Þjóðviljinn - 10.01.1981, Qupperneq 17

16 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 10. — 11. janúar 1981.
Helgin 10. — 11. janúar 1981. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 17
Eirikur ólafsson á Brúnum.
Eins og kunnugt er finnast
allmargar hliöstæöur á lífshlaupi
þeirra Steinars bónda í
Paradísarheimt og Eiríks Ólafssonar
á Brúnum.
En þaö er líka margt ólfkt meö
þessum löndum okkar tveim.
261
HJER ER ÖNNUR
LÍTIL FERÐA SAGA
EIRlKS ÖLAFSSONAR
ER VAR A BRÚNUM 1 RANGARVALLASYSLU,
NU 1 AMERIKU, UTAH 1 SPANISHFORK,
AJRIÐ 1881—82
BÓKINN SEGIK FRÁ. UM FERÐINA FRA ÍSLANDI TIL
UTAH f AMERfKU, OG UM ÝMISLEGT ER HANN
SÁ OG HEYRÐI Á ÞEIRRI LEIÐ, OG UM
MART VERALDLEGT HJÁ MORMÓNUM
OG ÞEIRRA TRÚARBRÖGÐ.
PRENTAD Á MINN EIGINN KOSTN'AD 1 KAUP.UANNAIIÖFN,
f PRENTSMIÐJ U S. L. MÖLLERS.
1882.
Við skoðun kvikmynd-
anna um Paradísarheimt
fer ekki hjá því að hugur-
inn leiti til þess manns,
sem átti um margt svipuð
örlög og Steinar bóndi: sá
var Eiríkur á Brúnum, sá
sem vildi gefa krónprinsi
hest á þjóðhátíðarárinu
1874, fór í lystireisu til
Kaupmannahafnar 1876 og
sótti þá kóngafólk heim,
faðmaði mormónaguð -
spjallið, f luttist til Utah og
kom heim aftur að boða
rétta trú.
Litil ferðasaga, sem Eirikur á
Brúnum skrifaði um Kaup-
mannahafnarreisu sina og gaf út
1879 hefur löngum þótt hin merk-
asta, einkum vegna þess aö þar
eru undur og stórmerki heimsins
skoöuö meö augum opinhuga og
barnslega einlægs sveitamanns.
Þegar Eirikur fór þá ferö var
Tveggja manna
alkort
Frægasti kafli feröasögunnar
(og var ekki haföur meö i frumút
gáfu feröasögunnar af velsæmis-
ástæöum) er „um kvennabúrin i
Kaupmannahöfn”. Enginn sem
minnist á Eirik á Brúnum getur
stillt sig um að tilfæra part úr
þeirri lýsingu, en hér er upphafiö:
,,Á kvöldin, þegar gott er
verður, standa stúlkurnar úti við
dyrnar, glaöar og kátar og vel
búnar, og gefa þeim auga, sem
um götuna ganga, og ef þær sjá
einhvern ganga þar um, sem
þeim geöjast aö, kalla þær til
hans og segja: „Komdu hér inn,
minn kæri, þú skalt hafa þaö
gott.” Og sumar gjöra sér litiö
fyrir og ganga út á götuna eg taka
meö þægilegheitum i handlegginn
á honum, og ef hann þá slitur sig
af þeim, sem oft kemur fyrir,
senda þær honum nokkur bleyði-
yröi á bak aftur. Svo kemur annar
„Nú kémur aftur til sögunnar,
þar sem ég er staddur i Kaupin-
höfn og búinn að vera þar i 6
vikur, dampskipið komiö frá
Islandi og ætlaöi aftur aö viku lið-
inni og ég þá með því til Islands
aftur, og langaði mig nú aö heilsa
upp á prinsinn, áður en ég stigi
um borð, þvi ekkert vissi hann, að
ég var þar, þó ég væri búinn aö
sjá hann þrisvar sinnum, og
hugsaði ég, aö honum mundi mis-
lika, að ég fyndi hann ekki, ef
hann frétti, aö ég heföi veriö i
Höfn, svo áö ég dirföist aö senda
honum nokkrar linur.”
