Þjóðviljinn - 03.04.1982, Blaðsíða 11

Helgin 3.— 4. april 1982. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 11
|
|_
i
I
Blikkiðjan
Asgaröi 7, Garðabæ
önnumst þakrennusmiði og
uppsetningu — ennfremur
hverskonar blikksmiöi.
Gerum föst verðtilboð
SIMI 53468
Þaö er dæmigerður vetrar-
morgunn, snjóskaflarnir upp á
miðja glugga, vindurinn hvin og
blæs og þyrlar snjónum upp i ið-
andi kóf. Innifyrir eru það börnin
sem hvina og ég sem blæs. Ég er
að baða það yngsta. Sonur minn,
þriggja ára er að slást við vin-
konu sina um leikföngin en stóru
stelpurnar, 7 og 8 ára kyrja fugla-
dansinn af miklum móð. Þegar ég
er búin að sápa hárið á barninu,
hringir siminn. Ég æpi á krakk-
ana að svara, tel enda liklegast að
það sé til þeirra. — „Mamma,
siminn til þin” — æpa þau til baka
þessar sj ómannskonur!
5? áhrif á mig og að lesa mina eigin
dánartilkynningu.
Þess vegna, kæru lánardrottn-
ar: Ef þið fáið ekki af ykkur að
gera mig sjálfa ábyrga fyrir min-
um skuldum, þá megið þið min
eftir augnablik. Ég flýti mér að
skola af stráknum, vef honum inn
i handklæði og hleyp með hann i
fanginu fram i simann. — Abúð-
arfull karlmannsrödd boðar mig
á sinn fund til að gera upp reikn-
ing sem ég skulda. Ég malda i
móinn og þykist ekki eiga vel
heimangengt. Hann tekur litið
mark á svoleiðis fyrirslætti og
rödd þess sem valdið hefur, segist
búast við mér. Ég hugsa ljótt,
enda sé ég ekki hvernig ég á að
komast. En hvað um það, best að
losa sig við þennan fjanda. Ég
legg höfuðið i bleyti og kemst að
þvi að liklega sé þetta, þrátt fyrir
allt, framkvæmanlegt.
— Eftir hádegið þegar stóru
stelpurnareru farnar i skólann og
sá litli sefur, gæti ég skotist með
hin tvösem eftir eru. Fæ einhvern
til að sitja hjá litla kút á meðan.
Áætlunin stenst nokkurn veginn,
ég redda barnapiu og eftir matinn
klæði ég börnin i allar þær hlifð-
arflikur sem ég finn. Siðan brjót-
umst við i gegnum snjóskafla og
byl til fundar við manninn með
valdsmannslegu röddina.
Þegar við komum svo ioks,
klakabrynjuð inn á reykmettaða
skrifstofuna, eru þar tveir karl-
menn um miðjan aidur að af-
greiða þann þriðja, sem er vel við
skál og kyrjar ættjarðarljóð svo
undir tekur og segir svo öðru
hverju „elsku vinur” við mennina
tvo. Þegar þeir sjá okkur i dyrun-
um hleypur annar til og dregur
fram stól handa mér. Krakkarnir
setjast á gólfið og svo biðum við
bara þangað til búið er að af-
greiða „elsku vininn”. Þá snýr
annar þeirra sér til min, stendur
upp og leggur höndina föðurlega á
öxlina á mér og segir: „Jæja,
elskan”. — Ég hrekk við — er
hann lika fullur eða hvaö?
Svo sýnir hann mér reikninginn ■
og klappar mér á öxlina i sifellu.
„Heyrðu hérna,... segðu mér....”
hann litur á börnin, hallar sér nið-
ur að mér og segir svo i lágum
róm: „eh — ertu gift, vinan?”
„Já”, svara ég hvumsa. „Hérna,
geturðu ekki, .... hérna... þegar
maðurinn þinn kemur heim i
kvöld....”
— „Maðurinn minn er úti á
sjó,” segi ég án þess að skilja
hvað það kemur málinu við, enda
