Þjóðviljinn - 23.12.1979, Blaðsíða 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 23. desember 1979.
Leikfélag Akureyrar
á norrœnni
leikhúsviku í Svíþjóð
Þórunn Siguröardóttir skrifar
I upphafi þessa mán-
aðar, nánar tiltekið 3.-
8. desember var haldin
norræn leikhúsvika í öre-
bro í Svíþjóð. Þar voru
samankomnir leikarar,
leikstjórar, tæknimenn og
yfirleitt allir þeir sem hafa
með leikiist að gera, meira
að segja pólttíkusar sem
úthluta fé til menningar-
starfsemi af þessu tagi.
Allt þetta fólk átti það
sameiginlegt, auk þess að
tilheyra hinum sam-
norræna menningarheimi,
að starfa við eða í tengsl-
um við landshlutaleikhús á
Norðurlöndum. Lands-
hlutaleikhús eru atvinnu-
leikhús utan höfuðborga,
eins konar héraðsleikhús.
Hér á landi er eitt leikhús
sem fellur undir þessa
skilgreiningu, en það er
Leikfélag Akureyrar og
var þvi boðið að taka þátt í
leikhúsvikunni
Til örebro, eða Eyrarbakka
eins og við kölluðum staðinn hélt
L.A. með sýningu sina „Fyrsta
öngstræti til hægri” eftir örn
Bjarnason og kostaði Nordiska
teaterkommittén (norræna leik-
listarnefndin) ferðina að öllu
leyti. Var þetta jafnframt i fyrsta
sinn sem L.A. fer utan með sýn-
ingu og gafst þvi tækifæri til að
fylgjast með og taka þátt i nám-
skeiöum, ráðstefnuhaldi og um-
ræðum um málefni landshluta-
leikhúsa á Noröurlöndum, auk
þess sem fjölda margar sýningar
frá öllum Norðurlöndunum voru
sýndar. I hópnum héðan voru alls
19 manns, þar með talinn leikhús-
stjóri, framkvæmdastjóri og full-
trúi frá bæjarstjórn Akureyrar,
en sem fyrr segir var óskað eftir
þvi aö þeir aðilar opinberir sem
veita fé til menningarmála ættu
þarna fulltrúa, sem tækju siðan
þátt i umræöum um ýmis fram-
kvæmda- og fjárhagsmál
leikhúsanna.
A þessari leikhúsviku voru
stórir hópar frá ýmsum lands-
hlutaleikhúsum á Noröurlöndum
og fleiri en einn frá nokkrum
landanna. Aögöngumiöar að öll-
um leiksýningum voru ókeypis og
veitti bæjarstjórn Örebro ýmsa
fyrirgreiðslu i sambandi við
þessa leikhúsviku.
Komið til Orebro
Ferðin út gekk með ágætum, ef
frá er skilið að leikmyndin fékk
ekki far með sömu flugvél og við
frá Kaupmannahöfn til
Stokkhólms, en kom með sér-
stakri fraktvél. Frá Stokkhólmi
var svo ekið til örebro i rútu, en
þaö var nær 3ja tima ferðalag.
Sváfu flestir i ferðinni i rútunni,
en aðrir minna. Það var þvi vel
þegið að komast inn á ételið i
örebro eftir langt og strangt
feröalag, en næsta dag var
leikhúsvikan sett. Islendingarnir
voru boönir sérstaklega velkomn-
ir og flutti Oddur Björnsson
leikhússtjóri ávarp við setn-
inguna. Megnið af ráðstefnuhald-
inu og hluti leiksýninganna fór
fram í risastóru, nýju leikhúsi
sem nefnt er eftir bekktum rithöf-
undi sem bjó i Örebro, Hjalmar
Bergman. Fyrsta sýningin sem
við sáum var þó ekki norræn
heldur amerisk en Statsteatern i
Stokkhólmi hafði fengið ameriska
sýningu i heimsókn og kom
leikhópurinn til örebro i tilefni
leikhúsvikunnar og lék eina
sýningu. Leikritið heitir
„Streamers”, ameriskt verð-
launaleikrit eftir David Rabe.
Leikritið segir frá herbúðallfi
bandariskra hermanna og var að
ýmsu leyti athyglisvert. Það
vakti þó kannski enn meiri at-
hygli að sjá hvernig bandarikja-
menn leika, þvi Evrópubúum
gefst ekki svo oft kostur á að sjá
bandariska leiklist. Leikurinn var
ákaflega sterkur og stundum um
of, fannst mér. Og áreiðanlega
hefur mörgum skandinavanum
fundist, það, þvi oft finnst manni
norræn leiklist einkennast af
nokkurri sparsemi i leiktúlkun.
Þarna voru menn ósmeykir við að
voga öllu, jafnvel meiru en þeir
áttu inni fyrir. Það er nefnilega
með tilfinningabanka leikara eins
og aðrar bankastofnanir, að það
er betra aö eiga inni fyrir þvi sem
látið er út, ef allt á ekki að fara á
hausinn. En örlæti og kjarkur eru
lika miklar dyggðir i leikhúsi og
þá getur maður fyrirgefið þótt
einstaka sinnum sé farið yfir inni-
stæðumörkin.
Leiksýningar
frá Noregi,
Finnlandi
og Svíþjóð
Ekki tókst okkur aö sjá nema
nokkrar af þeim sýningum sem
þarna var boðiö upp á, m.a.
vegna anna við eigin sýningu, en
ég ætla þó að fara fáum orðum
um það sem ég sá.
Frá Noregi kom „Teatret
Vart” og lék „Der storbSra bryt”
eftir Edvard Hoem, mikið
nitjándu aldar drama. Leikstill
norðmannanna var stór i sniðum
en á allt annan hátt en
amerikananna. Hér var ekki svo
mikiö Iagt upp úr tilfinninga „út-
látum” heldur sterkum mynd-
rænum uppstillingum, enda mun
leikstjórinn menntaður
kvikmyndaleikstjóri. Oft var
einsog staðsetningar og mynd-
bygging tækju alla eðlilega lógik
úr leiknum og undarlegt sam-
bland af gamaldags nátúralistma
og nútima einfaldleika einkenndu
stil uppsetningarinnar. Allt um
það var forvitnilegt að sjá þessa
sýningu, þótt tungumálið væri
mállýska af þeirri gerðinni sem
enginn virtist skilja utan heima-
hafnar.
Finnarnir buðu upp á þrjár sýn-
ingar, tvær frá Wasa leikhús-
inu og eina frá Kajaanin,
sem leikin var á finnsku. Var látiö
vel af Kajaanin-flokknum, en
Wasa leikhúsið olli nokkrum
vonbrigðum. Aðalsýning þeirra
var á leikritinu „Skriken” eftir
Pedro Vianna og fjallar um Chile.
Hún þótti þunglamaleg og stirð-
lega leikin, en Wasamenn bættu
þyngslin i „Skriken” heldur betur
upp með bráöskemmtilegu söng-
prógrammi, sem flutt var i
kjallara Hjalmar Bergmans
Beöið á Kastrup. Þráinn,
Guöbjörg, Sigurveig, Eiisa-
bet, Þórunn og Gestur.
Þráinn og Theödór aö setja
ieikmyndina saman.
Myndirnar á siöunni tóku
þau Gestur, EHsabet og
Bjarni.
Hiuti Isienska hópsins meö
leikurum og áhöfn Arena
Teaterbáten. Fremstir tii
hægri eru Per leikhússtjóri
bátsins og Oddur leikhús-
stjóri L.A.