Þjóðviljinn - 13.10.1982, Blaðsíða 5

Miðvikudagur 13. október 1982 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 5
Breytingar á embœttum borgarinnar:
Mest deilt um
borgarlögmann
Albert Guðmundsson sat hjá
þegar borgarstjórn afgreiddi s.l.
fímmtudag tillögur borgarstjóra
um brcytingar á embættismanna-
kcrfí borgarinnar. Fengu tillögurn-
ar því 11 atkvæði Sjálfstæðis-
manna; 8 borgarfulltrúar Alþýðu-
bandalags, Framsóknar og
Kvennaframboðs voru á móti, en
Sigurður E. Guðmundsson, Al-
þýðuflokki, sat hjá.
í bókun frá borgarfulltrúum Al-
þýðubandalagsins vegna þessarar
samþykktar segir m.a. að með til-
færslum manna milli embætta hjá
borginni nú sé með grófum hætti
gengið fram hjá þeirri meginreglu
að stöður skulu auglýsa og er því
mótmælt.
Þá segir: „Ekki verður séð að
tillögurnar um tilfærslur verkefna
milli embætta séu allar til bóta eða
leiði til sparnaðar í stjórnsýslu
Engin þörf á
heilum manni í
málflutningsstörf
borgarinnar. Sérstaklega viljum
við gagnrýna þá ráðstöfun að tak-
marka fastaverkefni borgarlög-
manns við málarekstur einvörð-
ungu. Við bendum einnig á að ekki
er um fækkun embætta að ræða.
Við greiðum því atkvæði gegn
þessum fljótræðislegu tillögum".
Adda Bára Sigfúsdóttir átaldi að
með tillögunni væri verið að hræra
til í embættismannakerfinu án
nokkurs samhengis við skipulag á
ráðum og nefndum kjörinna full-
trúa. Ekki væri heldur séð að tillög-
urnar væru allar til báta. f>ó undan-
skildi Adda Bára tillöguna um að
leggja niður lóðanefnd og sagði að
hún væri sjálfsögð. Lóðanefnd
hefði um langan tíma aðeins verið
einn maður, sém hefði borið þann
undarlega titil að vera nefnd.
Óskaði hún Hjörleifi Kvaran til
hamingju með að losna við titilinn.
Hún sagði hins vegar fráleitt að
gera tvö embætti úr núverandi
borgárlögmannsembætti og láta
borgarlögmann hinn minni ekki
hafa neitt annað að gera en að ann-
ast málflutningsstörf. „Ég á erfitt
með að trúa því, að hér verði um
raunverulegt starf að ræða“, sagði
Adda. „Hins vegar er það auðsæi-
lega mjög hagkvæmt fyrir þann
einstakling, Magnús Óskarsson, að
Fráleitt að gera tvö cmbætti úr
borgarlögmannsstöðunni, sagði
Adda Bára.
fara úr erilsömu starfi vinnumála-
stjóra yfir í þetta brotabrot af borg-
arlögmannsstarfi". Sagðist Adda
Bára ekki kannast við að málaferli
á vegum borgarsjóðs eða fyrir-
tækja borgarinnar hefðu verið svo
umfangsmikil að þörf væri á sér-
stöku embætti til þess. Hins vegar
vektu þessar hugmyndir upp grun
um að núverandi borgarstjórnar-
meirihlutj ætlaði sér að stjórna
þannig, að ekki myndi af veita heil-
um manni til að verjast lögsóknum.
Davíð Oddsson taldi breytingar
leiða til einföldunar og sparnaðar.
Hann sagði að í bönkunum hefði
gefist vel að flytja menn til í topp-
stöðum og það væri gott að færa til
menn sem lengi hefðu setið í sömu
stöðu. Þá sagði hann að tillaga urri
að auglýsa stöðurnar fengi ekki stað
ist, því í þeimr sætu nú menn sem
væru æviráðnir. Breytingar yrðu
því að gerast í samráði við þá.
Guðrún Jónsdóttir taldi tilfærsl-
umar bera sterkan keim af flokks
pólitískum hagsmunum og, sagði
nauðsynlegt að taka stefnumark-
andi ákvörðun um reglubundinn
flutning embættismanna ef það
vekti fyrir borgarstjóra. Hins vegar
væri ekkert slíkt í tillögunum nú.
Markús Örn Antonsson sagði til-
lögurnar til mikilla bóta. Þær hefðu
vakið verðskuldaða athygli og hinn
nýi borgarstjóri í Reykjavík hefði
hvarvetna fengið lof fyrir þær.