Hjá kónginum
Og viti menn: daginn eftir
kemur sendimaöur frá Valdimar
prins og kveður bónda á hans
fund i Amaliuborg. Degi siðar
kemur svo boð til Eiriks um aö
koma út á Bernstorff og fer hann
þangaö i fylgd meö Gisla Brynj
úlfssyni. Konungur tekur bónda
„ástúölega vel” og kynnir hann
Valdimar, og þótti honum og kon-
ungi þetta vera fáséö og fallegt og
brostu aö, er ég var aö ljúka koff-
ortinu upp á hallargólfinu, en i
staöinn fyrir lykil gaf ég prinsin-
um forskrift til aö geta lokiö þvi
upp og læst.
Kvöddum viö svo konung og allt
þaö litilláta og þægilega fólk”.
Tók mormónatrú
En þar meö er saga Eiriks rétt
að byrja. Eftir lystireisuna er
sem einhver ókyrrö sé hlaupin i
hann. Hann tekur sig upp og
flytur að Ártúnum i Mosfellssveit
1879. Ari siöar hefur hann komist
i kynni við Mormónatrúboöa og
eftir aö hafa skoðað þeirra boð-
skap og boriö saman viö sina
Bibliu lætur hann skirast og
heldur vestur til Utah 1881. Fjöl-
skyldan er honum samferöa, en
kemur ekki á eftir eins og hyski
Steinars bónda. Eitt atvik fróö-
legt, tengt brottförinni, á sér hlið-
stæðu viö Paradisarheimt: varö
og sértrúarmanni ber, að sálar-
heill sinni sé háski búinn: „Ef ég
sinni ekki þessum lærdómi
(mórmonskunnar) eöa trúarboö-
an, ef hún er sú sannasta og rétt-
asta, þá gæti skeö að ég færi illa
og iörist eftir þaö um alla eilifö og
veröi sá nagandi ormur sem
aldrei deyr”. Þaö er óþarft aö
taka þaö fram aö svona getur
Steinar bóndi i Paradisarheimt
ekki aö oröi kveöið.
Eirikur eignast nú þá sjálfum-
glööu vissu sem einkennir
nýfrelsaöa menn. Hann spyr: Af
hverju eiga mormónar hægt með
aö gera alla orölausa? og svarar:
„Af þvi mórmónar standa á
bjargi en hinir á sandi”.Og hann
er i sigurvimu sinni viss um sér-
staka vernd drottins: „þaö er
merkilegt”, segir hann, „aö i
öngvu dagblaöi stendur, aö
mormónar hafi veriö þar á sem
dampskip hafa farist og ekki
heldur I járnbrautaslysum, sem
eru i fjarska mikil”.
aö i Spanish Fork og segir aö þar
um slóöir séu þá 74 tslendingar og
hafi meira en 30 komiö sama ár
og hann. Honum likar þar mæta-
vel, og er, þegar allt kemur til
alls, ekki sist hrifinn af verkleg-
um framkvæmdum við járn-
brautir og „ullarmaskinarii”.
Nema hvaö: hann er ekki búinn
að vera nema einn vetur i fyrir-
heitna landinu þegar hann er
kvaddur til trúboös á íslandi, og
snýr aftur heim um Kaupmanna-
höfn 1882, með „Aöra litla feröa-
sögu” i farteski sinu.
Þær viötökur sem Eirikur á
Brúnum fékk þegar hann
hingaö kom fyrir hundraö árum
að boða rétta trú eru ekki glæsi-
legur vitnisburöur um islenskt
umburöarlyndi. Pétur biskup
haföi náö i prófarkir af bókinni
frá Höfn og mæltist til þess viö
Theódór Jónssson bæjarfógeta aö
Eirikur yröi tekinn fastur og
bækurnargeröar upptækar vegna
trúarvillu þegar hann til bæjarins
kæmi. Eirikur skaut yfirvaldinu
hinsvegar ref fyrir rass meö þvi
meö Esjunni, og er ég kom inn i
Melahverfi, sögöu bændur þar, aö
prestur heföi aövaraö fólkiö viö
kirkjuna (sumir sögöu af stóln-
um), aö ef Eirikur frá Brúnum
yröi hér á ferö, þá forbannaöi
hann bændum að lofa mér aö
vera, bannaöi aö kalla á mig inn I
húsin og bauö aö tala sem minnst
viö mig. Sums staöar, sem ég
kom, var mér boöiö aö biöa eftir
kaffi, en ekki boöiö inn. Svo kom
kaffiö út, og saup ég þaö stand-
andi viö veggina eöa settist á kál-
garöinn. Ég varð aö skilja bolla-
parið eftir á bæjarkampinum eöa
viö bæjardyraþröskuldinn, þvi
eneinn maður sást úti, ég gat ekki
þakkaö fyrir eða kvatt fólkiö þvi
þaö hlýddi prestsins skipun. Ég
hélt svo áfram meö bæjarrööinni.
