Þjóðviljinn - 23.10.1977, Side 16

16 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 23. október 1977
Nýtur hennar best
með augun lokuð
Colosseum II — Electric Savage
MCA/FALKINN hf.
Stjörnugjöf (af fimm möguleg-
★★★★★ +
Þetta er eina hljómplatan er
út hefur komið á þessu ári, sem
er skemmtilegri og betri en ég
bjóst við.
Aðalnúmer COLOSSEUM II,
sem er trommuleikarinn JON
HISEMAN og er einna frægast-
ur fyrir að hafa aðstoðað JO-
HANN Q. JÓHANNSSON með
trommuíeik á plötu hans LANG-
SPIL, er I frtemsta flokki þess
hóps sem nær yfir virkilega
skemmtilega trommuleikara,
hann er sérstaklega nákvæmur
og öruggur og skreytir lögin
með skemmtilegum og tiðum
„breikum”, auk þess er hann
skemmtilegur lagasmiður og
útsetjari.
aflRy MOOR£
Gitarleikarinn og söngvarinn
GARY MOORE er ekta nútima-
gitarleikari og hann „sólar”
flest lögin þar sem þau eru öll
„instrumental” utan eitt, og
hann „sólar” svo áreynslulaust
að það virðist honum eins ein-
falt og öðrum finnst að drekka
vatn, þetta eina lag, sem er
sungið, „RIVERS”, syngur
hann vel og minnir söngstili
hans svolitið á stil STEVE WIN-
WOOD, MOORE er einnig góður
lagasmiður, en hann og HISE-
MAN semja flest lög þessarar
plötu saman. Það er skritið að
svo merkilegur og fær tónlistar-
maður, sem MOORE er, skyldi
hafa verið i eina tið meðlimur
irsku hljómsveitarinnar THIN
LIZZY, sem leikur einfalt og
gróft „graðhestarokk” — jafn-
vel þó að MOORE sé irskur
sjálfur.
Hljómborðsleikarinn DON
AIREY „sólar” sum lögin að
nokkru ieyti á móti MORE,
sérstaklega fá sólóhæfileikar
hans að njóta sin i vælandi
synthesiserleik i laginu „THE
SCORCH”, þá setur hann fal-
30M HIJCMflN
legan blæ á þau lög þar sem það
á við, með þýðum strengja-
og/eða orgelleik.
Bassaleikarinn JOHN MOLE
er þéttur bassaleikari sem fylg-
ir hinum snillingunum vel eftir.
Helmingur laganna eru róleg,
melódisk og falleg með
skemmtilegri stigandi sem
dáleiðir mann strax við fyrstu
hlustun, hinn helmingurinn og
jafnframt sá þyngri er hröð
djassrokklög.
Einn af hinum fjölmörgu
kostum við ELECTRIC SAV-
AGE er það að hún er sigilt
verk, þ.e.a.s. það er hægt að
hlusta á hana endalaust án þess
að fá svo mikið sem smávott af
leiða á henni, þvert á móti er
einmitt best að hlusta sem oft-
ast á hana þvi að hún er
skemmtilegri eftir þvi sem
maður hlustar oftar og betur á
hana. Þegar ég skrifa hlusta þá
á ég ekki við að platan sé látin
rúlla á fóninum á meðan þú ert
að tala i sima eða ert i sturtu,
heldur nýtur maður þessarar
plötu aðeins með þvi að slappa
af og hlusta þannig á hana og
það helst með lokuð augun!
Framhlið umslagsins er
skemmtileg, en bakhliðin er lé-
legasti þáttur ELECTRIC SAV-
AGE. —jens
Gamlar lummur
fyrir fólk yngra en 12 og eldra en 30 ára
Lúdó & Stefán
SG-hljómplötur
Stjörnugjöf (af fimm möguleg-
um);Í
Þar sem ég er fæddur eftir að
„Prestleyæðið” svokallaða var
upp á sitt besta.þá hef ég aldrei
kynnst þessari frægu rokk og roll
stemmningu seirf var vist bylt-
ing og uppreisn unga fólks-
ins gegn snobbi og tilfinn-
ingakulda auðvaldsskipu-
lagsins á sinum tima, enda
fékk vist mörg ihaldskerling-
in að hneykslast hressilega og
veitti ekki af. Þegar ég fór að
kynnast tónlist eitthvað að ráði
var Elvis Prestley orðin gamall
og feitur sjúklingur, innilokaður i
eigin frægð og byltingu, fastur i
þvi auðvaldi sem byltingin
hneykslaði mest á sinum tima, og
slúðurdálkar dagblaðanna keppt-
ust við að birta lista yfir morgun-
verð rokkkóngsins, eða myndir af
konum sem voru „skotnar i hon-
um”.
Um svipað leiti sá Lúdó að
þetta var ekki hægt lengur og
hætti (1968) eftir u.þ.b. tiu ára
rokk og rollspiliri, svo að ég
missti af að heyra eða sjá nokkuð
til þeirra (án nokkurs saknaðar).
Fyrir þremur árum var tæki-
færið komið til að ná aftur ein-
hverju af fyrri vinsældum og
Lúdó var ekki hætt lengur og
kvikmyndin American Graffity
var eins og auglýsing fyrir endur-
komu Lúdó.
