Þjóðviljinn - 13.10.1982, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 13. október 1982 ÞJÖÐVILJINN — StÐA 7
Endurbætur á skóla-
Lóðum brýnt verkefnl
— sagði Lena
M. Rist í
borgarstjórn
Á borgarstjórnarfundi $.1.
fimmtudag var samþykkt að vísa til
fræðsluráðs tillögu borgarfulltrúa
Alþýðubandalagsins um áætlun um
endurbætur á skólalóðum í borg-
inni. Tillagan gerir ráð fyrir að á-
kveðin verði forgangsröð eftir því
hversu brýnt er að lagfæra lóð
hvers skóla og einnig að víkja megi
frá slíkri röð ef foreldra- og kenn-
arafélag skóla hefur frumkvæði að
tillögum sem hafa í för með sér
sparnað vegna þátttöku félagsins.
Það var Lena M. Rist, varamað-
ur Alþýðubandalagsins í fræðslu-
ráði, sem mælti fyrir tillögunni.
Sagði hún það fullorðna fólkinu til
vansæmdar hvernig skólalóðir víða
í borginni væru, en þær hefðu ein-
hverra hluta vegna orðið hornreka
Lena M. Rist
við uppbyggingu skólanna. Flestir
eru vellirnir einhæfir og óaðlað-
andi og þar eru ekki sköpuð þau
skilyrði sem nauðsynleg eru, þar
sem e.t.v. 4-500 börn eru saman
komin, sagði Lena.
Hún benti á að leiktæki eru nán-
ast engir. á lóðunum ef frá eru talin
boltamörk; lóðamörk og bílastæði
á skólalóðum þurfi að vera skýr og
koma þyrfti upp skjólveggjum og
fjölbreyttari leiktækjum sem hent-
uðu ungum börnum. Væntanleg
lenging á skólavist 6 ára barna mun
kalla á enn meiri þörf um úrbætur í
þessu efni, sagði Lena. Þá benti
hún á að mikill áhugi virtist hjá
foreldra- og kennarafélögum
skólanna um þessi mál og hafi þau
mörg hver lýst sig reiðubúin til
samstarfs. Sagði hún að þegar lægi
fyrir beiðni með tillögum að skipu-
lagningu einnar skólalóðar, en þar
er um að ræða Laugarnesskóla.
Markús Örn Antonsson formað-
ur fræðsluráðs sagði að hér væri
hreyft máli sem brýnt væri fyrir
fræðsluyfirvöld að beita sér í. Sagði
hann að fræðsluráð hefði nýlega
fjallað um þetta í framhaldi af
Laugarnesskólaerindinu og lagði
til að tillögu Alþýðubandalagsins
yrði vísað til ráðsins. Þá taldi
Markús eðlilegt að náið samráð
yrði milli skólanna um reynslu
hvers um sig af breytingum á skóla-
lóðum, og sagði hann þann hluta
tillögunnar sem fjallaði um þátt-
töku foreldra- og kennarafélaga
mjög athyglisverðan. .
Miklar annir hjá ferðaþjónustu fatlaðra:
Koma flefri bæjariélög
inní myndina?
Borgarstjórn samþykkti s.l.
fímmtudag tillogu Guðrúnar Á-
gústsdóttur borgarfulltrúa Alþýðu-
bandalagsins um að hafnar verði
viðræður við nágrannasveitarfél-
ögin um sameiginlega ferðaþjón-
ustu fyrir fatlaða.
Frá því 1. janúar 1978 að borgin
tók yfir ferðaþjónustu fatlaðra
með sérstaklega útbúnum bílum
hefur þessari starfsemi vaxið fiskur
um hrygg og er nú von á fjórða
bílnum á næstu vikum. Hins vegar
geta bílarnir engan veginn annað
þörfinni á höfuðborgarsvæðinu
öllu, og hafa Reykvíkingar haft
vissan forgang að þjónustunni. Á
síðasta ári voru farnar yfir 16000
ferðir með þremur bílum og hefur
þessi þjónusta gert fötluðum kleift
að stunda nám, vinnu og skemmt-
analíf eins og öðrum.
