Dagblaðið Vísir - DV - 01.02.1997, Blaðsíða 26

26
LAUGARDAGUR 1. FEBRUAR 1997
<
írstæð sakamál
Stephen Butler var einn hesti
sölumaður enska ritvélafyrirtækis-
ins sem hann vann hjá, og í mars
1983 sló hann öll met. Honum voru
veitt peningaverðlaun, og það vildi
hann halda upp á. Þess vegna bauð
hann konu sinni, Monicu, út að
kvöldi fóstudagsins 15. apríl. Þau
byrjuðu á því að fá sér kvöldverð í
dýru veitingahúsi í ShefField, en síð-
an fóru þau á næturklúbb, þar sem
þau fengu sér drykki og dönsuðu.
En um hálfeittleytið var Monica
orðin þreytt, þvi hún var óvön næt-
urvökum. Þau ákváðu því að halda
heim.
Þau komu að húsinu sem þau
bjuggu í þegar klukkan var stundar-
fjóröung gengin í tvö. Þá lagði Mon-
ica til að þau fengju sér kaffi áður
en þau færu að sofa. Stephen féllst á
það. Hann gekk inn í setustofuna,
en hún fór fram í eldhús. En það
fyrsta sem hún sá var að einhver
hafði brotið rúðuna í eldhúshurð-
inni og opnað. Glerbrotin lágu á
gólfinu.
Leit að innbrotsþjófi
Monicu brá. Gat verið að í hús-
inu væri hættulegur maður, inn-
brotsþjófur sem væri einhvers stað-
ar í felum og gæti reynst hættuleg-
ur? Hún gekk hljóðlega fram í stofu
og hvíslaði að manni sínum að ein-
hver hefði brotist inn. „Ef til vill er
hann hér enn þá,“ bætti hún svo
við.
Stephen bað hana að bíða í stof-
unni, fór úr jakkanum og sagðist
ætla að leita í húsinu. Ef hann fyndi
þjófinn ætlaði hann að láta nokkur
vel valin orð falla áður en hann
hringdi á lögregluna.
Monica varð hrædd því ekki var
að vita til hvers gæti komið yrði
innbrotsþjófur staðinn að verki. Þá
þóttist hún vita að maður hennar
hefði strax hringt á lögregluna ef
hann hefði verið allsgáður, en nú
fyndi hann á sér og vildi leika hetju.
Stephen fór fyrst inn í borðstof-
una, en þar var enginn. Þá læddist
hann upp stigann og opnaði varlega
dyrnar á svefnherberginu. Og
lengra þurfti hann ekki að fara. Þar
fann hann „þjófinn". Hann lá á
grúfu á rúminu, og annar handlegg-
urinn lafði niður á gólf.
Nokkrum augnablikum síðar
varð Stephen ljóst að maðurinn var
dáinn. Á gólfinu stóð hálftóm kon-
íaksflaska og tómt pilluglas.
Lögreglan kemur
Stephen gekk niöur í stofu til
konu sinnar og sagði henni hvers
hann hafði orðið vísari. „Ég held að
ég fái mér ekki kaffi heldur snafs,“
bætti hann svo við. „Og ég legg til
að þú gerir það líka.“
Lögreglan kom nokkrum mínút-
um eftir að Stephen hringdi á hana.
Vart voru lögregluþjónamir farnir
upp á efri hæðina þegar annar bíll
staðnæmdist fyrir framan húsið, og
nokkrum augnablikum síðar kynnti
sig maður í rykfrakka. Hann kvaðst
heita Peter Ryan og vera rannsókn-
arlögreglufulltrúi.
Eftir nokkrar mínútur hafði mað-
urinn á rúminu verið úrskurðaður
látinn. „Hann er dáin,“ sagði einn
lögregluþjónanna. „Mér sýnist hann
hafa framið sjálfsvíg með pillum og
áfengi."
