Þjóðviljinn - 20.04.1977, Blaðsíða 4

4 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Mi&vikudagur 20. aprll 1977
A/fAh,„n*. crÚtgefandi: Útgáfufélag Þjóöviljans. Útbreiöslustjóri: Finnur Torfi Hjörleifsson.
IVlUlgUgrl SOSlUllSmil, Framkvæmdastjóri: Eiöur Bergmann Auglýsingastjóri: Úlfar Þormóösson
verkalýðshreyflngar .SSSÍSK?'
Fréttastjóri: Einar Karl Haraldsson.
Umsjón meö sunnudagsblaöi:
Arni Bergmann. Prentun: Blaöaprent hf.
og þjóðfrelsis.
Ritstjórn, afgreiösla, auglýsingar:
'Siöumúia 6. Simi 81333
Þá tók hjartað
kipp í Morg-
unblaðshöllinni
Þessa dagana reyna málgögn rikis-
stjórnarinnar með Morgunblaðið i farar-
broddi að gera allt sem i þeirra valdi
stendur til að villa um fyrir fólki varðandi
kjarna þeirrár deilu um kaup og kjör sem
nú er háð milli verkalýðshreyfingarinnar
annars vegar og samtaka atvinnurekenda
og rikisstjórnarinnar hins vegar.
Rikisstjómin og málgögn hennar vilja
láta fólk gleyma þvi um hvað þessi deila
stendur.
Það virðist engu máli skipta hversu oft
og rækilega hin f jölmenna samninganefnd
verkalýðsfélaganna undirstrikar hverjar
séu þær forgangskröfur, sem verkalýðs-
hreyfingin setur á oddinn i þessari deilu.
Málgögn rikisstjórnarinnar eiga það
sameiginlegt með samningamönnum at-
vinnurekenda að þau láta nánast eins og
þau hafi ekki heyrt þessar kröfur, sem Al-
þýðusambandið hefur hvað eftir annað
itrekað að hefðu algeran forgang.
Þeim mun meira er i málgögnum rikis-
stjórnarinnar fimbulfambað um kröfu-
gerð einstakra hópa, sem auðvitað eru þó
hreint aukaatriði i deilunni miðað við vægi
almennu forgangskrafnanna.
Morgunblaðið og önnur málgögn rikis-
stjórnarinnar segja eins og samninga-
menn atvinnurekenda að þau séu svo log-
andi hrædd við sérkröfur einstakra hópa.
En hvernig á þá að losna við þessar sér-
kröfur? Halda menn að leiðin til þess sé
sú, að neita að ræða i alvöru sjálfa megin-
kröfuna um verðtryggð 110 þúsund króna
lágmarkslaun og þá launajöfnun, sem er
mörkuð stefna Alþýðusambandsins og
samninganefndar þess?
Nei, slik hugmynd er hreinasta fjar-
stæða. Þær sérkröfur einstakra hópa, sem
Alþýðusambandið og samninganefnd þess
hafa ekki gert að sinum kröfum, eru að
sjálfsögðu margar hverjar settar fram
sem varakröfur i þvi skyni að reyna til
þrautar að ná þó einhverju út úr samning-
unum, ef rikisstjóm og atvinnurekendur
standa hvað sem á gengur blýfast á þvi
eins og hingað til að hafna þeim kröfum
verkalýðshreyfingarinnar, sem sameigin-
leg samninganefnd verkalýðsfélaganna
hefur marglýst yfir að hafi algeran for-
gang.
Vilji menn vikja sér undan sérkröfunum
sem ugglaust eiga misjafnlega mikinn
rétt, þá er til þess aðeins ein örugg leið. —
Og hver er hún?
Hún er sú, að rikisstjórn og atvinnurek-
endur fallist i meginatriðum á hina al-
mennu kröfugerð, sem sett var fyrst fram
á þingi Alþýðusambandsins i vetur um
verðtryggð 110 þúsund króna lágmarks-
laun og framkvæmd launajöfnunarstefnu.
Það er þessi stefna, sem á almennan
hljómgrunn hjá þjóðinni. Það er þessi
stefna, sem verkalýðshreyfingin i heild
hefur mótað og gert að sinni án nokkurs
mótatkvæðis á Alþýðusambandsþingi.
Þessa stefnu styður Alþýðubandalagið og
að við vonum stjórnarandstaðan i heild.
Það eru rikisstjórnarflokkarnir og at-
vinnurekendur sem hindra framkvæmd
þessarar stefnu^ -þeirra einna er sökin.
Hjá fjölmörgum bærilega launuðum
starfshópum i þjóðfélaginu viðgangast
margvisleg friðindi og réttindi, sem fólk-
ið,semlægst hefur launin nýtur ekki,nema
þá i mjög óverulegum mæli. Um þetta
mætti nefna ótal dæmi.
Eitt eru aldurshækkanir, sem æ fleiri
starfsstéttir i þjóðfélaginu hafa orðið að-
njótandi á liðnum árum.
Verkamennirnir i Verkamannasam-
bandi íslands hafa hingað til ekki notið
neinna umtalsverðra aldurshækkana. Við
þá hefur það verið i engu metið, hvort þeir
hafa rækt sitt starf áratugum saman og
þannig aflað sér með reynslu fullkomn-
ustu verkþekkingar. Nei, við þá hefur
jafnan verið sagt. Þið hafið ekkert lært og
ekkert reynt, og eigið ekki skilið hærra
kaup, hvort sem byrjuðuð i gær eða hafið
þrælað i þrjátiu ár.
