Þjóðviljinn - 23.01.1977, Qupperneq 21

Sunnudagur 23. janúar 1977 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 21
Sköpun
Ítf' dýranna
Uppruni visundsins. — Uxi meö skegg. Hverju
tekur hann ekki upp á til aö koma sér i mjúkinn
hjá Drottni!
SMAFUGLINN FÆÐIST
I rósa-
garöinum
Loks fannst lausnin
Eitt hefi ég oft hugsað um I
þessu sambandi. Flestir krakkar
hér i höfuðborginni hafa sér her-
bergi, en i þau vantar borð sem
hægt er að sitja við og spila, tefla
og fleira þess háttar. En svo trú-
legt sem það er þá fást ekki slik
borð svo hér þurfa skólarnir að
koma til, láta krakkana smiða sér
spilaborö svo þau geti boðið kunn-
ingjunum sinum inn til að taka
slag. Gæti þá hver og einn komið
með sina gosflösku svo ekkert
umstang þyrfti að verða á heimil-
inu.
Velvakandi
Dýrmæt starfsreynsla
Hinn nýi sendiherra okkar hjá
Sameinuðu þjóðunum er heima-
vanur i ranghölum alþjóðlegra
stjórnmála. Hann var einn af höf-
undum samningsuppkasts, sem á
sinum tima var grundvöllur við-
ræðna um Nordek, sem ekki
leiddu til neins, eins og menn
muna.
Politiken
Hin fullkomna
nægjusemi
Mér er það vel ljóst, að þessi
dýrmæta gjöf er mér og þjóðinni
færð af dómsmálaráðherra henn-
ar, Ölafi Jóhannessyni, og starfs-
mönnum hans, manninum sem
rægöur hefur veriö og svivirtur af
andstæðingum sinum svo fáheyrt
er, en hefur alltaf komið stærri út
úr hverri raun og ber nú höfuð og
herðar yfir alla þá, sem vinna is-
lenzkri þjóð á sviði stjórnmála i
dag. Vormaður samtiðarinnar.
Timinn
Við skulum tutla
hrosshárið okkar
Vilt þú frekar hlaupa einn kiló-
metra en standa upp og segja
nokkur orð?
Auglýsing I Mogga.
Hið sögulega samhengi
Þegar keyptur var Japansþátt-
urinn þá hafa þeir hjá sjónvarp-
inu örugglega veriö búnir að
gleyma fróðleiksþættinum sem
þeir borguðu offjár Islenzkum
kvikmyndatökumönnum fyrir að
taka, og urðu þeir sem gerst
þekktu til öskureiðir. Ég segi nú
bara eins og hún Hallgeröur
sáluga, þegar hún móðgaðist i
veizlunni á Bergþórshvoli forð-
um: „Fyrir litt kemur mér að
eiga þann mann er vaskastur er á
Islandi ef þú hefnir eigi þessa
Gunnar.”
Velvakandi
Réttvísin lifI!
Hafi maöur samkvæmt vinnu-
samningi skuldbundið sig til að
hafa samfarir uppi á sviði og ekki
uppfyllt þá skuldbindingu, þá ber
að lita svo á að vinnusamningur-
inn sé ógildur vegna ósamræmis
hans viö góða siöi.
Úr gerðabók Kjaradóms Vestur
Þýskalands.
Sigurinn mikli
Hann dró fram bindið sitt og
sneri þvi við svo, að ég mætti sjá
vörumerkiö. Bindið var evrópskt
afar „fint”, frá frægri tizkuverzl
un i Paris. Svo kippti Baerkot upp
annarri buxnaskálminni og sýnd:
mér sokkana sina: „Þeir eru lika
franskir”, sagði hann.„Ég panta
alltaf nokkrar tylftir frá Paris
einu”.
Dúsin af sokkum frá Paris. Já
ameriski draumurinn hans Baer-
kots rættist vissulega!
Lesbók Morgunblaðsins.
ADOLF J. /2M'
PETERSEN: 2?rlí\
VÍSNAMÁL j
RÉTTAST FRÆÐIR
REYNSLAN MANN
I sunnudagsblaöi Þjóðviljans
16. janúar var grein á baksiðu
um Skólavörðuna og spurt af
hverju var hún rifin. Greinin
gekk svo út á það að svara þess-
ari spurningu.
Ókunnugt mun greinar-
höfundi hafa verið, aö Karl
Friðriksson.frá Hvarfi i Viðidal,
hafði um það leyti sem varðan
var rifin svarað spurningunni
fyrirfram með eftirfarandi
visu:
Vikið burt er vörðunni
—valt er heimsins gengi—
svo að ekki af henni
óorð Leifur fengi.