„Var hann með nokkur skilríki á
sér?“ spurði Ryan.
„Við fundum bréf á honum. Það
var stílað á herra Garfield."
„Ertu viss um að nafniö sé Garfí-
eld?“ spurði Ryan þá. Svo gekk
hann upp á efri hæðina til að skoða
líkið.
Tengsl við fortíðina
Þegar Ryan hafði látið snúa lík-
inu við kinkaði hann kolli, fjarrænn
Stephen og Monica Butler.
Kate Garfield og dóttirin Kim.
Húsið.
svipur færðist yfir hann og það var
eins og hann færi að tala við sjálfan
sig. „Garfield. Hann er eldri og
grennri, en það er hann. Dapurleg
saga þetta.“
„Þekktir þú hann?“ spurði einn
lögregluþjónanna.
„Já, það má segja það,“ svaraði
Ryan. „Ég átti þátt í að koma lögum
yfir hann fyrir fjórtán árum.“
Nú kom ljósmyndari tæknideild-
ar lögreglunnar, og skömmu síðar
sjúkrabíll. Þegar myndir höfðu ver-
ið teknar var líkiö flutt í rannsókn-
arstofu réttarlækna. Að því búnu
gekk Peter Ryan niður í stofuna til
Butler-hjónanna og sagði þeim sögu
látna mannsins.
„Hann heitir Frank Garfield,"
sagði hann, „og ég kom að máli
hans fyrir tæpum hálfum öðrum
áratug. Hann hafði þá verið kvænt-
ur í átta ár. Kona hans hét Kate og
áttu þau sjö ára dóttur, Kim.
Kate var lagleg kona, tók lífinu
létt og átti það til að vera örlítið
stríðin. Maður hennar var mjög af-
brýðisamur og hugaði stöðugt að
Peter Ryan fulltrúi.
því hvort Kate væri að gefa öðrum
mönnum undir fótinn. Og í apríl
1969 fékk hann grun um að hún
væri farin að hitta annan mann.
Honum var bent á að hún hefði far-
ið á fund óþekkts manns, og hann
bar það á hana.
Missti stjórn á sár
Kate geröi lítið úr áhyggjum
manns síns um óþekkta manninn og
stríddi honum dálítið fyrir að halda
að hún ætti sér elskhuga. Viöbrögð
Franks urðu á þann veg að hann tók
uin háls hennar og kyrkti hana.
Þegar honum var ljóst að hún var
dáin bar hann hana upp á efri hæð-
ina og lagði á hjónarúmið. Síðan
kyrkti hann dótturina, Kim, og
lagði hana við lík Kate. Þá tók hann
pilluglas, tæmdi það, drakk vænan
skammt af áfengi og lagðist við hlið
konu sinnar og dóttur til að deyja.
Nágrannakona hafði hins vegar
heyrt orðaskipti þeirra hjóna út um
opinn glugga og fannst þau óvenju-
leg. Þegar grafarþögn fylgdi svo
hringdi hún á lögregluna. Hún kom
í tæka tíð til að koma Frank Garfi-
eld á spítala, þar sem dælt var upp
úr honum og lífi hans bjargað.
Ég var með þetta mál,“ sagði
Ryan við Butler-hjónin, „og ég
gleymdi aldrei deginum þegar ég fór
í réttinn til að bera vitni í því. Við
höfðum þá auðvitað kannað hvort
Kate hefði verið manni sínum ótrú,
og niðurstaða okkar fékk mjög mik-
ið á Frank Garfield.“
Gjafakaup
„Það var rétt að Kate hafði farið á
fund manns. Hann hét John
Cookson, en ástæðan var ekki
ótryggð, heldur sú að Kate hafði séð
bát auglýstan í blaði. Mann hennar
hafði lengi langað til að eignast bát,
og nú ætlaði hún sér að kaupa hann
og gefa honum á afmælisdegi hans.