Svo fór aö kvölda og dimma, og
ég fór að biöja menn um nætur-
gistingu, og var þaö afsvar, þvi
prestur heföi bannaö það. Svo
kom nótt og dimma, og var þá
komið slökkva stórveöur, og hitti
ég þá einn bæ, og baröi ég á dyr;
húsbóndinn kom út og spurði,
mormónakirkjuna er þaö, aö hún
stundar aö hans dómi einskonar
frimúrarapukur: þeir hafa „ein-
hverja messugjörö eöa dýrkun i
húsi sem er aftur af kirkjunni” og
„þar máttu engir inn koma nema
valdir menn af þeim æðstu og
allra best trúuðu og var enginn
Islendingur i þvi hæfi að koma
þar inn nema Þórður Diöriks-
son”. Þessi tviskipting sannleik-
ans finnst Eiriki iskyggileg.
Hann er og i vaxandi mæli
óánægöur meö fjölkvæniskenn-
inguna og svo þann sjálfbirgings-
skap mormóna sem hann sjálfur
haföi ekki fariö varhluta af. En þó
tekur steininn úr, þegar hann les
um þá opinberun Brighams
Young, aö mormónar skuli trúa á
Adam sem guö. Eirikur er afar
hneykslaöur á þessu og á viö
þetta viöræöur viö islenskan
mormónabiskup, Magnús
Bjarnason:
„Ég sagöi: trúir þú þessu öllu,
Magnús?
Hann svarar nokkuð alvarleg-
ur: Þvi ætli maöur trúi ekki nýj-
HVER VAR EIRÍKUR Á BRÚNUM?
hann kominn á sextugsaldur, en
fæddur var hann 1823. Dampskip-
iö sem hann fór á kom viö i Fær-
eyjum og Skotlandi, setti þar i
land hesta sem Eirikur haföi haft
miklar áhyggjur af á leiöinni, og
hélt siðan áfram til Kaupmanna-
hafnar, en þar bjuggu þá álika
margir menn og á Islandi öllu nú.
En er þó satt
Allt frá þvi að Eirikur sér
vinnubrögö viö höfnina i Granton
i Skotlandi hefur hann mjög hug-
ann viö þau stórfengleg
maskinari sem fyrir augu hans
ber, eöa eins og hann segir um
dælubúnað hafnarinnar, „Svona
skal nærri þvi'allt gjöra sig sjálft
meö merkilegasta útbúnaði”.
Hann hefur á feröum sinum fyrr
og siöar hugann mjög viö
dásemdir verklegra fram-
kvæmda og undur tækninnar eins
og „fréttafleyginn” eins og hann
kallar ritsimann og reynir aö
skilja meö sinu hyggjuviti. En
eins er vist, aö hann gefist upp
fyrir undrum veraldar og segi,
eins og þegar hann hefur lýst gas-
lýsingunni i Kaupmannahöfi. .
„Þetta þykir sumum og er ótrú-
legt, en er þó satt og merkilegt.”
Eirikur á Brúnum mætti vera
mörgum nútima-islendingi fyrir-
mynd i þvi, aö hann er þrældug-
legur viö aösvala forvitni sinni og
heimsækir m.a. allar mögulegar
leiksýningar og söfn. Af bernsku
sakleysi hans spretta svo undar-
lega skemmtilegar lýsingar á þvi
sem fyrir augu ber, hvort þaö eru
afguöir úr Afriku, „Þorvaldsens
fallega smiðahús”, beinagrindur
af filum, lifandi apakettir, sirkus
eöa Konunglega leikhúsið.
maður beinlinis til stúlknanna aö
dyrunum og þar inn og kaupir þar
kaffi eöa te og öl (þetta er allt til
sölu i þessum húsum og
yfirmaöur, sem tekur á móti pen-
ingunum fyrir allt, sem keypt er
þar inni). Svo segir hann viö yfir-
manninn: „Mig langar aö spila
tveggja manna alkort.” Þá er
svariö: „Velkomiö, en þaö kostar
eina krónu og máttu fá hverja þú
vilt af stúlkunum aö spila viö.”
