Þjóðviljinn - 02.10.1982, Síða 17

Helgin 2.-3. október 1982 ÞJÓÐVILJINN — SIDA 17
Rœtt við
Lárus Ými
r
Oskarsson um
kvikmyndina
„Andra dansen”
sem væntanlega
verður
frumsýnd
í febrúar —
og um
kvikmyndir
yfirleitt
þessu fólki. Skriftan var til dæmis
snillingur á sinu sviöi, hefur
reyndar unnið með Bergmann i 15
ár. Af henni lærði ég mjög mikið
einsog reyndar af fleirum. Við
gerð myndarinnar rikti svo góður
andi að við vorum meira að segja
farin að tala um næstu myndina
okkar eins og það væri sjálfsagt
mál.
— Já, hópurinn vildi gjarnan
koma til Islands, en það þykir
mér ekki fýsilegur kostur. Það er
sjálfsagt að islenskir listamenn
sem vinna við alla þætti kvik-
myndagerðarinnar reyni að til-
einka sér verkalýöshyggju þegar
samkeppnisaðiljar eru annars
vegar. Það eru ekki heldur það
mörg verkefni sem bjóðast is-
lenskum kvikmyndagerðar-
mönnum að sé stætt á þvi að
flytja hingað til lands starfshóp
frá útlöndum. Annað mál er með
það að gera kvikmynd i Sviþjóð,
það kemur allavega til greina. En
fyrst er nú að ljúka við þessa
mynd og láta frekari bollaleng-
ingar biða um sinn.
— Það á eftir að hljóðsetja
myndina, klippa og fleira. Gert er
ráð fyrir, að þeirri vinnu verði
lokið um mánaðamótin nóvem-
ber-desember og frumsýning geti
orðið i febrúar. „Andra dansen”,
en það er nafniö á myndinni, gæti
verið tekin upp úr þvi til sýningar
á fslandi. Það eru einhverjar
þreifingar i gangi á milli for-
svarsmanna kvikmyndahúss i
Reykjavik annars vegar og kvik-
myndastofnunarinnar sænsku
hins vegar.
— Auðvitað vonast ég til að
myndin hljóti góða aðsókn. Ég
held lika að það sé nægilega mikið
af húmor og skemmtileghéitum
til að hún geti haldið athygli
áhorfenda. Hitt er svo annað mál,
að við gerð hennar var ekki farið
eftir kassasjónarmiðum, heldur
einungis reynt ab gera góða kvik-
mynd.
— Jú það er mikiö framleitt af
sápuóperum á færibandi með
Höllum og Löddum i Sviþjóð. En
það er ekki sami lágþrýstingur-
inn i kvikmyndavali og i is-
lenskum kvikmyndahúsum.
— Videóbylgjan, jú, en ekki er
hún eins áberandi og skelfingin
hér. Við sláum sænskum við i
þessum efnum miðað við höfða-
tölu einsog i öllu öðru, noti maður
þá viðmiðun.
— Islensk kvikmyndagerð?
Mér finnst almennt svæsið að
hugsa til þess, aö ekki skuli vera
hægt að gera mynd nema með
Á leið. Lisa Hugossoii, Sigurður Sigurjónsson og Kim Anderzon í hlut-
vcrkum sínum. (Ljósmynd Stefan Ljungberg).
Við kofa skógarhöggsmannsins. Frá vinstri á myndinni: Lárus Ýmir Ósk-
arsson kvikmyndaleikstjóri, Jan Persson aðstoðarkvikmyndatökumaður,
Kim Anderzon, Colbjörn Lindberg og Lisa Hugosson. (Ljósmynd Stefan
Ljungberg).
Kim Anderzon aðalleikkona, kvikmyndatökumaðurinn Göran Nilson og
leikstjórinn Lárus Óskarsson. (Ljósmynd Jan Persson).
hjálp að ofan eða handan. Það
þarf auðvitað að auka styrkina,
til að menn þurfi ekki að hætta
öllu sinu.
— Ég held að það vanti meira
samband milli leikstjóra við gerð
islenskra kvikmyndar meira and-
legt flæði. Það er ótækt að hver
húki i sinu horni i þessari list-
grein. Allir myndu græða á meiri
samvinnu: fólk verður að læra
hvert af öðru og baða ný hugverk
i reynslu hvers annars. Það er
ekki bara um eigin reynslu að
ræða, heldur þá sameiginlegu.
Það er eiginlega ekkert vit i öðru.
Ég skil ekki hvernig það getur
gengið að hver feti sig á eigin.
priki, án þess að vera i neinu
samneyti við aðra.
— Næg eru dæmin að utan til að
sýna okkur fram á þetta. Þýska
kvikmyndin og nýfranska bylgjan
eru einmitt dæmi um nána sam-
vinnu og sameiginlegan reynslu-
brunn hlutaðeigandi. Fassbinder
t.d. hjálpaöi öðrum og aðrir
hjálpuðu honum. Þannig nýtist
samvinnan fyrir heildina. Ég held
að ekki sé hægt að tala um is-
lensku kvikmyndina fyrir en
samvinna hefur komist á milli
þeirra sem fást við kvikmynda-
gerð. Þetta þýðir auðvitað ekki að
persónulegur bragur þurrkist út,
einsog margir virðast óttast.
Fyrrnefnd dæmi afsanna þá bá-
bilju.
— tslenskar kvikmyndir eru
langt frá því að vera forkastan-
legar. Af hverju mega þær ekki
vera misjafnar svona til að byrja
með? Það er ekki hægt að ætlast
til þess að islenska kvikmyndin
stökkvi alvaxin og fullþroskuð út
úr höfði Seifs. Þetta eru allavega
heiðarlegar tilraunir, þrátt fyrir
byrjandabraginn.
Hitt er annaö, að islenskir
áhorfendur fara bráðum að gera
meiri kröfur, þannig að kvik-
mynd nægi ekki aö vera islensk til
að þeir komi. Kvikmynd er nú
kvikmynd eftir sem áður.
— Ég heid að stóri gallinn á
mörgum islensku myndanna sé
persónusköpun og handrit. Maður
fær ekki nægilegt samband viö
persónurnar. A þessu eru sem
betur fer undantekningar. Þetta
mannlega má ekki vanta i góða
kvikmynd einsbg nýleg dæmi
sanna.—
Þarmeð kvaddi ég Lárus Ými
með kurt og pi. Daginn eftir var
hann floginn austuri Sviþjóð að
reka smiðshöggið á verkið.
Honum fylgja góðar óskir héðan.
— óg
IDAG!