Þess vegna hafði hún ekki viljað
segja honum hvaða erindi hún átti
við manninn sem einhver hafði lát-
ið að liggja að kynni að vera viðhald
hennar.
Hefði Garfield ekki misst stjóm á
sér þetta kvöld og kyrkt konu sína
og dóttur hefði hann komist að því
að John Cookson hafði fallist á að
selja Kate bátinn gegn útborgun og
afborgunum. En nú kom sannleik-
urinn fram hjá mér í réttarsalnum."
Um hríð var Ryan þögull, en hélt
svo áfram.
„Viðbrögð Garfields urðu snögg. í
fyrstu neitaði hann að trúa mér, en
þá var Cookson sóttur og staðfesti
hann það sem ég haföi sagt. Eftir
það neitaði Garfield að halda uppi
vörnum fyrir sig. Hann var dæmdur
fyrir morð að yfirlögðu ráði, en var
látinn laus eftir að hafa setið inni í
fjórtán ár.“
Saga hússins
„Ég skil vel að Garfield skuli
hafa kosið að deyja,“ sagði Stephen
Butler þegar hann hafði heyrt frá-
sögn Ryans. „Hann hefur gert sér
ljóst að hann svipti konu sína og
barn lífinu vegna ímyndaðs fram-
hjáhalds konunnar. En hvers vegna
í ósköpunum valdi hann okkar hús
til þess að fremja sjálfsvíg í?“
„Svariö er einfalt," svaraði Ryan,
„en ég er ekki viss um að þið hjón
kærið ykkur um að heyra það.“
Hjónin litu hvort á annað, en síð-
an bað Stephen Ryan að halda
áfram með söguna.
„Húsið var eign Garfield-hjón-
anna. Það var í þessari stofu sem
hann kyrkti konu sína árið 1969, og
það var í svefnherberginu þar sem
við fundum hann núna sem hann
reyndi að svipta sig lífi á eftir. Hann
kom hingað aftur í kvöld til þess
ljúka því sem honum mistókst fyrir
fjórtán árum.“
Monica Ryan fólnaði þegar hún
heyrði þetta. „Ó, Guð,“ sagði hún
svo. „Við búum í húsi dauðans. Mér
hefur aldrei liðið vel hér, og sérstak-
lega hefur mér fundist óþægilegur
sá ískuldi sem ég fundið fyrir í
svefnherberginu."
Barði að dyrum
Monica þagnaði, en leit síðan á
mann sinn og hélt áfram. „Ég veit
ekki hvers vegna ég sagði þér það
ekki, Stephen, en það var hringt á
dyrabjölluna fyrir nokkrum dögum.
Fyrir utan stóð ókunngur maður.
Hann sagði að hann hefði einu sinni
búið hér og spurði hvort hann
mætti skoða húsið. Mér leist ekki á
útlit hans og sagðist ekki leyfa það.
Svo lokaði ég dyrunum."
„Ég skil afstöðu þína,“ sagði
Ryan. „En hafið í huga að Frank
Garfield kyrkti konu sína af því
hann elskaði hana og hélt að hún
hefði verið sér ótrú. Svo varð hon-
um ljóst að hún hafði hitt þennan
óþekkta mann, sem átti að vera els-
huginn, með það eitt í huga að
kaupa bát til að gleðja hann sjálfan,
eiginmann hennar, á afmælisdegi
hans. Sektarkenndin hefur orðið
honum um megn, og í fjórtán ár sat
hann í fangelsi með hugsanir sín-
ar.“
Málinu lauk með yfirlýsingu um
að Frank Garfield hefði framið
sjálfsvíg vegna sektartilfinningar og
ásakana í eigin garð fyrir að hafa
svipt konu sína og dóttur lífi.
Nokkru síðar var húsið, sem
stendur við Glossop-veg í Sheffield,
boðið til sölu. Hvorki Stephen né
Monica Butler gátu hugsað sér að
búa lengur í því.