Þjóðviljinn - 07.10.1980, Blaðsíða 15

Þriöjudagur 7. október 1980 ÞJÓDVILJINN — StÐA 15
Hringið í síma 81333 kl. 9-5 a/la virka
daga, eða skrifið Þjóðviljanum,
Síðumúla 6.
lesendum
Verkamerai, standið
Kona hafnarverkamanns hefur
orðiö:
— Ég sá þaö i blööunum um
daginn aö nú eigi aö láta Haf-
skip — meö öörum oröum
Gáma-Albert — hafa alla aö-
stööu hér i Reykjavikurhöfn. Nú
á aö hrekja óskabarn þjóöar-
innar, sem einu sinni hét svo —
þar á ég viö Eimskip — inn i
Ráöamenn útvarpsins hafa nú
tekiö sig til og lagt miödegis-
söguna niöur. Þetta er furöuleg
ráöstöfun, sérstaklega þegar
haft er i huga aö i hlustenda-
könnun sem þessir sömu menn
efndu til á sínum tima kom i ljós
að mjög margir hlusta á miö-
degissöguna.
Þessir hlustendur eru einkum
sjúklingar, aldraöir og fólk sem
er heima aö deginum, t.d. hús-
mæöur. Mér er kunnugt um
mjög marga sem vilja heldur
hlusta á góöa sögu en einhverja
tónlistarþætti. Tónlistin er auö-
vitaö góöra gjalda verö, en þaö
er alvarlegt mál ef talaö orð á
sifellt að vera á úndanhaldi.
Léttir tónlistarþættir i mið-
Sundahöfn.
Albert Guömundsson er hinn
elskulegi málsvari gamla fólks-
ins. Er hann máske að hugsa
um alla þá fjölmörgu fullorbnu
verkamenn sem hafa unniö við
Eimskip til fjölda ára og vilja
alls ekki fara inn í Sundahöfn?
Og hver láir þeim þaö? Enginn
maður meö snefil af þvi sem
degisútvarpinu eru áreiðanlega
vel til þess fallnir aö ýta undir
vinnu hjá fólki. En þaö er vist
alveg nógu erfitt aö standa i
bónusvinnu viö færiband þótt
ekki sé verið aö kalla fram
aukin afköst meb hrööum takti
úr útvarpinu. Þeir einu sem
græöa á sliku útvarpsefni eru
atvinnurekendur.
Ég veit aö ég er ekki ein um
að krefjast þess aö þessi
ákvöröun þeirra útvarpsmanna
veröi endurskoðuö og miödegis-
sagan sett aftur inn á dag-
skrána. Þaö væri i samræmi viö
vilja mjög stórs hlustendahóps,
einsog greinilega kom fram i
þeirri könnun sem ég minntist á
i upphafi. Reiöur hlustandi
saman!
kallaö er mannúö, en hana á Al-
bert Guðmundsson ekki til, þótt
hann léti mikið af þeim kostum
sinum fyrir forsetakosning-
arnar.
Þaö má vel vera aö hann komi
á elliheimili og aðrar slikar
stofnanir og kjassi gamla fólkið
og gefi þvi einhvern aur. Þaö er
nefnilega auövelt aö hafa áhrif á
fólk sem er komið út úr heim-
inum á margan hátt, og þar á
hann þó vis atkvæöi er kosn-
ingar fara fram. Ég hef nefni-
lega unniö á slikum stofnunum
til fjölda ára hér áöur fyrr og
þar væri hægt af mörgu aö
segja, en nóg um þaö aö sinni.
Þvi var ekki Gáma-Albert lát-
inn fara inn i Sundahöfn? Þab
var af þvi aö hans umhyggja
nær ekki til þeirra gömlu verka-
mannasemþar vin:na;, Og þeir
eru svo ósamstæðir aö þeir láta
Djóöa sér hvaö sem er, jafnvel
þaö aö fá ekki að drekka siö-
degiskaffiö sitt á sama tima og
annaö fólk á vinnustööum. Þeir
mótmæla engu og skriöa mar-
flatir fyrir ihaldinu margir
hverjir, þvi miður, og þvi er
þeirra kjörum komiö sem nú er
komið. Það er þeim sjálfum aö
kenna, og þaö er sárast af þvi
öllu.
Mótmæliö nú aö fara alfarið
inn i Sundahöfn! Standiö nú einu
sinni saman, verkamenn!
Miðdegissagan
má ekki hverfa!
Sagan af Þettamáekki
Þegar Barniö var tólf
mánaða hafði það lært
margt. Það kallaði móður
sína „ma-ma" og það gat
sagt „kis-kis" við köttinn.
Það vissi hvað „heitt"
var og „brenna sig", því
einu sinni tók það á
heitum potti, og siðan
gleymdi það ekki sárs-
aukanum í stóru-
blöðrunni sem kom á
aumingja litla puttann.
Það vissi hvar Ijósið var,
og glugginn, og spegill-
inn.
Það var um þetta leyti
sem það heyrði langt,
skrýtið orð aftur oq aftur
á hverjum degi. Orðið
var „ÞETTAMÁEKKI".
Barnið velti því fyrir sér
hvað „þettamáekki"
væri. Þessi skrýtni hlutur
var i öllum skúffum. Það
vissi Barnið, þvi í hvert
skipti sem það boraði
litlu lúkunni ofan í ein-
hverja skúffuna var sagt
„þettamáekki".