Nú gerðist Verkamannasambandið svo
,,ósvifið” að orða kröfu um dálitlar ald-
urshækkanir hjá ófaglærðum verkamönn-
um, sem hvað lægst eru launaðir, og hafa
margir milli 70 og 80 þúsund i dagvinnu-
tekjur á mánuði.
— En þá kom að þvi, að hjartað i Morg-
unblaðshöllinni, hjarta auðmagnsins tók
kipp.
— Það eru verkamennirnir og verka-
konurnar, sem eru að ráðast gegn launa-
jöfnunarstefnunni!!, hrópar Morgunblað-
ið, og Timinn og Visir taka undir.
En megum við spyrja: — Eru ekki ein-
mitt ófaglærðir verkamenn og verkakonur
i hópi hinna lægst launuðu? Sé svo, hvern-
ig getur það þá verið andstætt launajöfn-
unarstefnu, að þetta fólk fái smávægileg-
ar aldurshækkanir, eins og svo f jölmargir
aðrir betur settir hópar?
Verkalýðshreyfingin krefst launajöfn-
unar. Rikisstjórn og atvinnurekendur
standa gegn launajöfnun, og gegn öllum
raunhæfum kjarabótum til láglaunafólks.
Þess vegna vofa verkföll yfir. k.
99
99
Við
þraukum
Málflutningur Magnúsar
Torfa Olafssonar á Alþingi
hefur aö undanförnu vakiö
nokkra athygli, og fengiö tals-
vert hrós i stjórnarblööunum.
An þess aö getiö sé tilefnis er
M.T.Ó. spuröur álits á samstööu
stjórnarflokkanna i Dagblaöinu
I gær. Engu er likara en þar tali
einn af ráöherrum rikis-
stjórnarinnar:
,,Ég tei minni likur á aö slitni
upp úr stjórnarsamstarfinu nú
en var tii dæmis fyrir rúmu
ári,” sagöi Magnús Torfi
Ólafsson, alþingismaöur, for-
maöur Samtaka frjálslyndra og
vinstri manna, I viötali viö Dag-
blaöiö I gær.
„Þess vegr.a tel ég ekki
miklar likur á aö þingkosningar
veröi I haust nema eitthvaö
ófyrirséö gerist,” sagöi
Magnús.
„Fyrir rúmu ári var mikill
ágreiningur innan ríkis-
stjórnarinnar um meöferöina á
landhelgismálinu. Ég tel aö
þennan ágreining hafi nú tekizt
aö jafna.”
„Stjórnin mun vafalaust
leitast viö aö standa saman til
loka kjörtimabilsins.”
NATO
dreifir
áróðri
á Akureyri
Astæða er til þess aö vekja
athygli á eftirfarandi klausu úr
Noröurlandi 15. april:
„t gær og fyrradag fengu ailir
akureyringar meö pósti sinum
sendingu frá Nató, áróöurs-
bæklinginn „tsland og Atlants-
hafsbandalagiö”, sem sent var
inná hvert heimili og I hvert
fyrirtæki i bænum.
Ýmsir uröu hvumsa viö aö
finna kveöju þessa án
utanáskriftar, frímerkis eöa
póststimpils í pósthólfi slnu og
spuröu um þátt póst-
þjónustunnar. Samkvæmt upp-
lýsingum Guölaugs Bald-
urssonar á posthúsinu á
Akureyri tekur pólstþjónustan
aö sér slika dreifingu I hverja
ibúö á póstsvæöinu og er þá
miöaö viö póstlagningu minnst
5000 eintaka i einu. Litlar eöa
engar skoröur eru settar inni-
haldinu, nema ekki má þaö vera
klám eöa sprengiefni og ytra
útlit má ekki bera meö sér aö
þaö sé „ólöglegt, ósæmilegt eöa
móögandi”.”
Þessi mynder frá 19. sept. ’76 — dreift af fréttastofu „Nýja Klna”. (Mynd úr Morgunbl.)
I klnverska tlmaritinu China Im Bild birtist svo þessi mynd fyrir nokkru og eru þar eyöur sem ekkja
Maós og bandamenn hennar þrlr stóöu viö minningarathöfnina um MAÓ. (Mynd úr Morgunbl.)
Sögu-
fölsun
Sögufalsanir eru sifellt i gangi
og stundum láta stjórnvöld
endurrita sögu heillar þjóðar til
þess aö hún þjóni þeirra
stundarhagsmunum. baö er
sóslalistum alltaf jafnmikil von-
brigöi þegar slíkt er uppiá ten-
ingnum I rlkjum sem kenna sig
viö sósialisma. Sagan er aö vlsu
alltaf i endurskoöun og margan
sagnfræöinginn I auövaldsheim-
inum hefur þaö hent aö rita al-
fariö um sögu í þeim tilgangi aö
þjóna rikjandi stéttarhagsmun-
um i samtimanum. úr hófi fram
gengur þó molbúahátturinn
þegar kinversk stjórnvöld beita
fyrir sig myndafölsun á sögu-
legri stórstund i Kina. Hinni
opinberu mynd af minningarat-
höfn á Torgi hins himneska
friöar um Maó formann hefur
veriö breytt á þann veg, aö
Shanghaihópurinn hefur veriö
þurrkaöur út.