Guðrún Agústsdóttir vakti at-
hygli borgarstjórnar á bréfi frá
bæjaryfirvöldum í Kópavogi, þar
sem óskað er eftir samstarfi um
ferðaþjónustuna, gegn þátttöku í
rekstrarkostnaði. Sagði hún eðli-
legt að önnur sveitarfélög notfærðu
sér þá þekkingu og það skipulag
sem reynsla væri komin á í Reykja-
vík og rétt væri að athuga með sam-
eiginlega þjónustu af þessu tagi
Guðrún Ágústsdóttir.
fyrir höfuðborgarsvæðið allt.
Hlaut tillaga Guðrúnar um viðræð-
ur um þetta mál 21 atkvæði.
-Á1
Efna ber til almennrar atkvæðagreiðslu nicðal borgarbúa um flugvöllinn
segir m.a. í bókun Alþýðubandalagsins. Ljósm.-eik.
Verður kosið
um flugvöllinn?
Eðlilegt að lokinni könnun segir Adda Bára
.Alþýðubandalagið leggur áherslu á að haldið verði áfram könnunum á
hagkvæmasta stað fyrir flugvöll, er þjóni innanlandsflugi, ásamt kostum
og göllum á núverandi staðsetningu. Hér er um slíkt stórmál að ræða að
efna ber til almennrar atkvæðagreiðslu meðal borgarbúa að slíkri könnun
gerðri“, segir m.a. í bókun sem borgarfulltrúar Alþýðubandalagsins
gerðu í borgarstjórn s.l. fimmtudag.
Á dagskrá var samþykkt borgarráðs unr byggingu nýrrar slökkvistöðvar
á flugvellinum skammt frá Loftleiða-hótelinu. í bókun Alþýðubandalags-
ins sem Adda Bára Sigfúsdóttir kynnti segir að bygging nýrrar slökkvi-
stöðvar fyrir flugvallarslökkviliðið sé nauðsynleg til þess að skapa starfs-
mönnum þess viðunandi aðstöðu. Alþýðubandalagið geti því fallist á
bygginguna, enda sé lögð brottflutningskvöð á hana og hún þannig stað-
sett að ólíklegt sé að hún verði til vandræða ef flugvöllurinn verði tekinn til
annarra nota.
Fulltrúar Kvennaframboðs lögðu í borgarráði fram tillögu um að fresta
afgreiðslu málsins þar til lokið væri uinfjöllun í skipulagsnefnd um tillögu
þeirra um endurskoðun flugvallarsvæðisins. Sú tillaga hlaut ekki stuðn-
ing, og var slökkvistöðvarbyggingin samþykkt þar án mótatkvæða.
— Á1
Stytturnar í borginni:
Grænsápuþvottur lausnin?
Borgarstjórn samþykkti s.l.
fimmtudag að láta merkja högg-
myndir í eigu borgarinnar með
nal'ni verksins, nafni höfundar,
fæðingar- og dánarári. Ennfremur
að láta vinna að viðgerð og
hreinsun höggmyndanna eftir því
sem þörf krefur.
Það var Gérður Steinþórsdóttir,
borgarfulltrúi Framsóknarflokks-
inss'em flutti tillöguna ogsagði hún
að viðtal Þjóðviljans við Ragnar
Kjiirtansson myndhöggvara væri
kveikjan að tillöguflutningnum. í
viðtalinu fór Ragnar höröum orð-
■um um þá niðurníðslu sem margar
höggmyndir borgarinnar erú í.
Gerði Geröur orö Ragnars að sín-
um og sagðist lengi hafa undrast að
höggmyndirnar sem ættu að vera til
prýði í borgarlandinu og vottur um
men.ningarauka yæru svo liörmu-
legar útlits sem raun ber vitni.