I siðustu Visnamálum var
sagt að Karl hafi verið frá
Hvarfi i Vatnsdal, það var rit-
villa, hann var frá Hvarfi i Viði-
dal. Kanski hefur hann verið
ungur heima i Viðidalnum þeg-
ar hann kvað:
Fram á tlmans myrka mar
margur stefnir vonum.
Enginn veit hver örlög þar
eftir biða honum.
Oft kann að hafa verið illa
skipað í nefndir, og svo finnst
mörgum mönnum nú, en i tið
Jónasar Jónssonar frá Grjót-
heimi hefur að hans mati veriö
illa skipað i nefndir, svo hann
kvað:
Réttast fræðir reynslan mann
raunhæf sönnun fengin,
ei dugir að kjást við dómarann,
ef dómgreind hans er engin.
Eigi að fást viö örðugt mál,
er það nefndum falið,
efst á blaði er sál-laus sál,
svo er búið, talið.
Gengin spor hverfa á einn eöa
annan hátt. Einar M. Jónsson
kvað:
Brást mér nú þin hylli hlý,
hug þinn fjölmargt lokkar.
Timans fönn er fokin i
fornu sporin okkar.
Frá Þingvöllum, hefur Krist-
inn Bjarnason frá Ási þetta að
segja:
Hér var áður aiþing háð
ólög smáð og brotin.
Nú er máö öll drengskaps dáö,
dyggðin ráða þrotin,
Fegurð háa hér má sjá
hrauns við gráa karminn,
fellur bláhvit öxará
öfan gjáarbarminn.
Ekki þarf jörðin siður á sin-
um svaladrykk að halda en t.d.
menn og skepnur, jafnvel á
sjálfan vetrardaginn fyrsta,
það mun Indriði Þorkelsson á
Fjalli hafa séð, er hann orti
þessa visu:
Draup og streymdi drjúgum á
duftið jarðar þyrsta
vasaglasi vænu frá '
vetrardaginn fyrsta.
Indriöi taldi ekki viðeigandi
að vera að kvarta i vetrarblið-
unni og kvað:
Þó að sjáist skuggi og ský,
skyldi enginn kvarta,
vetrardag sem veðrin hlý
verma inn að hjarta.
Hvað geyma örlögin mér til
handa? spyr margur og lætur
sig dreyma-, eða svo má skilja
visu Benedikts Gislasonar frá
Hofteigi:
Sannast það, að sitt er hvað,
sem mann kann að dreyma,
eða hvað i annan stað
örlög manni geyma.
Prósaháttur eða atómkveð-
skapur nýtur ekki mikillar hylli
meðal alþýöu manna, góöra al-
þýðuskálda og hagyrðinga.
Um atómkveðskap segir
Magnús Gislason á Vöglum:
Atómljóöið aidrei má
ylja fljóði og sveinum
þar er glóðum glataö frá
gömlum hlóðarsteinum.
Listum hallar vá að val.
Visinn allur gróöur.
Er að falla i öldudal
tslands snjalli hróður.
Ljóðaþátta list torræð,
list mér fátt um hana.
Vantar slátt frá allifs æð
orðin máttarvana.
Um prósaháttinn kvað Herdis
Andrésdóttir, og hefur þá vist
ekki fundist mikið til sliks
tiskufyrirbrigðis koma:
Snemma hafði ég yndi af óð
og af fögrum brögum.
En ungu skáldin yrkja „ljóð”
undir skrýtnum lögum.
Uni ég mér við eldri ljóð
ungdóms fjarri glaumnum.
Ég er út úr öllum „móð”
og aftur úr nýja straumnum.
Hér má svo minna á visu Þór-
hildar Sveinsdóttir frá Hóli i
Svartárdal, um atómfram-
leiðsluna:
tslenskan á sagnasjóð
sem ei verður dulinn.
Aldrei verða atómljóð
yfir vöggu þulin.
Um orðaforöa i nútiö kvað
Jakob Thorarensen:
Unga fólkið yfir býr
orku af mörgu tagi,
en fremur er oröaforðinn rýr
finnst ossr„Alt I lagi”.
Jakob kvað um rimbrögðin:
Prjálið Ijóða virtist veitt
viða, — prettótt öndin,
málið góða oftast eitt
orti sléttuböndin.
Og Jakob hélt áfram I sama
hljóði:
Það er auma ástandið
ýmsra frægra beima:
eru stórskáld út á við.
aulabárðar heima.
I sveita þins andlitis skaltu
þins brauðs neyta, má lesa i
ritningum, og Rósberg Snædal
virðist hafa tekið þá kenningu
mjög alvarlega:
Meðan eitruð mammonsþý
moða I reitum sinum,
brauðsins neyti ég aðeins i
andlitssveita minum.
Eftirfarandi mætti nefna
sláttuvisu hjá Sigurði Kristjáns-
syni:
Til eru menn er slá og slá
og slægjum raka i flekki,
hafa þó aldrei hönd á Ijá
og hrifu nota ekki.