Það var líka í sauma-
vélinni, þvi um leið og
Barnið setti hjólið af stað
tók mamma höndina í
burt og sagði: „Þetta-
máekki". Stundum var
það í hárri krukku sem
stóð á kringlótta borðinu í
stofunni. Allir inni hróp-
uðu „þettamáekki" ef
Barnið teygði sig upp á
borðbrúnina og ætlaði að
ná í krukkuna.
( einu horninu í stof unni
var glerker með vatni i og
þar í voru þrír litlir gull-
fiskar. Barninu þótti
mjög gaman að klifra
upp á stól og horfa á litlu
gullfiskana synda í ker-
inu sinu. En i hvert skipti
sem það dýfði fingrinum
niður í vatnið til að snerta
þessi fallegu dýr sagði
einhver: „Þettamáekki".
Svona gekk þetta til
þangað til Barnið varð
tveggja ára. Það heyrði
ekkert orð eins oft og
langa skrýtna orðið
„þettamáekki". Einu
sinni var Barnið aleitt hjá
gullfiskakerinu. Mamma
var önnum kafin og tók
ekkert eftir því hvað
Barnið var að gera. Nú
var tækifærið komið.
Barnið klif raði upp á stól-
inn og teygði sig í áttina
að kerinu, til að ná i gull-
fiskana. Enþaðteygði sig
of langt og datt á gólfið
og felldi um leið fiska-
kerið. Barnið varð renn-
btautt af vatninu, sem
helltist yfir það.
Barnið var tekið upp,
kysst og skammað. Það
var hrætt, en ómeitt.
Barnið hafði lært sína
lexíu. Það var best að
halda sig frá þeim
stöðum sem „ÞETTA-
MAEKKI"héltsigá.
barnahorniðJ
F ólgið
Sjónvarpló sýnir i kvöld
heimildarmynd um Mexico.
Þar hefur sem kunnugt er
fundist olia i miklurn mæli, og
er taliö aö um sé aö ræöa oliu-
foröa, sem sé tvöfalt meiri en
þaö sem Saudi-Arabar ciga,
sem er þó ekkert smáræöi.
Máliö snýst auövitað fyrst
og fremst um það, hvort
Mexikönum tekst að hagnýta
fé
mmmmmmmmmm^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
4 b Sjónvarp
Ty kl. 22.00
sér þessar auðlindir i friði
fyrir oliuþyrstum yfirgangs-
seggjum, sem búa norðan
landamæranna og eru frægir
fyrir allt annaö en tillitssemi
og velvild i garð nágranna
sinna i suðri. —ih
Flökkukindur á
Flateyjardal
*Útvarp
kl. 11,00
—Þetta er feröasaga meö
þjóölegu ivafi, — sagði Guö-
rún Guövaröardóttir, þcgar
viö spuröuin hana um sögu-
kafla sem hún les I þætti
Ágústu Björnsdóttur, „Aöur
fyrr á árunum” I morgunút-
varpinu I dag.
— Flateyjardalur liggur
eiginlega beint upp af Flatey á
Skjálfanda. Þar voru áöur 5
eða 6 jarðir, en nú eru þær
löngu komnar i eyði — mig
minnir aö siöustu ábúendurnir
hafi fariö þaðan 1952. Þarna er
þvi ekkert mannlif núna nema
á sumrin; þá kemur fólk til að
halda viö húsunum sinum og
dveljast þarna yfir sumartim-
ann. Ég var þarna á ferð i júli
1978, og ferðasagan var
skrifuö eftir þaö.
Guörún: Skrifa bara fyrir
sjálfa mig.
Guörún sagði að sagan væri
mun lengri en sá kafli sem hún
ætlaði aö lesa i útvarpiö, en
hún hefði aldrei birst á prenti.
— Ég skrifa þetta bara fyrir
sjálfa mig, — sagði Guörún.
Paradís
Gunnar Stefánsson hóf i
gær lestur nýrrar fram-
haldssögu fyrir börn og ung-
linga, I eigin þýöingu. Heitir
hún Paradis, og er eftir Bo
Carpelan. Sagan vcröur lesin
þrisvar i viku og er niu
lestrar alls.
— Þetta er framhald af
sögunni Boginn eftir sama
höfund, sem ég þýddi og las i
fyrra, sagði Gunnar. — Bo
Carpelan er sænskumælandi
Finni, og þekktastur sem
ljóöskáld. Hann fékk
Noröurlandaverölaunin 1977
fyrir ljóðabók. Þessar tvær
sögur fjalla um samskipti
drengsins Jóhanns viö annan
dreng, sem er andlega
þroskaheftur. Fyrri bókin
gerðist i skerjagaröinum vib
Helsinki, en i þeirri seinni
eru drengirnir komnir til
borgarinnar.
Aðalefniö i bókinni er sam-
skipti drengjanna. Sá
þroskahefti á i erfiöleikum
meb aö aðlagast borgar-
lifinu, þaö verða ýmsir
árekstrar. Jóhann sem er
sögumaður i bókinni, á
einnig i ýmsum vandræðum,
sem viö kynnumst i leiðinni.
Hann er á gelgjuskeiði, og
sagan er i og meö þroska-
sagahans. —ih
Bo Carpelan, höfundur ung-
lingasögunnar Paradis.
Æjk. Útvarp
W? kl. 17.20