Þjóðviljinn - 22.01.1978, Blaðsíða 21

Sunnudagur 22. janúar 1978 ÞJÓDVILJINN — SÍÐA 2,1
Sköpun
W- Evu
— Þetta er vist kallað náttúrukrullur.
— Ég kýs heldur rósina.
— En ég vel tóbakiÐ.
Iss, þessar afstraktmyndir.
I rósa-
garðinum
Hin pólitíska þróun kyn-
hvatanna
Ræöuskörungurinn kynnist og
veröur ástfangin af sovéskum
meistara i skautahlaupi... Þegar
hann fær loks útrás fyrir niöur-
bældar hvatir slnar vegna póli-
tiskrar undirokunar, hálsheggur
hann stúlkuna meö skautum sin-
um. Visir.
Mín dýrð kemur að utan
Þáttaskila aö vænta I Lands-
bankamálinu: Upplýsingar hafa
borist erlendis frá. Dagblaöiö
Ber er hver að baki...
Hárlubbinn bjargaöi eyranu.
Dagblaöiö.
Erfiðleikar
Mig langaöi til aö gerast nafla-
skoöari, en svo vildi enginn sýna
mér á sér naflann
Dagens Nyheter
Hvað var þvegið fyrst?
Undirritaöur er dæmigert
fórnarlamb þessa ABBA-æöis.
Aödáunin á hljómsveitinni náöi
fyrst I staö ekki lengra en upp á
lendar á Anni-Frid og Agnethu,
en meö linnulausum heilaþvætti
hlaut þaö aö breytast.
Dagblaöiö.
Hinn óttalegi leyndardóm-
ur
Gallabuxnamarkaöurinn er
leyndardómur. Enginn veit hvaö-
an buxurnar koma. Þær eru send-
ar um þvera og endilanga jörðina
og kaupmenn andvarpa.
Tfminn.
Svar fundið við offjölgun
mannkyns
Þröngar gallabuxur geta dregiö
úr frjósemi pilta. Tlminn.
Samdráttur er fögur hug-
sjón, sagði Villi
Seltirningar stefna aö lægstu
útsvörum landsins. Dagblaöiö
Meyjar fæðingar hjá
kommúnistum
Þessar 900 miljónir manna sem
enginn veit I raun og veru neitt
um voru mér ráögáta. Mér tókst
aö staöfesta þann grun minn, að
kynlíf kinverja er nánast ekkert.
Tlminn
Og er það háð en eigi lof...
Islenskar kvikmyndir eru
sjaldgæfur hvalrekiá fjörur sjón-
varpsins. Dagblaöiö.
Höfuð eru þyngri
Glósurnar fjúka i Lands-
bankanum
Dagblaöiö.
Guði sé lof það er ekki
brennivínið mitt
Blaðamaður horfir áhyggju-
fullur eftir blóöi sinu.
Myndatexti i Alþýöublaöinu
Skáldskapur hversdags-
leikans
Meö samanbitnar varir, hvasst
augnaráö og stifir I öllum liöa-
mótum reyna þeir af öllum lifs og
sálar kröftum aö koma bensin-
gjöfinni niður úr bilgólfinu.
Alþýöublaöiö.
Og hver veit nema Þórar-

Adolf J. Petersen:
VÍSNAMÁL
Goð á stalli
gulli skreytt
w inn hressist?
1 Brésnjev hefur gættl
jhugsjánif Lenins llfi}
Fyrirsögn iTimanum
Vesturislendingurinn Káinn,
Kristján N. Július, varö ungur'
kunnur fyrir sin þekku Ijóö og
lausavlsur. Ariö 1920 kom út I
Winnepeg dálitiö kvæöakver
eftir hann, sem bar nafniö Kviö-
lingar. Þeir uröu þegar vin-
sælir, og vildu þá flestir lesiö og
lært hafa. Þar á meöal var kona
nokkur, er fékk þá lánaöa og fór
aö lesa eftir aö hún var háttuö
aö kvöldi, en svo illa vildi, aö
hún missti bókina niður á gólf
svo skemmdist mikiö. Hún baö
Káinn aö selja sér eitt eintak og
sagöi honum málavöxtu. Káinn
geröi sem hún baö, en lét þessar
vísur fylgja:
Komiö var allt i kyrö og ró,
köll og sköllin dvina.
Undan kodda kona dró
„Kviölingana” mina.
Þar meö prýöi las og lá
ljóö um bllöu sprundin.
Reyndist frlöu fljóöi þá
fljót aö lföa stundin.
Þróttinn dvala-draumamók
dró úr mundum loppnum.
Datt á gólfiö dýrmæt bók
og drukknaöi I koppnum.
Hvaö sem læröir kenna menn,
Káinn öllum segir:
Drottins vegir eru enn
órannsakanlegir.
