Þjóðviljinn - 04.02.1984, Síða 19

M < I
;////.* ?..► í;sp.hM yva;iVvX)Vt asi?,
Helgin 4.-5. febrúar 1984 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 19
f ram og
isried lit
Rainer Maria Rilkefæddist í Prag í Tékkóslóvakíufyrir meira en hundrað
árum síðan. Pabbi hans vildi verða hermaður, en gat það ekki vegna
veikinda. Hann var því alveg ákveðinn í því að strákurinn léti draum sinn
rætast og sendi hann meira að segja íherskóla. En strákur var nú ekki alveg á
þeim buxunum. Hann ætlaði að verða skáld og fór fljótt að skrifa, bæði
sögur og Ijóð. Ljóðin hentuðu honum betur, hann hætti fljótt að skrifa sögur
en orti mörg merkileg Ijóð.
Pegar hann var 25 ára kom út eftir hann bók með sögum af himnaföður,
þ.e. guði. Hann segir fullorðnu fólki sögurnar en biður þau alltaf að endur-
segja þœr fyrir börn, því hann treysti sér ekki til að segja þeim þær sjálfur.
Hann segistfara hjá sér þegar hann talar við börn svo börnin gætu haldið að
sögurnar væru ósannar. Fyrsta sagan í bókinni heitir:
Ævintýrið
um hendur guðs
Guð skapaði heiminn á sex dögum.
Hann bjó til fasta grund og vatn og
bauð að það yrði ljós. Síðan myndaði
hann hlutina hvern á fætur öðrum,
kletta, fjöll og tré. Meðan ekki var full-
skapað annað en þessir hlutir, sem ekki
hreyfðu sig, var ekki nauðsynlegt fyrir
guð að vera alltaf að horfa niður til
jarðarinnar, því þar gat ekkert gerst.
Hann fór síðan að móta dýrin og varð
þá svo ákafur að hann lyfti ekki nema
sjaldan loðnum brúnunum til að gjóta
augunum niður á sköpunarverkið. Og
þegar hann fór svo að móta manninn
steingleymdi hann jörðinni.
Allt í einu rankaði hann við sér.
Ungur engill flaug hjá með miklum
vængjaslætti og söng: „M sem allt
sérð....“ Himnafaðirinn hrökk við.
Hann hafði komið englinum til að
syndga, því þetta voru ósannindi sem
hann hafði sungið. Hann leit niður til
jarðar. Og þar sá hann fugl, sem flaug
hræðslulega til og frá, eins og hann væri
villtur. Guð vissi ekki hvaðan hann
kom og gat því ekki vísað honum rétta
leið heim til sín. Hann varð fokvondur
og sagði: „Fuglarnir eiga að vera þar
sem ég hef sett þá niður“, en svo mundi
hann að hann hafði gefið fuglunum
vængi, svo að á jörðinni væri líka
eitthvað sem líktist englum.
Hann sökkti sér aftur ofan í vinnu
sína og notaði augu englanna fyrir
spegil því að maðurinn átti að líta út
eins og hann sjálfur. Hann sat með
kúlu í skautinu og mótaði andlitið. Þá
heyrðist aftur vængjasláttur og aftur
var kominn engillinn ungi. Hann söng
ekki í þetta skiptið, því hann hafði
misst málið er hann skrökvaði áður, en
heilagur Nikulás, engill sem guð hafði
miklar mætur á benti honum á, hundk-
rfli sem dansaði fram og aftur úti á
blábrún jarðarinnar. Það fauk í himna-
föðurinn oghann hreytti ónotum í heil-
agan Nikulás, sem strunsaði út úr
himnaríki og skellti á eftir sér hurðinni.
Þá vildi svo illa til að stjarna hrapaði og
féll beint ofan á höfuð hundsins.
Himnafaðirinn sá að við svo búið mátti
ekki standa og ákvað að sleppa aldrei
framar augum af jörðinni.
Hann fól höndum sínum starf sitt, að
skapa mann. Hann var mjög forvitinn
en starði þó stöðugt til jarðar. Hann
skipaði höndum sínum að sýna sér
manninn áður en þær sendu hann af
stað út í lífið, því einhverja ánægju varð
hann að hafa af verkinu. Hendurnar
hnoðuðu í ákafa í skauti hans og öðru
hverju kvað við spurningin „Búið?“.
