Þjóðviljinn - 26.01.1990, Page 23

Gamall rokkari
í góðum höndum
Mörg neikvæð orð hafa verið
látin falla um hina ýmsu Bobbýja
(t.d. Vinton og Wee, og þeirra
nóta með ýmsum nöfnum), sem
urðu dægurlagastjörnur eftir að
fyrstu rokkararnir voru sendir í
herinn (Presley) fallnir í ónáð...
(Jerry Lee Lewis fyrir að giftast
barnungri frænku sinni og Chuck
Berry fyrir að hafa í vinnu hjá sér
ungan ólöglegan innflytjanda
kvenkyns)... eða í valinu (Buddy
Holly, Richie Valens, Big Bopp-
er...). Ekki verðskulda þeir allir
hnúturnar, t.d. einn hinna mörgu
ítalskættuðu sjarmöra, sá með
kjölturakkanafnið Dion. Enda
segir í marktækum poppritum að
hann hafi verið með þeim hæfi-
leikaríkustu sem fram kom á
þessum tíma, um 1960, og strax
afbragðsgóður flytjandi og sviðs-
maður. En ástæðan fyrir því að
hér er dustað rykið af Dion er sú
að í fyrra (’89) kom frá honum
alveg ljómandi plata, Yo Frankie
að nafni. En áður en við förum
nánar út í sálmana á henni er rétt
að rifja upp örlítið úr sögu Dions:
Dion DiMucci heitir hann fullu
nafni, og fæddist í New York 18.
júlí 1939. Hann byrjaði að hamra
á gítar og syngja 5-10 ára, og var
farinn að spila fyrir smáaura á
götuhornum sem táningur. Hann
heillaðist af lífi götunnar,hætti í
gaggó og varð ekki lítill töffari
eftir að hann hafði stofnað söng-
hóp með þrem félögum sínum,
líka ættuðum frá ftalíu. Dion and
the Belmonts, eins og þeir köll-
uðu sig, slógu nefnilega í gegn
árið 1958, fyrst með laginu I
wonder why, og enn frekar með
A teenager in love. Dion sagði
skilið við Belmonts árið 1960, og
ári síðar hljóðritaði hann það lag
sem hefur síðan orðið hans vöru-
merki, og er titill nýlegrar ævi-
sögu hans, The Wanderer. Rokk-
spekúlantar segja fullum fetum
að texti þess lags sé fyrirmynd
töffaratexta í rokki, og að hann —
og týpan Dion - sé kveikjan að
stíl Bruce Springsteen. Þeir taka
svo stórt upp í sig að segja: Án
Dions er mögulegt að við hefðum
aldrei kynnst Springsteen.
D/€GURMAL
Ekki ætla ég að telja upp öll
gömlu lögin hans Dions, en
kemst ekki hjá að minnast á hið
sígilda Ruby baby. En Dion hafði
ekki bara gleði af götulífinu og
frægðinni... þegar lag hans og
Belmonts Where or when var
spilað sundur og saman í útvarpi
upp í 3. sæti bandaríska vinsælda-
listans, lá Dion á sjúkrahúsi, varí
meðferð eins og það heitir nú til
dags, vegna ofnotkunar eitur-
lyfja, sem hann hafði byrjað að
fíkta við sem unglingur. En ekki
dugði honum það, hann var heró-
ínisti og losnaði ekki undan þvf
efni fyrr en 1968. Enda hvarf
Dion sjónum almennings, a.m.k.
af vinsældalistum, um 1963.
Hann var þó alltaf viðloðandi
tónlist, með því að spila á kaffi-
húsum og gaf auk þess út plötu og
plötu við litlar undirtektir. Eins
og margur af rokkkynslóðinni
mátti hann víkja fyrir bresku
innrásinni, eins og bítlaaldan er
gjarnan nefnd í Bandaríkjunum.
En þó vil ég nefna eitt lag sem
hann söng inn á plötu 1968, en
það var Abraham, Martin og
John, sem m.a. Marvin Gay og
Mahalia Jackson hafa sungið. En
frumútgáfan, sú með Dion,
komst í 4. sæti í Bandaríkjunum.
En það er ekki fyrr en með plöt-
unni Yo Frankie sem Dion kemst
almennilega á blað eftir mögru
árin, og það á jákvæðan hátt, í
ýmsum rokkritum. Enda ekki
nema sanngjarnt. You Frankie er
hin mesta sómaplata, og ef ein-
hver heldur að orðið roll fyrir aft-
an rock sé eitthvað út í loftið ætti
hann að hlusta á Dion og félaga á
þessari plötu... það er til fullt af
rokki, en það rólar sko ekki allt
eins og það gerir svo meistaralega
hér. Og er þar komið að meðleik-
urum Dions:
Sá sem stórnar hljómsveitinni
og upptöku á Yo Frankie er
breski gítarleikarinn Dave
Edmunds sem á sér feril frá 7.
áratugnum í bresku rokki, m.a. í
hljómsveitinni Love Sculpture
em gaf út hraustlega útgáfu af
Sverðdansi Khatchatúríans.
Hann kom sér upp stúdíói heima
hjá sér í Wales, þar sem hann
sökkti sér niður í að reyna að
endurskapa á eigin spýtur rokk-
hljóm gamla upptökukappans
Sams Philips í Sun-plötufyrirtæk-
inu og hljóðmúr Phils Spector.