Kristján Bcnediktsson sagði þær
hins vegar gerræðislegar og snögg-
soðnar. Hann kom með þá skýr-
ingu á undarlegri tillögu um tví-
skiptingu borgarlögmannsembætt-
isins, að flestir hefðu talið eðlilegt
“að Björn Friðfinnsson núverandi
forstöðumaður fjármáladeildar
hefði tekið við borgarlögmanns-
embættinu þegar það losnaði. Það
hefði hins vegar ekki fallið inn í
mynstur Sjálfstæðisflokksins yfir
handgengnustu embættismenn
borgarinnar. Því hefði verið gripið
til þess ráðs að gera hann jafnsett-
an borgarlögmanni og færa honum
ýmis verkefni sem borgarlögmaður
hefði haft. Þetta bæri með sér að
um pólitískar hrókeringar væri að
ræða. - ÁI
„Það þarf að fara fram gagngert
endurmat á stöðu íslenskrar
vinstri hreyfingar. Það er hins
vegar ekkert endurmat í því fólgið
að nugga sér utan í hœgri menn“
Sjónarhorn
Hans hins
danska
Aumt er um að litast í íslenskri
pólitík þessa dagana. Það er
eiginlega sama hvert litið er.
Rauðsokkahreyfingin er dauð,
Fylkingunni líður hreint ekki vel,
enginn veit eiginlega enn hvaða
litur ætlar að verða á þeim kvenna-
framboðskonum, endahafaþær
farið huldu höfði uppá síðkastið,
Þjóðviljinn varast róttæk um-
ræðuefni eins og nunna hugsan-
legan elskhuga, Alþýðubanda-
lagsforystan og prestarnir virðast
vera að jarða herstöðvabaráttuna
en íhaldið leikur við hvurn sinn
fingur eins og kýrnar í vísunni.
Hvað má þá til varnar verða
vorri andlegu heilsu? Þýðir nokk-
uð að reyna að spyrna fótum við
þjóðfélagsþróuninni? Er ekki
best að rölta bara með mein-
leysislegum jarmi í fjárrekstri
íhaldsins og enda svo í því slátur-
húsi sem okkur er ætlað?
Margir þeirra sem áður
skoruðu íhaldið á hólm virðast nú
tilbúnir til að svara þessu játandi.
Sjónarhom Hans
Um þessar mundir er ég að
þýða danska skáldsögu sem fjall-
ar að hluta til um þetta ástand
sem lýst var hér að ofan. Hún
heitir Fótboltaengillinn og er eftir
Hans-Jörgen Nielsen.
Aðalpersónan í sögunni,
Frandse, er á undanhaldi á öllum
vígstöðvum, umhverfi hans hefur
þróast hraðar en hann sjálfur og
því fylgir síbreikkandi gjá á milli
reynslu og hugmynda.
Nú þarf ég að leggja ofurlitla
lykkju á leið þessarar greinar og
skýra ofurlítið nánar frá því
hvernig þessi skáldsaga er vaxin, í
þeirri von að lesendur skilji þá
hvað ég er að fara. Frandse þessi
er venjulegur alþýðustrákur,
fæddur rétt fyrir 1950. Hann vex
og dafnar eins og lög gera ráð
fyrir og samhliða honum vex
neysluþjóðfélagið og festist í
sessi. Þessi gagnkvæma „þensla“
hans sjálfs og þjóðfélagsins kem-
ur inn hjá honum þeirri hugmynd
að lífið bjóði uppá endalausa
möguleika, það sé hægt að breyta
heiminum og best að gera það
strax.
Frandse tekur sér sem sagt
stöðu langt til vinstri í pólitíkinni,
fer í háskóla en lýkur h'onum ekki
heldur fer að starfa við róttækt
blað. Þessi ganga yfir á vinstri
vænginn hefur ýmislegt í för með
sér. Hann yfirgefur að sjálfsögðu
fótboltann sem áður hafði verið
hans líf og yndi og helsti mögu-
leiki á tilfinningatengslum. í stað
þess beinir hann áhuga sínum að
hinum sígildu ritum marxismans.
Eiginkonan verður að sjálfsögðu
hörð rauðsokka eins og vera ber á
vinstri vængnum og hún sturtar
karlmannlegri sjálfsvitund hans
niður um klósettið eins og við má
búast.
Nú segir ef til vill einhver að
þar hafi hann verið heppinn, —
að losna við karlmennskuklúðr-
ið og fótboltadýrkunina á einu
bretti, — en hvað kemur í stað-
inn?