Gerður sagöi að allt sem til þyrfti
væri grænsápuþvoltur ef spansk-
grænan hefði ekki þegar tært högg-
myndirnar, en við slíkt þyrfti
auðvitað aö gera. Þá skýrði hún frá
því aö umhverfisráö borgarinnar
Framhald af bls. 12
Minning r
Guðlaug Björnsdóttir Ólsen
Mér er Ijúft að minnast móður-
systur minnar, Guðlaugar Björns-
dóttur Ólsen, er lést að Dvalar-
heimilinu Hrafnistu 3. þ.m. 86 ára.
Hún var fædd 4. september 1896
í Tungu í Fáskrúðsfirði. Foreldrar
hennar voru Steinunn Sveinsdóttir
og Björn Bárðarson, er bjuggu
fyrstu búskaparár sfn í Tungu, en
fluttu síðan heimili sitt að Búðum í
Fáskrúðsfirði.
Guðlaug ólst upp í foreldrahús-
um til þrettán ára aldurs, en þá
fluttist hún að heiman og fór í hús-
mennsku að Þernunesi til þeirra
ágætu hjóna Lukku Friðriksdóttur
og Kristjáns Indriðasonar, og var
hjá þeim til tvítugs. Sambandi
hennar við Lukku og Kristján lauk
þó ekki þar, því eftir að fjölskyldan
fluttist til Eskifjarðar urðu þau
næstu nágrannar og milli heimila
þeirra tókst sú vinátta er entist
þeim ævina alla.'Frá Þernunesi lá
leiðin til Búðareyrar í Reyðarfirði
og að sjálfsögðu í vist — um fátt
annað var að ræða þá.
En yst í þorpinu er lítið hús og
stendur á klöppum í flæðarntálinu:
heitir Klöpp. Þar bjó þá Norðmað-
urinn Jens Ólsen með konu sinni
Önnu, og stundaði sjó með sonum
sínum ,■ Stefáni og Kristni. - Þangað
sótti Guðlaug mannsefnið sitt.
Stefán Ólsen og Guðlaug bjuggu
fyrstu búskaparár sín á Klöpp, eða
til ársins 1930, er þau fluttust til
Eskifjarðar.
Fyrstu bernskuminningar undir-
ritaðs eru raun^frá klöppunum og
flæðarmálinu við Klöpp, en Guð-
laug og Stefán höfðu bætt mér í
heimili sitt um stundarsakir, en þau
fóstruðu mig í fimm ár. Það hefur
að líkindum litla meiningu nú að
þakka allt það er fyrir mig var gert
á þeim árum og síðar.
Stefán hafði áður byrjað bygg-
ingu íbúðarhúss á Eskifirði, en það
var ekki íbúðarhæft er þau fluttu
frá Reyðarfirði 1930 með þremur
börnumsínum— og einu að auki.
Stefán fékk því inni á efri hæð húss-
ins á Mjóeyrinni, hjá Ólafi
Sveinssyni, síðar forstjóra Afengis-
verslunar ríkisins. Þar var gaman
að eiga heima: sjórinn á þrjá vegu,
vitinn fremst á eyrinni og fiskhjall-
ur þar hjá. Hvar gátu strákar er
mændu á sjóinn kosið sér betri
leikvöll?
Aðalatvinnu sína hafði Stefán af
sjónum. Fyrstu árin gerði hann út
frá Klöpp í félagi við bróður sinn
Kristin; síðar nokkur ár á eigin bát.
{ augum lítilla stráka voru það
glæsilegir farkostir er brunuðu inn
og út fjörðinn, en óttalega voru
þetta litlar fleytur, og ekki að
undra þó sjómannskonur yrðu óró-
legar, er veður breyttust skyndi-
lega til hins verra og bátar ókomnir
af sjó.
Eftir að þau fluttust til Eskifjarð-
ar réri Stefán á ýmsum bátum.
