Þjóðviljinn - 30.06.1989, Blaðsíða 7

Kynlegur kvistur
og háskagripur
Samtök LaRouche spruttu úr hinu „nýj a vinstri“ sj öunda áratugar en
urðu að hægriöfgasamtökum með nokkuð sérstökum einkennum,
höfðu t.d. að sögn sambönd við bæði CIA og KGB
Ijan. s.l. var maður að nafni
Lyndon LaRouche dæmdur til
fimm til fimmtán ára fangelsis-
vistar fyrir fjársvik af ýmsu tagi,
þar á meðal skattsvindl, vestur í
Bandaríkjum. Er þar með ef til
vill lokið nokkuð sérkennilegum
ferli þessa manns, því að hann er
66 ára að aldri og verður orðinn
71 árs, er fyrst kemur til greina að
hann verði látinn laus til reynslu.
LaRouche var foringi og „hug-
myjidafræðingur" einskonar
stjórnmálasamtaka, er í Evrópu
urðu þekkt undir nafninu
Evrópski verkamannaflokkurinn
og gengu í Bandaríkjunum undir
ýmsum nöfnum. Á árunum
kringum 1980 bar allverulega á
þessu fólki í stórborgum Evrópu,
þar sem það var með fundahöld
og rak áróður. Margir héldu að
þarna væri á kreiki einhver
vinstrikantsgrúppan frá 68-tíma-
bilinu, þar eð fólk á þessum fund-
um var yfirleitt klætt og hært og
flutti áróður sinn að nokkru eftir
fyrirmyndum frá því tímabili. Úr
því voru samtökin líka sprottin,
en ræturnar lágu dýpra og eftir að
því lauk höfðu þau í flestu farið
allt aðrar leiðir en þær, sem þau
upphaflega héldu sig við.
Kvekari og
trotskisti
Lyndon LaRouche fæddist
árið 1922 í Rochester í New
Hampshire, Bandarfkjunum.
Foreldrar hans voru heittrúaðir
kvekarar og ólst hann upp í þeirri
trú. Faðirinn, sem rak lítið fyrir-
tæki, virðist hafa verið þrætu-
gjarn nokkuð og langrækinn, og
þeir eiginleikar gengu í arf til son-
arins. LaRouche eldri var mikill
andkommúnisti og hafði komm-
únista grunaða um að hafa grafið
um sig í kvekarahreyfingunni.
í heimsstyrjöldinni síðari var
Lyndon LaRouche kallaður í
herinn, en neitaði sem sanntrú-
aður kvekari að gegna herþjón-
ustu og sat þessvegna um hríð í
fangabúðum, sem yfirvöld höfðu
fyrir þá, er voru með þesskonar
mótþróa. Þar komst hann í kynni
við marxískar hugmyndir og
höfðu þær slík áhrif á hann, að
hann 1948 gekk í Sósíalíska
verkamannaflokkinn (Socialist
Workers Party, SWP), trotskista-
flokk Bandaríkjanna. Þar hélt
hann sig í 17 ár, nefndist þá um
skeið Lyn Marcus (eftir þeim
Lenín og Marx) og réðí sig til
starfa í verksmiðju í því skyni að
fá starfsmenn þar til liðs við
flokkinn.
skilning á öflum sögunnar“. Hóp-
ar, sem gæddir væru slíkum
„skilningi“, gætu haft mikil áhrif
á gang mála, hversu fáliðaðir sem
þeir væru. Þetta var skoðun, sem
LaRouche hafði síðan alltaf hug-
fasta.
SWP var ofan á allt annað sí-
hrjáður af innbyrðis erjum og þar
kom að LaRouche var rekinn úr
flokknum. En einmitt þá, á síðari
hluta sjöunda áratugar, var nýja
vinstrið svokallaða í örum vexti
og þar varð LaRouche fljótlega
eins og fiskur í vatni. Hann réðist
til liðs við Students for a Demo-
cratic Society (SDS), náms-
mannasamtök er mikið kvað að á
þeim árum, og varð sjálfur fork-
ólfur hóps innan þeirra, SDS La-
bor Committee.
