Dagblaðið Vísir - DV - 06.04.1999, Blaðsíða 16

ennmg
ÞRIÐJUDAGUR 6. APRÍL 1999
16
f_______________________
Þegar það gerist
Tónleikaröðin Tíbrá heldur
áfram af fullum krafti í Salnum
í Kópavogi og fer nú óðum fækk-
andi þeim hljóðfærum sem á eft-
ir að fulireyna þar með heilum
tónleikum. Á þriðjudagskvöld
var það Kristinn H. Árnason
sem var þar mættur með gítar-
inn sinn. Fyrsta verk á efnis-
skránni var Andante Largo ópus
5 nr. 5 eftir Femando Sor, afar
viðkvæmnislegt og gegnsætt
verk og undurfagurt í einfald-
leika sínum og hreint afbragðs
vel leikið af Kristni. Annað
verkið er öllu flóknara í bygg-
ingu en ekki síður brothætt, hin
fræga Chacconna í d-moll úr
annarri partítu Bachs fyrir ein-
leiksfiðlu. Hinn mikli gítargúrú
Andrés Segovia sagði eitt sinn
um umskrifanir af þessu tagi:
„Fögur og glæsileg kona getur
klæðst því sem hún kærir sig
um hverju sinni, það mun varla
skaða né gera minna úr fegurð
hennar heldur draga fram nýja
töfra“. Það era virkilega orð að
sönnu hvað varðar þessa umrit-
un, sem verður þó kannski ekki
eins kraftmikil og frumgerðin
en einhvem veginn svo miklu
tærari. Leikur Kristins var líka
þannig að oft á tíðum lá við að
maður héldi niðri í sér andan-
um til þess að brjóta ekki upp
þá mögnuðu stemningu sem
hann náði að skapa. Hver nóta
og hver hending var úthugsuð,
þó ekki þannig að það skyggði á
heildarmyndina, og flnustu blæ-
brigði komust vel til skila í þessum dásam-
lega sal. Verk Jóns Ásgeirssonar, Fjórar
stemningar, sem skiptist í forspil, söknuð,
rímnalag og óþol, er einkar skemmtilega
skrifað og gefa titlar þáttanna íjögurra besta
lýsingu á því.
Kristinn H. Árnason - „hógvær glæsileiki''
Tónlist
Arndís Björk Ásgeirsdóttir
Nostrað við
hverja nótu
Leikur Kristins var vel mót-
aður þótt maður væri svolítið
farinn að sakna kraftsins sem
gítarinn getur vissulega búið
yfir, þótt hljóðlátur sé. Sá kraft-
ur býr líka í verki Joaquin Tur-
ina, Hommage á Tarrega, sem
var á dagskrá eftir hlé. Verkið
er í þremur köflum sem bera
nöfn spænskra dansa: Garrotin,
Soleares og Fandanguillo. Oft er
það svo með spænska tónlist að
hún ber með sér ákveðna reisn
sem erfítt er að útskýra og er
þetta verk ekki undanskilið þvi.
Kristni tókst með eindæmum
vel að ná fram þessari reisn og
lék verkið, að því að mér liggur
við að segja, af hógværum
glæsileika. Það sama má segja
um verk Isaacs Albeniz,
Granada, Asturias, Cordoba,
Zambra Granadina og Sevilla,
sem eru hvert og eitt lofsöngur
til þeirra héraða sem titill
þeirra vísar til, en þau voru
upprunalega samin fyrir píanó
og hvert öðra fallegra. Það var
greinilegt að nostrað hafði verið
við hverja nótu og sem fyrr
nutu fíngerð smáatriði sin
einkar vel í salnum þar sem
heyrðist hvorki hósti né
stuna úr áheyrendum sem
sátu grafkyrrir i sætum sín-
um og hlýddu á í mikilli
andakt, enda einstaklega vel
leikið, að visu fannst mér
vanta svolítinn blóðhita í Sevilla sem var
heldur varfæmislegt. Þetta voru hrífandi
tónleikar þar sem flytjandinn náði einhvem
veginn svo mikilli nálægð við áheyrendur
og þegar það gerist er það alltaf sérstök upp-
lifun.
Guð er til... og ástin:
Poppstjarna á útkjálka veraldar
Sjálfsagt getur einfald-
leikinn varla orðið meiri
hér á landi en búseta yflr
vetrarmánuðina á fámennri
eyju. Það þarf því engan að
undra að þegar þekkt popp-
stjarna kemur inn í slíkt
samfélag þá umturnast lif
þeirra sem þar búa. Sjón-
varpsmyndin Guð er til... og
ástin gerist á slíkri eyju,
sem í myndinni nefnist
Fugley. Við eram stödd i
byggð niðurníddra húsa
sem eiga fátt sameiginlegt
með nútímanum. Það eina
sem minnir utandyra á nú-
tímann er símaklefinn.
