Þjóðviljinn - 29.07.1979, Blaðsíða 8

8 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 29. júíl X979.
Kona sem var drepin í
Al-Karamah.
Abdul Ghaffar/ 14ára.
Skæruliði eltir flugvél
S' oud Khalil/ 10 ára.
Silja Aðalsteinsdóttir:
heiminum
Teikningar barna íflóttamannabúðum Palestínuaraba
Það er merkilegt hvað enda til upphafs. Eftir
maður er fljótur að venja fyrstu síðurnar kemur það
sig á að lesa bækur frá alveg af sjálfu sér. Bókin
sem þannig er gerð og hér
skal sagt lítillega frá heit-
ir Á stríðstímum. Börn
bera vitni, og er saf n teikn-
inga eftir börn Palestínu-
araba í Bakaa' flótta-
mannabúðunum í
Jórdaníu. Börnin sem
teikna eru á aldrinum 5-14
ára, og gerðu þau teikning-
arnar og ræddu við Mónu
Saudi, útgefanda bókar-
innar, veturinn 1968-
9. Bókin er bæði á ensku og
arabísku og er prentuð í
Líbanon.
Móna Saudi kom til
Bakaa' búðanna rúmu ári
eftir sex daga stríðið, hún
hafði áhuga á að vita
hvernig striðshrjáð börn
tjáðu sig í myndum. Og
eins og sjá má á mynd-
unum sem birtast með
þessari frásögn, er hvunn-
dagur barnanna í flótta-
mannabúðunum harla
óhugnanlegur. Veruleiki
stríðsins sést á svo til
hverri einustu mynd. Flug-
vélar, hermenn, skæru-
liðar og sprengjur gegna
þar sama hlutverki og
gluggablóm, lækir, f jöll og
sveitabæir hjá okkar
börnum. Enda þarf ekki
mikið ímyndunarafl til að
hugsa sér hvað þessi börn
eru að gera núna, tíu árum
seinna.
Á milli mynda eru viðtöl
við börnin og frásagnir
þeirra. Nawal Ahmad, 8
ára gömul stúlka, á þetta
Ijóð:
Trén svignuðu undan
ávöxtunum.
Flugvélar óvinanna komu
og vörpuðu sprengjum á
tjaldbúðirnar og trén.
Græn laufin brunnu,
rósirnar
visnuðu, eplin féllu til
jarðar
og dóttir nágrannans lika.
Ne'emeh Salem, 6 ára
stúlka og dóttir fjárhirðis
sem einu sinni bjó í friði
með hjörð sína í Palestínu,
segir frá langvarandi
flótta fjölskyldu sinnar og
hörmungunum sem hún sá
í kringum sig á flótt-
anum. Frásögn hennar
endarsvona: „Enn lögðum
við á flótta og komumst
loks til Bakaa' búð-
anna. Jörðin var eintóm
leðja. Við runnum til og
fætur okkar gróf ust í drull-
una. Fólkið var dap-
urt. Það bar eigur sínar
inn í tjöldin með tárin
streymandi niður and-
litið. Það grétu allir, bæði
ungir og gamlir. Þau grétu
vegna Palestínu. Ég grét
líka. Ég átti dúkku
heima. Ég skildi hana
eftir þar. Ovinirnir eyði-
lögðu heimili okkar og
drápu dúkkuna mína. Hún
var úr plasti og eld-
sprengjurnar bræddu
hana."
Börnin sjá enga framtíð
aðra en verða skæru-
liðar. Samir, 10 ára
drengur segir: „Við eigum
ekki að taka því með þegj-
andi þögninni að landið
okkar sé tekið af
okkur. Allir verða að læra
að berjast með byssum —
konurnar líka. Sumir láta
sér nægja að fá sitt dag-
lega brauð. En ég þarf
meira en brauðog dósamat
frá Hjálparstofnun Sam-
einuðu þjóðanna. Ég gekk
í fyrstu unglingasveit
FATAH um leið og hún var
stofnuð." Og Jaliah, 11
ára stúlka segir: „Þegar
ég verð stór ætla ég að
verða skæruliði. Konur
verða að taka þátt í barátt-
unni, sigurinn næst aldrei
án þeirra."
„ Landlaus maður á enga
hamingjuvon," segir sama
barn. „Okkur líður illa f
búðunum. Það er eins og
við höf um verið gerð útlæg
úr heiminum."