Dagblaðið Vísir - DV - 06.04.2000, Page 30

34
FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 2000
Tilvera dv
Nafn: Finnur Þór Vilhjálmsson
Aldur: 20 ára
Starf: Fréttamaöur
Myndi
kaupa
sálarfriö
Klukkan er 11 að morgni. Hvar
ertu og hvað ertu að fara að gera?
„Ég er nývaknaður, mættur í
vinnuna og er að gíra mig upp fyrir
daginn. Svona mikiil meðaljón er
maður.
í hvaða flík klæddirðu þig fyrst
í morgun?
„Ég er siðaður maður: Nærbux-
umar.“
Kanntu á ryksugu og að skipta
um kló?
„Ég er slarkfær á
algengustu og
einfoldustu
heimilistæki -
sem útilokar
víst þvotta-
vélina, en
fræðilega minnihluta þjóðarinnar
sem kann listina að skipta um kló
og sú staðreynd heldur ekki fyrir
mér vöku.“
Það er fimm mínútur í
heimsendi. í hvem myndirðu
hringja?
„Orð dagsins, 551 0000, og tékka á
hvort hinn almáttugi hafi náð að sjá
þetta fyrir."
Þú verður að eyða
100 milljónum í
dag? Hvað mynd-
irðu kaupa?
„Ég myndi kaupa
mér það fágætasta af öllu, sálarfrið,
og gefa Rauða krossinum fúlguna.
Sjá svo eftir öllu saman daginn eftir
og tapa bæði sálarfriðnum og pen-
ingunum."
Þú verður að yfirgefa landið á
stundinni. Hvert færirðu?
„Til Kolbeinseyjar, hugsa ég.
Aldrei komið þangað."
Hver er undarlegasta flíkin í
fataskápnum þínum?
“Gamalt sylgjubelti (þó erfitt sé
að viðurkenna það) sem ég keypti
einu sinni í einhverri Walt Disney-
búð. Sylgjan er steypt andlitsmynd
(lágmynd kallast það víst) af Mad-
stráknum með frekjuskarðið, Alfred
E. Neuman, með ógeðslegt glott á
fésinu. Ég held ég hafi einu sinni
spennt herlegheitin á mig
í einrúmi, nota bene
- en síðan hefur flík-
in hvilt í friði.“
Hvað dreymdi
þig f nótt?
„Hvítar kaninur."
Baldur Bóbó Frederiksen er útfararstjóri og forhertur KR-ingur frá vöggu til grafar:
Ekki starf fyrir
þunglynda
„Ég hef sagt að ég sé tveir menn:
Mér þykir gaman að skemmta mér
og er léttur og hress aö eðlisfari en
reyni að vera grafalvarlegur frá átta
til fimm og er svo bara Bóbó eftir
það. Það er ágætt að hafa jafnvægi í
þessu enda held ég að þetta sé ekki
gott starf fyrir þunglyndan mann,“
segir Baldur „Bóbó“ Frederiksen,
útfararstjóri hjá Útfararstofu ís-
lands.
Baldur hafði starfað í utanríkis-
ráðuneytinu í tíu ár þegar hann var
ráðinn til Kirkjugarða Reykjavíkur
í febrúar 1988 en þá voru 54 um-
sækjendur um starfið. „Allir nema
fimm hlupu í burtu þegar þeir upp-
götvuðu hvert starfið var en í aug-
lýsingunni hafði aðeins verið sagt
aö sérhæfð þjónustustofnun í borg-
inni óskaði eftir starfskrafti," segir
Baldur. Hann starfaði við útfarar-
þjónustu kirkjugarðanna þar til í
október í fyrra en þá hætti hann eft-
ir að hafa verið 1 veikindaleyfi.
Hann var kominn á fremsta hlunn
með að skipta algerlega um starfs-
vettvang en snerist þó hugur þegar
vinir hans hjá Útfararstofu íslands
buðu honum til samstarfs. „Ég er
ekki kominn í fullt starf ennþá en er
að koma inn í þetta hægt og hljótt
eftir því sem heilsan leyfir," segir
Baldur.
Meö golfsettiö í gröfina
„Starfið er oft og tíðum mjög
erfitt en að sama skapi mjög gef-
andi,“ segir Baldur. Sem útfarar-
stjóri sér hann um alla þætti sem
tengjast útförinni. Hann segir að
þar sem fyrirtækið sé tiltölulega
lítið geti það veitt persónlegri
þjónustu en unnt væri í stærra og
ef til vill meira fráhrindandi fyrir-
tæki. „Við finntun að fólk kann að
meta þegar maður er aðlúðlegur
og sýnir hlýju. Ég reyni að hafa
vissan virðuleika í mínu starfi og
stressið má ekki komast þar að í
neinni mynd," segir hann.