M.a. var hann í skiprúmi hjá Eiríki
Hávarðssyni á Víkingi litla og enn-
fremur lengi nteð Þórlindi Magn-
ússyni á Svölunni. Báðir voru þess-
ir skipstjórar afbragðs sjómenn og
aflamenn.
Þá var venja að stærri bátar færu
á vertíð suður til Hornafjarðar eða
annað, en þaðan var styttra á hin
fengsælu fiskimið. Á sumrin var
síðan gjarnan farið norður fyrir
land á síld. Það var því oft stuttur sá
tími er sjómaðurinn gat verið sam-
vistum við fjölskyldu sína. Þessu
fylgdi að sjálfsögðu gífurlegt álag
fyrir konuna, sem auk þess að bæta
á sig störfum heimilisföðurins, lifði
í stöðugum ótta um afdrif hans.
Minna má á, að þá var ekki kominn
sími á hvert heimili (raunar ekki
talstöðvar í bátana heldur), en bréf
með strandferðaskipunum urðu að
nægja. Ég veit að Guðlaug gat
aldrei sætt sig við þetta hlutskipti
sjómannskonunnár.
Ég held að annars hafi þeim
Guðlaugu og Stefáni liðið vel og
kunnað vel við sig þau ár er þau
áttu heima á Eskifirði — en það er
þessi nýja og gamla saga, þegar
börnin fara að tínast að heiman —
fara suður - þá losnar líka um for-
eldrana.
Og svo fór, að Guðlaug og Stef-
án fluttust til Reykjavíkur 1952. En
þótt komið væri suður til Reykja-
víkur sagði Stefán ekki skilið við
þann gula. Fyrsta árið var hann á
sjó, én gerðist stðan starfsmaður
Bæjarútgesðar Reykjavíkur og
eftir það hjá tengdasyni sínumr
Halldóri Snorrasyni, er þá fékkst
við útgerð og fiskverkun.
Stefán var fæddur 25. júlí 1894
og lésl 1968.
Guðlaug var fróð um marga
hluti, enda hafði hún yndi af góð-
um bókum. Hún hafði einkum
áhuga á þjóðlegum fróðleik og ætt-
fræði. Það var sannarlega
skemmtilegt að heyra til hennar,
þegar hún var í essinu sínu og mað-
ur greip ekki helminginn af þeirn
ættartölum er hún fór með. Stund-
um hafði hún orð á því, hvað það
hefði nú verið gaman að ganga
menntaveginn.
Og ekki er ég í nokkrum vafa um
að hún hefði átt auðvelt með nám.
Hún var skapmikil kona og hrein-
skiptin. Trygglyndi hennar og
hjálpfýsi var viðbrugðið. Og þess
vil ég geta hér, að móður minni var
hún rneira en góð systir. Hún var
henni velgerðarmaður og félagi, er
hún átti erfiðast.
Guðlaug fylgdist vel með félags-
legri þróun í landinu, framgangi
verkalýðshreyfingarinnar og póli-
tískum samtökum þeirra. Þau hjón
tóku að vísu ekki beinan þátt í því
starfi, en aldrei fór milli mála hvar
hugur þeirra var.
Börn þeirra Guðlaugar og Stef-
áns, er öll settust að hér í Reykja-
vík, eru: Anna gift Halldóri Snorra
syni, útgerðarmanni; Björn, mál-
arameistari, nýlátinn, ekkja hans
er Vigdís Daníelsdóttir; Borgþór,
starfsmaður í Áburðarverksmiðj-
unni, kona hans Þórunn Kristjáns-
dóttir frá Vopnafirði, og Ásgeir,
bifreiðastjóri, kvæntur Unni Ólafs-
dóttur frá Valdastöðum í Kjós.
Að leiðarlokum þakka ég Guð-
laugu og Stefáni af alhug alit er þau
voru mér, fyrr og síðar.
Börnum þeirra og öðrum vanda-
mönnum sendi ég samúðarkveðjur
mínar og minnar fjölskyldu.
, ■ Jónsteinn Ilaraldsson