I fyrravetur þegar lagið „Let’s
Twist Again” var að ná toppnum
aftur, en nú á vinsældarlistum
barna undir 12 ára aldri og fólks á
milli 30 og 50 ára, kom út fyrsta
L.p. platan með Lúdó og Stefáni
og á henni var m.a. einmitt lagið
„Let’s Twist Again” með hörmu-
lega lélegum islenskum texta eft-
ir Þorstein Eggertsson, sem heit-
irj,Ólsen, ólsen ”, þetta lag náði
auðvitað strax þeim vinsældum
sem „Let’s Twist Again” var búið
að ná og vel það, „Ólsen, ólsen”
bókstaflega tröllreið barnatimum
hljóðvarpsins og óskalagaþáttum
sjúklinga og platan, sem innihélt
auk „ólsen, ólsen,” marga fleiri
gamla rokk og roll slagara, seld-
ist mjög vel og alltof vel miðað
við gæði þvi að enginn þeirra
Lúdófélaga er fær hljóðfæraleik-
ari né góður söngvari, a.m.k.
kemur það ekki fram á plötum. en
þeir reyna heldur ekki að remb-
ast við neitt sem þeir ráða ekki
við, heldur láta einfaldleikann
ganga yfir og allt i gegn.
Þessi önnur (og vonandi sið-
asta) plata Lúdó er nánast tviburi
þeirrar fyrri, sömu útsetningarn-
ar, og næstum þvi sömu rokk og
roll slagarnir og islenskir vitleys-
istextar. Lögin eru öll saman er-
lend og gömul og mér hefur alltaf
fundist þau þrautleiðinleg svo að
ekki vex álit mitt á þeim i þurrum
og einhæfum útsetningum Lúdó
og Stefáns, jafnvel þó að blásturs-
og strengjahljóðfæraleikarar úr
Sinfóniuhljómsveit Islands að-
stoði i nokkrum slögurunum og
Þorleifur Gislason taki slatta af
saxófónsólóum.
Þegar ég var að undirbúa þenn-
an þátt þá spilaði ég alltaf til
skiptis þessa Lúdó-plötu og
Electric Savage með hljóm-
sveitinn Colosseum II og munur-
inn er alveg ótrúlega mikill, það
er eins og að lesa til skiptis
Kommúnistaávarpið og stefnu-
skrá Sjálfstæðisflokksins, eftir
þvi sem maður les meira sér
maður hvað siðarnefnda ritið
fölnar og verður ómerkilegra og
minna, þannig hvarflaði að mér
hvort það væri ekki gaman að sjá
vorkunnarsvipinn á meðlimum
Colosseum II ef þeim gæfist færi
á að hlýða á Lúdó.
Textarnir á plötunni eru eftir
Þorstein Eggertsson (7), Berta
Möller (3), Ómar Ragnarsson og
Ómar Ingimarsson (1 hvor).
Vægast sagt eru textarnir þaö lé-
legir að þeir eru stór minus fyrir
plötuna, það virðast ekki vera til
nein takmörk á þvi hvað meigi
hnoða saman mikilli vitleysu og
syngja inn á plötur, mætti ég þá
heldurbara biðja um að uppruna-
legu textarnir séu sungnir, það er
skömminni skárra en að fara
svona illa með blessað móður-
málið og ég bara skil ekkert i þvi
að fullorðið fólk skuli taka i mál
að syngja svona bull — ódrukkið.
Það er einnig skritið eða van-
skapað að besta platan sem SG-
hljómplötur hafa sent frá sér, þ.e.
sólóplata Björgvins Gislasonar
skuli vera minnst selda plata fyr-
irtækisins, en svo seljast plötur
eins og Lúdó & Stefán eins og
heitar lummur með risinum. Þó
má búast við að þessi Lúdóplata
seljist ekki nálægt þvi eins vel og
fyrri plata þeirra félaga, bæði
vegna þess að sú fyrri kom út á
besta tima sem hægt var að hugsa
sér fyrir svona „drasl”, núna er
þetta orðið' að fjöldaframleiðslu
og hætt að vera spennandi fyrir
börn og miðaldra fólk; þá eru á
plötunni m.a. lögin „The 'Birds
And The Bees” og „Lipstick On
Your Collor”, en það fyrr-
nefnda kom út fyrir nokkrum
dögum með islenskum texta á
plötu með Dúmbó & Steina og það
siðarnefnda, einnig með islensk-
um texta á plötu með Rut Regin-
alds og þvi miður fyrir Lúdó &
Nú eru ræflarokkararnir búnir að
taka við hlutverki Lúdó og Prest-
leys i að hneyksla fullorðna fólkið
og er enginn óhultur fyrir þeim.
Stefán þá fara þeir halloka i sam-
anburði við bæði tilfellin.
Umslagið er hryllilega ljótt og
ósmekkiegt. A bakhlið þess má
sjá smádæmi um það hvernig
unglingarnir fyrir rúmum tuttugu
árum hneyksluðu ihaldið með
hressilegum tilburðum, en þetta
sýnishorn er af keppni um Is-
landsmeistaratitilinn i jitterbug
sem fram fór i Austurbæjarbiói.
—jens