Óþolinmóður himnafaðirinn var eins
og krakki sem grúfir í feluleik.
Allt í einu sér hann hvar eitthvað
dökkleitt fellur gegnum tómið og virð-
ist koma frá honum sjálfum.
Gagntekinn illum grunsemdum kallaði
hann á hendur sínar. Þær birtust, allar
útataðar í leir, heitar og skjálfandi. Þær
höfðu misst manninn og reyndu fyrst
að kenna hvor annarri um. Síðan
skelltu þær skuldinni á manninn sjálf-
an: „Hann var svo óþolinmóður, mað-
urinn. Alltaf vildi hann þegar í stað
byrja að lifa, við gátum ekki hamið
hann.“
En nú var himnafaðirinn reiður svo
um munaði. Hann ýtti frá sér höndum
sínum, því þær skyggðu á útsýnið til
jarðarinnar. Hann sagði þeini að gera
það sem þær vildu, hann vildi ekkert
hafa saman við þær að sælda framar.
En hvað sem hendurnar reyna að
skapa, allt mistekst það því guð er ekki
með þeim. Og við höldum að Guð hafi
lokið sköpuninni eða sé enn að hvíla
sig.
Þegar himnafaðirinn ýtti frá sér
höndum sínum og leit aftur niður til
jarðarinnar var aðeins liðin andartaks-
stund eða svo sem þúsund ár hj á okkur.
í stað einnar manneskju voru þær nú
orðnar ein milljón, allar klæddar í föt
sem afmynduðu andlitið og líkamann.
Því er það svo að guð fékk alrangar
hugmyndir um manneskjuna og veit í
raun og veru ekki hvernig hún lítur út.
Og hann mun ekki sættast við hendur
sínar fyrr en hann veit það.
Ég skal mála
allan heiminn
Krakkar finnst ykkur ekki gaman að
mála?
Þá er tilvalið að mála á sultukrukkur.
Það sem þið þurfið að gera er:
1. Þvoið krukkuna vel bæði inna og
utan.
2. Takið síðan miðann af. Og það ger-
ið þið með því að láta krukkuna
vera nógu lengi í volgu vatni og þá
losnar miðinn af sjálfum sér af.
3. Þurrkið krukkuna bæði innan og
utan.
4. Gotteraðlátakrukkunaáofnmeð-
an þið eruð að taka til málningar-
dótið.
5. Ef krukkan er blaut þá rennur
málningin til.
6. Ekki er hægt að nota vatnsliti. En
gott er að nota: þekjuliti, olíuliti og
fingraliti.
7. Setjið blað undir og hafið krús með
volgu vatni svo að þið getið þrifið
pensilinn.
8. Hægt er að mála t.d.: blóm, hjörtu,
karla, dýr eða bara það sem ykkur
dettur í hug.
9. Garnan er að búa til sparibauk. Það
gerið þið með því að setja litla rifu á
lok krukkunnar svo að peningar
komist ofaní hana. Síðan finnið þið
fallegan efnisbút og festið með
teygju ofan á lokið. Klippið síðan
eftir gatinu á lokinu.
10. Ef þið búið til andlit er sniðugt að
nota efnið á lokinu eins og hár.
11. Krukkuna má líka nota fyrir ljós-
ker. Setjið kerti á botninn í krukk-
unni og munið að hafa ekki lokið
á...
Emelía Flókadóttir.
Jí^ÍMU SÍNNÍ VAR ÖAFV6A
HÚN XTTÍ FLOTT E7RU 0<? VAR
RAU€>. ÖA/AGA V\oP?Af>l
0G* &AT TEÍKA/AB FLoTT.
UUNJ ATTl PAB6A SEM
WÍl ÖAMÖÍ O& U
5EK HET BAfAÖA. UÚN ÁTT' HEÍAVA UTÍ
'\ 5KÓ&Í. VÍaJUR HENNAI^ WET ERAA.
E a/7A Ö0 0RT 'AMADbTTÍH