Snjór er yfir öllu, hvasst og
kalt, sem sagt íslensk veðr-
átta eins og hún gerist verst.
Samt er þetta staðurinn þar
sem Villa poppstjarna, sem
á lag númer sjö á breska
vinsældalistanum, ætlar að
hvíla sig.
í fór með Villu era henn-
ar helsta aðstoðarkona og
tónskáld, sem er afbrýöi-
söm út í velgengni Villu,
Ijósmyndari, sem tekur ljósmyndir í tíma og
ótíma, auk þess sem hann drekkur sig fullan
með oddvitanum, og kærasti Villu, sem eitt
sinn var kallaður Bibbi litli en vill nú láta
kalla sig Nagla. Fyrir á eyjunni eru fimm
persónur, oddvitinn, sem puntar sig upp í til-
efni komu gestanna, Stína, sem rekur kaffi-
stofu sem selur bjór og sterk
vín (það fer ekki á milli
mála að þama fæst aðeins
ein bjórtegund), félagarnir
Palli og Maggi, verkamenn
sem lagfæra það sem lag-
færa þarf og aðkomukenn-
ari, ung, fótluð kona sem flaggar gervifætin-
um í tíma og ótíma og veit sitthvað um
Nagla sem hann er ekkert alltof hrifinn af.
Hvað Villa sér við þennan útkjálkastað og
hvers vegna hún kom þangað er aldrei ljóst,
Bibbi litli (Rúnar Freyr Gíslason) sem kallar sig Nagla.
en á eyjunni finnur hún hina einu sönnu
ást, sem er verkamaðurinn Palli. Á einu and-
artaki er þessi veraldarvana poppstjama orð-
in ástfangin upp fyrir haus af kauðslegum
verkamanni sem hefur það að leiðarljósi að
pípulagningar gangi betur ímyndi maður sér
kúk renna gegnum lögnina. Þessi ást popp-
stjörnunnar skapar stórt vanda-
mál, ekki bara finnst Nagla
hann vera útskúfaður heldur er
Palli svo gott sem trúlofaður
Stínu sem er hin rólega, trú-
fasta sveitastúlka, sem Guðrún
frá Lundi skrifaði um í sínum
Sjónvarp
Hilmar Karlsson
bókum. Þessi mikla ást Villu skapar sem sagt
vandamál sem leiðir út frá sér til annarra
persóna svo ekki sé talað um vandamálið
sem aumingja Palli stendur frammi fyrir.
Handritið að Guð er til... og ástin er eftir
Illuga Jökulsson og
tekst honum vel upp í
samtölum sem virka
eðlileg og eru stund-
um fyndin á kostnað
persónanna. Og þar
erum við komin að
meinsemd myndarinn-
ar, því segja má að
persónurnar séu hver
annarri leiðinlegri og
ótrúverðugar. Ást
Villu sem er þunga-
miðja myndarinnar
verður nánast afkára-
leg þar sem maður fær
aldrei áhuga á henni
sem manneskju. Ekki
fæst heldur innsýn í
mannlífið á eyjunni,
myndin er nánast eins
og einþáttungur með
engum aukapersónum.
Guð er til... og ástin
er eitt af lokaverkefn-
um útskriftarnema við
Leiklistarskóla ís-
lands og gert í sam-
vinnu við Sjónvarpið
og era útskriftamem-
ar í öllum hlutverkum nema gestaleikarinn
Magnús Ólafsson sem leikur lítið hlutverk
oddvitans. Það verður að segja leiklistar-
nemunum til hróss að ekki er að sjá að
reynsluleysi fyrir framan kvikmyndavélina
hái þeim, en þau ná ekki að blása lífi í per-
sónurnar. Hilmar Oddsson, leikstjóri og
klippari, hefur reynsluna og það er ekki síst
honum að þakka að oft má sjá fagmannlega
unnin atriði í sjónvarpsmynd sem er álíka
áhugaverð og kalt andrúmsloftið utandyra.
Leikstjóri: Hilmar Oddsson. Handrit: lllugi
Jökulsson. Tónlist: Þorvaldur B. Þorvalds-
son. Leikarar: Egill Heiðar Anton Pálsson,
Hinrik Hoe Haraldsson, Jóhanna Vigdís
Arnardóttir, Laufey Brá Jónsdóttir, Maria
Pálsdóttir, Nanna Kristín Magnúsdóttir,
Rúnar Freyr Gíslason, Stefán Karl Stefáns-
son og Magnús Ólafsson.