Og eftir aö hann hefur valið sér
einhverja brosleita, bliöa og
skemmtilega stúlku, fara þau úr
þeim sal og hún á undan, þartil
þau koma i fallegt kamers og er
þar uppbúið rúm og ljós á boröi,
og enginn umgangur eöa skark-
ali, og er ekki meira um þaö sam-
sæti.”
Honum mundi
mislika
Þaö er óþarft að hafa mörg orð
um þaö hér, hve óralöng leið
liggur frá Eiriki á Brúnum til
Steinars bónda I Paradisarheimt,
og skiptir þá meira máli persónu-
gerðin en ákveöin atvik og uppá-
komur sem báöir þessir landar
okkar reyndu. Einnig þeim er
breytt i þágu skáldsögunnar.
Steinar gaf konungi hest á Þing-
völlum og var boðinn til Dan-
merkur. Eirikur vildi gefa Valdi-
mar prins hest, sem haföi valist
undir kóngsson i Geysisferö, en
niöurstaöan varö sú, aö hann
seldi hestinnn fyrir 60 dali.
Eirikur fór i lystireisuna upp á
eigin spýtur. En svo heimsækir
Brúnabóndi kóngafólk, og á þaö
þennan indæla aödraganda:
fyrir þrem sonum sinum „nefni-
lega Grikkjakonungi, krónprins-
inum (siöar Friörik áttunda) og
Valdimar,” einnig eru þar fyrir
Grikkjadrottning, konungsdóttir
úr Sviariki og fleira fólk, en
Kristján niundi var reyndar kall-
aöur tengdafaöir Evrópu. Snæöa
þeir Gisli dögurö og siöan fær
Eirikur aö hitta aftur hestinn sinn
rauða..
„Að endingu gaf konungur
mér 100 krónur (þar var Eirikur
heppinn þvi aö jafnmikiö kostaði
dvöl hans i höfuðstaönum) og
mynd af sér og sömuleiöis drottn-
ing hans. Grikkjakonungur og
drottning hans gáfu mér sin
skiliri og Valdimar...Gaf ég þvi
svo öllu myndir af mér aftur, sem
það tók viö meö ljúflyndi og baö
mig aö skrifa nafn mitt á þær þar
sem ég gjöröi.” Þaö kemur oftar
fyrir aö Eiriki finnst hann í engu
minni maöur en kóngafólkiö,
enda lýkurLItilli feröasögu á þvi,
aö hann rekur ættir sinar til
Haraldar konungs hilditannar
Danmerkurkonungs).
Þessu næst kemur sagan af
koffortinu, sem Eirikur hafði
meöferöis, og er einnig notuð i
Paradisarheimt. Þar segir:
„Þaö var meö trélæsingu og
voru 15 handtök aö ljúka þvi upp,
og gat enginn tilsagnarlaust kom-
izt i þaö, og þótti öllum, er sáu
þaö, merkilegt. A lokinu eru 9
tappir, sem á aö færa til og frá,
sumar einu sinni, sumar tvisvar,
eftir tölustöfum, sem eru á hverri
töpp og byrjað á 5, en endaö á 7.
Þaö er eftir Skúla son minn. Lika
var ég meö eftir Svein son minn
stafróf á heilli örk, og þóttu þeir
lika vel gjörðir af ólæröum...
Þetta hvorutveggja gaf ég
ég, segir Eirikur „með stríöi,
handalögmáli og þrengingu
nokkri á sál og likama aö verja
dótturson minn, 14mánaöa gaml-
an, fyrir 10 friskum karlmönnum
úr Reykjavik, er ætluöu aö ráöast
á hana og rifa barnið úr fangi
hennar eftir skipan barnsfööur
hennar, sem þá vildi vera það, en
vildi ekki meöganga hann ný-
fæddan” eins og hann segir frá i
Annari litilli ferðasögu.sem hann -
samdi að mestu i Spanish Fork i
Utah, lét prenta i Kaupmanna-
höfn og haföi með sér þegar hann
vildi boða Islendingum mór-
monsku 1882.
Sæla hins frelsaða
Eirikur segir aö þaö hafi eink-
um verið tveir hlutir „sem
drógu mig til að trúa”. Annars-
vegar bók Þóröar Diörikssonar
„Aövörunar- og sannleiksraust”,
sem hann keypti sér fyrir brenni-
vinsflösku og haföi aldrei betur
keypt; hinsvegar „þaö ósjálfráöa
hatur sem lagt er á mormóna”.