Yfir á
hægri kant
Þessi hópur hafði að vísu sinn
stórasannleik eins og margar aðr-
ar grúppur nýja vinstrisins, en var
tiltölulega hófsamur og beitti sér
gegn ofbeldistilhneigingum af
hálfu Veðramanna, Svartra pan-
þera o.fl. Ýmislegt bendir til að
erjur við þessháttar hópa hafi
leitt til þess, að aftur vöknuðu hjá
LaRouche hugmyndir frá hægri
kanti stjórnmálanna, sem hann
hafði drukkið í sig í föðurhúsum.
1973 var hópur hans, sem þáorð-
ið nefndist National Caucus of
Labor Committees (NCLC), far-
inn að fá á sig nýnasistasvip og
hvatti foringinn liðsmenn til of-
beldis gegn kommúnistum,
trotskistum og blökkumönnum.
Sumir rekja þessa breytingu á
LaRouche til vandræða í einka-
lífi, er leitt hafi til geðrænnar
truflunar. Kona, sem hann hafði
búið með í áratug, yfirgaf hann
og tók upp samband við einn fé-
laga hans, Englending að nafni
Chris White. 1975 var LaRouche
kominn í slagtog við Ku-Klux-
Klan og nýnasistahópa og farinn
að boða gyðingahatur.
Næstu árin kom LaRouche sér
upp til viðbótar fámennum en
ofstækisfullum hópum stuðnings-
manna víða í Bandaríkjunum og
Vestur-Evrópu. Sem fyrr er að
vikið hélt hann að nokkru ytri stíl
nýja vinstrisins, er þá var að
mestu búið spil, en kenningin var
orðin að mestu önnur og kom
mörgum furðulega fyrir sjónir.
Marx hafði LaRouche nú vísað á
bug, en tekið í staðinn upp átrún-
að á Prótokoll síonsöldunga (al-
ræmt falsrit um meint heimssam-
særi gyðinga), Alfred Rosen-
berg, „hugmyndafræðing" þýska
nasistaflokksins og Houston
Stewart Chamberlain, læriföður
Hitlers. Taumlaus leiðtogadýrk-
un einkenndi hópa þessa, eins og
mörg önnur og margvísleg
samtök af pólitískum og trúar-
legum toga, sem upp spruttu eða
efldust á sjöunda og áttunda ára-
tug. LaRouche og liðsmenn hans
héldu því fram að stofnað hefði
verið til heimssamsæris með aðild
gyðinga, heimskommúnismans,
bresku konungsfjölskyldunnar
(sem sögð var í bandalagi við gyð-
ingdóminn, fyrir áhrif Rotsc-
hildfjölskyldunnar), jafnaðar-
manna o.fl. Hér fóru saman gam-
alkunnar grillur hægriöfgamanna
og ýmislegar nýstárlegar uppá-
finningar, t.d. varþví haldið fram
að sovéski kommúnistaflokkur-
inn væri kominn undir yfirráð
rússnesku rétttrúnaðarkirkjunn-
ar. Þetta meinta heimssamsæri
var sagt vinna markvisst að því að
eyðileggja heiminn með eiturlyfj-
um og voru menn eins og Henry
Kissinger og Olof Palme tilnefnd-
ir sem sérlega hættulegir for -
kólfar við þá iðju. í Svíþjóð vakti
Evrópski verkamannaflokkurinn
I liði nýja
vinstrisins
f því mun hann ekki hafa haft
erindi sem erfiði. SWP var
dvergsmár og áhrif hans lítil sem
engin, síst meðal verkalýðsins
sem hann kenndi sig við.
Kröftum sínum eyddi hann þar
að auki mikið til í erjur við hinn
stalínska kommúnistaflokk
Bandaríkjanna, sem var álíka
snauður að fylgi. Flokksmenn
hughreystu sig með átrúnaði á bá
meginreglu, að fjöldafylgi væri
hégómi hjá því að hafa „réttan
Danskirliðsmenn
LaRouche-þeirog
félagarþeirravíðarí
Norður-Evrópu fela
sig á bakvið svo-
kallaða „Schiller-
stofnun".
LaRouche - „réttur skilningur" á sögunni grundvallaratriði.
AÐUTAN
DAGUR
ÞORLEIFSSON
sérstaklega á sér athygli með hat-
ursáróðri gegn Palme, og varð
það til þess að flokksmenn urðu
meðal jjeirra, sem komust undir
grun viðvíkjandi morðinu á
sænska forsætisráðherranum.
