Þjóðviljinn - 02.12.1984, Blaðsíða 10

Greinarhöfundur á reiðhesti
sínum Létti að afstaðinni
sundreið yfir Héraðsvötn.
Ferðin, sem hér er sagt frá,
varfarin sumarið 1961 og
ferðasagan skrifuð um ára-
mófin næstu. Lesendur, ef
einhverjirverða, eru beðnirað
hafa þetta í huga, því að að-
stæðurog viðhorf hafa íýmsu
breyst f rá því að þessar línur
voru festaráblað.
Pað hefur komið í ljós síðan
ísiendingum fór að gefast að-
staða til þess að hreyfa sig
eitthvað að marki af þeirri þúfu
þar sem þeir voru bornir og
bamfæddir, að þeir eru hinar
mestu hamhleypur til ferðalaga.
Ótal aðilar hafa það starf með
höndum, að skipuleggja ferðalög
um landið og úr landi, og virðast
hafa nóg að gera. Petta er hin
þarfasta starfsemi. Það er hverj-
um manni hollt að fá tækifæri til
þess að hleypa heimdraganum og
þroskandi og menntandi að
kynnast fögrum og frægum stöð-
um utanlands sem innan.
Ekki er því að leyna að það eru
fyrst og fremst íbúar höfuðstað-
arins og hinna stærri kaupstaða,
sem skipa fylkingar ferðamanna.
Heyrt hef ég menn halda því
fram, að það sé ekki nema eðli-
legt, þeir þurfi miklu fremur á
slíku að halda en hinir, sem alltaf
séu hvort sem er „í snertingu við
jörðina“. Aldrei hef ég nú samt
skilið rökin fyrir því, að sveita-
fólki sé óbrýnni þörf upplyftingar
en þeim, sem í þéttbýli búa, nema
fremur væri.
Með aukinni tækni til hey-
skapar og annarra bústarfa hefur
það líka færst í vöxt að bændur og
búalið bregði sér í skemmtiferðir.
Fæst sveitafólk beinir þó förinni
úr landi, enn sem komið er, held-
ur lætur sér nægja að litast um hér
á hólmanum, og er raunar ekki
að litlu lotið, því svo hafa sagt
mér glöggir sjáendur, sem víða
hafa faríð, að óvíða eða hvergi sé
að finna slíka unaðsreiti sem hér
á þessu úthafsskeri okkar, sem
Hrafna-Flóki heitinn var svo
heppinn að uppgötva endur fyrir
löngu, að sagt er. Blessað veri
nafn hans.
Komdu I
Stígandi
hugsar sér
til hreyfings
Hestamannafélagið Stígandi í
Skagafirði hefur tekið upp þann
sómasið, að efna til
skemmtiferðar á hestum fyrir fé-
lagsmenn einu sinni á sumri. Ég
átti þess kost að taka þátt í förinni
í fyrra og aftur nú í ár. í fyrra var
farið „fram í Dali“, þ.e. Vestur-
dal og Austurdal, skemmtilegt
ferðalag en nokkuð strangt því
farnar voru þrjár þokkalegar
dagleiðir á tveimur dögum. Nú
var förinni snúið í aðra átt, farið
heim í Hjaltadal og Kolbeinsdal,
og frá því ferðalagi skal nú lítil-
lega sagt.
Áformað hafði verið að „Vest-
anvatnamenn" skyldu leggja upp
frá Varmahlíð um 3-leytið á
laugardegi og mæta Fram-Blönd-
hlíðingum við Grundarstokks-
brú. Haldið yrði síðan út Blöndu-
hlíð, svo Úthlíðingar féllu sjálf-
krafa inn í skipulagið.
Það lætur að líkum að ánægjan
af slíku ferðalagi, sem hér var
stofnað til, er að verulegu leyti
komin undir veðurfarinu. Og er
brottfarardagurinn rann upp var
veður bjart og gott og hélst svo til
hádegis. En þá brá líka mjög til
hins verra. Gerðist himinn þoku-
þrunginn og gengu yfir snarpar
rigningarhryðjur af norðri. Mun
illviðrið hafa sett ýmsa aftur, sem
ella hefðu farið, enda reyndist
flokkur „Vestanvatnamanna"
þunnskipaður, einar 5 manneskj-
ur: Ottó Þorvaldsson og Erla Ax-
elsdóttir, Víðimýrarseli, Þor-
valdur Árnason og Ingibjörg
Halldórsdóttir, Vatnsskarði og
Ingimar Sigurjónsson Holtskoti.
Úr Fram-Blönduhlíðinni kom
enginn en úr Út-hlíðinni bættust
við aðrir 5: Pétur Sigurðsson,
Hjaltastöðum, Frosti, Konráð og
Magnús Gíslasynir og Jórunn
Sigurðardóttir, Frostastöðum, og
einn handan úr Hegranesi, Ámi
Gíslason, Eyhildarholti, 11
manns. En hestakostur ar bæði
mikill og góður, þrír til jafnaðar á
mann og einn að auki.
Hótað bróða-
birgðalögum
Klukkan að ganga 6 var farið
frá Frostastöðum. Menn dreyptu
á vasapelunum eins og til nokk-
urskonar mótvægis við hina utan-
aðkomandi vætu og riðu síðan
greitt gegn rigningunni, ákveðnir
í því að láta bleytu og vosbúð
hagga sér í engu frá því setta
marki að ná heim til Hóla með
kvöldinu og skoða Kolbeinsdal-
inn að morgni. Hjá Hofsstaðaseli
var áð um stund. Kom þá fram
uppástunga um að panta kaffi hjá
þeim hjónum, Herjólfi
Sveinssyni og Margréti Ólafs-
dóttur í Hofsstaðaseli og súpa
það þegar komið yrði til baka
annað kvöld. Öllum þótti þetta
góð tillaga en einhver hreyfði því,
að naumast væri viðeigandi að
allir færu að hópast heim í Sel, því
þar fengi enginn að borga kaffi.
Af því reis sú spurning hvort yfir-
leitt væri hægt að finna þarna
nokkurn bæ, þar sem menn
fengju að borga fyrir sig. Og við
riánari athugun sýndist öllum að
hann væri hreint ekki finnan-
legur. Fararstjórarnir, Ottó í
Víðimýrarseli og Pétur á Hjalta-
stöðum, skáru líka skjótt og
ákveðið úr málinu og tilkynntu,
að ef einhver ágreiningur væri
uppi, (sem raunar ekki var), þá
myndu þeir gefa út bráðabirgða-
lög um að farið skyldi heim í Sel
„enda hvergi ánægjulegra að
drekka kaffi en í gömlum og
elskulegum torfbaðstofum",
sagði Pétur fararstjóri, „ekki síst
ef menn eru blautir og hraktir“,
bætti Ottó fararstjóri við. Og þar
með örkuðu fararstjórarnir, gild-
ir menn og vörpulegir, heim í
Hofsstaðasel að panta kaffið.
Heim að Hólum
Var nú haldið sem leið liggur út
fyrir Gljúfurárbrú, austur yfir
Viðvíkursveitina og fram Hjalta-
dalinn vestanverðan. Regn og
stormur fóru rénandi eftir að inn
kom í Dalinn. Enginn vissi um
veðurfregnir en öllum kom sam-
an um að blíðskaparveður yrði að
morgni.
10 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN 1 Sunnudagur 2. desember 1984 -