Hann kom fyrst fram undir eigin
nafni þegar lagið I hear you
knockin’ varð vinsælt 1970, og
stuttu síðar varð draumur hans
um rokkhljómsveit í gamla stfln-
um að veruleika, með hljóm-
sveitinni Rockpile, sem hann hef-
ur rekið síðan, meðfram starfi
sínu sem upptökustjóri.
Maður getur varla hugsað sér
hæfari mann fyrir gamlan rokk-
ara að vinna með nú á þessum
síðustu tæknivæddum tímum,
þegar það er orðið mikið verk að
reyna að ná manneskjulegum
tóni út úr fullkomnum tækjun-
um. En sem sagt, risastóra rós í
öll hnappagöt Daves Edmunds
fyrir samstarfið við Dion.
Þá er komið að hljóðfæraleik-
urunum: Vil ég þar fyrstan nefna
píanóleikarann Chuck Levell.
sem kann sko að setja áður nefnt
ról í rokkið (var í Allman brot-
hers band í gamla daga). Auðvit-
að á trommarinn líka hlut að
rokkinu og rólinu, en við settið á
Yo Frankie situr Terry Williams,
sem auk Rockpile hefur lagt lag
sitt við Dire Strait. Philip Chen
heitir bassaleikarinn og hefur
m.a. spilað með Keef Hartley,
Rod Stewart, Donovan og Jeff
Beck. Bandaríkjamaðurinn Jim
Horn blæs í saxófóninn af mikilli
kunnáttu, og Dave Edmunds
spilar á ýmislegt auk gítarins, og
sér um bakraddir.
Dion sjálfur spilar á ryþmagít-
ar, eins og sagt er, en syngur eins
og herforingi röddu sem er aðeins
dekkri en í gamla daga. Hann er
mjög góður lagahöfundur og er
bróðurparturinn af iögunum eftir
ANDREA
JÓNSDÓTTIR
Dion ungur og frægur, á forsíðu ævi-
sögu sinnar.
hann, eða 7 af 10. Rétt er að
minnast á lag Toms Waits, Seren-
ade, sem Dion syngur með
nokkrum öðrum hætti en kenna
má við Tom. En hvað sem Tom-
aðdáendum finnst um útkomuna
verður ekki af Dion skafið að
hann fer vel með þennan ljóm-
andi góða texta, sem í stuttu máli
má útleggja: enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur.
Nokkra gesti fær Dion til leiks
fær Dion til leiks á plötunni, og af
þeim nefnum við Lou Reed sem
syngur bakraddir í byrjunarlagi
plötunnar, King of the New York
Streets. Paul Simon syngur með
Dion lag sem er fléttað utan um
lagið (Twinkle twinkle) Little star
(íslensk hljómsveit fékk svipaða
hugmynd fyrir jólin....), og Bry-
an Adams mætir til leiks með
mannskap, þar á meðal kanad-
ísku sveitasöngkonuna k.d. lang,
í eigin lagi, Drive all night. En
þrátt fyrir öll þessi stóru nöfn er
plata þessi fyrst og síðast söngva-
rans og lagahöfundarins Dions.
Hér fáum við traust gamaldags
rokk í þeim umbúðum sem við
eiga - svona hefði það líklega
hljómað í gamla daga hefðu græj-
urnar í dag verið til í gær... og
gamli rokkblærinn er til staðar:
nokkuð töff en samt einhver ein-
semd eða tregi í bland - nema
hvað tregi unglingsins er orðinn
að vangaveltum fimmtugs manns
sem lítur um öxl - en líka fram á
við með misjafna fortíðina að
baki og lífsreynsluna þar af. En
það er einmitt þessi blanda sem
Bruce Springsteen hefur náð svo
góðum tökum á, og það er margt
líkt með músik þeirra félaga, Di-
ons og Brúsa, - en munið hvor
byrjaði! Og, sem sagt, ef einhver
hefur talið Dion til hobbýjanna
svoköiluðu verður hann að éta
það oní sig hér með þótt seint sé.
A
Félag
járniðnaðarmanna
Allsherjar-
atkvæðagreiðsla
Ákveöið hefur verið að viðhafa allsherjarat-
kvæðagreiðslu við k'ör stjórnar og trúnaðar-
mannaráðs Félags járniðnaðarmanna fyrir
næsta starfsár.
Tillögum um skipan stjórnar og trúnaðar-
mannaráðs félagsins skal skila til kjörstjórnar
félagsins, á skrifstofu þess að Suðurlandsbraut
30, 4. hæð, ásamt meðmælum a.m.k. 75
fullgildra félagsmanna.
Tillögur eiga að vera um 7 menn í stjórn félags-
ins og auk þess tillögur um 14 menn til viðbótar í
trúnaðarmannaráð og 7 varamenn þeirra.
Frestur til að skila tillögum um skipan stjórnar
og trúnaðarmannaráðs rennur út kl. 18:00
þriðjudaginn 7. febrúar 1990.
Stjórn Félags járniðnaðarmanna
VERÐ FRÁ KR. 317.000
Nú er rótti tíminn tii að endur-
nýja. Tðkum gamla bíiinn upp í
nýjan og semjum um eftir-
stöftvarnar.
Lada Safir er fallegur og vandaöur 5 manna fjöiskyfdu-
btll, öruggur, sterkur og eyftsiugrannur, Lada Safir
hefur reynst afar vel vift erfiö akstursskityrfti og er
því sérstakiega heppiiegur fyrir ísienskar aftstæður.
Íslendíngar gera miklar kröfur, þaft sést vei á
vinsæidum Lada Safir. .