Nú er talsvert rætt um
kynferðismál, bæði I blööum og
bókum. Eitthvað var byrjaö á
þvl I tlö Káins, en hann var
ókvæntur og kvað um þær
umræöur:
A kynferöismálunum kann
ég ei skil,
ég kann ekki frá þeim
aö segja,
þessvegna held ég þiö
hlakkiö nú tii
aö heyra og sjá mig — þegja.
Flestum þykir lofiö gott sem
heimurinn gefur. Þó eru þeir til,
sem láta sér standa á sama og
láta hóliö liggja milli hluta.
Þeirra á meðal var Pétur Sig-
urösson, þegar hann kvaö:
Litt mig varöar heimsins hrós,
hátt þó verö aö standa,
ef ég gæti orðiö ljós
einum vegfaranda.
Þeir sem lýöa hlutu hrós
hérvistar á dögum,
voru jafnan villiljós
verst i mannkynssögum.
Eitt málefni ber nú oft á
góma, bæði meðal almennings
og i ræöum alþingismanna, en
þaö er aronskan. Hún kvaö eiga
sér bæöi málfylg jumenn og and-
stæðinga, en af yfirlýstum and-
stæðingum hennar er núverandi
forsætisráöherra, en sumir spá
þvi, aö honum geti oröiö hált á
þvi svelli, svo aö segja má:
Meinleg gerist mannvonskan,
menn ei lofi hana,
ef svo færi aö aronskan
yröi Geir aö bana. A.J.P-
Vináttan getur vist stundum
orðiö dálltiö röndótt. Þaö hefur
Vigfúsi Einarssyni fundist,
þegar hann kvaö:
Félagslyndi og bræöraband
býr ei þar um slóðir,
„vinur” innir vini grand
og vill hann elds á glóöir.
Sálarhjallar saurugir
sóa, braska, kúga.
Svikameröir siöiausir
sjúga bióö og ljúga.
Um hættulegustu óvinina
kvaö Pétur Sigurösson:
Engan veit ég óvin þann,
er ég vildi llkja
viö kunningja sem
kvelja mann,
krossfesta og svfkja.
Fiskurinn hefur fögur hljóö,
stendur I gamalli öfugmæla-
vlsu. Til þess vitnar Vesturis-
lendingurinn Björn Jónsson i
Alftá (Sean River), þegar hann
haföi heyrt lof um sjálfan sig:
A ljósvakanum mér lofiö hlaust,
leikarann ég færan tel.
Fleiri hafa fagra raust
en fiskarnir, þótt þeir
syngi vel.
Réttilega telur Björn, að of-
vitinn sé skárri en hálfvitinn:
Er þá ei skárra að ofviti
sé útblásinn af gríni,
en heimspekilegur hálfviti
hátföiega blini?
ivæsta vlsa öjorns gæti
hæglega átt viö óvitann:
Alvöruþrunginn asni má
sér ágætlega sóma
meöal þeirra sem mannvit sjá
sem myrka helgidóma.
Ekki nefnir Björn I hvaöa fæti
hann er meö gigt, en telur af
þeim sökum litla hjálp I sér:
Enga stund ég fria finn
þér fljótt svo hjálpaö gæti,
ég er aiveg upptekinn
af árans gigt I fæti.
Þaö virðist sem Björn fái
ástarsting annaö slagiö og kveöi
þá um þaö sér til hugarhægöar:
Astarhaldi á mér ná
allar faldaniftir.
Ung og baldin, feit og frá
mig fljóöiö valdi sviptir.
Ég verö haldinn ástarþrá,
þvi allar valda sprundir,
á hvaöa aldri auöargná
eg vil haida undir.
Lofnarvaidi ég lúta má,
er lit ég faldaskessu
á hvaöa aldri, aö heita má.
Hvaö mun valda þessu?
Hér lýkur aö þessu sinni úr
taki úr bréfi frá Birni, en hann
segir þar:
Kritiklaus i kúltúrtrekki
krota ég fyrtandi.
Þetta er ekki ekki ekki
ekki birtandi.
Húnvetningurinn Guðmundur
Guömundsson hefur haft sitt aö
segja um ástamálin og kveöiö
Prettum siegiö mjúklegt mál
manns oft beygir hjarta.
Þó aö meyjar tryggö sé tái
tjáir ei aö kvarta.
Aöur bar mér auönaö þýö
ástrikari daga.
Þaö sem var á þinni tfö,
þaö er farin saga.
Sonardóttir Bólu-Hjálmars,
Sigriöur Hjálmarsdóttir, fékk
þær fréttir hjá syni slnum aö
hann væri búinn aö kvænast
Henni brá nokkuð viö og kvaö
Hann þar slapp, viö frelsi fri,
fannst þaö happ til muna.
Þaö var kapp aö komast i
kaöais hnappeiduna.
Svona til gamans, núna á
þorranum, væri vel til fundiö aö
hagyröingar sendu botna viö
þennan vtsuhelming:
Goö á stalli, gulii skreytt,
gnæfir bak viö tjöldin.