Það sem siöar var nefnt bendir til
þess, aö Eirikur hafi haft eins-
konar þörf til aö liöa pislarvætti
fyrir sina trú, og hafi svo veriö
varð honum að þeirri ósk svo sem
siöar veröur rakiö.
Hvað um þaö: hann má heyra
spott og háðsglósur, og sjálfur
biskup landsins tekur á beinið
þennan bóndamann, en Eirikur
stendur fast á þeim atriðum. sem
nú eru oröin honum öðru mikil-
vægari: að barnaskirn og ferm-
ingarséu rangar mannasetningar
og aö altarissakramentiö sé mis-
skiliö. Án rétts skilnings á þess-
um greinum, finnst honum, eins
Þessir lærðu
höfðingjar
Sælan yfir þvi aö vera kominn i
rétta hjörð er öörum þræöi bland-
in sérkennilegri kauþskapar-
hýggju: hann ávarpar drottin
þegar hann er aö velta fyrir sér
hvort hann eigi aö skirast og seg-
ir:
Þú veist „aö mig langar til
að fá allar þær blessunir sem þú
hefur lofaö þeim rétttrúuöu svo
að ég sitji þær ekki af mér fyrir
óhlýöni eða skeytingarleysi um
mina sáluhjálp”. Enn blandast
trúskipti Eiríks saman viö gamla
og nýja uppreisn alþýöumannsins
gegn opinberum sannleika hinna
skriftlærðu, gott ef ekki alþýö-
legan menntafjandskap. Honum
finnst ólíklegt aö „þessir læröu
höfðingjar” skilji ummæli Páls
postula um aö guö hafi útvalið
hina fávísu heimsins „svo hinum
vitra gjörðist kinnroöi.” Og
honum þykir gott, aö hann
„óiærður og lítils metinn af
sumum”skuli fyrir opinberaöan
sannleika frá mormónum oröinn
fremri þeim sem hafa lært i þrem
skólum: latinuskólanum, presta-
skólanum og háskólanum i Höfn:
„Hvaö læra þeir i skólunum?
Svar: Þeir læra mörg tungumál,
heimspeki, eðlisfræði og margt
fleira þvi um likt veraldlegt. Er
þaö nokkuö til sáluhjálpar, eöa til
þess aö þeir geti leitt fólkiö á þann
rétta og þrönga veg, sem til lifs-
ins leiðir? Nei.”
Trúboð heim
Eirikur fór svo vestur, og dó
kona hans á leiðinni. Hann settist
að fara af skipi á Seyöisfiröi og
fór noröur og vestur fyrir land á
leið til Reykjavikur. A Stykkis-
hólmi vildi sýslumaöur setja
þennan voðamann i tukthúsiö, en
lét sér nægja aö taka fastar þær
tiu bækur sem Eirikur hafði haft
með sér i land þar. Þegar til
Reykjavikur kom meinaöi fógeti
Eiriki að gista nótt i bænum
(fyrstu nóttina fékk Eirikur að
hflla sér i þrjá tima hjá dauö-
hræddum húsráöanda i Skugga-
hverfinu), og bækurnar vildi yfir-
valdið gera upptækar. Málinu
var skotið til Kaupmannahafnar
og reyndist danskt yfirvald
skárra en islenskt: Eirikur fékk
„konunglega forðningu” um að
hann mætti fara inn i hvert hús á
Islandi sem hann vildi og prédika
hvað hann vildi um trúarbrögö
meö þeirri undantekningu þó að
hann mátti ekki boöa fjölkvæni.
Svona var nú
kristnin þar
Eirikur geröi þá viöreist um
landiö. Sumir bændur og prestar
tóku kurteislega viö honum, m.a.
séra Matthias Jochumsson. Hitt
var þó miklu oftar að honum var
mætt með hrindingum og pústr-
um, formælingum og hótunum
um að „það væri réttast aö skera
úr mér tunguna og stinga úr mér
augum”; á einum staö var sigaö
á hann grimmum hundum:
„Svona var nú kristnin og ná-
unganskærleikurinn þar”, segir
Eirikur. Hér fer á eftir mjög
átakanlegur kafli úr þessari Is-
lensku ferðasögu:”
„Ég fór upp á Kjalarnes og inn
hver maðurinn væri, og sagöi ég
rétt til min, og beiddi ég hann aö
lofa mér aö vera; hann sagöist
ekki mega brjóta prestinn af sér,
þvi hann heföi bannaö viö báöar r
kirkjurnar aö hýsa mig, ef aö ég
yröi á ferö. Ég sagöist ekki geta
haldiö lengra áfram i myrkri og
stórveðri; hann sagði litiö viö þvi.