er reikningurinn á minu nafni. —
„Nú já, svoleiðis, ja það er nefni-
lega það...” Það kemur fát á
manninn, hann hættir að klappa á
öxlina á mér og fer aö ganga um
gólf. — Svo allt i einu dettur hon-
um eitthvað snjallt i hug og segir:
„Heyrðu vinan, þú ert kannski
sjálf með tékkhefti?” — „Já”,
svara ég. Það lifnar yfir honum.
„Nú, þú skrifar þá kannski bara
tékka fyrir þessu?” — „Já var
það ekki meiningin?” — „Nú, þá
er þetta ekkert mál!” og maður-
inn dansar af kæti og tekur heilt
trommusóló á öxlina á mér á
meðan ég skrifa tékkann. Þetta
er nú aldeilis frábært! Er ekki
konan bara sjálf með tékkhefti!
Ja, þessar sjómannskonur!
Um leið og ég loka dyrunum á
eftir mér gefst ég upp við að
halda niðri i mér hlátrinum og
skelli upp úr svo að bergmálar á
ganginum. Samt veitég að ég ætti
frekar að vera öskureið. Andskot-
ans dónaskapur! Hvaða karlmað-
ur er spurður, hvort hann sé gift-
ur, þegar hann kemur að borga
reikning á sinu eigin nafni? Hvað
þá að hann sé beðinn að tala þá
við konuna sina þegar hún komi
heim úr vinnunni! Hann fengi
ekki einu sinni þetta föðurlega
axlaklapp, nema hann væri blind-
fullur eins og „elskuvinurinn’.
En þaðhlægilega er, að maður-
inn heldur að hann sé svo afskap-
lega kurteis og elskulegur og svo
einstaklega „liberal” við þessa
vesalings aumkunarverðu konu,
með tvö börn i eítirdragi. Ég þori
varla að hugsa þaö til enda, hvað
hann hefði orðið elskulegur ef ég
hefði sagst vera ógift — sem sagt
einstæð móðir! (þið vitið, ein af
þessum fátæku, þreyttu, með
frygðarglampa i öðru auganu og
tár i hinu).
En ég segi nú eins og skáldið
(eða var það kerlingin?): Fyrir-
gef þeim þvi þeir vita ekki hvað
þeir gera. — Enda eins gott min
vegna, þvi að ef ég ætti að reiðast
i hvert skipti sem ég verð fyrir
kurteisi af þessari sortinni, þá
væri ég löngu sprungin úr illsku.
— Kannski er ég lika löngu
sprungin, a.m.k. gæti ég stundum
haldið að ég væri ekki til t.d. þeg-
ar maöurinn minn fær tilkynning-
ar um afborganir af lánum sem
ég hef tekið á minu nafni. Slikt
kemur oft fyrir, og hefur svipuð
vegna senda reikningana til hans
Kung-fu-Jong i Tokyo eöa Karl
van-den-Aach i Jóhannesarborg
eða hvert sem ykkur sýnist —
bara ekki til ónefnds sjómanns á
Isafirði, sem ekki hefur annað til
sakar unnið en að vera giftur und-
irritaöri.
Hagalandi 4,
Mosfellssveit (við Áiafoss)
laugardag og sunnudag kl. 1 — 6.
HELGAFELL

'llSK

Bl
Hlégat&ur
Hér sjáið þið nýjasta útiitið frá
INVITA, Sanne P, úr massifri
eik, lika til úr furu eða mahogni.
Eldaskálinn býður 39 gerðir
INVITA innréttinga i allt húsið.
Bjóðum sérsmiðaðar INVITA
innréttingar með öllum kostum
staðlaðra skápaeininga.
Möguleikarnir eru næstum
óendanlegir. Látið okkur að-
stoða við skipulagningu heimilis-
ins. INVITA hentar alls staðar.
Ljósm.: Leifur
Komiö - sjáiö og
sannfærist
um gæöin frá INVITA
ELDASKALINN
GRENSÁSVEG112, 101 REYKJAVÍK
SÍMI: 91-39520 & 91-39270
Herdfs M- Hubner
skrirar
frá ísafiröi

INVITA
innréttingar
í allt húsið