Dettifoss á BIS
Hljómplötufyrirtækið BIS, sem rekið er af
kraftaverkamanninum og sérvitringnum Robert
von Bahr, heldur ótrautt áfram því brautryðj-
endastarfi sínu að gefa út
tónlist eftir Jón Leifs. Til
þessa hefur BIS gefið út
tvær geislaplötur með
verkum Jóns, arrnars veg-
ar Geysihljómkviöuna og
nokkur styttri verk hans,
hins vegar Sögusinfóní-
una, í báðum tilfellum
með Sinfóníuhljómsveit
íslands undir stjórn
Osmo Vanská. Nú er að koma á markað geisla-
plata frá BIS sem nefnist Dettifoss og inniheldur
hún konsert Jóns fyrir orgel og hljómsveit, sem
nýlega var fluttur hér heima í fyrsta sinn (og í
sjónvarpinu í gærkvöldi), tilbrigöi um stef eftir
Beethoven, Fine II fyrir víbrafón og strengjasveit
og loks Dettifoss, verk fyrir baríton, blandaöan
kór og hljómsveit.
Eins og fyrri daginn mæðir mest á Sinfóníu-
hljómsveit íslands, en í þetta sinn er stjómandi
hennar Kínveijinn En Shao. Björn Steinar Sól-
bergsson leikur á orgelið, eins og hann gerði
raunar á tónleikunum fyrir skömmu, Reynir Sig-
urðsson leikur á víbrafón og Loftur Erlingsson
syngur barítonhlutverkið í Dettifossi.
Fjölþjóðlegt óperukvöld
í Salnum
Það er umsjónarmanni menningarsíðu stöðugt
undranarefni hve margir söngvarar af íslenskum
uppruna starfa að staðaldri við óperuhús úti í
1’oimi. Sjálfsagt væri það öllum til
iðs ef þeir kæmu oftar heim til
i láta heyra í sér, eins og söngv-
-amir íjórir sem efna til tveggja
iperukvölda" í Salnum i Kópa-
ogi í kvöld og annað kvöld kl.
0.30. Þetta era þau Hulda Björk
íarðarsdóttir sópran ( á mynd),
itarfandi í Bretlandi, Sigríður
\ðalsteinsdóttir messósópran,
viö nám og störf í Vínarborg,
Sigurður Skagijörð Steingríms-
son baríton, sem nú æfir fyrir
uppfærslu íslensku óperunnar á
Leöurblökunni eftir Strauss og
Davíð Ólafsson bassi, við nám
og störf í Vínarborg, en öll eiga
þau raunar að baki náms- og
söngferil í þeirri borg. Fjór-
menningamir hafa síðan feng-
ið til liðs við sig þrjá erlenda
vini og kunningja, nefnilega
sópransöngkonuna Tone
Haugland frá Noregi, tenórinn
Tomislav Muzek frá Króatíu
og austurríska pianóleikar-
ann Kurt Kopecky.
í sameiningu ætlar þessi hópur að flytja söng-
atriði úr óperunum Cosi van tutte, Brúökaupi
Fígarós, Töfraflautunni, Don Giovanni, Don Car-
los og La Traviata, úr Fidelio, Lustige Weibe, Car-
men og Lakmé.
Frakkar og drakkar
Á vegum Alliance Francaise að Austurstræti 3
eru oft og tíðum fluttir áhugaverðir fyrirlestrar
sem almenningur, að minnsta kosti sá hluti hans
sem ekki er talandi á franska tungu, er stundum
óþarflega feiminn að kynna
sér. Sem er óþarfi, því yfirleitt
er allt talað mál á þeim sarn-
komum þýtt yfir á íslensku.
Nú á fimmtudaginn kl. 20.30
verður haldinn þar fyrirlest-
ur, hvers heiti vakti foi-vitni
umsjónarmanns, nefnilega
„Drakkar“ - gróf róman-
tísk málvilla. Fyrirlesarinn
er franskur prófessor frá há-
skólanum i Caen, Jean Ren-
ard að nafni, og ætlar hann
að segja frá skringilegum
hugmyndum sem uppi vora
í Frakklandi á siðustu öld
og fyrri hluta þessarar um
víkinga og norræna menn.
Koma þessar hugmyndir
meðal annars fram í skondinni sögu orðsins
„drakkar", sem er franska orðið um víkingaskip.
Og hér skal aftur áréttað að þótt fyrirlesturinn
verði fluttur á frönsku mun hann verða þýddur
jafnharðan á íslensku.
Umsjón
Aðalsteinn Ingólfsson