Ég spuröi hann að, hvort aö ég
mætti ekki liggja hér i útikofum,
hesthúsi eða lambhúsi? Hann
sagði: „Þau lækju öll og öll gólf
forug og blaut, en þaö er ekki
langt til næsta bæjar.” Ég sagði:
„Ég finn ekki bæinn i dimmunni,
og þó ég finni hann, verður mér
úthýst þar lika.” Svo beiddi ég
hann að lofa mér aö standa i
bæjardyrunum á milli huröa i
nótt. Hann amaðist viö þvi og
sagöi það ekki gott pláss. Ég
sagði, aö ég ætlaöi þá að sitja viö
dyrnar hjá honum i nótt; ég vildi
heldur deyja þar heldur en úti á
viöavangi. Þá segir hann:
„Það er vont úr vöndu að ráöa.
Ég hefi ekki úthýst mönnum, þó
það hafi verið bjartara og betra
veður en nú er; ég ætla aö skreppa
inn og tala viö fólkiö.”
Hann var nokkuö lengi inni, þar
til hann kemur og segist ætla aö
áræöa aö lofa mér aö vera, en þó
meö þvi móti, aö ég tali sem allra
minnst.”
Kastaði trúnni
Þessi pislarvottur réttrar trúar
átti samt eftir aö segja skiliö viö
mórmónskuna, það geröist áriö
1889, frá þeim sinnaskiptum segir
hann i ritinu „Sviviröing eyöi-
leggingarinnar” (1891).
Eitt af þvi sem veldur óánægju
þessa ágæta alþýöumanns með
um opinberunum eftir spámann-
inn Brigham Young? Ég segi:
Ekki get ég fengið af mér aö trúa
á hann Adam, vesalinginn þann.
Magnús segir: Þvi kallar þú hann
vesaling? Ég segi: Þegar hann
faldi sig á millum trjánna i aldin-
garöinum Eden þá var hann
hræddur og vesæll þegar aö guö
var aö kalla til hans eftir aö hann
braut eða át af forboöna trénu”.
Eirikur, sem skömmu siðar
hélt til Islands og dó i Reykjavik
áriö 1900, var samt ekki búinn aö
segja skiliö viö trúmálin. Hann
gerir upp sinar sakir: honum
finnst Adamsvillan og fleira vera
mannaboð, og hann hatar „öll
mannaboð sem sett eru inn i guös
helgidóm”. Um mormóna segir
hann: „Ég fór til þeirra af fúsum
vilja og meö sama kjark frá þeim
aftur”. Og hann huggar sig viö
þaö, aö þótt að tólf trúflokkar sem
hann hefur „gefiö gætur aö” i
Ameriku hafi flestir megnað
rétta kenningu meö mannaboð-
um, þá séu tveir svotil hreinir af
þeirri synd: Það eru Jósepitar,
sem er angi af mormónsku og svo
baptistar. Og við lok uppgjörsins
segirEirikur þessi eftirminnilegu
orö um mannsins leit aö sannind-
um:
„Og ef að þessir tveir trúflokk-
ar eru ekki réttir, þá segi ég ekki
fleira”.
Þaö er eins og hver sjái sjálfan
sig.
Árni Bergmann
tók saman

wmamammmmamm
wmmmmmmmmmmmttmmmammmt
—awiMBam—wmm
Mormónar draga farangur sinn á handvögnum á leiö til fyrirheitna landsins á fimmta tug aldarinnar.
Hér á Amaliuborg heimsótti Eirikur Valdimar prins, og einn hans skemmtilegasti dagur i Höfn var
þeg ar hann sá hersýningu sem hófst meö marséringu lffvaröa „meö óskemmtilega stórar og loönar
húfur á höföinu”.
Eirlkur haföi jafnan mikiö yndi af „maskinarlum”, og vestra dáöist hann mjög aö
járnbrautum og vann viö lagningu þeirra; hér mætast þeir sem lögöu meginlands
brautina yfir Amerlku þvera.