Að þvi er Baldur segir er ávallt
leitast við að virða allar óskir hins
látna og aðstandenda hans varð-
andi útförina. „Það er ekki óal-
gengt að skipstjórar og flugstjórar
óski að fara í fullum skrúða; í sín-
um einkennisklæðnaði. Þá vill
fólk oft hafa með sér ólíklegustu
hluti sem hafa mikið gildi fyrir
það, eins og gjaflr sem það hefur
fengið á stóraafmælum eða gjafir
frá eiginkonum. Ég minnist þess
til dæmis að einn maður tók
golfsettið sitt með sér. Það var
náttúrlega svolítið sérkennilegt.
Oft og tíöum verður manni allt að
því brugðið en það er reynt að
verða við öllum óskum þó náttúr-
lega séu takmörk fyrir öllu,“ segir
hann.
Þverrandi vlrðlng
Að því er Baldur segir hefur
virðing vegfarenda fyrir líkfylgd-
um farið þverrandi. „Það gengur
bölvanlega stundum og það hefur
komið fyrir að menn troðast óvart
inn í líkfylgd. Þeir eru þá allt í
einu á næsta bíl á eftir líkbílnum
og fá auðvitað sjokk þegar þeir
átta sig á því. Og ég hef lent í því
að fá stóran bíl frá Pósti og síma
næstan á eftir líkbílnum bara fyr-
ir ruddaskap. Lögreglan hefur
hins vegar verið okkur innan-
handar, sérstaklega ef von er á
miklu íjölmenni.“
Að því er Baldur segir var það
algengt þegar hann hóf störf að
fólk tók ofan þegar líkbíllinn ók
Klár í kistuna
„Er nú ekki meiri karlmaöur en þaö aö ég hef misst tár í þessu starfi oftar en einu sinni, “ segir Baldur Bóbó Fredrik-
sen útfararstjóri sem ætiar
aö leggjast til hinstu hvílu í gamla KR-búningnum sínum.
hjá og að í gamla daga hafi menn
gert það undantekningarlaust.
„Fólk á þetta enn til í dag, t.d. ef
það er að hjóla að stíga af baki og
lúta höfði. En slík virðing er því
miður afar sjaldgæf," segir hann.
En það er annað sem Baldur tel-
ur sýnu verst við nútima útfarir.
„Það sem er ömurlegast við jarðar-
farir og kistulagningar í þessu
stressþjóðfélagi okkar í dag er þeg-
ar blessaðir símarnir byrja að
hringja. Það er orðið daglegt brauð
að segja má. Guð minn almáttugur
hvað maður finnur þá til með því
fólki, sérstaklega þegar stendur
yfir líki við kistulagningu," segir
Baldur og játar að þarna sé komin
kynslóðin sem tekur farsimann
með sér í gröfina.
Röndótt lík og kista í stíl
Að sögn Baldurs bera tilfinning-
arnar hann einstaka sinnum ofur-
liði við útfarir. „Maður er nú ekki
meiri karlmaður en það að ég hef
misst tár í þessu starfi oftar en
einu sinni, sérstaklega þegar um
er ræða blessuð bömin. En eftir
svona langt starf á maður marga
góða vini í prestastétt og maður
hefur stundum létt á sér við þá og
það hefur verið eins og hlaða batt-
eríið,“ segir hann.
Baldur segist hafa verið KR-ing-
ur frá fæðingu. „Ég er bara með
tvennt á hreinu í þessu lífi: Ég
verð alltaf KR-ingur og ég mun
einhvern tima deyja,“ segir Bald-
ur. Hann hefur þegar skipulagt
eigin útför. „Ég verð í KR-bún-
ingnum og kistan veröur röndótt.
Það hefur færst mjög mikið í auk-
ana að fólk lætur brenna sig, sem
er það eina rétta að mínu áliti og
ég læt því brenna mig og læt eng-
an bera mig út. En ég vona að það
sé að minnsta kosti þrjátíu ár í
þetta,“ segir útfararstjórinn rétti-
lega bjartsýnn.
En eitt er vist. Baldur Bóbó
Frederiksen verður lagður til
hinstu hvílu í gömlu KR-treyjunni
sinni en ekki nýrri útgáfu af KR-
búningnum sem ákveðin hefur
verið. „Ég er alveg foxillur í dag
yfir þessum breytingum á bún-
ingnum. En ég geri mér grein fyr-
ir því að nú snýst þetta auðvitað
allt um peninga og nú þurfa öll
blessuð börnin að kaupa nýjan
búning," segir Bóbó útfararstjóri
að lokum. -GAR