans var
skammdegismyrkur þegar
þessi visa varð til:
Hyiur landsins höfuðból
hjúpur veðra styrkur.
Engin birta eða sól,
aðeins regn og myrkur.
AJP
Visan flaug til Akureyrar, og
Björn Brynjólfsson vegagerðar-
maður svaraði með eftirfar-
andi:
Þó að regnið byrgi ból
og brælan hylji djúpin,
rikir bæði birta og sól
bak við þokuhjúpinn.
Engin neyðarkaup vildi
Bjarni Hákonarson i Þykkvabæ
(f. 1623) gera, þó hart væri i ári:
Gef ég mitt ei kærleiks ker
kaups fyrir neinum plógi,
ellegar hindir hendi mér
fyrir hundrað dýr i skógi.
Um prest einn kvað Jóhannes
á Skjögrastöðum á Völlum:
Mikið er hvað margir lofa ’ann,
menn sem aldrei hafa séð hann
skrýddan kápu Krists að ofan,
klæddan skoliabuxum neðan.
Um sömu stéttar mann kveð-
ur Jakob Aþanasiusson:
Hylur gæran sauðar svarta
soltinn úlf með geði þungu,
dúfu augu höggormshjarta,
hunangsvarir eiturtungu.
Ennfremur:
Þar sem dökkleit þrenning býr
þrifst ei nokkur friður,
blessan guðs i burtu flýr,
bölvan rignir niður.
Þegar Jónas Sveinsson læknir
gerði tilraunir til að yngja upp
eldra fólk, kvað Brynjólfur Sig-
tryggsson:
Nú er ftestu búin bót,
bráðum engir deyja.
Vesöl kerling voða ljót
veröur yngismeyja.
Það var álitið að Þorvaldur
Rögnvaldsson skáld á Sauða-
nesi hafi verið kraftaskáld. Þvi
mótmælti hann þannig:
Þó fjöllin gæti fært úr stað
fyrir visu og kvæði,
mig girnir ekki að gera það,
nema guð minn leyfi bæði.
Helga digra Guðmundsdóttir,
kennd viö Lönguhlið i Hörgár-
dal, orti um mann sem haldið
var að ætti hjákonu:
Eins og melur óþekktur
ýmsa felur hrekki,
hefur i' seli Sigurður
sem hann telur ekki.
Einar Sæmundsen skógar-
vörður kvað:
Enginn maður á mér sér
inn þó biæði sárin,
hef ég reynt að harka af mér
og hlæja gegnum tárin.
Um frjálsræðið kveður Gisli
Ólafsson frá Eiriksstöðum:
Þjóðin frjáls i flestu er,
fáum slikt þó henti.
Lýðræðið á landi hér
laglega fer á prenti.
Um atómljóðin kveður hann:
Visna-glóðin fölna fer,
fiestir hljóðir stara.
Atómljóðin eru hér
orðin móðins vara.
t eyðibyggð kvað fræöimaður-
inn Þormóður Sveinsson:
Fögur byggð með biómgvan
reit,
börnum rúin sinum.
Brostin von og bænin heit
blundar i faðmi þinum.
Tæknimengunin er viðsjár-
verð. Um það kveður Ingþór
Sigurbjörnsson málari:
Mannkynið fær meira en nóg
af meistaraverkum frækninnar,
i lofti, jörðu, líka sjó
læðist eitur tækninnar.
Adam Þorgrimsson frá Nesi i
Aðaldal, siðar prestur i Vestur-
heimi, kvað:
Þolið blæinn þrýtur senn,
þagnar ægis harpa.
Geislar bægja grimu enn
gulli á sæinn varpa.
Jón Arnason á Viðimýri i
Skagafirði kvað:
Hér er drengja hópur stór,
hér má lengja vöku,
inn ég geng i kvæðakór,
kann þó enga stöku.
Ennfremur:
geö
Mitt þó þvingi gremja
gráts i stingi pinum,
á himnum syngja hygg ég mef
húnvetningum minum.
A landamærunum getur orðið
töf, eða svo hyggur Hjörleifur
Jónsson á Gilsbakka:
Skáidsins anda æðsta þrá,
af þvi vandann lærum,
getur strandaö aðeins á
ystu Iandamærum.
Ekki var Þorsteinn Magnús-
son frá Gilhaga sáttur við sig:
Anda napurt oft ég finn,
auðnu tapast vegur.
Asnaskapur allur minn
er svo hrapallegur.
Sigurður Kristjánsson i
Kalmannstungu kvað:
Lyngs I bing á grænni grund
ég glingra og syng viö stútinr
Þvinga slyngan hófahund
hringinn i kringum strútinn.
Aldrei að vikja, er þekkt orð-
tak, en Jón S, Bergmann hafði
það fyrir boðorð:
Klónni slaka ég aldrei á
undan blaki af hrinu,
þó tnig hrakið hafi frá
hæsta takmarkinu.
Um verðlagsmálin er þessi
visa, en þvi miður er höfundur-
inn ekki þekktur hér:
Kaupir þú þér kindarhupp,
krofið borgast niður.
En verðinu er vixlað upp
á vini, þvi er miður.