Pólitískt starf...
sem á árunum ’68—’78, skilar
baráttumönnunum einhvers kon-
ar þroska og gleði yfir því að
„vita“ að þeir geta breytt samfé-
laginu. Svo kreppir hann að.
Launin lækka, kratarnir hrópa æ
hærra um að nú þurfi að herða
mittisólarnar, skólarnir, sem
áður vildu fleiri og fleiri náms-
menn, vilja nú æ færri starfs-
menn, hvarvetna dvínar sú trú að
eitthvað sé hægt að gera í málinu.
Kommarnir í litlu hópunum og á
róttæku blöðunum yst til vinstri,
missa líka trúna á mögulegan ár-
angur sinn í starfi og veitast þá
þeim mun harðar hver að öðrum
því að geti maður ekki skipulagt
þjóðfélagið þá er þó alltaf von til
að maður geti skipulagt hin hel -
vítin á blaðinu eða í flokknum.
Vinur okkar Frandse brotnar
saman í þessum átökum. Hann
fer í frí af blaðinu til þess að gera
lokaritgerð í félagsfræði við há-
skólann og hyggst þá ná sam-
bandi við uppruna sinn og skrifa
um félagslegt hlutverk fótbolt-
ans. Það tekst auðvitað ekki.
Hanri klöngrast uppá konu vinar
síns til að finna að nýju þá sjálf-
umglöðu karlmennsku sem
rauðsokkan rændi frá honum en
það tekst auðvitað ekki heldur.
Frandse stendur með öðrum orð-
um frammi fyrir gjaldþroti allra
þeirra rómantísku hugmynda
sem oft eru kenndar við ’68,
jyaldþroti sem minnir hastarlega
a sálarástandið á vinstri vængn-
um hérna hjá okkur — núna.
Hvert liggur leiðin þá? Eigum
við að láta íhaldið ákveða það
fyrir okkur? Eða eigum við að
halla okkur að gagngeru endur-
mati á sögu okkar og stöðu eins
og Hans-Jörgen Nielsen lætur
Frandse gera í Fótboltaenglin-
um? Það er sjónarhorn Hans og
ég vil gera það að mínu. Sjöundi
áratugurinn er liðinn og hann
kemur aldrei aftur. Allt sem við
gerðum þá og var rétt á þeim tíma
Kristján
Jóh. Jónsson
skrifar:
er trúlega bandvitlaust í dag. Það
vill nefnilega oft fara þannig að
um leið og maður festir starf sitt
og hugsanir í einhverju þægilegu
fari þá byrjar breytileiki heimsins
að snuða mann, maður missir æ
oftar af strætó og stendur að lok-
um einn og bíður á strætóstöð
sem vagnarnir eru hættir að nota.
Það nægir að nefna eitt slíkt
dæmi af vinstri vængnum okkar í
dag. Ég held að á sínum tíma hafi
Menningar- og friðarsamtök
kvenna átt rétt á sér. Þá var stað-
an í friðarumræðunni einfaldlega
áþvíróli. Nú leségþað hins vegar
í Þjóðviljanum að stofnaður hafi
verið einhver undarlegur „friðar-
hópur kvenna”, þar sem íhalds-
kerlingarnar tcljast greinilega
jafngildar þeim vinstri mönnum
sem áður vildu herinn og Nató út
í ystu myrkur. Er það ef til vill
ætlun þessa hóps að koma á friði
en hafa herinn og styrkja Nató
eftir mætti? Spyr sá sem ekki veit.
Svona hópur hefði að mínu mati
getað verið eðlilegur á tímum
kalda •stríðsins en í dag er hann
uppgjöf og íhaldsþjónkun. Þetta
er ekki að endurmeta stöðu sína
sem vinstri maður. Þetta er að
fara til hægri.
Það þarf að fara fram gagngert
endurmat á stöðu íslenskrar
vinstri hreyfingar. Það er hins
vegar ekkert endurmat í því fólg-
ið að nugga sér utan í hægri
menn. Það endar ekki nema á
einn veg. Tökum heldur upp
sjónarhorn Hans-Jörgen Niel-
sens. Verum ágeng við sjálf okk-
ur og spyrjum áleitnari spurninga
en nokkru sinni fyrr, — okkur er
engin vorkunn.
Kristján Jóh. Jónsson
rit höfundur cr frá V aðbrekku í
Hrafnkelsdal eystra. Hann nam
bókmenntafræði í Háskóla
Islands hefur m.a. unnið við
kcnnslu hér syðra og á
Egilsstöðum. Kristján er
höfundur bókarinnar Haustið er
rautt, sem út kom á sl. ári.