Þjóðviljinn - 01.02.1987, Side 14

HEIMUR
GUNNARS
LARSENS
Tískusýning með pólitísku ívafi
„Machoinn" með þriggjadaga-
skeggið horfir á aðdáunarfullar
konurnar kaldur á svip.
„Fyllist ekki blindri trú á leið-
togum yðarl"
Ljósin myrkvast í glæstum sal,
prúöbúið fólkiö við borðin hljóðn-
arog rám karlmannsrödd hefur
upp raust sína í hátalara. Bæn
hljómar á engilsaxneskri tungu:
í nafni Jesú Krists, snúið heilir
heim, hraustu flugmenn!" Þaðer
herprestur sem biður fyrir lífi flug-
manna Enola Gay, upptakan er
fráárinu 1945.
Frumleg og óvenjuleg byrjun á
tískusýningu, ekki satt? Þetta er
heldur enginn venjuleg tískusýn-
ing, segir kynnirinn sem býður
gesti velkomna á „avant garde“
tískusýningu Gunnars Larsen
fyrir árið 1988 í Broadway.
Danann Gunnar Larsen
þekkja þeir sem eitthvað fylgjast
með í tískuheiminum, hann er
einn fremsti tískuljósmyndari
heims og eigandi eins dýrasta
tískublaðs sem út hefur verið gef-
ið í Frakklandi, en þar hefur
Larsen verið búsettur síðan 1960.
Þetta er frumsýning „Girndar-
eldsins“ (Fire of Desire) en svo
nefnist sýningin, sem á eftir að
fara um öll Norðurlönd og síðan
til Thailands.
Þrettán módel, þar af einn
karlmaður sýna föt eftir þekkt-
ustu fatahönnuði heims, þar á
meðal Paco Rabanne. Sýningar-
fólkið kemur frá átta þjóð-
löndum; Evrópu, frönsku Gíneu,
Nýia Sjálandi og Kína.
Á milli atriða, því annað er
varla hægt að kalla það sem fram
fer á sviðinu, berast áhorfendum
boð frá hátölurunum um eðli
girndarinnar og mátt hennar yfir
mönnunum.
Ef þú girnist
eitthvað nógu mikið...
Fyrsta atriðið er framhald af
bæn herprestsins, fjöldi grímu-
klæddra vera fylgist með angist-
arfullri japanskri móður leita að
barni sínu í rústum Hiroshima.
Síðan rekur hvert atriðið ann-
að, og fjölbreytileikinn er í fyrir-
rúmi: Kjólar, sem helst minna á
19.öldina (ef þetta væri ekki
framúrstefnusýning), jakkaföt í
„Great Gatsby-stfl“, leðurföt
framtíðarinnar og klæðnaður
geimaldar.
Sýningarfólkið „leikur“ eftir
tónlistinni, sem spannar allt frá
óperettum og vínarvölsum til
diskó- og rokklaga. Eini karl-
maðurinn í sýningunni vekur
mikla athygli, enda atriði hans
„stflhreint.“ Hann rigsar inn,
stillir sér upp framarlega og inn
koma konur sem leggjast við fæt-
ur honum og hreyfa sig eftir
bendingum hans. Vald hans er
engum tvímælum bundið, kaldur
á svip ýtir hann konunum frá sér.
Þegar þær hafa skriðið á eftir
honum í auðmýkt út af sviðinu
birtast hlekkjaðar konur. Þær
halda sig aftarlega og fyrir fram-
an þær dansar hin fagra bróður-
dóttir Heródesar ballett íklædd
næfurþunnum svörtum slæðum.
Tónlistin er létt og leikandi en
skyndilega breytist hún og drun-
urkveðavið. Ung kona gengur
hægt inn á sviðið, á silfurbakka
ber hún höfuð Jóhannesar
skírara. Dóttir Heródíasar hinn-
ar illu dansar tryllt um sviðið,
skelfingu lostin yfir verknaði sín-
um og hinar hlekkjuðu fylgjast
óttaslegnar með.
...þá fœrðu það
sem þú vilt!
Þau hverfa og í sama bili fylla
magnþrungnir tónar Brúðar-
marsins loftið. Brúðhjónin ganga
virðulega inn, hann í logagylltum
fötum, hún svartklædd frá hvirfli
til ilja, tvær brúðarmeyjar fylgja
fast á eftir. Þau nema staðar og
karlmaðurinn krýpur við fætur
elskunnar sinnar. Sorgarklæðn-
aðurinn vekur furðu áhorfenda
en skýringin fæst á næstu sek-
úndu. Önnur brúðarmeyjanna
tekur upp byssu og miðar á
brúðgumann. Skotið ríður af
með háum hvelli og brúðguminn
hnígur niður. Sigri hrósandi
drösla brúðarmeyjarnar honum
burt og brúðurin gengur harmi
slegin út við lokatóna Brúðar-
marsins.
Og enn kemur Gunnar Larsen
gestum sínum á óvart: Tvær katt-
liðugar sýningarstúlkur dansa
eftir Kattadúettinum og stæla
mjálmið af mikilli list. Þær eru
rétt horfnar af sviðinu þegar há-
vær sprenging kveður við svo
áhorfendur hrökkva í kút. Sýn-
ingarstúlkur í einhvers konar
hermannaklæðum staldra stutta
stund við á sviðinu. í hátalaran-
um varar karlmannsrödd fólk við
að fyllast blindri trú á leiðtoga
sína, eldur blossar upp, loftið
fyllist af reyk og inn koma undar-
legar fígúrur með topplaga höf-
uðföt. Þær fylkja sér í kringum
leiðtoga sinn, sem ber vélbyssu
um öxl. Þau heilsa áhorfendum
með nasistakveðju og marsera
síðan út af sviðinu.
Nunnur koma inn og fara með
faðirvorið í lítið eitt breyttri út-
gáfu: „Go down to your knees
and pray for peace!“ (Krjúpið á
kné og biðjið fyrir friði!) Skyndi-
lega hefst rokkuð tónlist og glæs-
ikvendi, spillingin holdi klædd,
ryðst inn. Hún dansar villt í
kringum ringlaðar nunnurnar,
sem krossa sig í bak og fyrir og
flýja.
Og svona áfram. Sýningin
stendur í einn og hálfan tíma, og í
lokaatriðinu kemur allt sýning-
arfólkið á sviðið, íklætt silfruðu.
Áhorfendur fagna gífurlega,
Gunnar Larsen stígur á sviðið og
þakkar fyrir. Ógleymanlegri sýn-
ingu er lokið.
-vd.