Drottnunar-
hneigð og of-
sóknarbrjálsemi
Áróður LaRouche var í senn
fáránlegur og útsmoginn. Liðs-
menn hans földu sig gjarnan á
bakvið stofnanir með sakleysis-
legum nöfnum, sem þóttust
starfa að menningarmálum o.fl.
Þeir brugðu stundum fyrir sig
vinstrikenndum málflutningi,
sem gerði að verkum að menn
áttu erfitt með að átta sig á, hvað
þeir stóðu í pólitík. Þeir laumuðu
sér inn í aðra stjórnmálaflokka og
reyndu að vinna sig upp í gegnum
þá og náðu stundum í því nokkr-
um árangri, einkum í demókrat-
aflokknum í Bandaríkjunum.
Fjármagn skorti lið þetta ekki,
því að LaRouche náði miklum ár-
angri sem athafnamaður í fjár-
málum og atvinnulífi, auk þess
sem hann og menn hans stund-
uðu fjárglæfra í stórum stfl. Það
varð þeim um síðir að fótakefli.
Heilmikið hefur verið skrifað
og skrafað um LaRouche og
greinir menn á um ýmislegt við-
víkjandi persónu hans. Enginn
vafi er á að hann er ofstækismað-
ur með sinn eigin „stórasann-
leik“, haldinn drottnunarhneigð
og ofsóknarbrjálsemi. Sumir
telja geggjun hans með meira
móti og kenna henni um mörg
undarlegheit í áróðri hans, en
aðrir eru þeirrar skoðunar að
þetta sé allt úthugsað til að vekja
athygli og höfða til fólks með
ýmis viðhorf. Sammæli er að
hann sé miklum gáfum gæddurog
vel heima um margt, enda veit
hann af því. Hann og liðsmenn
hans í innsta hring töldu sig hátt
hafna yfir það að hlíta siðgæði
„venjulegra" manna.
Söguburður
um Dukakis
Þeir voru einkar snjallir við að
koma áróðri sínum í fjölmiðla og
höfðu greinilega skipulagt sig og
þjálfað vel í þeim tilgangi. Not-
færðu þeir sér þetta oft til að
breiða út róg um menn, sem þeir
höfðu á hornum sér, stundum
með nokkrum árangri. í kosning-
abaráttunni í Bandaríkjunum s.l.
ár komu þeir þannig á kreik sögu-
sögn um að Dukakis frambjóð-
andi demókrata væri miður heill
á geði. Aðspurður um þetta svar-
aði Reagan, þáverandi forseti:
„Ekki ætla ég að fara að ráðast á
veikan mann!“ Það kann að hafa
haft sín áhrif til þess að þá fór sem
fór.
Á fyrri hluta Reagansáranna
náði gengi LaRouche líklega há-
marki. Menn frá CIA og Þjóðar-
öryggisráði Bandaríkjanna voru
þá í sambandi við hann, þar eð
stofnanir þessar gerðu ráð fyrir,
að liðsmenn hans víða um lönd
söfnuðu í hendur honum mikil-
vægum upplýsingum. NCLC
hafði einnig talsverð áhrif í áróð-
ursherferðinni fyrir því að Reag-
an færi af stað með „stjörnu-
stríðsáætlunina". Eigi að síður
fullyrðir Dennis King, bandarísk-
ur blaðamaður sem skrifað hefur
ævisögu LaRouches, að á síðustu
árum s.l. áratugar hafi menn frá
honum verið í Moskvu í sam-
bandi við KGB og lofað að taka
að sér ýmis verkefni fyrir þá
stofnun. Getur þetta líklega talist
eitt dæmanna um hve óútreikn-
anlegur LaRouche er.
Sumir telja að með dóminum
yfir honum hafi flokkur hans ver-
ið svo afhjúpaður sem samtök
siðlausra ofstækismanna og
grillufangara að saga hans sé senn
öll. Aðrir telja að átrúnaður
manna LaRouche á honum sé svo
alger að þeir muni ekki láta þetta
áfall á sig fá og ef til vill á næst-
unni færa sér í nyt þann byr, sem
hægriöfgatilhneigingar á Vestur-
löndum virðast nú hafa í seglin.
Föstudagur 30. júní 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 7